บทที่409 ยืนอยู่ฝ่ายเดียวกับคุณ

ไปยื่นหนังเงยหน้าขึ้น พอเห็นหลี่บ้าน ก็นิ่งสงบ ซ่อนอารมณ์ไว้

ตอนที่เขาตรวจสอบเหวินชิง รู้ว่าเหวินซึ่งมีลูกชายหนึ่งคน เป็นดาราดัง ตอนนั้นเขาประหลาดใจมาก นึกไม่ถึงเลยว่า ลูกชายของเหวินซึ่งจะเป็นดาราดัง

“ฉันเป็นเพื่อนของคุณหลินไปยื่นหนึ่งพูดเบาๆ

หจ้านพยักหน้า ที่แท้เขาเป็นรู้จักของหลินซินเหยียน คงเป็น เพราะเห็นข่าวเข้าเลยตั้งใจมาเยี่ยมเธอล่ะมั้ง?

ถ้าอย่างนี้ พวกเขาก็ถือว่าเป็นคนคุ้นเคยกัน

“พวกคุณไปรายงานเถอะ บอกว่าหลานและ…..คุณชื่อ อะไร?” หลี่จ้านถาม

“ไปยื่นหนิง”

คนเฝ้าประตูไม่ไปรายงาน และก็ไม่ยอมปล่อยให้พวกเขา

เข้าไป

“ พวกคุณหมายความว่ายังไง?” หลี่บ้านไม่พอใจอย่างมาก

“ข้างบนรับสั่งไว้ ใครก็เข้าไปไม่ได้”

หลี่จ้าน

เดิมที่เขาไม่อยากให้จงจึงห้าวรู้ว่าตัวเองมาหาหลินซินเหยียนแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ ถ้าไม่โทรหาเขา ตัวเองก็จะเข้าไปไม่ได้

เขาค่อนข้างสับสน

ไปยื่นหนึ่งเข้าไม่ได้แน่นอน แต่ตอนนี้มีหลานอยู่ เขาก็มี โอกาสที่จะตามหลี่จ้านเข้าไปด้วยได้ เขาเงยหน้ามองหาน “คุณเองก็เข้าไปไม่ได้หรอ?”

หลี่จ้านไม่ตอบ

ไม่ใช่เข้าไปไม่ได้ แต่ไม่รู้จะพูดกับจงจึงห้าวอย่างไร เรื่องที่เขา ให้ทําก็ทำไม่สําเร็จ ตอนนี้ยังมาโรงพยาบาล โดยที่เขาไม่รู้อีก เขาจะต้องไม่พอใจเป็นแน่

“มาก็มาแล้ว ไม่ลองดูหน่อยหรอ น่าเสียดาย?” ไปยื่นหนัง แสดงความกล้าหาญ โทรหาจงจึงห้าวให้หลีจ้านเห็น ช่วงชิง โอกาสที่จะได้เข้าเยี่ยม

หจ้านคิดสักพัก ก็จริงอย่างที่พูด ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาล แล้ว ถ้าจะกลับไปเลยก็รู้สึกค้างคาใจ

ด้วยเหตุนี้เขาหยิบโทรศัพท์โทรไปหาจงจิ่งห้าว เขาเดินไปอีก ฝั่ง

โทรศัพท์ติดต่อไม่ได้ หลีจ้านขมวดคิ้ว ได้แต่วางสายไปก่อน เตรียมโทรไปอีกครั้ง

แต่ทว่าเขายังไม่ทันโทรไปนั้น โทรศัพท์ของจงจึงห้าวก็โทร เข้ามาแล้ว เมื่อกี้เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับเงินเผยชวน คุยว่า หจ้านยังล่อเฉินซื้อหานออกมาไม่ได้
โทรศัพท์โทรติดแล้ว หลี่จ้านรีบตะโกนขึ้นว่า “พี่…”

“เกิดอะไรขึ้น?”

