บทที่ 440 อย่าผลักฉันออก แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว

เธอยังไม่ทันพูด อยู่ๆ ปากของไปยื่นหนังแนบขึ้นมา ปิดคำพูด ที่เธอจะพูดไว้

ลูกตาของเธอหดลงอย่างไว มือทั้งสองอยากจะผลักเขา โดย สัญชาตญาณ

“อย่าผลักฉันออก แค่ครั้งนี้……..ครั้งเดียว” เสียงของเขาเบา และแทบ

มือของหลินซินเหยียนหยุดลง หัวใจสั่นสะท้านอย่างอธิบาย

ไม่ถูก เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังสะอื้น ความเศร้าที่ยากที่จะพูดออก

มา เธอเกร็งตัวไว้

เวลาผ่านไปนาน ริมฝีปากของเขาขูดผ่านหน้าของเธอไป จนถึงหูของเธอ “เกิดเรื่องที่เหวินชิงใส่ร้ายเธอ ฉันรู้ว่าเป็น โอกาสที่ฉันสามารถแก้แค้นให้พ่อบุญธรรมของฉัน แต่จริงๆแล้ว เป็นเพราะเธอ ไม่อยากให้ธอถูกเรื่องไม่ดีพวกนั้นรบกวน จงจิ่ง ห้าววันหนึ่งไม่รู้ความจริง เขาก็จะเห็นแก่หน้าของเหวินชิงตลอด ฉันขุดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะจะไม่ให้เขามีเรื่องต้องกังวล แล้ว สามารถจัดการกับเหวินชิงได้โดยไม่สนใจอย่างอื่น ง่ายๆ คือฉัน ประเมินความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาต่ำเกินไป ฉันอิจฉา ริษยา ดูแลตัวเองดีๆนะ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เธอจะเสียผู้ชายคนหนึ่งที่รัก เธอที่สุด

เขารีบหันหลังทันที “ฉันจะไปจากที่นี่ ครั้งนี้ไม่ให้เธอผิดหวัง แน่ วันนี้ เป็นการพบเจอครั้งสุดท้ายของพวกเรา ฉันจะไม่ก้าวเข้า มาในเมืองB อีก เธอไปเถอะ”

หลินซินเหยียนมองแผ่นหลังของเขาไว้ “ของคุณนะ” พูดเสร็จเธอก็เรียกเสิ่นเผยซวนที่รออยู่หน้าประตู ไม่นานเส้นเผยชวนก็เปิดประตูทันที มองไปยื่นหนึ่งที่หนึ่ง “พวกเราไปเถอะ” หลินซินเหยียนพูดเบาๆ สุดท้ายเสิ่นเผยชวนก็ไม่ได้พูดอะไร ดันเธอแล้วจากไป เข้าไปในลิฟต์แล้วเขาถึงจะเปิดปากถาม “เจรจาเสร็จแล้ว หรอ? ”

น้ำเสียงและสีหน้าของเธอเย็นชามาก เหมือนว่าไม่อยากจะ พูดถึงเรื่องนี้เลย “อั้ม”

“เผยชวน ฉันเหนื่อยแล้ว” เธอบีบหว่างคิ้วของตัวเองไว้

เสิ่นเผยซวนไม่ได้โง่ ไปยื่นหนึ่งจะยอมตกลงว่าจะเปิดโปง เรื่องนี้โดยไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลยหรอ แต่เขาก็ต้องเตือน หลินซินเหยียนไว้ก่อน “นิสัยของจึงห้าวเธอและฉันต่างรู้กันดี ไป ยื่นหนึ่งรู้สึกดีต่อเธอ ก็ไม่ใช่ความลับอะไร เขาไม่มีทางตกลง อย่างไร้เหตุผลแน่นอน ถ้าข้อแม้ที่เขาขอคือเกี่ยวกับเธอ ฉันหวังว่าเธอจะปฏิเสธไปโดยตรง”

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองเขาไว้ “นายคิดว่าเขาจะทำอะไร กับฉัน? ”

เงินเผยชวนเม้มปากไม่พูด

หลินซินเหยียนยิ้ม แต่นัยต์ตากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา

“สงสัยว่าพวกเรามีธุรกรรมทางกาย

“ไม่ใช่..…..………

“แต่ว่านายหมาหยถึงแบบนี้! ” หลินซินเหยียนขัดเขาด้วยน้ำ

เสียงที่เย็นชา

เสิ่นเผยชวนตาตก “ขอโทษ”

“นายมีความคิดแบบนี้ ไม่ใช่แค่ฉันที่ถูกดูถูก

ความคิดของเสิ่นเผยชวนเกิดขึ้นมาในหัวเพียงแวบเดียว ก็ พูดออกมาทันที มันไม่เหมาะสมจริงๆ เขาเองก็รู้สึกผิด

ลงจากลิฟต์แล้วเสิ่นเผยชวนกันเธอลวมา ออกมาทางประตู ใหญ่ โรงแรม ตอนที่ไปข้างรถ เห็นจงเฟิงที่เดินมาทางนี้

เสิ่นเผยชวนหยุดลง เหมือนจะแปลกใจมากที่เจออีกฝ่าย ไม่ นานก็เหมือนจะรู้ว่าที่พวกเขาปรากฏพร้อมกันที่นี่ น่าจะเป็น เพราะเรื่องเดียวกัน

หลังจากวันนั้นที่เฉิงซิ่วเจอกับไปยื่นหนึ่ง กลับไปก็ไปบอก เรื่องไปยื่นหนิงกับจงฉีเฟิง ให้เขาหาคนไปจ้องไปยื่นหนึ่งไว้ กลัวว่าเขาจะทําอะไร

เรื่องที่เกิดขึ้นหน้าโรงพยาบาลวันนี้ ก็เข้าหูของเขาเป็น ธรรมดา

“ไปเจอไปยื่นหนึ่งแล้วหรอ? ” จงเพิ่งพยุงตัวลุกขึ้น หลินซินเหยียนตอบยิ้มทีหนึ่ง “เขาจะไปจากเมือง ส่วนหมอ

คนนั้น ก็จะไม่ปรากฏตัวอีก”

จงฉีเฟิงยักคิ้วเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะถูกจัดการเร็ว ขนาดนี้

“เขาะยายามในการตามหาคน จะยอมปล่อยไปง่ายๆ แบบนี้ หรอ แล้วยังไม่เปิดโปงออกมาด้วย?

เงินเผยชวนเองก็ก้มหน้ามองหลินซินเหยียน อยากรู้เหมือน

กันว่าทำไมไปยื่นหนิงถึงยอมปล่อยมือ

“เขาไม่ได้อยากเปิดโปงเรื่องนี้ เป้าหมายหลักของเขาคือเหวิน ชิง อยากจะแก้แค้นให้ไปหงเฟย เขาเองก็รู้ จะจัดการกับเหวินชิง เป็นเรื่องที่ไม่ง่าย ก็เลยตัดสินใจจะกลับไปไปเฉิงก่อน” หลินซิน เหยียนพูด

จงฉีเฟิงก็ยังเป็นท่าทีที่สงสัย แต่หลินซินเหยียนพูดขนาดนี้ แล้ว เขาเองก็ไม่ดีที่จะพูดอย่างอื่นต่อ ถอนหายใจทีหนึ่ง “ถ้า ปิดบังต่อไปไม่ไหว เธอก็บอกเขาไปเถอะ

หลายปีมานี้ เขาแก่แล้ว แล้วก็เหนื่อยแล้ว
หลินซินเหยียนแปลกใจมาก ปิดบังมานานหลายปี ทำไมอยู่ๆ ถึงไม่ใส่แล้ว? แล้ววันนี้มาหาไปยื่นหนึ่งเพราะอะไร?

