บทที่ 430 บังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง

ผู้คนที่มาเอิกเกริกต่างก็ใส่ชุดยูนิฟอร์มกันหมด เหมือนทำการ เตรียมตัวมาพร้อม พวกที่เฝ้าอยู่หน้าห้องห้ามเอาไว้ไม่อยู่ แน่นอน จงจิ้งห่มผ้าให้หลินซินเหยียนเสร็จ ได้ยืนตัวตรง แววตา ดุร้าย “พวกนายออกไปก่อน

คนที่เฝ้าประตูได้ออกไป

คนที่มาพูดด้วยน้ำเสียงแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัว พร้อม ทั้งโชว์หมายจับ “พวกเราบังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง คุณ หลินเป็นผู้ต้องสงสัยเกี่ยวกับคดีฆ่าคน ต้องกลับไปตรวจสอบที่ สถานีตำรวจกับพวกเราครับ”

จวจึงห้าวก้าวเท้าเดินมา ความทรงพลังและความน่าเกรงขาม ที่ขัดเกลาออกมาจากบุคคลที่คบค้าสมาคมมานานหลายปี ราวกับแหที่ปกคลุมไปทั่วฟ้าแผ่นดิน

ผู้ชายที่ถือหมายจับได้กลืนน้ำลายคำนึง แต่ไม่ได้ขยับตัว ฐานะของจงจึงห้าวไม่มีคนไม่รู้ เขาก็เช่นกัน แต่เขาได้บังคับใช้ กฎหมายอย่างเป็นกลาง สมัยโบราณก็มีเจ้าชายทำผิดมีโทษเท่า สามัญ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เป็นสังคมที่ทุกคนเท่าเทียมกัน

เขาปลอบใจตัวเองว่าไม่มีอะไรต้องกลัว ผืนแสร้งเป็นสงบนิ่ง “พวกเราก็แค่บังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นกลาง ต้องรบกวน ประธานจงให้ความสะดวกนี้ด้วยครับ”
คนที่มาไม่ใช่หัวหน้าเฉิน แต่เป็นคนแปลกหน้า

เขาหลุบตามองหมายจับที่อยู่ในมือของคนๆนั้นแว๊บนึง หรี่ตา เล็กน้อยพร้อมพูดอย่างใจเย็น “บังคับใช้กฎหมายอย่างเป็นก ลาง? ถ้าผมไม่ให้ความสะดวกนี้ล่ะ?”

คนๆนั้นไม่ยอมแพ้ ทั้งๆ ที่อยากเอาความทรงพลังที่ตัวเองเป็น ตำรวจออกมา แต่คำพูดที่พูดออกมา กลับไม่มีความน่าเกรงขาม เลยสักนิด แม้กระทั่งยังค่อนข้างขี้ขลาดด้วยซ้ำ “ขัดขวางการ ทำงานของเจ้าหน้าที่ก็ถือเป็นความผิดนะครับ”

“โอเค” จงจิ้งห้าวยื่นมือออกมา “งั้น ใส่กุญแจมือผมเลย ผมไป ตรวจสอบกับพวกคุณเอง”

เห็นได้ชัดว่าคนกลุ่มนี้ไม่ใช่คนของเหวินซิงกับเฉินชิง เขาจะ คอยดูซิว่ามีใครอีก

คนพวกนั้นเริ่มลนลานขึ้นมา เขาแค่ได้รับคำสั่งว่าจับกุมหลินซิ นเหยียน ผู้ชายคนนี้เขาไม่กล้าจับจริงๆ แม้แต่แตะเนื้อต้องตัวก็ ยังไม่กล้าเลย ใส่กุญแจมือเขา

จงจิ่งห้าวใช้มือข้างเดียวปลดกระดุมคอเสื้อออกสองเม็ด “ถ้า ลำบากใจ ให้คนที่ออกคำสั่งคุณมาก็ได้ ที่ผ่านมาผมมีนิสัยแย่ๆ อย่างนึง เจ้าคิดเจ้าแค้น ผมไม่มีอำนาจที่ใหญ่โตเท่าไหร่ แต่ผม มีเงิน คุณว่า ชีวิตคนๆนึงมีค่าเท่าไหร่?

คนๆนั้นตกใจเข่าอ่อน พูดจาอึ้ง “จ้าง จ้างวานฆ่าคนก็ผิด กฎหมายเหมือนกันนะครับ..…………..
จงจิ่งห้าวหัวเราะเยาะอย่างสงบจิตสงบใจ เสียงพยางค์ที่เปล่ง ออกมาจากทรวงอก โหดเหี้ยมดุร้าย “ทำผิดกฎหมายคือต้องมี หลักฐานนะ คุณมีหรือเปล่า? อย่าเอาแต่พูดว่าผิดกฎหมาย ฟัง เยอะแล้วมันเลี่ยน คือจะจับผม หรือว่าเรียกผู้บังคับบัญชาคุณ มา?”

คนๆนั้นเหมือนตกอยู่ในสภาพที่ลำบากใจ

หลินซินเหยียนเอามือสองข้างกุมท้องไว้ไม่ส่งเสียงสักนิด จง จึงห้าวไม่เคยบอกกับเธอว่าตอนนี้เรื่องมันพัฒนาไปถึงไหนแล้ว สถานการณ์ไม่แน่ชัดเธอจะแทรกแซงไม่ได้ ยิ่งสร้างปัญหาให้จง จิ่งห้าวไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือ ห้ามทำอะไรทั้งนั้น มอบทุก อย่างให้เขาจัดการ

เห็นๆอยู่ว่าฝ่ายตรงข้ามมาเป็นกลุ่ม ได้อุดหน้าห้องไว้ แต่กลับ ไม่มีใครกล้าขยับเนื้อขยับตัวเลย

คนๆนั้นคิดแล้วคิดอีก “ผมขอตัวไปโทรศัพท์ก่อน

เขาเดินมาที่ห้องบันไดหนีไฟ หลังจากมองดูรอบๆจนแน่ใจ แล้วว่าไม่มีคน เขาถึงได้ล้วงมือถือออกมาโทรศัพท์

นาทีนี้ในห้องดื่มน้ำชาที่มีความเป็นส่วนตัวสุดๆ บนโต๊ะน้ำชา มีกาต้มน้ำชาจื่อซาวางอยู่ชุดนึง เหอเหวินหวยล้างชาชงชาอย่าง ชำนาญ หลังจากเทน้ำสกปรกทิ้งไปสองรอบ ถึงรินใส่ในถ้วยน้ำ ชาจื่อซาชั้นดี หลังจากกินเสร็จเขาใช้มือข้างนึงถือถ้วยไว้ ส่วนมือ อีกข้างรองก้นถ้วยไว้ เอาถ้วยน้ำชาวางมาที่ตรงหน้าเฉินชิง “สภาพของตระกูลเหอในตอนนี้ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว ฉันมีลูกทั้งหมดสามคน ตายอยู่ในมือจงจึงห้าวสองคน ถึงฉันแย่แค่ไหน ก็ทนไม่ได้หรอก ตอนนี้ยอมมาร่วมมือกับฉัน ฉันรู้สึก ซาบซึ้งเป็นอย่างมาก อาศัยแค่แรงของฉันคนเดียว ฉันไม่ สามารถเอาคืนได้เลยสักนิด อะไรที่ฉันสามารถออกแรงได้ ก็ว่ามาได้เลย ถึงต้องทุ่มเททุกอย่างฉันก็ไม่เสียดาย นี่เป็น ความจริงใจที่ฉันให้ฉันเอาซาแทนเหล้าคารวะนายหนึ่งแก้ว

เฉินซิงกดมือของเขาไว้ สองปีมานี้เหอเหวินหวยแก่ขึ้นเยอะ เลย ผมหงอกทั้งสองข้างศีรษะเพิ่มขึ้นไม่น้อยเลย ไม่ว่าใครก็แล้ว แต่เสียลูกไปติดต่อกันสองคนก็ไม่มีทางดีหรอก

“พี่พูดแบบนี้ก็ห่างเหินเกินไปแล้ว” เฉินชิงยกน้ำชาถ้วยนั้นขึ้น “ผมต่างหากที่ต้องคารวะ

เหอเหวินหวยยิ้มอย่างขมขื่น “ฉันในตอนนี้ ไม่ใช่ฉัน ในเมื่อ ก่อนแล้ว ยังจะให้นายคารวะฉันได้ยังไง

ชื่อเสียงที่เขาปกป้องมาโดยตลอดได้บ่นไปแล้ว เรื่องของเห อรุ่ยหลินกับเหอรุ่ยเจ๋อ ได้กลายเป็นประเด็นเม้าท์มอยหลังทาน ข้าวของคนมากมาย ตระกูลเหอนับวันยิ่งถดถอยลงเรื่อยๆ

ไม่มีอีกแล้วอดีตที่เคยมีผู้คนขวักไขว่ไปมาอย่างไม่ขาดสาย และมาเยี่ยมเยียนถึงบ้าน หน้าบ้านเงียบเหงา ยังจะมีใครเห็นหัว เขาอีก?

คนอื่นต่างก็ว่าเขายังไง?

ลูกตัวเองก็ยังปกป้องไม่ได้ เป็นพ่อประสาอะไร?
เฉินซิงตบไหล่ของเขา “ฉันรู้ไม่ใช่ว่าความสามารถของพี่ไม่ พอหรอก แต่อำนาจของตระกูลจงกับตระกูลเหวินใหญ่ค้ำฟ้าเกิน พูดกับพี่ตามตรงเลยนะ ผมก็กลัวเหมือนกัน”

เหวินชิงป่วย เขามีใจหวั่นไหวที่จะบีบบังคับจงจึงห้าว เขารู้ถ้า เรื่องนี้รอให้เหวินชิงหายดีก็สายแล้ว สิ่งที่ทำในก่อนหน้านี้ก็จะ สูญเปล่าหมด

เขาจะให้เรื่องนี้ยกเลิกกลางคันไม่ได้

เพราะฉะนั้นเลยเป็นฝ่ายมาหาเหอเหวินหวยเอง

“ฉันได้ยินมาว่าตอนที่ลูกสาวของพี่ถูกถอนหมั้นก็เพราะหลิน นเหยียนเหมือนกัน?” เฉินชิงแกล้งเอาเรื่องทั้งหมดกลับคืนมาที่ บนตัวหลินซินเหยียน จงจิ่งห้าวเป็นลูกเขยที่เขาเลือกเอาไว้ สําหรับหลินซินเหยียนก็ได้กลายเป็นส่วนเกิน

ตอนนี้เขาก็แค่หลอกใช้ตระกูลเหลมาบรรลุเป้าหมายของตัว เอง เกรงว่าแม้แต่เหอเหวินหวยก็คงไม่รู้หรอกว่าเฉินชิงอยากให้ ลูกสาวตัวเองแต่งงานกับจงจึงห้าว

จนถึงตอนนี้ยังนึกว่าเฉินชิงเกรงกลัวตระกูลเหวินกับตระกูลจง

จริงๆ

ถึงแม้ตอนนี้ยศของเฉินชิงไม่ต่ำ แต่ไม่มีฐานรากที่มั่นคง เหมือนตระกูลเหวิน ในมือเหวินชิงกุมอำนาจที่แท้จริงไว้ อีกทั้งยัง มีตระกูลจงด้วย เขากลัวตระกูลเฉินจะตกอยู่ในสภาพเดียวกัน กับตระกูลเหอ
เพราะฉะนั้นเลยเป็นฝ่ายมาร่วมมือกับเหอเหวินหวยเอง เขา กับจงจิ่งห้าวมีความแค้นฆ่าลูก

เหอเหวินหวยถอนหายใจ “เดิมที่ยังคิดอยู่ว่าแต่งงานเชื่อม สายสัมพันธ์กับตระกูลจง ก็จะได้กอดต้นไม้ใหญ่อย่างตระกูลเห วินกับตระกูลจงแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าจู่ๆจะมีผู้หญิงคนนี้โผล่มา ไม่เพียงทำลายงานแต่งเชื่อมสายสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูล ลูกชายฉันก็ถูกมันทำเอาหลงจนหัวปักหัวป่าด้วย สุดท้าย…….

เหอเหวินหวยส่งเสียงถอนหายใจอีกครั้ง

“ดีที่ตอนนี้เรามีโอกาส….” เฉินซึ่งสื่อสารกับเขาทางสายตาที

เหอเหวินหวยพูด “ใช่ ตอนนี้ก็รอแค่ข่าวดีของทางโน้นแล้ว ขอแค่มันเข้าคุก ฉันจะไม่ให้มันได้ออกมาอีกเด็ดขาด ฉันจะให้ มันชดใช้ให้ลูกสาวฉันกับลูกชายฉันอย่างแน่นอน!

เฉินชิงพิงอยู่บนเก้าอี้ บนเก้าอี้ไม้มะฮอกกานีได้แกะสลักลาย ดอกที่สวยงามปราณีต นิ้วมือของเขาเคาะอยู่บนราวจับเบาๆ เหมือนกำลังรอการมาเยือนของข่าวดี

เวลานี้ มือถือที่เหอเหวินหวยวางอยู่บนโต๊ะได้ดังขึ้น เฉินซึ่งได้ มองมาที่เขา

เหอเหวินหวยเองก็มองเขาแว๊บนึงเช่นกัน จากนั้นได้หยิบมือ ถือขึ้นมาและกดปุ่มรับสาย

ไม่นาน ในสายก็มีเสียงก้องมา “จงจิ่งห้าวขวางเอาไว้ เราจับคนไม่ได้ครับ”

สีหน้าของเหอเหวินหวยเปลี่ยนไป “นายเป็นเจ้าหน้าที่รัฐเซียว

นะ ในมือมีหมายจับ เขาถือสิทธิ์อะไรไม่ให้นายจับกุมคน “เขา….ให้ผมใส่กุญแจมือเขา ยังบอกอีกว่า….ให้คนที่อยู่ เบื้องหลังผมไป

เหอเหวินหวยสีหน้าซีดเซียว มือที่ถือโทรศัพท์ไว้สั่นเทา เฉิน ซึ่งได้ยินเสียงของทางโน้น เขาตบไหลเหอเหวินหวยหนึ่ง พร้อม มองหน้าเขาแล้วพูด “ถ้าครั้งนี้จับคนไม่ได้ คราวหน้าก็ไม่มี โอกาสแล้ว ถ้าไม่ใช่ภายใต้สถานการณ์ที่จงจึงห้าวไม่ได้ป้องกัน ตัว แม้แต่โอกาสของครั้งนี้พวกเราก็ยังไม่มีเลย เขาได้พาลูกน้อง ไปด้วย ในโรงพยาบาลมีคนเฝ้าอยู่หน้าห้องผู้ป่วยแค่ไม่กี่คน คน ที่เขาพาไปเพียงพอที่จะจับคนได้อยู่

“ความหมายของนายคือมาไม้แข็ง?” เหอเหวินหวยถาม

“ยังมีทางอื่นอีกเหรอ? จับหลินซินเหยียนมาไว้ในมือก็คือจับ จุดอ่อนของจงจิ่งห้าวได้ ถึงต่อไปจงจึงห้าวรู้ว่าพี่เป็นคนทำ เขาก็ ไม่กล้าทำอะไร……

“คือพวกเรา” เหอเหวินหวยย้ำเตือน “ถึงแม้ฉันเป็นคนส่งคน ไป แต่สามารถเอาหมายจับได้เป็นฝีมือของนายเชียวนะ

พวกเขาสองคนลงเรือลาเดียวกันแล้ว อย่าคิดจะปัดความรับ ผิดชอบ

ตอนที่ตระกูลเหอเจริญรุ่งเรืองเคยฝึกฝนคนของตัวเอง แต่แค่เมืองมีตระกูลเหวินกับตระกูลเฉิน คนของเขาเลยไม่มีโอกาสได้ ออกหน้า

ถ้าไม่มีเฉินชิง แม้แต่หมายจับเขาก็ยังเอาไม่ได้เลย

เฉินชิงหัวเราะเบาๆ “ฉันพูดพลั้งปากไป พี่อย่าเอามาใส่ใจนะ เราลงเรือลาเดียวกันแล้ว

เหอเหวินหวยมองเขาแว๊บนึงและได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด จากนั้นได้พูดกับคนในสายว่า “นายพาคนไปเยอะแยะขนาดนั้น ไปคือเอาไปทำอะไร? ไม่ว่ายังไงวันนี้ต้องจับคนมาให้ฉันให้ได้!