หจ้านอ้าปาก จะพูดว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ก็ต้องกลืน น้ำลายลงไป

“ตอนแรกเกือบจะสําเร็จแล้ว ดันเจอเข้ากับเฉินซิง เขาเลยพา เฉินซื้อหานกลับไปอีก” หลี่จ้านพูดสั้นๆ

เขาไม่ได้บอกไปว่าตัวเองรู้แล้วว่าเรื่องนี้เหวินซึ่งมีส่วนร่วม ด้วย

จงจึงห้าวยืนอยู่ชั้นบนสุดของอาคาร เขายืนอยู่ตรงหน้า หน้าต่าง และมองเห็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองแห่งนี้

“ขอโทษ….. ในใจของหลี่บ้านรู้สึกเสียใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเอง

ควรจะทําอย่างไรดี ควรจะช่วยจงจึงห้าวรับมือกับเหวินชิง หรือ

จะช่วยเหวินชิงรับมือกับจงจึงห้าว

ไม่ว่าอันไหน เขาก็ไม่ยินดี แต่ตอนนี้เหวินชิงและจงจึงห้าวก็เป็นตายเท่ากัน เขาไม่รู้ว่าเดินมาถึงขั้นนี้ได้อย่างไร

ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร

เขารู้สึกขัดแย้งมาก หวาดกลัวมาก

และสับสนเป็นอย่างมาก
เส้นเลือดบนใบหน้าจงจึงห้าวปรากฏขึ้น

เฉินชิงความคิดรอบคอบ หลี่จ้านไม่ได้พาเฉินชื่อทานออกมา ถือเป็นเรื่องปกติ แต่ว่าแบบนี้ เขาก็ไม่มีหมากแล้ว เรื่องของหลิน ซินเหยียน เขาได้แต่ยืนอยู่ฝ่ายผู้ถูกกระทำเท่านั้น

ก็ไม่ใช่จะไม่มีโอกาส เพียงแค่……..

เขาค่อยๆหลับตาลง ควบคุมอารมณ์ทั้งหมด

“พี่ ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันอยากพบพี่สะใภ้ได้ไหม?” หลี่จํานถามอย่างระมัดระวัง

จงจิ่งห้าวเบิกตากว้าง ทำไมเขาถึงไปโรงพยาบาลได้

“ฉันจะไม่รบกวนเธอ แค่ไปดูเธอแทนเสี่ยวซีครู่หนึ่ง” หลี่จ้าน ตอบอย่างรวดเร็ว ใช้หลินซีเฉินมาเป็นโล่ ไม่อย่างนั้นเขากลัวจง จึงห้าวจะโกรธ ถึงยังไงเขาก็มาโรงพยาบาลโดยที่ยังไม่ได้รับ อนุญาตจากจงจิ่งห้าว

“อย่าอยู่นาน เธอสุขภาพไม่ดี” จงจึงห้าวสั่ง

หลี่จ้านพูด “ฉันรู้แล้ว ดูแปปเดียว ก็กลับ”

หลี่จ้านเอาโทรศัพท์ให้การ์ดที่เฝ้าหน้าห้อง ได้ยินเขาพูดว่า ทราบแล้ว และเอาโทรศัพท์ส่งคืนให้แก่หลีจ้าน หน้าจอโทรศัพท์ แสดงคำว่าการสนทนาสิ้นสุด

“คุณเข้าไปเถอะ” การ์ดหลีกทางให้

ไปยื่นหนิงก็ตามหลีจ้านเข้าไปข้างใน แต่กลับถูกกีดกันอีกครั้ง
“คุณเข้าไปไม่ได้”

ไปยื่นหนึ่งไม่สะทกสะท้านอะไร พวกเรามาด้วยกัน ทำไมจะ

ต้องให้ฉันโทรหาจงจิ่งห้าวอีกรอบด้วย แบบนั้นถึงจะได้ใช่ ไหม?” การ์ดหน้าประตูลังเลเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าคนคนนี้จะกล้า

เรียกชื่อจงจิ่งห้าว

หลี่บ้านหันหน้ากลับไปมองไปยื่นหนึ่ง “คุณรู้จักพี่สะใภ้ของฉัน จริงๆหรอ?”

