บทที่ 432 ยังไม่อยากตาย

หมอมาตรวจอาการของหลินซินเหนผึ้งยนอยู่ในโรง พยาบาลมาหลายวันนี้ เธอไม่มีอาการเจ็บท้อง และไม่มีเลือด ไหล อาการคลื่นไส้ก็ดีขึ้น สามารถกลับไปพักฟื้นได้ ก็ยังเป็นคำ นั้น จะให้ดีที่สุดคือก่อนสามเดือนห้ามลงพื้นเดินรอให้ครรภ์ มั่นคงก่อน ค่อยกลับไปใช้ชีวิตที่ปกติ แต่ก็ต้องระวัง เพราะเคยมี สัญญาณของการแท้งมาก่อน ทุกครึ่งเดือนมาทำการตรวจหนึ่ง ครั้ง ถ้าฟื้นฟูได้ดี ก็สามารถลงพื้นทำกิจกรรมต่างๆ ได้ก่อน กําหนด

วันนี้ที่โรงพยาบาลคนมาเยอะมาก เรื่องก็แพร่ออกไปนานแล้ว รู้เรื่องของหลินซินเหยียนไม่มากก็น้อย เพราะก่อนหน้านี้บนเว็บ ก็ได้มีการแชร์ไปทั่ว น่าจะเป็นจงจึงเหยียนที่จัดการทิ้งไปหมด ตอนนี้เรื่องก็เลยเงียบลง

แต่ว่าน่าจะยังจัดการไม่หมด ไม่อย่างนั้นวันนี้คนก็ไม่มาเยอะ ขนาดนี้

แต่ว่าคนในโรงพยาบาลก็ไม่มีใครกล้ามาพูด เพราะสถานะ ของจงจิ่งห้าววางอยู่ตรงนี้แล้ว กลัวว่าจะไปเข้าหูของเขา

หลังจากที่หมอไปแล้วป้าหยูถึงจะรีบมา วันนี้รถที่ส่งเธอมาโรง พยาบาลเสียกลางทาง เธอต้องการรีบมาโรงพยาบาล ก็เลย เรียกรถแท็กซี่ แต่ดันมาเจอชั่วโมงเร่งด่วนของช่วงเช้า ติดอยู่บน ถนน
ก็เลยมาสาย

“หิวแล้วใช่ไหม” หยูมาพูดอย่างรู้สึกผิด

ไม่รู้ว่าก่อนที่เธอมาถึงเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เห็นแค่ประตูเปิดไว้ เธอเอากล่องข้าววางไว้บนโต๊ะ กำลังจะ เอาของกินข้างในนั้นออกมา หลินซินเหยียนพูดขึ้นมาว่า “ป้าหยู ไม่ต้องเอาแล้ว หนูไม่หิว

เธอไม่มีความอยากเลยแม้แต่น้อย อารมณ์หนักหน่วงเล็กน้อย

“ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว จะไม่หิวได้ยังไง อีกอย่างตอนนี้เธอก็ ไม่ใช่ตัวคนเดียว เพราะว่าป้ามาสายไปหรอ ก็เลยไม่หิว? ”

จงจึงห้าวเดินมา “ป้าเก็บของหน่อย วันนี้ออกโรงพยาบาล

ป้าหยูแปลกใจ “สังเกตการณ์ยังไม่ครบหนึ่งอาทิตย์เลย ตอน นี้สามารถออกโรงพยาบาลได้แล้วหรอ? ”

“อื้ม ป้าเก็บทำความสะอาดหน่อย” จงจึงห้าวไม่แสดงสีหน้า อะไรทั้งนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่อยากพูดอะไรมาก ป้าหยูเองก็เข้าใจ สีหน้าของเขา ไม่ได้พูดอะไรต่อ ไปเก็บของใช้ชีวิตประจำวันของ หลินซินเหยียนที่ตู้เก็บของ

จงจิ่งห้าวเอาอาหารในกล่องข้าวออกมา กล่องข้าวสามารถ เก็บความร้อนได้ กับข้าวข้างในยังร้อนๆ อยู่เลย เขาเอากับข้าว ไปวางไว้บนตู้ที่หัวเตียง ที่มือยังจับถ้วยโจ๊กไว้ ตักออกมาแล้ว เอามาวางไว้ที่ริมฝีปากเพื่อลองอุณหภูมิ ไม่ร้อนแล้วถึงจะยื่นไป ตรงปากหลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนไม่ได้อ้าปาก เอาแต่มองเขาไว้

จงจิ่งห้าวยื่นไปต่อ ซ้อนทับบนริมฝีปากล้างของเธอไว้ “เธอไม่ หิว ลูกชายเธอไม่หิวหรอ?