“ฉันไม่อยากให้เขาได้ยินจากปากของคนอื่น ฉันก็ได้ เธอก็ได้

ยู่ซิ่วก็ดี” หลินซินเหยียนขมวดคิ้วไว้แน่น รู้สึกรับไม่ได้กับคำตอบนี้

“แล้วตอนนั้นทำไมต้องปกปิดด้วย เคยคิดถึงความรู้สึกของเขา ไหม? จะให้เขาคุกเข่ารู้สึกผิดต่อหน้าเฉิงซิ่วที่หลายปีมาเย็นชา ใส่ หรือว่าจะให้เขาต่อสู้กับเหวินชิงจนตายกันไปข้างหนึ่ง ความรู้สึกที่เหวินซึ่งมีต่อเหวินเสียน คุณรู้สึกว่าใคร…….ขอโทษ ค่ะ หนูตื่นตัวเกินไป”

หลินซินเหยียนหลับตา เธอกุมขมับไว้ เส้นประสาทที่ตึงเครียด แทบจะทำให้เธอไม่ไหวแล้ว

จงฉีเฟิงไม่ได้โกรธ ที่เธอพูดก็มีเหตุผลดี พวกเขาเป็นคน ปกปิดความจริงไว้ตั้งแต่แรก เป็นพวกเขาที่ทำให้หัวใจของจงจึง ห้าวเต็มไปด้วยความโกรธและเกลียดชัง ตอนนี้……..

“นี่ก็อีกแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ” จงฉีเฟิงกำลังจะหันหลัง เหมือนนึกอะไรออก มองเธอไว้ “เสี่ยวเฉินกับเสี่ยว บอกว่า คิดถึงพวกเธอแล้ว ถ้าสะดวก ก็โทรให้ฉัน ฉันพาพวกเขาไปเอง”

ลุงเพิ่งเปิดประตูรถ จงฉีเฟิงก้มตัวนั่งขึ้นไปที่รถ จากนั้นก็ไป แล้ว

เงินเผยชวนถาม “พวกเราไปตอนนี้เลยไหม? ”
หลินซินเหยียนส่ายหน้า เธอต้องการเวลาในการสงบเล็ก หน่อย ไม่อยากกลับไปด้วยสภาพนี้ ไม่อยากให้จงจึงห้าวเห็น สภาพของตัวเองในตอนนี้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตื่นตัวเกินไปหรือเปล่า กระทบโดนลูกในท้อง เริ่มรู้สึกไม่สบาย

เงินเผยชวนยกมืออยากจะปลอบเธอ แต่ว่าตอนที่มือจะวางลง ไปบนไหล่ของเธอก็ชะงักลง รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง ก็เลยดึงมือกลับ คืนไป

แค่อยู่กับเธอ ยืนอยู่ข้างถนนอย่างเงียบๆ แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ ก็ถูกคนในรถตรงข้ามเห็นจนหมด เขายกหน้าต่างขึ้น จากนั้น รถก็แล่นออกไปอย่างเร็ว ตอนที่ผ่านข้างกายหลินซินเหยียน เธอได้เงยหน้าสบตาเข้า กับผู้ชายในรถอย่างพอดี แต่ว่ารถขับเร็วเกิน เธอไม่รู้ว่านั้นเป็น สายตาของใคร

คนในรถเห็นว่ามองไม่เห็นหลินซินเหยียนแล้วถึงจะเก็บ สายตา

ในค่ำคืนที่มืดมิด ฝนเริ่มตก เล็กๆ น้อยๆ ตกลงมาจากฟ้า

การแสดงที่สะสมกันมาในห้างสรรพสินค้า ได้ฝึกให้เธอ ใจเย็น ไม่มีใครที่สามารถมองความคิดที่แท้จริงของเขาออก

ถึงจะเป็นเรื่องใหญ่โตแค่ เขาก็สามารถทำได้โดยไม่แสดงหน้าออกเลย เหมือนกับตอนหน้าของเขา สายตา ขนาดน้ำเสียงเหมือนกับหยดฝนข้างนอก ที่ไม่มีใครแยแส

เรื่องต้องดำเนินการอย่างโดยตรง

“ครับ”

ไม่นานรถคันนี้หายไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักในยามดึก

เพราะหลินสีหน้าของไม่เผยชวนรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย จะไป? ”

ร่างกายของเธอ เธอรู้ “ไม่เป็นอะไร กลับเถอะ

เส้นเผยชวนอยากพูดอะไรอีก แต่เห็นสภาพเหนื่อยล้าก็เลยไม่พูดอะไร

ไม่นานรถกรถมาจอดที่วิลล่า