บทที่459 คาดหวังมาตลอดชีวิต

เฉิงเงินยืนอยู่อีกฝั่ง ตามด้วยเสียงร้องไห้อย่างไม่ขาดสาย

“ชีวิตเธอช่างลำบาก

จงจิ่งห้าวก็ยืนอยู่ข้างประตู ไม่ได้เข้าไปข้างใน เขาก้มหน้าลง เส้นผมบดบังสีหน้าของเขา

“ฉันจำได้ในปีนั้นตอนวันเกิดอายุ20ปีของเธอ ที่บ้านเกิดเรื่อง ขึ้น พ่อแม่จากโลกนี้ไป ฉันโดนจับ เธอวิ่งวุ่นอยู่ข้างนอกไปทุกที่ หาทางช่วยฉันออกมา….” เฉิงเงินสะอึกสะอื้น

“ตอนนั้นฉันไม่รู้ ภายหลังถึงจะรู้ เพื่อที่ฉันจะไม่ต้องติดคุก เธอ ทำข้อตกลงกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นชื่อว่าเหวินเสียน เธอ คนนั้นให้เงินมาก้อนใหญ่ มากพอจะใช้หนี้ทั้งหมดได้ ฉันก็ไม่ ต้องติดคุก ยวนะ น้องสาวของฉันก็ได้ออกจากไปเฉิงไปกับเห วินเสียน”

“ผู้หญิงที่ชื่อเหวินเสียนคนนี้ ไม่ได้มีความรักกับสามีของตัว เอง ตัวเองรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่ก็ยังรู้สึกผิดต่อสามีตัวเอง เลยเอา ซิ่วมอบให้แก่สามีของเธอ หวังว่าพวกเขาจะมีความรู้สึกต่อกัน และรักกัน….ต่อมายวก็ตั้งท้อง เหวินเสียนบอกว่าอยากให้เด็ก คนนี้มีฐานะที่ชัดเจน จึงประกาศต่อสาธารณชนว่าเธอท้อง…..

“พอลูกคลอดออกมาก็กลับมาอยู่กับเหวินเสียน บอกว่าเด็ก คนนี้เธอเป็นคนคลอดเอง โชคไม่ดี เหวินชิงค้นพบความสัมพันธ์ของจงฉีเฟิงและซิ่ว เขาคิดว่ายซิ่วฉวยโอกาสที่เหวินเสียนท้อง ล่อลวงจงฉีเฟิง… ในตอนนั้นเหวินจีนยังอยู่ มีอำนาจมาก เหวินชิง เลยทำอะไรได้ตามอำเภอใจ จับตัวซิ่ว อีกทั้งบีบบังคับให้เธอ โทรศัพท์หาจงฉีเฟิงเพื่อบอกเลิก ซิ่วไม่ยินยอม ไม่รู้เขาไป ได้ยินมายังไงว่าก่อนหน้านี้ซิ่วเคยมีรักครั้งแรก ดังนั้นจึงจับไป หงเฟยมาด้วย ใช้ไปลงเฟยข่มขู่เธอ…….

“ไม่มีทางเลือก เธอทำได้แค่โทรศัพท์หาจงเฟิง เธอยังคงรัก ไปหงเฟยอยู่ จึงเลือกที่จะจากไป อันที่จริงเธอไม่ได้ไปไหน แต่ กลับถูกเหวินชิงขังเอาไว้ขังนานถึง6ปี…”

“เหวินเสียนเป็นคนพบว่าเธอไม่ได้หนีไปกับไปหงเฟย แต่เป็น โดนเหวินชิงขังไว้ เลยบังคับให้เหวินซึ่งปล่อยเธอซะ ในตอนนั้น ผ่านมาแล้วตั้งหกปี เหวินซึ่งคิดว่ายนิ้วและจงฉีเฟิงห่างกันตั้ง หลายปี น่าจะไม่มีความรู้สึกใดๆแล้ว อีกอย่างลูกของเหวินเสีย นและจงฉีเฟิงก็โตแล้ว เขาจึงตอบตกลงปล่อยเธอ…”

แหกปี สองพันกว่าวันสองพันกว่าคืน ตอนที่เธอโดนจับเข้าไป นั้น พึ่งจะคลอดเสร็จ และเป็นตอนนั้นที่ร่างกายได้รับบาดเจ็บ หลังจากนี้จะมีลูกไม่ได้อีก อีกอย่างดูเหมือนจะเสียสติไปบ้าง หนึ่งปีหลังจากนั้นถึงจะดีขึ้นมาหน่อย

“ต่อมา เพื่อที่เธอจะได้อยู่กับลูกชายของเธอ จึงยอมแต่งงาน กับจงฉีเฟิง แต่ว่าเหวินชิงไม่เห็นด้วย ต้องให้เธอเอางานฝีมือ ของบรรพบุรุษมาเป็นของแลกเปลี่ยน ถึงจะยอมที่จะตกลง ส่วน เรื่องเหวินเสียนตายยังไงนั้น ฉันก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน”
เขานัยน์ตาแดง เงยหน้าขึ้นมองจงจึงห้าวที่ยืนอยู่ข้างประตู พูดอย่างน้ำตาซึม นอนตรงนี้ ผู้หญิงที่ใช้ผ้าสีขาวคลุมอยู่คนนี้ คือแม่แท้ๆของนาย

ยังเน้นอีกว่า “อุ้มท้องสิบเดือน อดทนเจ็บปวดอย่างรุนแรง ตอนให้กำเนิด แม่แท้ๆที่คลอดนายออกมา

จงจึงห้าวยังคงไม่เงยหน้าขึ้นมา เห็นร่างที่สั่นเทาเบาๆของเขา

รางๆ

จงฉีเฟิงลุกขึ้นมา นัยน์ตาไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เขาวางมือของ ซิ่วลงเบาๆอย่างระวัง รู้สึกอาลัย รู้สึกเจ็บปวดใจ สุดท้ายก็วาง มันลงได้ เขามองไปที่เพิ่งเป็น “พวกเราออกไปเถอะ ให้เขาได้ เจอเธอครั้งสุดท้าย เรียกเธอสักครั้ง…..คาดหวังมาตลอด

เฉิงยู่เป็นเช็ดหน้า แล้วเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย นอกห้อง เสิ่นเผยซวนยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน เสียงของเฉิงเงินเมื่อกี้นี้ เขาได้ยินหมดแล้ว รู้สึกตกใจมาก คาดไม่ถึงว่าเฉิงชั่วคือแม่ แท้ๆของจงจิ่งห้าว

เวลานี้ เขาเป็นห่วงจงจึงห้าวจะทำยังไง

จะเผชิญหน้ายังไง

ในตอนที่จงฉีเฟิงเดินผ่านจงจึงห้าวนั้น ก็หยุดฝีเท้า มือหนัก ของเขาวางลงบนไหล่ของเขา “อย่าให้เธอจากไปพร้อมกับความ เสียใจ”
จงเฟิงออกแรงบีบที่ไหล่ของเขา ขอบตาแดงก๋า “เธอคาด หวังมาตลอดชีวิต ตอนที่มีชีวิตอยู่ สุดท้ายกลับไม่ได้ในสิ่งที่หวัง ตอนนี้อย่าให้เธอจากไปพร้อมกับความเสียใจเลยนะ”

พูดจบเขาก็เดินออกมาจากห้องผู้ป่วย ปิดประตูห้องลง เมื่อ ประตูปิดลง ปิดกั้นสิ่งที่อยู่ภายนอกทั้งหมดออกไป แม้กระทั่ง อากาศก็แบ่งแยกจากภายนอก

ทั่วทั้งห้องผู้ป่วยเงียบกริบ ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆ แม้แต่นิดเดียว มองเห็นได้เพียงเลือนราง ตัวของจงจึงห้าวสั่นขึ้นแรงกว่าเดิม มาก เขาค่อยๆย่อตัวลง หลังพิงกำแพงและไหลลงมานั่งกับพื้น

แขนทั้งสองของเขากอดที่หัวเข่า ศรีษะของเขาก้มอยู่ระหว่าง แขนทั้งสอง ไม่มีใครเห็นสีหน้าของเขา รวมถึงไม่มีใครเห็นเขา ร้องไห้

เพียงแค่มีน้ำไหลผ่านแก้มของเขาลงมา แล้วหยดลงที่พื้น

ณ ตอนนั้น ความกล้าที่จะมองเธอสักนิดยังไม่มี

หลินซินเหยียนตื่นขึ้นมา ปลายจมูกได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ เสื้อผ้าบนร่างเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วย เธอจำได้ว่าเฉิงซิ่วนั้น ปกป้องเธอจากอันตราย เธอถึงได้ปลอดภัย ตอนนั้นเธอได้รับ บาดเจ็บหนักมาก ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง

เธอดึงผ้าห่มออกลงจากเตียง รู้สึกว่าเท้าเจ็บมาก หลินซินเหยี ยนดึงกางเกงขึ้นก็พบว่าที่เท้าบาดเจ็บ ตอนเกิดอุบัติเหตุ เท้าของ เธอเหมือนถูกอะไรบางอย่างทับจนขยับไม่ได้
น่าจะได้รับบาดเจ็บตอนนั้น แต่ดูเหมือนจะได้รับการดูแล เรียบร้อยแล้ว

เธอเดินออกจากห้องผู้ป่วยอย่างช้าๆ ห้องผ่าตัดไม่มีคนอยู่ เธอถามพยาบาลที่เดินผ่านมา “ขอโทษนะคะ วันนี้ผู้ป่วยที่ถูกส่ง มาเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ? ”

พยาบาลจ้องมองเธอ ชี้ไปที่ระเบียงทางเดินถัดไป “อยู่ที่ห้อง

นั้นค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ” หลินซินเหยียนสบายใจ ถูกส่งเข้าห้องผู้ป่วย น่าจะไม่เป็นอะไรมากแล้ว ดีหน่อย ดีหน่อย เธอรู้สึกโล่งอก แล้ว เดินไปทางนั้น เธอเห็นเงินเผยชวนยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน

จึงรีบเดินให้เร็วขึ้น

“เผยชวน ”

เสิ่นเผยชวนเดินเข้ามาพยุงเธอ “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เธอพยักหน้า ถามว่า “เขามาหรือยัง?”

เสิ่นเผยชวนตอบอมเบาๆ

หลินซินเหยียนได้ยินเสียงนี้ก็รู้สึกผิดปกติ เธอเงยหน้ามอง เสื่นเผยชวน

“คุณรู้ใช่ไหม?” เสิ่นเผยชวนถาม

“อะไร?”

เฉิงซิ่วคือแม่แท้ๆของจิ่งห้าว”
มีลางสังหรณ์ไม่ดีไหลเข้ามา เธอเกาะแขนของเส้นเผยชวน “เขารู้แล้ว? ”

เงินเผยชวนตอบอืม

ขณะเดียวกันหลินซินเหยียนก็ถอนหายใจโล่งอก ก็ดี แบบนี้ก็ ดี ถึงจะเริ่มเผชิญหน้าได้ยาก แต่ว่า ปมเรื่องนั้นไม่ช้าก็เร็วต้องรู้ เข้าสักวันอยู่ดี

อีกอย่างตอนนี้เฉิงซิ่วได้รับบาดเจ็บ ต้องการคนคอยดูแล “ฉันจะเข้าไปดูสักหน่อย” หลินซินเหยียนกำลังจะเดินไปที่ห้อง

ผู้ป่วย

เสิ่นเผยชวนดึงมือเธอไว้ “ จึงห้าวอยู่ข้างใน” เสียงของเขาต่ำ ลงและแหบพร่า “เฉิงซิ่วช่วยไว้ไม่ได้ ตอนนี้เขาต้องการพื้นที่สัก หน่อย”

หลินซินเหยียนเบิกตากว้าง “คุณ คุณพูดว่าอะไรนะ?”

เฉิงยู่ซิ่วช่วยไว้ไม่ได้

อุบ—

ความรู้สึกเจ็บปวดที่รุนแรงเหมือนกับคลื่นทะเลซัดเข้ามา ทำให้เกร็งไปทั้งตัว แม้แต่ท้องของเธอก็ปวดบิดไปด้วย ตามด้วย อาการคลื่นไส้

เธอกุมหน้าอกของเธอ แล้วก็ทรุดลงไปกับพื้น

เสิ่นเผยซวนตกใจ จับไปที่ไหล่ของเธอ “คุณไม่เป็นไรใช่ไหมให้ผมไปเรียกหมอให้หรือเปล่า?”

หลินซินเหยียนส่ายหัว “แค่เจ็บปวดหัวใจมากไป……เขาจะทำ ยังไง?”

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปยังประตูที่ปิดสนิท น้ำตาไหลลงมาโดย ไม่รู้ตัว สะอึกสะอื้น “เผยชวน เขาจะทำยังไง?