บทที่458 คุณบอกว่าจะอยู่กับผมไปจนแก่เฒ่า

สายตามองไปที่เขาแทบจะพร้อมกัน

“เมื่อกี้บอดี้การ์ด งจะโทรมา พวกเขาเกิดเรื่องขึ้นแล้ว……. ตอนนี้กำลังส่งไปที่โรงพยาบาล…..

เห็นเพียงแค่เงาดำผ่านไป มีลมพัดมาทำให้ผมเผ้ายุ่งเหยิง จง จึงห้าวได้หายไปต่อหน้าต่อตา

เส้นเผยชวนหลังจากตอบสนอง ก็หันหลังวิ่งออกไป

“พวกเราก็ไปกัน” จงฉีเฟิงก็รีบตามไป

จงจิ่งห้าวขับรถ เงินเผยชวนนั่งข้างคนขับ มือของเขากํา เข็มขัดนิรภัยแน่น กลางวันฟ้าสว่าง เป็นช่วงเร่งด่วนของการขับ รถยนต์ เขากล้าขับในเมืองความเร็วหนึ่งร้อย

เขาคิดในใจ พวกเขาอาจจะไปไม่ถึงโรงพยาบาล ตัวเองก็

ตายบนถนนก่อน?

“คุณขับรถเร็วขนาดนี้ อันตรายเกินไป……

เอี๊ยด—

เขายังพูดไม่ทันจบ ก็เบรกรถอย่างกะทันหัน หน้าต่างรถที่กั้น อยู่ เขาราวกับว่าจะได้กลิ่นยางรถยนต์ไหม้

ใจของเสิ่นเผยชวนเต้นตุบๆ ไม่กล้าที่จะมองไปข้างหน้า รถอยู่ ระหว่างกลางรถอีกสองคันเคลื่อนไปมา จนเกือบจะชนกับคันอื่นตั้งหลายครั้ง วิญญาณแทบจะออกจากร่าง

เวลาแค่ไม่กี่สิบนาทีบนถนนสายนี้ เสิ่นเผยชวนรู้สึกว่าตัวเอง ผ่านครึ่งชีวิตมาตั้งนานแล้ว ตื่นเต้นเกินไป ตื่นเต้นกว่าเกมส์ที่มัน อันตรายเสียอีก

รถหยุดลงที่ประตูของโรงพยาบาล จงจึงห้าวเดินลงจากรถ มีรปภ.เดินเข้ามา “รถจอดตรงนี้ไม่ได้นะครับ

เสิ่นเผยชวนเอากุญแจรถ ให้รปภ. แล้วรีบเดินตามไป ตอนที่หลินซินเหยียนถูกช่วยชีวิตออกมานั้นเธอสลบไป เฉิง ซิ่วอยู่ที่ห้องฉุกเฉิน

เด็กสองคนนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ มีเพียงแค่หลินลุยซีที่ ตกใจกลัว ทั่วทั้งร่างสั่นเทา ซุกอยู่ที่อ้อมอกป้าหยู

เห็นคนที่เดินมาตรงระเบียงทางเดิน หลินลุยซีที่ข่มความกลัว

มาตลอด ร้องไห้เสียงดังออกมา จากที่ที่เงียบสนิทก็มีเสียง

ร้องไห้ดังขึ้นมา

จงจึงห้าวอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอด กดหัวเล็กๆของเธอเข้าไปใน อกของเขา ปลอบเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เสี่ยวลุ่ยไม่ต้องกลัว พ่ออยู่นี่” ตอนที่พูดปลอบอยู่นั้นสายตาของเขาก็มองไปที่บอดี้ การ์ด เสียงของเขาเฉียบคม เธอล่ะอยู่ที่ไหน?”

“อยู่ที่ห้องพัก หมอกำลังตรวจอยู่ครับ ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่.….…..”

มือกุมหัวใจ ในที่สุดก็ล้มลงกับพื้น เขาโอบรับตัวหลินซีเฉินที่เงียบสงบเหมือนผู้ใหญ่ไว้ แล้วดึงเข้ามาในอ้อมกอด

โชคดีมาก ที่พวกเขาไม่ได้เป็นอะไร

เสียงของเขาทุ่ม “ปะ พวกเราไปหาหม่าม

หลิน เฉินไม่ขยับ รอบดวงตาแดงก่า “คุณย่ายังอยู่ข้างใน ผม จะรอเธอ”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว เฉิงซิ่วก็อยู่

เขามองไปที่บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างกำแพงราวกับถามคำถาม เกิดอะไรขึ้น?

หนึ่งในบอดี้การ์ดก้มหัวลง “วันนี้คุณนายกับคุณผู้หญิงพาเด็ก สองคนออกไป พวกเราขับรถไปสามคัน พวกเธอนั่งที่รถคันกลาง โดนที่มีพวกเราสี่คนประกบหน้าหลัง ตอนที่ผ่านถนนเฟยเซียนั้น เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ฝั่งตรงข้ามจำนวนคนเยอะมาก และ ดูเหมือนจะวางแผนมาอย่างดีสกัดพวกเราไว้ พวกมันฉวยโอกาส จะพาคุณนายออกไป พวกเราเข้าช่วยไว้ทันเวลา แต่ไม่ทันสังเกต เห็นว่าคุณผู้หญิงก็ถูกพวกมันบังคับเหมือนกัน เพื่อความ ปลอดภัยของคุณผู้หญิง คุณนายยินยอมที่จะไปกับพวกมัน แต่ ว่าพวกมันกลับไม่ได้ปล่อยคุณผู้หญิง……..พวกมันขับรถออกจาก ตรงนั้นไป ผมกับอะเจียขับตามไป รถของพวกมันเกิดอุบัติเหตุ ตอนที่พวกเรารีบเข้าไปช่วยคนไว้นั้น คุณผู้หญิงสลบไป ส่วน คุณนาย…… ”

บอดี้การ์ดคนนั้นยิ่งก้มหน้าลงไปอีก ตอนที่เข้าไปช่วยเฉิง วออกมาจากรถนั้น เกือบทั้งร่างของเธอมีแต่เลือด ทั้งแผ่นหลังเต็มไปด้วยเลือดและเนื้อคลุมเครือ สภาพของเธอหายใจ รายริน……

จงจิ่งห้าวหลีตามองไปที่เขา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากผ่อน คลายกลายเป็นแข็งดั่งเหล็ก แล้วก็เกิดความตึงเครียดผิดปกติ ขึ้น เหมือนเป็นอารมณ์โกรธที่รุนแรงมาก กดดันจนเขาหายใจไม่ ออก ประกายไฟแผ่ออกมาจากดวงตาของเขา พุ่งเข้าใส่บอดี้ การ์ดคนนั้น “พูด!”

การ์ดคนนั้นตัวสั่น ร่างกายสั่นสะท้านโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

ขณะนั้นเอง ไฟด้านบนประตูห้องผ่าตัดที่เดิมทีเป็นไฟสีเขียว เปลี่ยนเป็นไฟสีแดง ประตูบานเลื่อนถูกเปิดออก แพทย์ที่สวมเสื้อ สีฟ้าเดินออกมา เขาสวมหน้ากากอนามัย โค้งคำนับสมาชิก ครอบครัวที่อยู่ตรงหน้า “เสียใจด้วยจริงๆ พวกเราทำเต็มที่แล้ว ตอนที่ผู้ป่วยถูกส่งมาที่โรงพยาบาลเธอก็ไม่หายใจแล้ว พวกเรา ช่วยกันปั๊มหัวใจขึ้นมา แต่ก็ไม่สามารถปั้มกลับมาได้ ผู้ป่วยได้ รับบาดเจ็บหนักมาก—เสียใจด้วยครับ ”

จงฉีเฟิงที่พึ่งจะมาถึงประตูห้องผ่าตัด พอฟังที่หมอพูดจบ ร่างกายก็สั่นสะท้าน เฉิงเป็นที่อยู่ข้างๆพยุงเขาไว้ เขาถึงไม่ล้ม

ลงไป

หลินซีเฉินกอดที่ขาของจงจึงห้าว ร้องไห้เบาๆ ไหล่สั่นขึ้น เรื่อยๆ ทั่วทั้งร่างเล็กๆสั่นไม่หยุด

เขาเข้าใจที่คุณหมอพูด

ก็เพราะว่าเข้าใจ ถึงได้เสียใจมากขนาดนี้
จงจิ่งห้าวกดดันไปทั้งร่าง ถึงขนาดลืมกอดหลิน เงินที่เกาะขา เขาอยู่ รีบวิ่งเข้าไปหาคุณหมอที่อยู่ตรงหน้า ดึงคอเสื้อของเขา เส้นเลือดฝอยนัยน์ตารวมตัวกัน “คุณพูดอีกครั้ง!

