บทที่404 ล่องออกจากถ้ำ

พวกเขาแบ่งงานกันอย่างเป็นระเบียบ ทุกอย่างในแผนการ ดำเนินไปอย่างราบรื่น

“นายออกมา ฉันมีอะไรจะพูดด้วย” พูดจบจงเฟิงก็หันหลัง และเดินออกไป เขาเดินเข้าไปที่ห้องรับแขก ห้องที่กว้างขวาง แสงส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง สว่างเป็นอย่างมาก จงเพิ่งยืน มือไขว้หลังอยู่ข้างหน้าต่าง

“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เขาหันหน้ามามองลูกชาย “นายไป ขัดใจใครเข้า?”

นี่มันชัดเจนว่าไม่ใช่เรื่องปกติที่จะเกิดขึ้นได้

นอกจากจะมีคนจงใจ

จงฉีเฟิงก็เคยเป็นตัวละครตัวหนึ่ง จนถึงวันนี้ก็แค่ปกปิดตัวตน เอาไว้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสติปัญญาของเขาจะลดลง

จงจึงห้าวก็ยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่าง รับแสงแดด เขายังคงสวม เสื้อเชิ้ตที่ยับยู่ยี่ของเมื่อวาน แขนเสื้อพับขึ้นจนถึงข้อศอก สอง มือล้วงกระเป๋า ยืนตัวตรง

นัยน์ตาของเขาไม่แสดง ใบหน้าที่เย็นชาและนิ่งแข็งนั้น งดงามและเป็นหนึ่งเดียว ภายในจิตใจแผ่ความเหน็บหนาวออก มา ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะถอยห่างไปสามฟุต
จงฉีเพิ่งรู้ว่าช่องว่างในหัวใจของเขากับตนนั้นยังไม่หายไป พูดด้วยเสียงจริงจังว่า “มีอะไรให้ช่วยไหม?”

เกี่ยวข้องถึงชีวิตคน ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ

เขาไม่สนใจความเย็นชาของจงจึงห้าว ตอนนี้การแก้ปัญหา ตรงหน้าสำคัญที่สุด

“ไม่ต้อง” จงจิ่งห้าวตอบเบาๆ “คุณกลับไปเถอะ

พูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไป จงเพิ่งเรียกให้เขาหยุด “รู้ ไหมว่าใครเป็นคนทำ

ฝีเท้าของจงจึงห้าวหยุดสักพัก สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร “เสี่ยว ลุ่ยกับเสี่ยวซี ช่วยผมดูแลพวกเขาอย่างดีด้วย

พูดจบก็ก้าวฝีเท้าอีกครั้ง จงฉีเฟิงเรียกให้เขาหยุดอีกครั้ง “เด็กทั้งสองคน นายวางใจได้ หลายๆเรื่อง อย่ามองแค่เพียงผิว เผิน รอเรื่องนี้จบลง ฉันมีอะไรจะพูดกับนาย

ในใจจงจิ่งห้าวพอจะเดาได้ว่าเขาน่าจะพูดอะไร หนามที่ติดอยู่ ระหว่างพวกเขาพ่อลูก ไม่ใช่เฉิงยู่ซิ่วรึไง

“ค่อยว่ากันทีหลังเถอะ”

จงจึงห้าวก้าวออกจากห้องรับแขก เมื่อกี้จงฉีเฟิงเลือกที่นี่ เพราะที่นี่เงียบ เขาพึ่งเดินไปถึงพื้นที่สำนักงานของฝ่าย ประชาสัมพันธ์ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เป็นเส้นเผยชวนที่โทรเข้ามา
“เฉินซือหานไม่ออกมาเลย พวกเราต้องหาทางล่อเธอออกมา เงินเผยชวนกล่าว

วันนั้นเฉินซื้อหานได้ฟังเฉินซิงบอกว่า ไม่มีอะไรก็อย่าออกไป เธอจำไว้ขึ้นใจ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่อ่อนไหว เธอไม่อยากสร้าง ปัญหา ปกติเลยอยู่ในบ้านไม่ออกไปไหน บางครั้งลงมาก็อยู่แค่ ในสวนสาธารณะของหมู่บ้านเท่านั้น

เสิ่นเผยชวนหาโอกาสจับเธอไม่ได้เลย บ้านของเขาและบ้าน ของเหวินซึ่งอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน เฉินซื้อหานไม่ออกจาก หมู่บ้าน เขาก็จับตัวเธอไม่ได้