“ไม่งั้น ฉันจะมาที่นี่ทำไม? อีกอย่าง ขาของฉันเป็นแบบนี้ จะ ทำร้ายอะไรเธอได้?” ไปยื่นหนึ่งแสร้งทำเป็นน้อยใจและก็โกรธ

“ให้เขาเข้ามากับฉันเถอะ พวกเราเข้าไปแปปเดียวก็ไปแล้ว”

หจ้านมองการ์ดที่อยู่หน้าประตูแล้วพูดขึ้น

การ์ดนั้นดูลังเล แต่สุดท้ายก็ปล่อยเข้าไป เข้าไปส

ไปยื่นหนิงแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาหันเก้าอี้วิลแชร์แล้วตามหลี่บ้านไป

เดินผ่านระเบียงทางเดิน ชั้นนี้ทั้งชั้นถูกซื้อไว้หมดแล้ว เงียบ มากและไม่มีใครเข้าออก ไม่นานพวกเขาก็เดินมาถึงด้านในสุด ถึงห้องผู้ป่วยของหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนยังคงนอนอยู่บนเตียง บนมือมีสายวิตามินที่ คุณหมอฉีดให้ป้าหยูมองดูเธอ กลัวว่าถ้าป่าหนูไม่ระมัดระวังหลินซินเหยียนก็จะมีภัย

หลินซินเหยียนพูดหลายครั้งแล้ว ให้เธออย่าระมัดระวังมาก เกินไป แต่ว่าเธอไม่ฟัง ยังพูดอีกว่า “ตอนนี้คุณไม่ใช่คนเดียวอีก ต่อไป คุณผู้ชายให้ฉันมาดูแลคุณ นั่นแสดงว่าเขาเชื่อใจฉัน ฉัน จะไม่ให้คุณเกิดอะไรขึ้นเลย

หลินซินเหยียนหมดหนทาง ก็ปล่อยให้ป้าหยูเป็นเหมือนเด็ก ไปที่จ้องมองเธออยู่ตลอด

ก๊อกก๊อก……

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ป้าหนูตื่นเต้น เธอมองไปที่หลินซินเห ยียน “หรือจะเป็นคุณผู้ชายมา?”

หลินซินเหยียนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะเมื่อคืนเธอ

สะลึมสะลือ ยังไม่ทันได้เห็นสีหน้าของเขา

เธอตั้งหน้าตั้งตารอที่จะตั้งครรภ์ เธอหวังว่าจงจึงห้าวจะได้เห็น ลูกที่เกิดจากพวกเขาเองกับตา ให้เขาได้รู้สึก ให้เขาได้ชดเชย ข้อบกพร่องของเขาต่อหลินซีเฉินและหลินลุยซี

เธอวางมือไว้ที่ผ้าห่ม แล้วกเตียงแน่น ตามองที่ประตู

ป้าหยูเปิดประตู กำลังจะพูดขึ้น เมื่อเห็นหลีจ้านและผู้ชายที่นั่ง เก้าอี้วีลแชร์อีกคน คิ้วก็เริ่มขมวดทันที หลี่บ้านเธอรู้จัก แต่คนที่ นั่งเก้าอี้วีลแชร์นั้นคือใคร?

“พี่สะใภ้ฉันล่ะ?” หลี่จ้านเริ่มเอ่ยปาก
ป้าลังเลเล็กน้อย “เพื่อนสะใภ้ฉันเอง ตั้งใจมาเยี่ยมเธอหลี่จาน

ไปยื่นหนึ่งมองเข้าในห้อง ห้องผู้ป่วย ใหญ่มาก กว้างมาก หน้าต่างทั้งกำแพง ทำให้ในห้องแสงสว่างเพียงพอ มองเห็นแค่ปลายเตียงเท่านั้น

“เอาเถอะปล่อยเข้าทั้งหมดแล้ว ก็น่าจะป้าหยู ปล่อยพวกเขาเดินเข้า

หลินซินเหยียนหายใจออกอย่างหดหู

เธอยังคิดออกจะรู้สึกยังไง

พี่สะใภ้หลี่จ้านเรียกเสียงเคร่งขรึม

หลินซินเหยียนเผยรอยเข้าสิ”

หลานหยิบเก้าอี้มานั่งข้างเตียง เขาเงียบไปนานมาก เหมือน กําลังอะไรอยู่

ไม่ยังไงก็ตาม ผมฝ่ายเดียวกับคุณแน่นอนไม่

ใส่ร้ายหลินซินเหยียนว่าฆ่าคน ทำแบบนี้มันโหดร้ายเกินไป

หากถลำลึกเข้าไป ทั้งชีวิตและ โดนคนล้อเลียน บอกพวกนักโทษฆ่าคน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