บทที่483สี่สาวงาม

ต่างก็เป็นคนจากสังคมชั้นสูง ถึงจะไม่ได้ทำธุรกิจร่วมกัน ทั้ง สองฝ่ายต่างก็รู้จักกัน

เจอหน้าก็ต้องพูดอย่างสุภาพสักหน่อย

กู้เปี่ยมองหญิงขายบริการที่มีสีหน้าน่าเกลียดแวบนึง ยิ้มและ ถามว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน? ดูแลประธานจงไม่ดีนั้นหรือ?”

จงจิ่งห้าวยังไม่ทันพูดออกมา หญิงขายบริการก็อดฟ้องออก มาไม่ได้ เธอได้รับความไม่ยุติธรรม ที่โดนตบก็คือหน้าของเปีย “แขกที่มาไนต์คลับ มีคนไหนบ้างที่ฉันไม่ดูแลอย่างระมัดระวัง คนคนนี้ไม่พูดอะไร ก็ลงมือกับฉัน อีกอย่าง ต่อให้ฉันดูแลได้ไม่ ทั่วถึง เห็นแก่หน้าของเจ้านาย ก็ไม่ควรจะลงไม้ลงมือที่นี่นี่นา แบบนี้มันไม่ไว้หน้าเจ้านายกู้ชัดๆ”

สีหน้าของเป่ยเปลี่ยนสีอย่างกะทันหัน สุดท้ายก็กลับมาเป็น ปกติ ยกมือขึ้นตบหน้าหญิงขายบริการไปหนึ่งที

หญิงขายบริการถูกตบจนตะลึง มือจับซีกหน้าที่ถูกตบจนชา มองเปยอย่างไม่อยากเชื่อ น้ำตาแห่งความน้อยใจคลออยู่ใน ดวงตา แต่ไม่หยดลงมา

“ฉันไว้หน้าเธอแล้วใช่มั้ย? ผู้นี้คือใคร? ไม่ดูแลให้ดี ยังกล้า หาเรื่องให้ฉันอีก? ประธานจงอุตส่าห์มาเยือน ก็ถือว่าไว้หน้าฉัน แล้ว เธอเป็นใครห้ะ? ต้องไว้หน้าด้วยหรอ?” คำพูดของหญิงขายบริการทำให้เขาโมโห ไม่ว่าจะพูดยังไงก็คือจงจึงห้าวไม่ไว้หน้า เขา ทำไม อยากให้เขาชำระแค้นจงจึงห้าวให้เธอจริงๆงั้นหรอ?

คิดว่าเขาเป็นไอ้โง่ไง ที่จะโดนเธอหลอกใช้งานได้?

กู้เปยส่งสายตาให้ผู้จัดการ “เอาตัวออกไป ทิ้งไปที่หอนาง โลมระดับล่างที่สุด”

หอนางโลมระดับล่างที่สุดแห่งนี้ เทียบเท่ากับร้านทำผมแบบ พิเศษในซอย ขอแค่จ่ายเงินก็ขึ้นได้เลย วันวันหนึ่งต้องรับแขก หลายคน

ถูกทิ้งไปในที่แบบนั้น ก็ถือว่าจบเห่แล้ว

สีหน้าของหญิงขายบริการซีดขาว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเปย จะทำกับเธออย่างไร้ความรู้สึกขนาดนี้ เธอเองก็ปรนนิบัติเป ยมาหลายคืน ไม่เห็นแก่ที่รับใช้มาก็ควรเห็นแก่ที่ทำงานอย่าง หนักบ้าง ? บอกจะทิ้งก็ทิ้ง แถมทิ้งไปในที่แบบนั้น อยากจะให้ เธอตายเลยหรือไง

เธอแกะมือของผู้จัดการออก เข้ามาจับมือของเป่ย “ฉันผิด ไปแล้ว ขอร้องล่ะอย่าส่งฉันไปในที่แบบนั้นเลยนะ ถือว่าเห็นแก่ที่ ฉันรับใช้คุณมาหลายปีเถอะนะคะ

ณ เวลานี้เธอยังหลงเหลือความสง่างามก่อนหน้าตรงไหน สภาพเหมือนกับตกระกำลำบาก ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาแห่ง ความตื่นตระหนก

กู้เป่ยมือล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง ไม่ได้มองเธอ แต่สายตามองไปทางจงจิ่งห้าว “ประธานจงคุณว่าจะเอายังไง? ยังไงคนที่โดนล่วง เกินก็คือคุณ

สายตาของหญิงขายบริการก็มองตามไป ทั้งเสียใจและทั้ง เกลียด ผู้ชายที่เธอเจอที่นี่ ไม่ถึงพัน ก็มีหลายร้อยคน คนไหน บ้างที่ไม่รู้สึกกับเธออย่าง รักแรกพบ อยากพาเธอขึ้นเตียง

คิดไม่ถึงเลยว่า วันนี้จะมาเจอกับคนที่ยากจะรับมือ แถมยัง เป็นคนใหญ่คนโตอีก แม้แต่เบี้ยยังอยากจะตีสนิทด้วย

เธอตัวสั่นไม่หยุด กัดริมฝีปาก หวังว่าเขาจะใจกว้างต่อตนเอง สักนิด “ฉันมันมีตาแต่ไม่มีแวว ล่วงเกินคุณแล้ว ขอโทษ ขอโทษ จริงๆค่ะ เป็นความผิดฉันเอง”

จงจึงห้าวไม่แม้แต่ลืมตามอง เสียงไม่สูงและไม่ต่ำที่เปล่งออก มาดังก้อง น้ำเสียงเย็นยะเยือก “เจ้านายพูดเล่นเก่งซะจริง เรื่อง ในบ้านของคุณเกี่ยวอะไรกับผม?”

เรื่องนี้เขาไม่ยุ่ง ไม่ว่าจะจัดการยังไงก็เป็นเรื่องของกูเป่ย

กู้เปียก็ไม่คิดว่าแค่เรื่องเรื่องเดียว จะทำอะไรกับจงจึงห้าวได้

ยังไงทั้งสองคนไม่มีความแค้นต่อกัน เพราะผู้หญิงคนหนึ่งมันไม่ คุ้มกัน

อีกอย่างถ้าหากสามารถเป็นเพื่อนกันได้ เพื่อนที่ร่วมงานกันได้

ยิ่งดี เพราะงั้นเลยไว้หน้าอย่างง่ายดาย

เขาแลบลิ้น เลียริมฝีปาก โบกมือให้ผู้จัดการ “อย่ามาขวางหู ขวางตาหน้าฉัน”
หญิงขายบริการไม่ยินดีแน่นอน ขาเล็กเรียวสั่นราวกับ กระชอนไม่หยุด “ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ว่าผิดไปแล้ว” เธอคุกเข่าลง ไปกับพื้น ร้องห่มร้องไห้จับขาของเปยไม่ยอมปล่อย “ฉันผิดไป แล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ปล่อยฉันครั้งนี้ไปเถอะ

“ให้ตายเหอะ ตาน่ะมีไหม ผู้หญิงคนเดียวจัดการไม่ได้ใช้ มั้ย?!” เปยถูกพัวพันจนหมดความอดทน เลยพูดจาหยาบคาย

ผู้จัดการส่งสายตาให้ลูกน้อง จับหญิงขายบริการออกไป เสียง ร้องไห้ตะโกนอย่างน่าเวทนาของเธอผ่านประตูกระจกแล้วค่อยๆ หายไป

“ประธานจงวันนี้มาเยือนที่นี่ อยากสนุก?” กู้เป่ยเต็มไปด้วย รอยยิ้ม ทำตัวสบายๆ ดึงคอเสื้อเล็กน้อย

จงจึงห้าวเชยคาง มองเขาอย่างเย่อหยิ่ง “มาร้านของเจ้านาย

แน่นอนว่าต้องมาหาความสนุกให้กับชีวิตบ้าง หรือจะให้มาที่นี่

เพื่อคุยงานระดับประเทศ?”

ทั้งสองคนต่างก็มีผลประโยชน์ เลยเข้าหากันได้อย่างง่ายดาย เป่ยหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะดังก้องอยู่ในบรรยากาศที่รื่นเริง ภายในห้องโถงบรรยากาศแปลกใหม่ เขาเดินเข้ามาใกล้สอง ก้าว ทำท่าเหมือนทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม “วันนี้ผมจะ ทำให้ประธานจงสนุกสุดเหวี่ยงไปเลย ถ้าหากไม่สามารถทำให้ คุณพอใจได้ ร้านนี้ของผม พรุ่งนี้ผมจะปิดมันซะ”

จงจิ่งห้าวอยากมาสืบข้อมูลจากปากของเขาว่าเขากับเหวินชิง มีผลประโยชน์ร่วมกันหรือไม่ ลักพาตัวคนเขาแค่ถูกไหว้วานมาหรือว่ายังมีเรื่องปิดบังอื่นอีก

เบี้ยอยากที่จะสานสัมพันธ์กับเขา จงจึงห้าวคนคนนี้สูงส่งไม่ แยแสใคร แต่ไหนแต่ไรไม่เคยยอมมาคลุกคลีกับเขา มาวันนี้มา ถึงที่ด้วยตัวเอง เขาไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ก็โง่แล้ว

เปยให้สัญญา จงจิ่งห้าวหัวเราะเหอะๆไม่พูดจา มาถึงที่นี่ กู้ เบี้ยแห่งตระกูลตงก็ต้องเตรียมต้อนรับไว้อย่างแน่นอน

ห้องชั้นสามที่เหมาไว้สว่างไสวและเงียบสงบ ตรงกลางห้องมี โซฟาหนังสีดำทรงวงรีแถวหนึ่ง ด้านหน้าเป็นโต๊ะกาแฟหินอ่อน กว้างและแข็งแรง

เป่ยไม่ได้ตามเข้ามา อยู่หน้าประตูกระซิบกับผู้จัดการ พูดคุย อะไรกันนั้น ถึงแม้จะไม่ได้ยิน แต่ก็พอจะเดาได้สักหน่อย ตอนที่ เขากลับหลังหันเดินเข้ามานั้น หญิงสาวที่มาเสิร์ฟเครื่องดื่มถือ สุรานอกระดับพรีเมี่ยมมาสองขวด และจานผลไม้เดินเข้ามาวาง ลงบนโต๊ะ

จงจิ่งห้าวนั่งลงสบายๆ มองไปด้านข้างครู่หนึ่ง เสิ่นเผยชวน เงยหน้าขึ้นมาพอดี สายตาประสานกัน เขาถามขึ้น “มือถือมีแบ ตมั้ย?”

เสิ่นเผยชวนเข้าใจในทันที พยักหน้าตอบว่ามี

อีกสักพักเขากับเป่ยพูดคุยกัน หากว่ามีข้อมูลที่มีประโยชน์ อะไรหลุดออกมา เก็บหลักฐานเอาไว้

กู้เป่ยเดินเข้ามาและโบกมือให้พนักงานออกไป เปิดขวดเหล้าขวดหนึ่งด้วยตัวเอง รินลงแก้วไวน์ที่อยู่หน้าตน ขณะที่เทเหล้าลง ในแก้วเหล้าตรงหน้าจงจึงห้าว พูดอย่างภาคภูมิใจ “วันนี้บังเอิญ จริงๆ ยังเป็นนักเรียนอยู่เลย บริสุทธิ์มากๆ ผมเก็บเอาไว้เสพสุข เอง วันนี้ยกให้คุณ

สิ้นเสียงของเขา ประตูห้องที่เหมาไว้ก็เปิดออก ผู้จัดการพา สาวงามเดินเข้ามา