“เอางี้ นายนัดเธอมาพบไหม?” เสิ่นเผยชวนเสนอ เขารู้ว่าใน เวลานี้ไม่เหมาะที่จงจึงห้าวจะเจอเฉินซื้อหาน แต่ตอนนี้เป็นช่วง เวลาสำคัญ ไม่จับตัวเฉินซื้อหานไว้ข่มขู่เหวินซิงกับเฉินซิง พวก เขาก็จะยังคงใช้หลินซินเหยียนเพื่อมาบีบบังคับจงจึงห้าวให้ แต่งงานกับเฉินชื่อหานต่อไป

“เรียบร้อย ที่เหลือให้นายจัดการ ขณะนั้น หลี่จ้านหาIDของ พวกที่ใช้งานบ่อยเหล่านั้นได้สำเร็จ ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของซูจ้าน แล้ว

เขาดูแลเกี่ยวกับกฎหมาย ควรตั้งข้อหาอะไรให้กับคนเหล่านี้ เขารู้ดีที่สุด

จงจิ่งห้าวเหลือบตาขึ้น สายตาของเขาหยุดลงบนตัวของหลี่ จ้านที่เพิ่งพูดเมื่อกี้ ตอนนี้หลินซินเหยียนร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง อีกอย่างเธอยังตั้งครรภ์อยู่ด้วย
เรื่องล่อเฉินซื้อหาน เขาไม่สามารถไปด้วยตนเองได้

แต่ว่าหลานไปได้ เหวินชิงกับเฉินชิงคุยกันเองก็คงไม่ได้ เรื่องก่อนและหลังแต่งงาน ก่อนและหลังมีลูก เฉินซือทานอายุ น้อยกว่าหลี่บ้านแค่หนึ่งปี อีกทั้งความสัมพันธ์ของเหวินชิงและ เฉินชิง ทั้งสองตระกูลมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาตลอด หลี่จําน และเฉินชื่อทานก็สนิทกัน

ภารกิจ หลี่จ้านสามารถทำได้สำเร็จอย่างแน่นอน

“เสี่ยวจี้” จงจิ่งห้าวเรียกเขา “นายมาที่ห้องทำงานกับฉัน หน่อย”

หลี่บ้านไม่มีปัญหาอะไร เขามีเรื่องจะถามจงจึงห้าวพอดี ทำไม ถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้?

ตกลงว่าใครเป็นคนทำ

หลี่บ้านตามจงจิ่งห้าวไปที่ห้องทำงาน ประตูยังไม่ทันปิดสนิท

เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา “ใครมันใส่ร้ายพี่สะใภ้ฉัน?”

จงจิ่งห้าวหันหลังให้เขา และไม่ตอบคำถามของเขา

ให้เขารู้ มีแต่จะทำให้เขาลำบากใจสองด้าน

“นายช่วยฉันอย่างหนึ่งหน่อย

หลี่บ้านพร้อมทำตามโดยไม่ปฏิเสธ “พี่พูดออกมาก็พอ ขอแค่

ฉันช่วยได้ก็จะทำให้

เขาหันกลับมามองหลีจ้าน “นายกับเฉินชื่อทานสนิทกันสินะ”
หลานพยักหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย นี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับ เฉิน อหาน?

เรื่องนี้ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้นะ?

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับตระกูลเฉินงั้นหรอ?” หลี่จํานอดไม่ได้ที่จะ กาม

“เรื่องนี้นายไม่ต้องรู้หรอก นายแค่ต้องไปล่อเฉินซื้อหานออก

มาให้ฉันก็พอ”

ขืนบอกเขาเกี่ยวกับบทบาทของเฉินซื้อหาน หจ้านก็รู้ตั้งแต่ ต้นจนจบของเรื่องนี้ทั้งหมดน่ะสิ

หลี่บ้านรู้สึกได้ จงจึงห้าวไม่อยากให้เขารู้เขามองจงจึงห้าว สองสามวินาที จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป “ฉันจะไปล่อเธอออก มา”

ในเมื่อจงจิ่งห้าวไม่อยากให้เขารู้ถึงอย่างนั้นเขาก็จะถาม ขอแค่ไปทำตามที่เขาบอกให้ลุล่วงก็พอ

เขาขึ้นลิฟต์ไปที่ลานจอดรถใต้ดิน กดปุ่มปลดล็อค ดึงประตู รถออกแล้วขึ้นรถ ขณะนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น คุณไจแอ้ นโทรหาเขา

ตอนนี้เขายังต้องไปห้างสรรพสินค้ารอบหนึ่ง เกมนี้ยังไม่จบ คุณไจแอ้นให้เขากับหลินซินเหยียนเข้ามาด้วยกัน “ผมไม่ว่าง” หลี่จ้านกดปุ่มเปิดลำโพง วางโทรศัพท์ลงบนที่นั่งข้างคนขับ

เขาขับรถออกจากโรงรถ

“คุณไม่มาไม่ได้” แม้ว่านี่จะเป็นเกม แต่ก็รวมอยู่ในสัญญา ไม่ ทำให้สำเร็จจะต้องจ่ายค่าปรับที่ผิดสัญญา

“คุณจําเป็นต้องมา แล้วก็…

“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ว่าง คุณฟังไม่รู้เรื่องรึไง?” หลี่จ้าน

คว้ามือถือขึ้นมาแล้วตัดสายโทรศัพท์ เขาพึ่งวางโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วกดปุ่มรับ

สาย ตะโกนตอบตรงนั้น “คุณจัดการเอาเองเถอะ!

พูดจบหลี่จ้านก็ปิดเครื่องเลย กลัวว่าคุณไจแอ้นจะโทรหาเขา อีกเรื่อยๆ

เขาขับรถไปที่ตระกูลเฉินอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองบ้านอยู่ใกล้กัน เขาและเฉินซื้อหานก็อยู่โรงเรียน เดียวกัน เมื่อตอนเด็กๆ เฉินซื้อหานตามหลังเขาทุกวันและเรียก เขาว่าพี่ชาย

เขาจอดรถไว้ข้างทาง เดินไปเคาะประตู ในบ้านมีเพียง เฉินซื้อหานกับคุณนายเฉิน เฉินซึ่งไม่อยู่ คุณนายเฉินเป็นคน เปิดประตูให้หลี่จ้าน

“เสี่ยวจี้ นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” พอเห็นว่าเป็นหลีจ้าน คุณนายเฉินก็ถามอย่างอบอุ่น
หลีจ้านยิ้ม “เพิ่งกลับมาไม่นานครับ

“รีบเข้ามาสิ” คุณนายเฉินเปิดทางให้หลีจ้านเข้ามา ปิดประตู แล้วคุณนายเฉินก็เดินเข้ามา “นายนี่นะ นิสัยดื้อรั้น ชอบทะเลาะ กับพ่อ ยังไงนายก็เป็นลูกชาย ว่างๆก็มาเยี่ยมเขาบ่อยๆบ้าง

ทั้งสองครอบครัวคุ้นเคยกันก็เลยพูดคุยกันตรงๆ ไม่อ้อมค้อม

“มีน้ำมั้ยครับ?”

หจ้านไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้ เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขารู้ว่าตัว เองกำลังทําอะไร

คุณนายเฉินตบขาเข้าที่นึง “ดูสิ ฉันมัวแต่พูดคุยกับนาย ลืม ถามไปเลยว่านายหิวน้ำรึเปล่า นายอยากดื่มอะไรล่ะ?”

“น้ำเปล่าก็พอครับ” หลี่จ้านนั่งบนโซฟา เหลือบมองชั้นสอง แวบหนึ่ง เข้าสู่ประเด็นหลัก เขาถามลองเชิงว่า “ทำไมไม่เห็นชื่อ หานเลยครับ เธออยู่บ้านมั้ยครับ? รู้สึกว่าไม่เจอเธอมานานแล้ว

คุณนายเฉินรินน้ำให้เขา “ซื้อหานอยู่ข้างบน สองวันนี้ค่อน ข้างเชื่อฟังเชียว ไม่ออกไปหาเพื่อนเที่ยวเลย

“อ้อครับ”หลี่บ้านเลิกคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจ อยู่บ้านก็ดี เขาจะได้ มั่นใจว่าจะหลอกคนออกไปได้

“กินน้ำสิ” คุณนายเฉินยื่นให้เขา

หจ้านรับมา “เธออยู่บ้านทำอะไรทุกวันครับ? ไม่เบื่อหรอ ครับ?”