บทที่ 450 ความกังวลในชีวิตนี้

ช่วงเวลาแห่งอารมณ์กำลังถูกเปิดเผย เหมือนว่า มีเพียงกอด ร่างที่อุ่นนี้ถึงจะทำให้ใจสงบ

ใบหน้าของเขามีวัสดุผ้าบางๆ กันอยู่ กำลังขยับไปมาที่ท้อง น้อยของเธอ เขาสัมผัสได้ถึงความเร่าร้อนของผิวหนังของเธอ และการเต้นของหัวใจของสิ่งมีชีวิตตัวน้อยในท้องของเธออย่าง ชัดเจน ตอนนี้คนที่กอดเขาไม่ใช่หนึ่งคน แต่เป็นสองคน

คนหนึ่งเป็นผู้หญิงที่เขารัก อีกคนคือเลือดเนื้อของเขา

ชีวิตเขาน่าเศร้าไหม?

ตัวตนถูกปกปิด แม่แท้ๆ อยู่ตรงหน้า เขากลับโกรธแค้นมา ยี่สิบกว่าปี

ยี่สิบกว่าปี นานมาก นานจนเขาคิดว่านั่นก็คือผู้หญิงร้ายที่ ทําร้ายชีวิตแต่งงานของพ่อแม่

แต่ว่า เวลานี้เขาก็โชคดี เขามีผู้หญิงที่รัก มีลูกสาวที่น่ารัก มี บ้านที่เหมือนครอบครัวทั่วไป

ในบ้านมีทุกอย่างที่เขาต้องการ ภรรยา ลูก…….

นิ้วของหลินซินเหยียนขยับไปมาในผมของเขา “นายเป็น อะไร? บอกฉัน ฉันช่วยนายแบ่งเบา เราเป็นสามีภรรยากัน

“ฉันทุกข์มาก” เขาหลับตา ใบหน้ายังคงแนบกับเธอแล้วถูไปมา “ตอนทีคลอดพวกเขาเธอเจ็บมากใช่ไหม?”

เจ็บจริงๆ เป็นระยะ เจ็บกว่าเก่าทุกครั้ง ถึงตอนนี้เธอยัง ความเจ็บปวดของตอนนั้นได้

แต่พวกนั้นก็ผ่านไปแล้ว

“อารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องนี้เหรอ?” หลินซินเหยียนเชยคางของ เขา ก้มหน้า ใช้แสงที่อ่อนมองเขา “งั้นหลังจากนี้นายดีกับฉัน หน่อย?”

“ฉันยังไม่ดีกับเธอเหรอ? เหลือแค่เอาชีวิตให้เธอแล้ว” มือ ของเขาเลื่อนลง……..

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว ฝีมือของเขา จงจิ่งห้าวหัวเราะเบาๆ ลงไปกินข้าว ฉันออกไปแบบหนึ่ง “นายไม่กินหน่อย?” เธอถาม

“ฉันไปกินข้างนอก

หลินซินเหยียนยังรู้สึกว่าเขามีเรื่องไม่บอกตัวเอง เห็นเธอไม่ ขยับ จงจึงห้าวยืนขึ้น ” ให้ฉันอุ้มเธอลงไปไหม?”

“ไม่ต้อง งั้นฉันลงไปแล้วนะ” เฉิงซิ่วและลูกๆ ยังอยู่ข้างล่าง เธออยู่นาน เกรงว่าพวกเขาจะเป็นห่วง

จงจิ่งห้าวบีบจมูกเธอ “ไปเถอะ”

หลินซินเหยียนค่อยๆ เดินลงไป จงจึงห้าวนั่งอยู่คนเดียวสัก พัก ใกล้จะถึงเวลาแปดโมง ลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุด ขณะที่เขาถอดเสื้อ ก็มีเสียงเปียโนดังมาจากชั้นล่าง นั่นคือเพลงดัง งานแต่ง ในฝัน

ครั้งแรกที่เขาได้ยินหลินซินเหยียนเล่นเปียโน หลงใหลเล็ก น้อย

เสียงเปียโนไพเราะมาก มีอารมณ์บางอย่างเล็กน้อยแต่ก็ อบอุ่นหัวใจ แม้เสียงเปียโนจะฟังดูเหมือนเป็นการบ่น ตลอด เวลาที่เงียบที่สุด ความทุกข์ยากที่คนประสบ หรือรูปร่างแรกสุด ค่อยๆ ไหลกลับมา………

