บทที่433 ควรจับมือคืนดีกัน

ถึงจะไม่หันหน้าไปมอง จงจึงห้าวก็รู้ว่าคนที่มาคือใคร แต่ไม่มี ท่าทีว่าจะไปยุ่งเกี่ยวกับเขาเลย

เขาวางหลินซินเหยียนไว้ที่เบาะหลังอย่างมั่นคงแล้วปิดประตู เหมือนจะไม่อยากให้ไปยิ่งหนึ่งเห็นเธอ

เขาเดินไปทางไปยิ่งหนึ่งจับที่วางแขนทั้งสองของรถเข็นไว้ มองเขาจากด้านบน ไปยื่นหนังไม่ได้ขยับเงยหน้าสบตากับเขา

ตาทั้งสี่สบเข้ากัน แสงเงาดาบที่ไร้รูปร่าง

จงจิ่งห้าวขยับปาก สายตาที่แหลมคมเหมือนจะมองทะลุผ่าน คนได้เลย “ประธานไป ตัดใจไปเถอะ อย่าเอาแต่ห่วงของคน

ตอนที่พูดเขาก็มองไปที่ขาที่ของไปยื่นหนึ่งที่หนึ่ง ความหมาย นั้นชัดเจนอยู่แล้ว “ภรรยาของผมไม่ชอบคุณหรอก อย่าเสียเวลา เลย”

จงจิ่งห้าวเกลียดที่สุดก็คือไปยื่นน้ำผึ้งงรู้ทั้งรู้ว่าหลินซินเหยียน เป็นผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้ว ก็ยังจะคิดถึงในใจอยู่ตลอดเวลา

รักที่ไม่เสียใจภายหลัง

คืออยากจะบอกคนอื่นว่าเขารักเดียวใจเดียวหรอ? ยิ่งคิด ความโค้งของปากจงจึงห้าวยิ่งเยาะเย้ยเข้าไปใหญ่“ถึงแม้ว่าภรรยาของฉันจะหาใหม่ ประธานไปก็จัดอันดับไม่ได้ ด้วยซ้ำ”

ไปยื่นหนังกัดฟันหลังไว้แน่น ถึงจะควบคุมการเปลี่ยนแปลง ของสีหน้าได้

ขาทั้งสองคือความเป็นจริงที่เขาไม่สามารถรับได้ที่สุดในใจ เขาแสยะยิ้ม “ประธานจง ใจร้ายขนาดนี้ เพราะกลัวหรอ? ”

จงจึงห้าวหัวเราะ หัวเราะอย่างไม่รู้ความหมาย แต่กลับเต็มไป ด้วยความหมาย “กลัว? ใช่แล้ว กลัวเจอคนที่หน้าโบกซีเมนต์ นั่นแหละ”

ไปยื่นหนึ่งพยายามรักษามารยาท “วันนี้ฉันมาเพราะมาหา ประธานจง ฉันรู้ว่าช่วงนี้เกิดเรื่องต่างๆ ขึ้นเยอะ ฉันว่าประธานจง เองก็น่าจะไม่ง่ายเลย เอางี้ ลืมเรื่องก่อนแล้วมาร่วมมือกันเถอะ”

จงจิ่งห้าวขยับปาก เต็มไปด้วยคำเตือน “จะง่ายหรือไม่ง่าย ก็ ไม่จําเป็นต้องให้ประธานไปเป็นห่วง แล้วก็ ห่างจากผมหน่อย”

พูดจบเขาก็ยืดตัวขึ้น เมื่อมือทั้งสองออกมาจากที่วางแขน เหมือนจะออกแรงเล็กน้อย รถเข็นไปถอยหลังไปหลายเมตร

ไปยื่นหนิงสีหน้าไม่เปลี่ยน เขามองจงจึงห้าวที่เดินไปทางรถ “ฉันรู้ว่าประธานจงเป็นคนที่หยิ่ง แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาต่อ รองเรื่องพวกนี้ ตอนนี้เธอท้อง สถานการณ์ข้างนอกไม่ดีต่อเธอ มาก ถึงจะทำเพื่อเธอ ก็ควรจับมือคืนดีกัน ผ่านสถานการณ์ตอน นี้ไปก่อน”
“ประธานไปคิดว่าที่นี่เป็นไปเฉิงหรือน้ำผึ้ง” ซูจ้านแทรกคำพูด ที่ประชด ไม่ชอบน้ำเสียงการพูดของไปยื่นหนึ่งมาก เอาแต่พูดว่า ดีต่อหลินซินเหยียน เขาคือใคร? ด้วยสถานะอะไร?

ทำไมถึงได้หน้าด้านขนาดนี้?

