บทที่405 นายเตรียมเซอร์ไพรส์ให้ฉันหรอ

“ใครจะไปรู้ล่ะ เด็กคนนี้” คุณนายเฉินตระหนักขึ้นมาอย่าง รวดเร็ว หลี่จ้านพูดแบบนี้ราวกับว่าอยากเจอเฉินซื้อหาน เขากับ เฉินชื่อทานอายุใกล้เคียงกัน รู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ถือได้ว่า เป็นคู่รักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆ อีกทั้งยังรู้จักกันเป็นอย่างดี ใน สายตาของคุณนายเฉิน หลี่จานและเฉินซื้อหานเหมาะสมกันเป็น อย่างมาก

หลี่บ้านก็เป็นคนที่เธอเห็นมาจนโต

พอตระหนักได้ว่าเขาคงจะอยากเจอกับเฉินซื้อหาน คำพูด หยุดลงตรงนี้เธอก็พูดอ้อมๆว่า “เดี๋ยวฉันไปเรียกเธอลงมาให้ พวกเธอคนหนุ่มสาวจะได้คุยกัน”

หลี่จ้านยิ้ม รู้สึกดีตามธรรมชาติ

เดิมทีเขาก็ตั้งใจมาหาเฉินซื้อหานนั่นแหละ

คุณนายเฉินขึ้นไปข้างบน เฉินซื้อหานกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะ เครื่องแป้งและกำลังอ่านข่าวทั้งหมดในปีนี้ของจงจึงห้าว ส่วน ใหญ่ล้วนเป็นช่องการเงินและเศรษฐกิจ

แอ๊ด—

คุณนายเฉินผลักประตูและเดินเข้ามา “ซื้อหาน… เฉินซื้อหานพับคอมลงและมองไปที่แม่ของเธอ “แม่ เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู

“แม่ลืมเลย” คุณนายเฉินเหลือบมองคอมที่เธอปิดไว้แวบหนึ่ง “ลูกดูอะไรอยู่หรอ?”

“ไม่ได้ดูอะไร” “เฉินซือหานเก็บคอมลง ในลิ้นชัก “แม่มาหาหนู มีธุระอะไร?”

“เสี่ยวจี้มาเที่ยวหาลูกน่ะ” คุณนายเฉินกล่าว

สีหน้าของเฉินซื้อหานนิ่งไปพักหนึ่ง “เหวินเสี่ยวจี้กลับมา แล้ว?”

คุณนายเฉินพยักหน้า “เห็นว่าพึ่งกลับมา กลับมาก็มาเที่ยวหา ลูก ซือหาน…

“แม่” เฉินซือหานจ้องเธอที่ทำสัญลักษณ์มือ ON เงินซื้อหานรู้ว่าเธออยากจะพูดอะไร

จะมีอะไรนอกจากอยากให้เธอและหลี่บ้านคู่กัน บอกว่าหลีบ้าน เหมาะสมกับเธอ

เรื่องที่เฉินชิงอยากให้เธอแต่งงานกับจงจึงห้าว คุณนายเฉิน

ยังไม่รู้

เฉินซือหานลุกขึ้น เดินไปทางประตู

คุณนายเฉินไม่ตายใจ พูดขึ้นว่า “ซื้อหาน ตระกูลเรากับ ตระกูลเหวินฐานะเท่าเทียมกัน…

“แม่” เฉินซือหานพูดขัดขึ้นมา เธอรู้สึกหมดความอดทน “หนูไม่ชอบเขา ไม่ต้องมาบอกว่าเราเหมาะสมกัน หรือว่ามาจับคู่ให้ เราได้ไหม?”

คุณนายเฉินไม่เข้าใจ หจ้านรูปร่างหน้าตาดี ฐานะทางบ้าน ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทำไมเธอถึงไม่ตกลงนะ?

“ซื้อหานเอ๋ย ผู้หญิงคนหนึ่งแต่งงาน ไม่ใช่ต้องการคนที่รู้จัก กันเป็นอย่างดี ฐานะชาติตระกูลดีงั้นหรอ ตระกูลของเรากับ ตระกูลของคุณอาเหวินของลูกก็ถือได้ว่ามีฐานะเท่าเทียมกัน ทำไมลูกไม่พิจารณาดูหน่อยล่ะ?”

เฉินซื้อหานไม่อยากจะฟังที่คุณแม่พูดพร่ามไปมากกว่านี้ เธอ มองแม่ของเธอ พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “แม่ หนูมีคนที่ชอบ แล้ว”

“ใครกัน?” คุณนายเฉินรู้สึกประหลาดใจไปสักพัก เฉินชื่อ หานตาสูง คนรอบตัวที่ตามจีบเธอต่างก็โดนเธอปฏิเสธไปอยู่ไม่ น้อย มาวันนี้บอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว เธอรู้สึกสงสัยอย่างมาก

เฉินซื้อหานทิ้งปริศนาให้เธอ “ถึงตอนนั้นแม่ก็รู้เอง”

พูดจบเธอก็สวมรองเท้าสลิปเปอร์เดินลงบันไดไปด้านล่าง

“นายกลับมาเมื่อไหร่?” เฉินซื้อหานเห็นหลี่บ้านที่กำลังนั่งอยู่ ตรงโซฟาข้างล่าง ถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม

หจ้านเงยหน้าขึ้นมองเธอ “พึ่งกลับมาไม่นาน

เฉินซื้อหานนั่งลงบนโซฟา หยิบแอปเปิ้ลลูกหนึ่งขึ้นมาจาก จานผลไม้แล้วกัด “คิดยังไงถึงมาเยี่ยมฉัน?”
“เราไม่เจอกันตั้งนานแล้วสินะ?”

เฉินซื้อหานคิดอยู่สักพัก เหมือนจะใช่ “2ปีได้มั้ง ครั้งที่แล้วที่ เจอนายก็ตอนฉลองปีใหม่ 2ปีนี้นายก็ไม่ได้กลับมาฉลองปีใหม่ เลยนี่”

“เวลาผ่านไปไวจริงๆ แค่แปปเดียวเธอก็กลายเป็นสาวซะแล้ว มีแฟนรึยัง?”

ตอนที่หลีจ้านถามเธอว่ามีแฟนรึยัง ในหัวของเธอก็มีใบหน้า ของจงจึงห้าวแวบขึ้นมา แอปเปิ้ลในปากของเธอราวกับจะหวาน ขึ้นไปอีก เธอยิ้มบางๆ “มีสิ

“โห เธอตาสูงมาตลอด ใครกันนะที่เข้าตาเธอ?” เฉินซื้อหาน เรื่องมากจะตาย เขาได้ยินหลี่จิ้งเคยบอกว่า เมื่อก่อนมีคนแนะนำ ให้เธอไปนัดดูตัว เธอจงใจเดินทิ้งเขาไปเลย แม้แต่หน้าของแม่ สื่อก็ไม่ได้บอกว่าคนนั้นเขาหน้าตาขี้เหร่

จริงๆแล้วก็ไม่ได้ขี้เหร่ ก็แค่หน้าตาธรรมดา ทางบ้านก็ไม่เลว เธอไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่น้อย

เฉินซื้อหานมองดูหลี่บ้านนิ่งๆสองสามวิ “นายรู้จักนะ”

“ฉันรู้จัก? ใคร?”หลี่จ้านรู้สึกสงสัยเล็กน้อย เขาไม่ได้มีเพื่อน เยอะแยะ คนที่รู้จักก็ไม่มาก ไม่มีใครในความทรงจำที่รุ่นราว คราวเดียวกับเธอเลย

คุณนายเฉินยื่นหูเข้าไป อยากรู้อยากได้ยินเหมือนกันว่าใคร “ตอนนี้ยังไม่บอกนาย รอถึงตอนนั้นนายก็จะรู้เอง ถึงตอนนั้น…” ครึ่งท้ายเธอไม่ได้พูดออกมา

ถ้าเธอได้แต่งงานกับจงจึงห้าวจริง หลี่จ้านก็ต้องเรียกเธอว่าพี่ สะใภ้

ไม่ใช่เธอที่เรียกเขาว่าพี่หลานอีกแล้ว

ลำดับญาติก็จะเปลี่ยนไป

“เป็นความลับจังนะ?” หลี่จ้านเริ่มเข้าประเด็น ถึงแม้เขาจะ สงสัยเรื่องแฟนของเธอ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ลืมเรื่องที่มา “พอจะว่าง บ้างมั้ย เราออกไปเฮฮาด้วยกันหน่อย?”

เฉินซื้อหานมองเขาด้วยสายตาดูแคลน “ฉันมีเวลาว่างตลอด แหละ นายนั่นแหละ นายไปเที่ยวได้หรอ? ไม่กลัวคนจำหน้าได้ ไง? ตอนนี้นายเป็นดาราดังนะ”

หลี่บ้านเหล่มองเธอครู่หนึ่ง “ดาราไม่ใช่คน ไม่ต้องกินต้องนอ นรึไง? ฉันอยากไปเที่ยว ไม่กลัวคนจำหน้าได้หรอก”

เงินซื้อหานหัวเราะ “งั้นก็ได้ นายรอฉันแปปนึง ฉันขอไป เปลี่ยนชุดก่อน”

หลีจ้านตอบโอเค “ฉันจะรอเธอ”

เฉินซื้อหานขึ้นไปข้างบน ผ่านไปประมาณสิบกว่านาที เธอ เปลี่ยนเป็นชุดสวยจากนั้นก็ลงมาข้างล่าง

หลี่บ้านลุกยืนขึ้น “ไปกันเถอะ”

“เราจะไปไหนกัน?” เฉินซื้อหานถาม
หลีจ้านมองเธอสักพัก อารมณ์ผิดปกติผ่านนัยน์ตาเขาไปอย่าง รวดเร็ว “ถึงแล้วเธอก็รู้เอง”

“นายเตรียมเซอร์ไพรส์ให้ฉันหรอ?” เฉินซื้อทานยิ้มและถาม ออกมา

หลี่จ้านมองเธอ หรี่ตาเล็กน้อย “ก็ไม่เชิง