หลินซินเหยียนจับมือของเขาไว้ “ฉันอยากเจอเช็กว่าวินชิง

“กินให้เสร็จก่อนค่อยว่า อ้าปาก” จงจึงห้าวไม่อยากให้เธอไป เจอเหวินชิง สภาพร่างกาย ในตอนนี้ ถ้าถูกกระตุ้นอะไรขึ้นมา ผล ที่จะตามมาเขาเองก็ไม่กล้าคิด เขาจะเสี่ยงไม่ได้

หลินซินเหยียนก็ยังไม่อ้าปากกินข้าว “นายสัญญากับฉัน

ไหม? ”

เธอรู้สึกว่าเธอต้องคุยกับเหวินชิงดีๆ

“ขู่ฉัน? ”

หลินซินเหยียนเงียบ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เธอไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิด อะไรขึ้นอีกไหม เธอไม่ได้กลัว แต่เป็นห่วงเขา

“นายรู้ไหม? ใจของฉันทรมานมาก พอเห็นนาย ฉันไม่กล้า ฉันกลัวว่านายจะมีภาระ ฉันเกลียดตัวของฉันในตอนนี้มาก ถ้า ไม่มีเด็กคนนี้……..

เธอยังไม่ทันพูดจบ อยู่ๆ ก็ถูกจงจึงห้าวปิดปาก ไม่ใช่จูบ แต่ เป็นการกัดอย่างรุนแรง หลินซินเหยียนขมวดคิ้วแต่ไม่ส่งเสียง

ฝ่ามือของเขาวางไว้บนหน้าท้องที่แบนเรียบของเธอ เห็นได้ชัด ว่าข้างในมีชีวิตอยู่ชีวิตหนึ่ง กลับไม่มีร่องรอยอะไรเลย แต่เขาสามารถรู้สึกได้ว่าข้างในมีหัวใจเต้นอยู่

นั้นเป็นลูกของเขากำลังเจริญเติบโตอยู่ข้างใน

“ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็ไม่ต้องพูดแบบนี้ เขาได้ยินแล้วจะเสียใจมาก สิ่งที่เธอต้องทำในตอนนี้ คือต้องกินให้ดีและนอนให้ดี อย่างอื่น ไม่ต้องสนใจ

“นายละ ? จะมีอันตรายไหมน้ำผึ้ง” ตอนที่เขาจับปืน เธอ ตกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะพกปืน

กำลังจะไปทําอะไรที่อันตรายใช่ไหม?

เธอยุ่งเหยิงไปหมด

จงจึงห้าวค่อยๆ เช็ดน้ำตาออกจากหางตาของเธอ ปลายนิ้ว ข้ามตาของเธแล้วไปที่หน้า “ไม่มี ฉันยังอยากแก่เฒ่าไปกับเธอ อยู่ ยังไม่อยากตาย เด็กดีนะ ไม่ต้องคิดอะไรไปเรื่อย กินอะไร หน่อย เดี๋ยวกวนจิ้นมาพวกเราก็ไปเลย”

หลินซินเหยียนกอดคอของเขาไว้ ซบหน้าลงตรงคอของเขา สะอื้นเล็กน้อย “จำคำพูดที่นายพูดไว้ ถ้านายกล้ามีอะไร ฉันก็จะ พาลูกของนายไปแต่งงานใหม่ ให้ลูกของนายใช้นามสกุลของ ผู้ชายคนอื่น สวมเขาอันใหญ่ๆ ให้นาย

จงจิ่งห้าวกัดติ่งหูของเธอ น่าจะเป็นเพราะว่าเจ็บแล้ว หลินซิน เหยียนกระตุกทีหนึ่ง เขาก็ลดแรงในการกัดเล็กน้อย แต่คำพูดที่ พูดออกมากลับดุร้ายมาก “เธอกล้าหา ฉันก็จะสับชู้ของเธอแล้ว ให้หมากินซะ”
หลินซีนเหยียนยิ้มแล้ว

จงจิ้งห้าวลูบหน้าผากของเธอ “ภรรยาของฉันไม่น่าเกลียด ตอนที่ยิ้ม สวยมาก

“กินข้าว” จงจิ่งห้าวเอาถ้วยขึ้นมา ยังไม่เย็น หลินซินเหยียน ยื่นมือมารับ “ฉันกินเอง”