“ไม่รู้ว่าประธานไปจะเอาอะไรมาร่วมมือ

ไปยื่นหนิงไม่ได้สนใจซูเงินแต่ใช้น้ำเสียงที่มั่นใจว่า “ก่อน หน้านี้ฉันบังเอิญเจอหมอสูตินรีเวช ว่ากันว่าเมื่อ 30 ปีก่อนจง ฉีเฟิงเคยพาผู้หญิงคนหนึ่งไปทำคลอดที่นั่น บางทีนี่อาจจะไม่ แปลก แต่ที่แปลกคือ เธอไม่ใช่หมอของโรงพยาบาลใหญ่โต อะไร แต่เป็นแค่โรงพยาบาลแถบชานเมืองเล็กๆ ผู้หญิงคนนั้น พึ่งคลอดเสร็จก็ถูกพาตัวไปอย่างเร็ว ประธานจงคุณไม่สงสัยว่าผู้ หญิงคนนั้นเป็นใครหรอ? คิดว่าสถานะของแม่คุณเฟวินเสียน ไม่มีทางไปทำคลอดที่โรงพยาบาลเล็กๆ แบบนั้นหรอกใช่ ไหม? ”

เขารู้ว่าเกิดเรื่องของหลินซินเหยียน เป็นโอกาสที่เขาจะล้มเห วิ่งชิง แต่ว่าความสามารถของเขายังไม่พอ ก็เลยต้องดึงจงจึง ห้าวมาเข้าข้าง ก็เลยแอบไปสืบเรื่องเมื่อ 30 ปีก่อน

เวลาผ่านไปนานเกิน เบาะแสไม่พอ แต่ว่าเขาถือว่าโชคดี

ในสถานการณ์ที่ไม่มีเบาะแสแบบนี้ เขาทำได้แค่เอาแล้วตั้ง เป้าหมาย

นั้นก็คือหาหลักฐานที่สามารถบ่งบอกได้ว่าเฉิงซิ่วเคยทำการ คลอดลูกมาก่อน
ขอแค่สามารถยืนยันได้ว่าเธอเคยทำคลอด เรื่องต่อจากนั้น เขาก็ไม่ต้องไปสืบต่อแล้ว ความจริงทุกอย่างจะค่อยๆ ลอยออก จากผิวน้ำเพราะเรื่องนี้

เมือง B ใหญ่มาก แต่ว่าจำนวนโรงพยาบาลมีจํากัด ขอแค่เขา กระจายจํานวนคน ก็ต้องหาเบาะแสอะไรเจอแน่นอน อย่างที่คิด การทํางานหนักได้ผลตอบแทนที่คู่ควร

ขอแค่ยืนยันได้ว่าเหวินซึ่งไม่ใช่ลุงของจงจึงห้าว จงจึงห้าวจะ ยังรู้สึกเกรงกลัวเหวิงซึ่งอยู่ไหมนะ?

เหวินชิงล้มลงก็สามารถเข้าใจถึงภาวะของหลินซินเหยียน เขา ก็สามารถล้างแค้นของพ่อบุญธรรมได้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสอง

ตัว จงจึงห้าวหยุดฝีเท้าลง ตัวที่เกร็งทื่อ บนหน้าไม่แสดงสีหน้า

อะไรเลย

หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงว่าไปยื่นหนึ่งจะหาเบาะแสอะไรเจอได้ เขาไม่ใช่ตกลงกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ไปยุ่งกับเรื่องนี้อีกหรอ?

เธอกระวนกระวาย มือทั้งสองสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอกด หน้าต่างลง มองจงจึงห้าว “พวกเราไปเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว”

เธอเหลือบตามองไปยื่นหนึ่งที่หนึ่ง แต่ไม่นานก็เก็บสายตาไป ซูจ้านยืนอยู่ข้างรถก็ไม่กล้าพูดอะไรแทรก นี่มันเรื่องอะไร กัน?

30ปีก่อนพาจงฉีเฟิงผู้หญิงคนหนึ่งไปทำคลอดที่โรงพยาบาลเล็กๆ แถบชาญเมือง?

“จิ่งห้าว” หลินซินเหยียนเรียกเขาอีกครั้งเบาๆ

จงจึงห้าวหันหัวกลับไป มองไปยื่นหนึ่งที่หนึ่ง ดูเหมือนจะได้ ความรู้สึก แต่ที่จริงในใจกลับอยู่ไม่สงบเลย

เขารู้ว่าเรื่องที่หลินซินเหยียนปิดบังเขานั้น อาจจะเกี่ยวข้องกับ เขา ถ้าก่อนหน้านั้นยังแค่สงสัย ถ้าอย่างนั้น หลังจากคำพูดของ ไปยื่นหนึ่ง และการกระวนกระวายของหลินซินเหยียน ก็ยืนยัน แล้วว่าข้อสงสัยของเขานั้นถูก

ผู้หญิง 30 ปีก่อน ความสัมพันธ์ของหลินซินเหยียนกับเฉิง

ดูเหมือนจะเป็นเส้นด้ายวุ่นวายไปหมด แต่พอทำให้เรียบแล้ว

ก็เป็นเส้นตรงเส้นเดียว

ความคิดนับพันไม่เคยแสดงออกมาเลยแม้แต่น้อย เขาเดินไป ที่รถแล้วยื่นมือเข้าไปจับหน้าของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนจับมือของเขาไว้ จับแน่นมาก “ฉันไม่ค่อย สบาย พวกเรากลับบ้านเถอะ”

มือของเธอเย็นมาก ฝ่ามือมีเหงื่อ กลัวว่าจะกระทบโดนเด็ก ใน ครรภ์ จงจิ่งห้าวเปิดประตู

หลินซินเหยียนขยับเข้าไปข้างในเพื่อทิ้งที่ว่างให้เขา ถึงแม้ว่า ตอนนี้ในใจจะมีคลื่นยักใหญ่ เขาก็ไม่ได้แสดงออกต่อหน้าหลิน นเหยียนเลยแม้แต่น้อย แต่ไปจับท้องของเธออย่างเป็นห่วง”ตรงนี้ไม่สบาย? “