เขาสวมชุดสูทสีดำ เดินลงบันได ลูกทั้งสองคนนั่งอยู่ทั้งสอง ข้างของหลินซินเหยียน ไม่รู้ว่าจะเข้าใจแนวศิลป์ของเพลงนี้หรือ เปล่า แต่กลับหลงใหล

ส่ายหัวเบาๆ ตามเพลง ไม่สังเกตเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าบันได

เลย

เฉิงซิ่วนั่งอยู่บนโซฟา น้ำตาคลอเบ้าตา

เธอเคยฟังเพลงนี้ เคยฟังเหวินเสียนเล่น

เธอมองท่าทางของหลินซินเหยียน คลับคล้ายในชั่วขณะ เหมือนย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน

จบหนึ่งเพลง นิ้วของหลินซินเหยียนหยุดลง เหมือนเธอยังอยู่ ในอารมณ์ เสียงปรบมือของลูกทั้งสองและเฉิงซิ่วทำให้เธอตื่น

“ไม่ได้แตะนานแล้ว นิ้วแข็งไปหมด
เฉิงซิ่วเช็ดเบ้าตา พูดด้วยรอยยิ้ม “ดีมาก เธอเล่นได้ไพเราะ มาก ฉันยังหลงใหลเลย

“ใช่แล้วค่ะ ไพเราะมากเลย หม่ามี้เก่งจัง” หลินลุยซีพุ่งเข้าไป ในอ้อมกอดของหลินซินเหยียน

หลินซีเฉินวิเคราะห์โน้ตเพลงมาครึ่งวันแล้ว พูดกับหลินซินเห

ยียนอย่างจริงจัง “หม่ามี ท่านสอบผมเถอะ”

หลินซินเหยียนตกลง เธอยื่นมือไปลูบหัวของลูกชาย เห็นจงจึง ห้าวยืนอยู่หน้าบันได ถาม “ออกไปตอนนี้?”

เขาลืมเบาๆ “พักผ่อนเช้าๆ

พูดจบก็ออกไป

หลินลุยซีวิ่งไปถาม “แด๊ดดี้กลับมากี่โมงคะ?”

เขาอุ้มลูกสาวขึ้น จูบหน้าผากของเธอ “ไม่นาน กลางคืนนอน ที่นี่ ไม่ต้องกลับไปแล้ว

ร่างกายของหลินซินเหยียนไม่เหมาะกับการออกไป ลูกทั้งสอง อยู่ที่นี่ อยู่กับเธอได้

“ได้ค่ะ” หลินลุย ตอบอย่างดีใจ ที่นี่มีแต๊ดและหม่ามี เธอ ยอมอยู่ที่แล้วแน่นอน

จงจึงห้าววางลูกสาวลง “ไปเถอะ”

หลินซินเหยียนยืนมองเขาที่ห้องนั่งเล่น “กลับมาเช้าหน่อย เขาตอบรับ ออกไปแล้วขับรถไปที่สวนฟูทรง
เมื่อถึง เขาจอดรถแล้วเดินเข้าไป พนักงานด้านในเดินมา ต้อนรับ “คุณคือประธานจงใช่ไหมครับ คุณเหวินรอคุณอยู่ด้าน ในครับ”

จงจิ่งห้าวพยักหน้าเบาๆ ให้เขานำทาง

ในห้องปลูกชบาสีชมพู ธรรมบางและสง่างามอยู่ตรงกลางสระ น้ำ น้ำพุที่ไหลรินและก้อนกรวดหลากสี สง่างามและสวยงามมาก

จงจึงห้าวเดินเข้ามา เดินอ้อมต้นชบาตรงกลางมองเห็นเหวิน ซึ่งที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะซาในศาลา เขาเดินไป

เหวินซึ่งได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร

หลี่จ้านยังโง่คิดว่าตัวเองทําสำเร็จแล้ว

ถ้าเขาไม่ตั้งใจให้หลี่บ้าน หจ้านไม่มีทางเปิดคอมพิวเตอร์ ของเขาได้

จงจึงห้าวนั่งลงตรงข้ามเงียบๆ

“ฉันแก่แล้วจริงๆ” ท่าทางของเขาดูไม่ดีมากนัก ความกังวล

ในใจไม่เคยปล่อยวาง เวลาผ่านไปนานฝังรากแล้ว เขาไม่สามารถเสียลูกคนเดียวของน้องสาวไปได้

เขาดันแฟ้มเอกสารไปที่ด้านหน้าของจงจึงห้าว “ตำรวจจะ ประกาศผลคดีพรุ่งนี้ เหอยเจอหนีออกมาจากเรือนจำเอง ถูก ตำรวจยิงตาย ไม่มีความเกี่ยวข้องกับหลินซินเหยียน นี่คือวัสดุ ดั้งเดิมทั้งหมด หลังจากที่ทำลาย จะไม่เหลือร่องรอยอะไร
จงจิ่งห้าวไม่ได้ดู เพียงแต่มองเขาด้วยสีหน้าที่นั่งมาก เหมือนว่าการเปลี่ยนแปลงนี้มาเร็วไปเล็กน้อย

เหวินชิงถอนหายใจ “ฉันรู้ ถ้าฉันทำจริงๆ ฉันและนายจะไม่มี โอกาสที่จะได้นั่งด้วยกันแบบนี้อีก อย่างไรก็ตามเธอคลอดลูกให้ นายสองคน ถ้าเป็นฉัน ฉันกลัวแต่ก็จะปกป้องภรรยาและลูกของ ตัวเองสุดชีวิต”

จงจิ่งห้าวนั่งฟังเงียบๆ ไม่ได้ทําการตอบสนอง

“เหวินเสียน ตอนเด็กๆ หน้าตาสวย เป็นที่รักของทุกคน ฉันมี น้องสาวแค่เธอคนเดียว รักเป็นธรรมดา ในบ้านความสัมพันธ์ ของพ่อแม่ดี ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอก็แน่นแฟ้น อาจจะ เพราะบรรยากาศในครอบครัว ดังนั้นความรักที่มีต่อครอบครัว จึงลึกซึ้งยิ่งกว่าความรักอื่นๆ เล็กน้อย

จําได้ว่าเหวินเสียนคลอดได้ไม่นาน ตอนนั้นฉันอายุยังน้อย น่า จะเพิ่งจําเรื่องได้ไม่นาน พ่อก็บอกฉันว่า นี่คือน้องสาวของนาย นายต้องรักเธอ ดูแลเธอ เพราะว่าบนตัวของพวกนายมีเลือด เดียวกัน มาจากแม่เดียวกัน พวกนายเป็นคนที่ ใกล้ชิดที่สุดใน โลกใบนี้

ฉันจำมาตลอด ฉันก็รักและดูแลเธอมากขนาดนั้น

พูดไปเขาก็เชยตามองจงจึงห้าว “เธอเสียชีวิตตั้งแต่ยังสาว ตอนนั้นฉันทุกข์จริงๆ มีผลกระทบต่อฉันมาก อยากเจาะหัวพ่อ นายแล้วจริงๆ ว่าด้านในมีอะไร ทำไมไม่รักษาเธอ ดูแลเธอดีๆ ทำให้เธอเสียชีวิตตั้งแต่ยังสาว…….
เหวินชิงเสียใจมาก ท่าทาง โทรม

จงจิ่งห้าวค่อยๆ เงยหน้ามองเขา สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร เพราะความบิดเบือนด้านในตัวเขาเองก็ไม่ชัดเจน ทำได้เพียง รอคนที่ตรวจสอบบอกข่าวให้เขา

เหวินเสียน คนที่เขาคิดว่าเป็นแม่ของตัวเอง กำลังแสดงเป็น ตัวละครอะไรในเรื่องในอดีตนี้ ทำไมแม้แต่เหวินซึ่งก็ไม่รู้แม้แต่ นิต?

“ฉันรู้ พวกเราอาจจะไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน แต่ ว่า หวังว่านายจะให้อภัยฉัน สำหรับการเสียชีวิตของเหวินเสียน ฉันยังคงปล่อยวางไม่ได้ เกรงว่าจะเป็นความทรงจำทั้งชีวิตของ ฉันแล้ว”

เขายืนขึ้น แม้ร่างกายจะไม่แข็งแรงเหมือนแต่ก่อน แต่ยังคง ยืนตรงอยู่ตลอด

“ฉันอยากรู้มาก ความคิดนี้ในตอนนั้นนายเป็นคนคิดหรือคน อื่นคิดให้นาย”