บทที่ 415 ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง

จงจึงห้าวเงยหน้ามองเธอ และเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ รังเกียจเธอ เขาจึงยกถ้วยโจ๊กที่เธกินเหลือไว้ขึ้นมาซัดจนหมด แล้วหยิบซ้อนที่เธอใช้มาคนโจ๊กแล้วตักเข้าปาก จากนั้นก็ใช้ลิ้น กวาดปลายซ้อนจนเกลี้ยงแล้วเหลือบมองหลินซินเหยียนอย่างมี เลศนัย แบบนี้พอจะพิสูจน์ได้ไหมว่าผมไม่ได้รังเกียจคุณ?

หลินซินเหยียนก้มหน้าก้มตายัดไข่เจียวเข้าปาก ตรงที่เขาพึ่ง ใช้ลิ้นเลียไปนั้นเป็นตำแหน่งเดียวกับตอนที่เธอเลียตอนกินโจ๊ก หลินซินเหยียนก้มหน้าก้มตากินอย่างรวดเร็จจนสำลักไข่แดง จงจึงห้าวรินน้ำให้เธอดื่มแล้วตบหลังเธอเบาๆ “เป็นไรไหม? ” หลินซินเหยียนส่ายหน้า เธอดื่มน้ำลงไปหลายอีกเพื่อนให้มัน ดันไข่ที่ติดคอลงไป

จงจิ่งห้าวลูบผมเธอ ผมไม่ได้จะแย่งคุณกินสักหน่อย จะรีบกิน ขนาดนั้นทําไม?

หลินซินเหยียนเกือบจะโพล่งออกไปว่าก็ต้องโทษคุณนั่นแหละ แต่ว่าไม่ได้พูดออกมา เธอเริ่มรู้สึกปั่นป่วนในท้อง กลิ่นไข่ที่กลืน ลงไปตีกลับขึ้นมาจนเธออยากอาเจียน
หลินซินเหยียนเอามือปิดปากไว้ เพราะกลัวว่าตัวเองจะ อาเจียนออกมา

จงจึงห้าวทำตัวไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง เขาอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำ แล้ว วางเธอลงที่หน้าอ่างล้างมือ

หลินซินเหยียนบอกให้จงจึงห้าวปล่อยเธอลง เธอยืนอยู่หน้า อ่างล้างมือความรู้สึกอยากอาเจียนขึ้นมาอย่างรุนแรง เธอไม่ อยากให้จงจึงห้าวเห็นเศษของที่อาเจียนออกมาพวกนั้น เธอจึง ดันเขาออกไป คุณออกไปก่อน

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วขึ้น คุณ…….

เขายังไม่ทันพูดจบ หลินซินเหยียนก็ยื่นมือออกไปปิดประตู แล้ว จงจึงห้าวไม่กล้าทำอะไรเธอจึงได้แต่เดินออกมาโดยดี พอเสียงประตูปิดลง เสียงอาเจียนของหลินซินเหยียนก็ตามมา

ทันที……..

โจ๊กที่กินไปเมื่อกี้ถูกอาเจียนออกมาจนหมดเกลี้ยง จงจึงห้าวยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยความเครียด แต่เขาก็ไม่กล้า เปิดประตูเข้าไปดูเพราะกลัวจะทำให้เธอตกใจ

ในใจเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกกังวลและเป็นห่วง แต่มัน ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ

ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงน้ำไหลจากก๊อกน้ำ หลินซินเหยียน ลังกลั้วปากและเปิดน้ำชำระล้างเศษซากที่พึ่งอาเจียนออกไปเมื่อ กี้ เธอยืนอยู่ข้างๆอ่างน้ำแป๊บนึงเพื่อรอว่าจะอาเจียนอีกรอบไหมแต่พอไม่มีความรู้สึกอยากอาเจียนแล้วเธอถึงได้เปิดประตูออก ทันทีที่ประตูเปิดออก เธอก็เห็นจงจึงห้าวยืนอยู่ด้านหน้าประตู และกำลังมองเธออย่างกังวล

หลินซินเหยียนฉีกยิ้มออกมา “ฉันไม่เป็นไร อย่างกังวลไปเลย ที่ไม่ให้คุณอยู่ข้างในด้วยก็เพราะฉันไม่อยากให้คุณเห็นเศษซาก ที่ฉันอาเจียนออกมาพวกนั้น…….

เธอยังไม่ทันพูดจบก็ถูกจงจึงห้าวดึงเข้าไปกอดร่างของหลิน นเหยียนถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เขากอดร่างบางของ เธอไว้แน่นแล้วจูบลงบนผมของเธอด้วยความรักและทะนุถนอม จากนั้นก็พูดเสียงแหบขึ้น จากนี้ไปผมไม่มีลูกแล้วก็ได้”

ใบหน้าของหลินซินเหยียนแนบอยู่กับอกเขา เธอรู้สึกได้ถึง ความไม่สงบในใจของเขา เมื่อก่อนตอนที่มีหลินซีเฉินกับหลิน ลุยซี ตอนนั้นถึงแม้เธอจะรู้สึกแย่แค่ไหน เธอก็ทำได้แค่แอบไป ร้องไห้เงียบๆคนเดียว ไม่กล้าพูดกับใคร

จะพูดกับจวงจื่อจีนก็กลัวหล่อนจะกังวล ฉะนั้นจึงมีแค่เธอคน เดียวที่คอยพูดกับตัวเองไม่หยุดว่าต้องเข้มแข็งต้องกล้าหาญ

ทว่าจู่ๆก็มีคนมาเอาใจใส่เป็นห่วงเป็นใย เธอจึงรู้สึกว่าความ เจ็บปวดในอดีตนั้นแทบไม่มีอะไรเลย รู้สึกว่าความลำบากนิด หน่อย ในตอนนั้นมันคุ้มค่าแล้ว เธอยื่นมือออกไปกอดเอวเขา พร้อมกับกลั้นความปวดแสบที่โพรงจมูกเอาไว้ จากนั้นก็สูดจมูก ฟุดฟิด“ดูสิทำคุณตกใจแย่แล้ว นี่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร หรอก มีผู้หญิงคนไหนท้องแล้วไม่อาเจียนหลายๆรอบบ้างล่ะ”
จงจึงห้าวไม่พูดไม่จาเอาแต่กอดเธอไว้แน่น ตอนที่มีหลินซีเฉิ นกับหลินลุยซี เขาไม่เคยให้ความช่วยเหลือใดๆกับเธอ ไม่ แม้แต่เป็นห่วงเธอเลยด้วยซ้ำ แถมยังเกลียดเธออีก

รอให้กำเนิดลูกทั้งสองโดยลำพัง มิหนำซ้ำยังอยู่ที่ต่าง เธอ ประเทศอีก เธอต้องลำบากมากแน่ๆ

แต่ทว่าเขานั้นกลับไม่รู้เลย……..