เส้นเผยชวนเข้าไปรับตัวหลินซีเฉินที่เกือบจะล้มลง แล้วส่งเขา ให้ป้าหยู แล้วเดินเข้าปลอบว่า “จึงห้าว คุณใจเย็นหน่อย

คุณหมอตกใจหน้าซีด แต่ยังแกล้งทำเป็นใจเย็น ทุกครั้งที่มา ประกาศเรื่องการเสียชีวิต มักจะพบกับครอบครัวที่ยังตั้งสติและ ความคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เสมอ

“พวกเราทำเต็มที่แล้วครับ” คุณหมอพูดออกมาจากลำคอ

จงจึงห้าวกคุณหมอแน่นไม่ยอมปล่อย และยังแน่นยิ่งขึ้น เส้นเลือดที่หลังมือปรากฏชัดเจน ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด ฝอย “ผมขอสั่งคุณ ช่วยเขากลับมาให้ได้!”

“นายใจเย็นๆหน่อย นายทำแบบนี้ทำให้เสี่ยวลุยตกใจ ตอนนี้ เราควรจะไปตรวจสอบให้ชัดเจนว่าใครเป็นคนทํา” เสิ่นเผยชวน จับมือของเขา

สายตาของเขาค่อยๆหันกลับมา

เสิ่นเผยชวนยังคงโน้มน้าวต่อไป “นายทำให้หมอตาย มี ประโยชน์งั้นหรอ?”

“แด๊ดดี้คะ” หลินลุยซีเกาะคอของเขาไว้แน่น ร้องไห้เบาๆออก มา “หนูกลัว แด๊ดดี้อย่าโกรธเลยนะคะ”

จงจิ่งห้าวหลับตา สันกรามแน่นตึง เย็นชาอย่างถึงที่สุด
“แต๊ดดี้”เสียงแหบเล็กๆพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย ใบหน้า ยังซุกอยู่ที่คอของเขา “หนูกลัวค่ะ”

ไม่มีเสียงใดๆ ค่อยๆปล่อยมือออก แล้วลูบหลังลูกสาวเบาๆ “ไม่กลัวนะ”

เสิ่นเผยชวนให้คุณหมอรีบเดินออกไป

เขาลองอุ้มหลินลุยซีออกมาจากอ้อมแขนของเขา “ต่อไป พวก เราน่าจะมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำ ฉันจะให้คนส่งเด็กสองคนนี้ กลับบ้านก่อน มีบอดี้การ์ดและป้าหยูดูแล”

หลินลุยซีไม่ยอมปล่อยมือ เธอต้องการคุณพ่อ

“เสี่ยวลุยเป็นเด็กดีนะ แด๊ดดี้ยังมีเรื่องให้จัดการ เดี๋ยวจัดการ เสร็จแล้วจะรีบกลับไปดูลูกนะ” หลินลุยร้องไห้ทั้งตาและจมูก แดงไปหมด เสียงแหบแห้ง “แต๊ดดี้จะรีบกลับไปดูแลหนูใช่มั้ย คะ?”

เธอพูดไปสะอื้นไป

เสียงของจงจิ่งห้าวเองก็แหบแห้ง “แน่นอน”

พอฟังที่คุณพ่อพูดแล้ว หลินลุยซีถึงปล่อยมือ เสิ่นเผยชวนอุ้ม เธอส่งให้บอดี้การ์ด และสั่งด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ดูแลให้ดี !”

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น บอดี้การ์ดก็รู้สึกโทษตัวเอง “ครับ” เด็กทั้งสองคนถูกส่งกลับวิลล่า โดยมีป้าหยูเป็นคนดูแล เงินเผยชวนไม่วางใจ จึงโทรหาซูจ้าน ให้เขาไปที่วิลล่าดูแลอีกคน

ในโทรศัพท์ก็พูดไม่ละเอียด จึงได้แค่อธิบายเหตุการณ์คร่าวๆ ให้ฟัง “ฉันไม่ค่อยวางใจ นายไปดูแลหน่อยนะ”

ซูจ้านบอกเขาวางใจได้ เสิ่นเผยชวนวางโทรศัพท์

ศพของเฉิงยูจิ๋วยังไม่ถูกส่งไปที่ห้องเก็บศพ แต่ถูกจัดไว้ใน ห้องผู้ป่วยชั่วคราว

ศพถูกคลุมด้วยผ้าขาว จงเพิ่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง กุมมือ เย็นๆนั้นไว้

เขาคิดมากไป ว่าจะทำให้ร่างที่เย็นเฉียบนี้กลับมาอุ่นขึ้นอีก

ครั้ง

น้าตาไหลออกมาโดยไม่มีเสียงใดๆ

“คุณบอกว่าจะอยู่กับผมไปจนแก่เฒ่า ทำไมถึงทิ้งผมไปแบบนี้ แม้แต่คลาก็ไม่มี……..

เสียงของเขาทุ่มต่ำและเล็กมาก ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเจ็บปวด