บทที่ 472 แกจะเอาเด็กสองคนนั้นไปไหน

เมื่ออ่านจดหมายจบแล้วหลบ้านก็ยังคงตะลึงงันอยู่อย่างนั้น

รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเอาเสียเลย

เพราะว่าเหวินเสียนจากโลกนี้ไปเร็วมาก เขาไม่ค่อยมีภาพจํา เกี่ยวกับน้าคนนี้เท่าไหร่ แต่พอมาวันนี้มีเรื่องแบบนี้ปรากฏอยู่ ตรงหน้าเขา นี่มันเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเลยจริงๆ

เหวินชิงถูกช่วยได้ทันเวลาจึงไม่เป็นอันตรายอะไรกับชีวิต แต่ ร่างกายก็ยังคงทรุดอยู่แบบนั้น สภาพจิตใจก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แค่รู้สึกอยากเจอหลินซินเหยียนมาก

ดังนั้นเขาก็เลยอยากจะมาหาหลินซินเหยียน แต่ไม่นึกว่าจะ บังเอิญเจอที่นี่

” พ่อของผมเขา……..

“หลี่จ้าน ” หลินซินเหยียนผละออกมาจากจงจึงห้าว ก่อนจะ ตัดบทหจ้านยกใหญ่ เธอมองไปที่เขา” ฉันไม่อยากเจอคุณอีก หวังว่านี่จะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายของเรา โอเคไหม ”

เธอดูหนักแน่นมาก ไม่อยากที่จะเกี่ยวข้องกับคนของตระกูลเห วิน เลยสักนิด เธอกับเหวินชิงก็เคยพูดว่า นี่เป็นการพบกันครั้ง สุดท้ายของพวกเขา

ไม่ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไง เธอก็ไม่อยากเจอเขาอีก
หลีจ้านยืนมองหลินซินเหยียนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ อย่างเหม่อลอย เป็นพักใหญ่กว่าจะดึงสติกลับมาได้ ท่าทีที่เด็ดขาดของเธอเป็น ไปตามที่เขาคาดเอาไว้ ที่ผ่านมา หลินซินเหยียนเป็นคนที่ทำให้ คนรอบข้างอบอุ่นเสมอและทำให้รู้สึกอยากเข้าหา

แต่พอเปลี่ยนมาเป็นท่าที่เย็นชาแบบนี้ เขาเองก็รู้สึกรับไม่ค่อย ได้เท่าไหร่

เขายังอยากพูดอะไรบางอย่างต่ออีกหน่อย แต่หลินซินเหยีย นก็ไม่เปิดช่องให้เขาพูด เธอรีบขึ้นรถไปหรือยังส่งเสียงเร่งคนขับ รถอีก ” ออกรถเลยค่ะ ”

จงจึงห้าวยกมือขึ้นมาตัดผ่านแก้มของเธอ ก่อนที่จะเอาผม ยุ่งเหยิงที่ปรกตามหน้าเธอทัดไว้ข้างๆ หู ใบหน้านั้นดูนิ่งสงบ ไร้ ซึ่งอารมณ์ เพียงแต่เป็นใบหน้าที่เรียบเฉยที่กำลังจ้องไปทั้งเธอ ทำเป็นนิ่งสงบและเยือกเย็น ” ไปเจอเหวินซิงมาเหรอ ”

หลินซินเหยียนพยายามหลบสายตาเขา ไม่กล้าสบตาตรงๆ ” ไปเจอมา แต่ฉันไม่อยากพูดอะไรเกี่ยวกับเขาอีกแล้วล่ะ ”

การที่หลี่บ้านพูดออกมาแบบนั้น จงจึงห้าวต้องรู้สึกถึงอะไร บางอย่าง ถ้าเธอตอบว่าไม่ได้ไปเจอก็จะทำให้เขายิ่งสงสัยเรื่องนี้ เข้าไปกันใหญ่

เธอเลยชิงซุกเข้าไปในแผงอกของเขา ” ฉันเหนื่อยแล้ว ฉัน อยากกลับบ้าน ”

” ไม่ไปดูหนังแล้วเหรอ ” เขาลดสายตาลงมา ก่อนจะเก็บซ่อน อารมณ์ไว้ภายใต้ดวงตานั้น
หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นเหนื่อย แล้วดึกดึกอยู่ในอกของ เขาไปมา ” อืม ฉันไม่อยากดูแล้วล่ะ”

จงจิ่งห้าวบอกให้คนขับรถกลับคฤหาสน์ทันที เขาเอามือข้าง หนึ่งกอดหลินซินเหยียนที่อยู่ในอ้อมกอด อีกมือหนึ่งก็หยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาหลบ้าน ให้ไปรอเขาที่บริษัท

เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าหลินซินเหยียนปิดบังเขาว่าไป