จงจิ่งห้าวไม่ให้ ต๊กโจ๊กขึ้นมาแล้วยื่นไปที่ปากของเธอ “ฉัน ป้อน ฉันรับใช้เธอเอง ไม่อย่างนั้นเธอจะเอาแต่สวมเขาเขาให้ฉัน อยู่นั่นแหละ”

“ใครสวมเขาให้นาย? ” ซูจ้านเดินมาที่หน้าประตูก็ได้ยิน เสียงของจงจิ่งห้าว

จงจึงห้าวมองเขาด้วยหน้าที่ไร้อารมณ์ ซูจ้านเบะปากแล้วเงียบ

เห็นแค่เขาคนเดียว จงจึงห้าวถาม “กวนจิ้นล่ะ?”

“เตรียมที่อยู่ ฉันมารับพวกนาย” เขาไปหาจงจึงห้าวที่บริษัท เงินเผยชวนก็พาคนไปที่บริษัทพอดี ให้กวนจิ้นไปจัดเตรียม

เขาได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มาจากเงินเผยชวน เรื่องที่เกิด ขึ้นบนอินเทอร์เน็ตก็จัดการเรียบร้อยแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรให้ทำ แล้ว เสิ่นเผยชวนยิ่งกว่าเขาอีก กวนจิ้งยังต้องจัดเตรียมที่พัก อาศัย ก็เลยรับหน้าที่รับคนมา

เขายืนอยู่บนหัวเตียง นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นจงจึงห้าวดูแลคน ภาพนี้หาดูได้ยากจริงๆ เขาต้องชื่นชมมันให้ดีๆ
จงจึงห้าวมองเขา แล้วถามป้าหยูว่า “มีของที่ต้องเอาไหม?

ป้าหยูเก็บกวาดเสร็จหมดแล้ว ก็ไม่มีของอะไรเหลือ ก็แค่ เสื้อผ้าของหลินซินเหยียนและจงจึงห้าว กับพวกของใช้ชีวิต ประจำวันเท่านั้น ได้เก็บจนหมดแล้ว ข้างในกระเป๋าใบใหญ่เป็น เสื้อผ้า ข้างในกระเป๋าใบเล็กเป็นของใช้ในชีวิตประจำวัน

“ให้เขาถือหมดเลย”

ซูจ้าน

เขาดึงกระเป๋ามา มองไปทางหลินซินเหยียน “พี่สะใภ้เห็น ไหม? ไร้มนุษยธรรมแบบนี้แหละ

หลินซินเหยียบหัวเราะ

ซูจ้านเอาของทุกอย่างหมดแล้ว ป้าหยูเอาช่อดอกไม้ที่อยู่บน

โต๊ะไว้

โจ๊กถ้วยนั้นหลินซินเหยียนกินจนหมดแล้ว ยังกินผักไปเล็ก น้อย ที่เหลือกินไม่หมดแล้วจริงๆ

“กินอิ่มแล้ว?

หลินซินเหยียนพยักหน้า กลัวว่าเขาจะบังคับตัวเอง ก็เลยรีบ พูดขึ้นมาว่า “กินเยอะไปจะไม่สบาย

จงจิ่งห้าววางถ้วยกับช้อนลง ไปล้างมือ ตอนที่ออกมาป่าหนูได้ เก็บโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้ว มือข้างหนึ่งถือแจกันดอกไม้ไว้อีก ข้างหิ้วกล่องขนมไว้
เขาเดินมาก้มตัวลงอุ้มหลินซินเหยียนขึ้นมา “พวกเราไปเถอะ

เธอผอม จงจิ่งห้าวออกแรงเพียง 20เปอร์เซ็นต์ ก็อุ้มเธอขึ้นมา ได้อย่างง่ายดาย หลินซินเหยียนกอดคอของเขาไว้

ป้าหยูตามหลังเขาไป

ขึ้นลิฟต์ ไม่นานก็ถึงชั้นหนึ่ง จงจึงห้าวอุ้มเธอออกจากโรง

พยาบาล ซูจ้านขับรถมาจอดไว้ข้างทาง เขาเปิดประตูรถ เพื่อ สะดวกแก่จงจิ่งห้าวที่อุ้มหลินซินเหยียนไว้นั่งลงไป

ตอนที่จงจึงห้าวกำลังจะอุ้มหลินซินเหยียนเข้าไปนั่งในเบาะ

“ประธานจง”

ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง