บทที่ 420 ยังใส่ผ้าอ้อมอยู่รึเปล่า

เฉินซิงตะโกนเรียกจงจึงห้าว

ทว่าจงจิ่งห้าวกลับไม่หยุดเดินเลยด้วยซ้ำ เขาเดินออกไป อย่างไม่สะทกสะท้าน ตอนที่เหวินชิงตัดสินใจทำแบบนี้ เขาก็ควร จะคิดไว้ด้วยว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะต้องจบลง

นี่คือผลลัพธ์จากสิ่งที่เขาทำ

เขาไม่สามารถให้อภัยลุงที่เอาแต่คิดจะแยกเขากับหลินซินเห ยียนออกจากกันได้

ถึงแม้เขาจะเคยถือสาเรื่องความสัมพันธ์ของหลินซินเหยีย นกับเฉิงซิ่ว แต่ก็อย่างที่หลินซินเหยียนพูด บางทีเฉิงซึ่งอาจจะ ทำผิด แต่ว่าหล่อนไม่ใช่คนเลว แต่ที่เขาคิดอย่างนี้ไม่ใช่เพราะ ว่าเขายอมรับเฉิงซิ่ว ชีวิตนี้เขาคงไม่อาจยอมรับเฉิงซิ่วได้ สิ่ง ที่เขาทำได้ก็คือไม่ยอมรับ ไม่เข้าใกล้ และรักษาระยะห่างไว้ เหมือนเมื่อก่อนเท่านั้น

เขาไม่สามารถทำให้เหวินเสียนที่จากไปรู้สึกไม่สบายใจ ขณะที่จงจิ่งห้าวเดินเข้าไปในสำนักงาน ประตูลิฟต์ก็เปิดออก ทั้งหมอทั้งพยาบาลกรูกันออกมาคนเจ็บอยู่ที่ไหน? ”

พอเฉินชิงได้ยินเสียงก็ตะโกนเรียกออกไปอยู่ที่ ตรงนี้
เมื่อประตูสำนักงานปิดลง เสียงโหวกเหวกจากภายนอกก็หาย ไปโดยปริยาย

เหวินชิงถูกเจ้าหน้าที่หามขึ้นเปล เฉินซิงก็วิ่งตามมาติดๆ

รถพยาบาลจอดอยู่ข้างล่างตึก

อีกด้านหนึ่ง ณ ประตูหน้าบ้านตระกูลเหวิน หลี่จานยืนอยู่หน้า ประตูภาพใบหน้าอันน่ารักนุ่มนิ่มและดวงตาที่สดใสของหลินซี เฉินวนเวียนอยู่ในหัว ครั้งแรกที่เจอจำได้ว่าเขาตัวนิดเดียวเอง แต่ทำตัวเหมือนเป็นผู้ใหญ่ ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดแล้วเงยหน้า ถามขึ้น คุณก็เป็นนักเรียนของที่นี่หรอ?

ตอนนั้นหลี่จ้านรู้สึกแปลกใจมาก ในโรงเรียนมีเด็กอายุน้อย ขนาดนี้ได้ยังไง?

นี่มันมหาวิทยาลัยนะไม่ใช่โรงเรียนอนุบาล

ตอนนั้นหลีจ้านรู้สึกว่าเขาน่าสนใจจึงนั่งยองๆลงแล้วคุย ด้วย”ฟังจากที่นายพูดแล้ว เหมือนกับว่านายเป็นนักเรียนของที่นี่ ยังไงยังงั้น”

เขาก้มมองลงไปที่เป้ากางเกงของหลินซีเฉิน”ยังใส่ผ้าอ้อมอยู่

รึเปล่า? ”

หลินซีเฉิน โมโหขึ้นมาทันที “คุณนั่นแหละที่ใส่ผ้าอ้อมอยู่

เด็กน้อยกำลังคำรามใส่เขา

ใบหน้าเล็กๆของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
ต่อมาเขาถึงได้รู้ว่าเด็กน้อยคนนี้เข้ามาด้วยกรณีพิเศษ เนื่องจากเขายังเด็กจึงไม่ได้เข้าเรียนเหมือนกับนักเรียนคนอื่นๆ เขาเป็นเด็กมีพรสวรรค์ ผู้อำนวยการเลยรับเขาเข้ามาเรียนที่ โรงเรียนนี้

ตอนนั้นเขาสงสัยมากว่าพ่อกับแม่ของหลินซีเฉินเป็นใคร ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ฉลาดเป็นกรดขนาดนี้? ต่อมาพอได้รู้ว่า หลินซีเงินเติบโตมาจากครอบครัวคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว แถมยังมี น้องสาวอีกคน ที่บ้านมีผู้หญิงสองคน คนหนึ่งเป็นคนดูแลพวก เขาทั้งสอง ส่วนอีกคนเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัว

เขาแปลกใจมาก ไม่นึกเลยว่าหลินซินเหยียนจะเติบโตมาใน ครอบครัวคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว เพราะเขาทั้งฉลาดทั้งมีเหตุผล ใครๆ ก็รักและเอ็นดู แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีพ่อ…….

หลังจากที่ได้รู้เรื่องครอบครัวของหลินเฉิน เขาก็นับถือและ ชื่นชมหลินซินเหยียนมาก เนื่องจากเธอเป็นเสาหลักของ ครอบครัวเพียงคนเดียว แถมยังอบรมเลี้ยงดูลูกทั้งสองได้ดี มากๆด้วย

เขารู้สึกอยากรู้อยากเห็นเรื่องครอบครัวนี้มาก แต่ในขณะ เดียวกันก็รู้สึกเห็นใจด้วย ดังนั้นเขาเลยใส่ใจหลินซีเฉินมากเป็น พิเศษ ไม่นานทั้งสองก็สนิทกัน มิตรภาพความสัมพันธ์ของทั้ง สองเริ่มดีมากขึ้นเรื่อยๆ

ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเป็นลูกของจงจิ่งห้าว

โลกนี้กว้างใหญ่ไพศาล แต่ไม่นึกเลยว่ามันจะกลมขนาดนี้
หลังจากที่คิดอยู่นาน เขาก็สรุปออกมาได้ว่าเขาจะต้องหยุด พฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของเหวินซึ่งให้ได้ไม่ว่าจะด้วยเหตุผล อะไรก็ตาม เขาจะต้องห้ามไม่ให้เหวินซึ่งทำครอบครัวนี้แตกแยก ได้สําเร็จ

กว่าครอบครัวนี้จะสมบูรณ์มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เขายกมือขึ้นมาเคาะประตู ไม่นานหลี่จิ้งก็เปิดประตูออก

เมื่อเห็นว่าเป็นหลีจ้าน หลี่จิ้งก็พุ่งเข้าไปกอดทันที แกออกไป ไม่ติดต่อแม่เลย รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงแกมากแค่ไหน”

หลี่จิ้งแทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นลูกชาย

เธอพูดเสียงสั่น “แกทะเลาะกับพ่อ แล้วก็จะทิ้งแม่ไปใช่ไหม? ” หลี่จิ้งรู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆ

หจ้านกอดเธอไว้พลางตบเบาๆที่ไหล่แม่เป็นแม่ผม ถึงผมจะ

ไม่ต้องการภรรยาแต่ผมก็ต้องการแม่นะ”

หลี่จิ้งหัวเราะทั้งน้ำตา แล้วก็ตีลูกไปหนึ่งที่ไร้สาระน่า ทีม แก มีแฟนแล้วหรอ?

หลี่ด้านหน้าจืดลงนิดหน่อยแต่ไม่นานก็กลับสู่ปกติ เขายิ้มพูด ขึ้น”มีคนที่ชอบครับ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะชอบผมรึเปล่า

“ใครกัน? แม่รู้จักไหม? “หลี่จึงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย นี่เป็น ครั้งแรกที่หลี่จ้านพูดคำว่าแฟนต่อหน้าเธอ

ไม่มีพ่อกับแม่คนไหนที่ไม่เป็นห่วงเรื่องแต่งงานของลูกหรอก
หลี่จิ้งก็เหมือนกัน

หลี่จ้านแสร้งทำท่าทางให้เธอร้อนใจไม่ให้ผมเข้าไปอีก หรอ? มัวแต่คิดเรื่องลูกสะใภ้อยู่ล่ะสิ? คนที่ผมชอบใช่ว่าจะ ชอบผมสักหน่อย”

หลี่จิ้งเบิกตาโพลง ลูกชายของเธอเป็นถึงดารา มีแฟนคลับตั้ง มากมาย เป็นผู้ชายในอุดมคติของสาวๆทั้งหลายคน”ลูกชายแม่ หล่อขนาดนี้ ใครมันตาไม่ถึงกัน?

ในสายตาของพ่อกับแม่นั้นมักจะมองว่าลูกของตัวเองดีที่สุด เสมอ ซึ่งตอนนี้หลี่จิ้งก็รู้สึกแบบนี้

เธอรู้สึกว่าหลี่บ้านเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดบนโลกนี้

ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เขาไม่คู่ควร

หลีจ้านโอบหลี่จิ้งเดินเข้าไปในห้อง เขาเหลือบมองไปทั่วห้อง หลี่จิ้งรู้ว่าเขามองหาใครจึงพูดขึ้นวางใจเถอะ เขาไม่อยู่ เฉินซิง เข้ามาหาเขาก่อนหน้านี้ แล้วทั้งสองอยู่ในห้องหนังสือด้วยกัน ประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจากนั้นเขาก็ออกไป

“ไปไหนหรอครับ? “หลี่จ้านถาม

“ไม่รู้สิ แม่ไม่ได้ถาม”หลังจากวันที่ทะเลาะกับเหวินชิง เธอก็ไม่

คุยกับเหวินชิงอีกเลย

เธอรู้ว่าเหวินซึ่งออกไปข้างนอก แต่เธอไม่ได้เอ่ยถามเขา ทว่าเธอรู้ว่าถ้าเขาออกไปกับเฉินชิงแสดงว่ามันต้องมีเรื่องเกี่ยวกับจงจิ่งห้าว

เพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาสนใจก็คงมีเพียงแค่เรื่องนี้

เธอไม่อาจเข้าไปก้าวก่ายการตัดสินใจของเหวินชิงได้ แต่ว่า เธอสามารถพูดเรื่องแฟนลูกได้ เพราะนี่คือลูกของเธอ บอกแม่ มาเลยนะว่าแกชอบใคร? ”

หลี่จิ้งเห็นเขาบ่นพึมพำจึงรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ใช่คน ดีแน่ ไม่งั้นเขาคงไม่อึกอักไม่กล้าพูดแบบนี้หรอก พอนึกถึงสาย งานของเขา หลี่จิ้งก็เลยพูดดักทางเขาไว้แกแหกกฎพ่อไปเป็น ดาราแล้ว เพราะงั้นแกห้ามมีแฟนเป็นคนในวงการเด็ดขาด”

ทุกวันนี้ดาราสาวต่างก็ใส่ชุดวับๆแวมๆเพื่อเรียกกระแสกันทั้ง นั้น แถมยังพูดอีกว่า ใส่เสื้อผ้าเปิดนิดเปิดหน่อยมันเป็นงาน………

ฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเหวินชิงจะคัดค้านอย่างแรง เพราะ เธอก็ไม่อาจยอมรับผู้หญิงแบบนี้มาเป็นลูกสะใภ้ได้เหมือนกัน คนทั้งประเทศแทบจะเห็นทุกซอกทุกมุมของพวกหล่อนแล้ว

เธอยอมรับไม่ได้จริงๆ

ถ้าเป็นอย่างนี้ทางครอบครัวคงหาผู้หญิงที่มีฐานะเหมาะสมให้ ดีกว่า ถึงแม้เด็กผู้หญิงในครอบครัวแบบนี้จะไม่โดดเด่นมาก แต่ มันก็ดีกว่าดาราสาวที่อาศัยแค่รูปร่างหน้าตาหากินพวกนั้นเป็น ร้อยเท่า

เมื่อหลีจ้านเห็นท่าทางกระวนกระวายใจของหลี่จิ้ง เขาจึงพูด ขึ้นช้าๆ “ไม่ใช่ดาราสาว และไม่ใช่คนในวงการด้วย แถมชาติตระกูลก็ดี”

หลี่จึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที จากนั้นก็ถามแกมบังคับออก ไป”ถ้างั้นใครล่ะ? รีบบอกแม่เร็ว ทำให้แม่ชื่นใจหน่อย