หาเหวินชิงแล้วคุยเรื่องอะไรกัน

หลี่บ้านที่หลุดจากหลุดจากภวังค์และเตรียมที่จะกลับโรง พยาบาล เขาก็ได้รับข้อความจากจงจึงห้าว เขาได้เปลี่ยนเส้น ทางจากที่จะไปโรงพยาบาลเป็นไปที่ว่านเยวกรุ๊ปแทน

รถจอดที่หน้าประตูคฤหาสน์ หลินซินเหยียนเปิดประตูเตรียมที่ จะลงจากรถ จงจึงห้าวจับมือเธอไว้ ก่อนจะกุมมือแล้วพูดว่า ” ที่ บริษัทมีเรื่องด่วนน่ะ ผมต้องไปจัดการ ”

หลินซินเหยียนหันมามองเขา ตอนแรกอยากจะใช้เวลาที่มีค่า นี้อยู่กับเขา แต่เห็นแบบนี้ ก็คงจะทำไม่ได้แล้วล่ะ เธอเลยเอี้ยว ตัวมาจุ๊บเข้าที่ริมฝีปากของเขา รู้สึกไม่อยากให้เขาไปเลย แต่ยัง ไงก็ต้องผละตัวออกมา เธอยิ้มแล้วพูด ” ขอบคุณนะ ดอกไม้สวย มากเลย ฉันชอบมากๆ ที่บริษัทมีเรื่องคุณรีบไปก่อนเถอะ ”

เธอเปิดประตูแล้วลงจากรถไป ยิ่งมีเรื่องก่อกวนใจอย่างนี้ก็ยิ่ง ทำให้รู้สึกไม่อยากให้เขาไป แต่เธอกลัวว่าจะร้องไห้ต่อหน้าเขา

ก็เลยรีบเดินลงจากรถ

จงจิ่งห้าวเปิดกระจกรถลง ” กลางคืนผมจะรีบกลับมานะ ”
เธออุ้มดอกไม้ช่อนั้นแล้วยืนอยู่หน้าประตู จากนั้นก็พูดต่อว่า ” ได้ค่ะ ฉันจะรอคุณ ” เธอมองเค้ายังอะไรอาวรณ์ จนรถขับไกล สายตาจนหายลับไป

เธอจึงหันตัว ระหว่างที่เดินเข้าบ้านไปก็โทรศัพท์หาเส้นเผย ชวนไปด้วย ไม่นานเขาก็รับสาย

” เผยชวนฉันเองนะ ”

เสิ่นเผยชวนที่อยู่ข้างนอกกำลังทำคดีเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถ อยู่ เมื่อได้รับสายของหลินซินเหยียน ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรแต่ ถามขึ้นว่า ” มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ”

คุณช่วยโทรไปหาจึงห้าวให้หน่อย แล้วบอกว่าแม่ของฉัน ต้องการพบเขา ”

” ทีม ”

” บอกไปว่าแม่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขา เกี่ยวกับตัวฉัน ”

เกี่ยวกับเรื่องของคุณงั้นเหรอ ” เสิ่นเผยชวนกําลังงงฉงนกับ คําพูดของเธอ

” พูดตามที่ฉันบอกก็แล้วกัน ”

เธอไม่ได้บอกกับเงินเผยชวนว่าเพราะอะไร รอให้เธอจากไป ก่อน เขาก็คงเข้าใจเธอแล้ว

เรื่องที่จงจิ่งห้าวอ้างว่าบริษัทมีเรื่องเข้ามา เธอก็พอจะรู้แล้ว ทั้งๆ ที่วันนี้เขาบอกกับเธอว่าจะอยู่กับเธอทั้งวัน แต่ว่า จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่าบริษัทมีเรื่องหรือธุระเข้ามา แน่นอนว่าเขาต้องไปสืบค้น ว่าทําไมเธอถึงไปเจอเหวินชิง

แทนที่จะให้เขาตามสืบตามค้น เธอยอมที่จะบอกเขาด้วยตัว

เองยังดีเสียกว่า เสิ่นเผยชวนตอบตกลงสั้นๆ ก่อนจะวางสายไป จากนั้นก็โทร

หาจงจิ่งห้าว

พอปลายสายรับแล้วเขาก็พูดขึ้นว่า ” จวงจื่อจีนอยากเจอคุณ

” หึม ” จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว

” บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณ เกี่ยวกับพี่สะใภ้นะ ”

จงจิ่งห้าวลังเลไปสักพัก สุดท้ายก็ให้คนขับรถยูเทิร์นกลับไปที่ โรงพยาบาล หลินซินเหยียนบอกกับเงินเผยชวนแบบนี้ เพราะรู้ ว่าเมื่อจงจึงห้าวรู้ว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเธอ เขาจะต้องรีบไปหาจวง จื่อจิ่นก่อนอยู่แล้ว

เมื่อรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าตัวเองต้องจากไป ก็เลยหาทางหนีทีไล่

ไว้แล้วเพื่อที่จะตั้งตัว

เหวินเสียนเหลือเอกสารให้เธอฉบับหนึ่ง ในนั้นมีที่อยู่ของ บริษัท เธอแค่ต้องหาบริษัทนั้นให้เจอ เธอก็จะเจอกับคนที่เหวิน เสียนบอกว่าสามารถช่วยเธอได้

ตอนนี้ เธอจําเป็นต้องรักษาความสัมพันธ์ระดับนี้ไว้ก่อน ถ้ามี แค่ตัวเธอเอง คงจะถูกจงจิ่งห้าวหาเจอได้ง่ายๆ
ของในบ้านเธอก็ไม่ได้เอาไปเช่นกัน เพราะไม่อย่างนั้นป้าหยูก จะเห็นว่าเธอทำอะไร เธอเลยพาลูกทั้งสองคนไป ถึงจะเป็นอย่าง นั้น ป้าหยูก็ยังถามขึ้นมาอีกว่า ” คุณจะพาเด็กทั้งสองคนไปไหน เหรอ ”

” ไปที่บริษัทน่ะค่ะ จึงห้าวบอกว่าวันนี้จะพาพวกเราไปกินข้าว ” หลินซินเหยียนยิ้ม มองไม่ออกเลยสักนิดว่าเธอมีความคิดที่ จากที่นี่ไป

ป้าหนูพยักหน้า รู้สึกว่านี้ก็เป็นเรื่องดีเหมือนกัน ” ไปเถอะ แต่ กลับมาเร็วหน่อยก็ดีนะ คุณยังท้องยังไส้อยู่จะไม่ค่อยสะดวกเท่า ไหร่ ”

หลินซินเหยียนตอบตกลง เธอจึงมือลูกทั้งสองออกจากบ้านไป เธอไม่ได้คนขับรถขับให้ แต่ตัวเองเป็นคนขับเอง

เธอคาดเข็มขัดนิรภัย ให้ลูกทั้งสอง ” หม่ามี พ่อจะชวนพวกเรา

ไปกินข้าวจริงๆ เหรอคะ ”

หลินลุยซึกะพริบตาปริบๆ เอ้อ ไม่สิ ตอนนี้เธอควรจะเรียกจง เหยียนซีแต่บางครั้งหลินซินเหยียนก็ยังคงเรียกเหมือนเดิม เธอ รูปหน้ากลมรูปไข่ของเด็กน้อยเบาๆ ” เสี่ยวลุ่ย หม่ามไปที่ที่หนึ่งสักพัก ” จะพาลูก

เด็กสาวตัวน้อยขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอะไร ” ไป ที่ไหนสักพักล่ะ ”

หลินซินเหยียนอธิบายให้เด็กทั้งสองฟังไม่ทันแล้ว ” รอถึงที่ นั่นแม่จะบอกลูกเองนะ ”
แล้วเธอก็ขึ้นไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไป

หลินลุยซียังอยากจะถามต่อ แต่ก็ถูกหลินเฉินจับมือเอาไว้ ” มีหม่ามีอยู่ พวกเราก็ไม่หลงหรอกนะ หม่ามีบอกเองว่าจะเล่าให้ เราฟัง พวกเรารอเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ ”

คิดดูดีๆแล้ว ยังไงหม่ามีก็อยู่ข้างๆ เรานี่เนอะ หลินลุยซีก็เก็บ เสียงเงียบเราไม่ถามอะไรต่อ

หลินซินเหยียนไม่ได้ขับรถคันนี้เพื่อที่จะจากใบเสร็จทีเดียว แต่เอารถไปจอดในที่ที่มีรถจอดเยอะๆ ก่อนจะนั่งแท็กซี่จากไป แล้วทิ้งรถไว้ริมถนนตรงนั้น

ที่อยู่ของJKกรุ๊ปอยู่เมืองB ติดกับเมือง ระยะทางที่ห่างกันนั้น ก็ไม่ได้ไกลมาก การนั่งรถแท็กซี่ก็ทำให้ยากที่จะสะกดรอยตาม แต่หากเป็นรถของที่บ้านแล้ว ถ้าจงจึงห้าวอยากจะตรวจสอบ ไม่ นานนักเขาก็จะเจอตัวเธอ เธอก็เลยต้องทิ้งรถ แล้วนั่งแท็กซี่ออก มา

ถ้ากอดลูกสาวและลูกชายของตัวเอง จากนั้นก็ลูบหัวพวกเขา แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า ” พวกเราอาจจะต้องไปจากพ่อสักพักนึง ระยะเวลาช่วงนี้ ลูกๆ ก็อยู่กับแม่ไปก่อนดีไหมจ๊ะ ”

หลินซีเฉินกลับรู้สึกว่าก็ดีเหมือนกัน แต่หลินลุยนั้นอาจเป็น ปัญหา เพราะลูกสาวของเธอค่อนข้างติดจงจึงห้าวมาก ถ้าไม่เจอ ก็คงคิดถึง

” ถ้าหนูคิดถึงพ่อขึ้นมาล่ะ ” เด็กสาวตัวน้อยทำตาวิบวับ