บทที่401 เหวินชิงเขาบ้าไปแล้ว

“เรื่องนี้ เกรงว่าจะไม่ง่าย นอกจากเหวินซึ่งจะยอมเปิดปาก เส้นเผยชวนมองออก เหวินจึงตัดสินใจทำแบบนี้แล้ว คงต้องคิด ไว้แล้วว่าจงจึงห้าวจะต้องไม่ยอมแน่

เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาคงจะไม่หยุดกลางทางแน่นอน

ไม่อย่างนั้นที่ทำมาด้านหน้าก็จะสูญเปล่า

นอกจากว่าจงจึงห้าวจะยอมรับข้อเสนอของเขา

เขาทำแบบนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการบีบจงจึงห้าวให้ยอม จํานน

เสิ่นเผยชวนรู้สึกหนักอึ้ง สถานการณ์ของหลินซินเหยียนใน ตอนนี้ ถ้าหากจงจึงห้าวจะต้องไปจากเธอเพราะเรื่องนี้จริงๆ เธอ จะทํายังไง?

เขารู้ว่าจงจึงห้าวไม่มีทางประนีประนอมแน่นอน แต่ว่า ถึงจะ เป็นการถ่วงเวลาแต่ก็เป็นการทําร้ายหลินซินเหยียนเหมือนกัน

ซูจ้านและเสิ่นเผยซวนกลับมาที่ห้องผู้ป่วย หัวหน้าเงินส่งคน เฝ้าหน้าประตูโรงพยาบาลไว้ ตัวเขาเองก็อยู่ด้วย นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ แถว

ซูจ้านเห็นหัวหน้าเฉินก็โมโหขึ้นมาเป็นเผ่นชวนรั้งเขาไว้ “อย่าวู่วาม”
หัวหน้าเฉินคนนี้ไม่ใช่กุญแจสำคัญ กุญแจสำคัญคือเหวินซึ่ง เขาเป็นเพียงคนดำเนินการไม่ใช่คนวางแผน

เสิ่นเผยชวนดึงซูจ้านเข้าไปในห้อง

ภายในห้องเงียบมาก แล้วก็สะอาดมาก หลินซินเหยียนยังคง นอนสลบอยู่ จงจึงห้าวก็นั่งอยู่ข้างเตียง กุมมือเธอในแนบอก มือ ที่เย็นเฉียบถูกเขากุมจนมีความอบอุ่นขึ้นมา

เสิ่นเผยชวนและซูจ้านยืนอยู่ตรงหัวเตียง

“นายคิดจะทำยังไงต่อไป?” เสิ่นเผยชวนพยายามพูดเสียงต่ำ ลง กลัวจะรบกวนหลินซินเหยียนจนตื่น

แสงจากนอกหน้าต่างส่องเข้ามา ส่องสว่างครึ่งหน้าของเขา ขนตาหนาขยับเล็กน้อย เขากุมมือหลินซินเหยียน ใช้นิ้วโป้ง ลูบไล้หลังมือเนียนของหลินซินเหยียนเป็นพักๆ

“เผยชวน ในมือของนายยังมีคนที่พอใช้งานได้รึเปล่า? “เสียง

ของเขานิ่งสงบ ไม่มีอารมณ์ใดๆ

เงินเผยชวนตอบ “มี”

อีกทั้งยังเป็นคนที่เขาไว้ใจได้

“เฝ้าตระกูลเฉินเอาไว้ ขอแค่เฉินซื้อหานโผล่ออกมา ให้จับตัว มา” นี่เป็นทางตัน โทษฐานของหลินซินเหยียนไม่มีทางลบล้างได้ มีเพียงเหวินชิงยอมเปิดปากเท่านั้น

แต่ว่ามันชัดเจนมาก เหวินซึ่งไม่มีทางเปิดปาก ใจจริงของเขาคือต้องการให้ตนเองแต่งงานกับเฉินซื้อหาน แต่ถ้าหากเงินซื้อ หานถูกเขาจับตัวไว้ล่ะ?

ก็จะข่มขู่พวกเขาได้ใช่หรือไม่?

อยากให้เขาแต่งงานกับเฉินซื้อหาน

เสิ่นเผยชวนและซูจ้านสบตากัน นี่ทำไมยังมีเรื่องของตระกูล เฉินเข้ามาอีก?

จับตัวเฉินซือหาน

จงจึงห้าวก็ไม่ได้ปิดบังพวกเขาทั้งสองคน “พวกเขาอยากให้ ฉันกับเธอแต่งงานกัน

ซูจ้านเดือดจัด พูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “เหวินชิงเขาบ้าไป แล้ว?”

จงจึงห้าวหันข้างมองเขาแวบหนึ่ง ซูจ้านรีบปิดปาก เมื่อเขา

ตื่นเต้นเกินไป เลยเสียงดังไปเล็กน้อย

“พวกนายออกไปเถอะ”

เขาอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเธอคนเดียว

“ฉันไปทำเอง” เสิ่นเผยชวนรู้จุดประสงค์ที่จงจึงห้าวทำแบบนี้ จับตัวเฉินซือหานเพื่อเป็นกุญแจสำคัญ น่าจะเป็นจุดเปลี่ยนเพียง หนึ่งเดียวของเรื่องนี้

ซูจ้านสอดมือเข้าไปยุ่งไม่ได้ “อยากให้ฉันทำอะไรก็ติดต่อฉัน

ได้ตลอดเวลา”
เงินเผยชวนกล่าว “รู้แล้ว”

ทั้งสองคนเดินออกประตูไปด้วยกัน

หน้าประตูหัวหน้าเงินยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เหมือนกับกำลังมองดู ด้วยตาตนเอง กลัวหลินซินเหยียนจะถูกจงจึงห้าวเคลื่อนย้ายไป

จงจึงห้าวไม่ทําแบบนั้นแน่นอน

ซ่อนหลินซินเหยียนเอาไว้เป็นการรักษาที่ปลายเหตุไม่ใช่ รักษาที่ต้นเหตุ ถ้าหากมีใบประกาศจับออกมา โทษฐานของหลิน ซินเหยียนก็จะเป็นความจริง

ประตูถูกปิดลง ภายในห้องเงียบลงอย่างรวดเร็ว จงจึงห้าว เอนตัวลงแถวเตียง เอื้อมมือเอาหัวของเธอมาหนุนแขนของเขา ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็สั่นขึ้นมา

เขาขมวดคิ้ว ราวกับไม่พอใจที่มีคนโทรศัพท์เข้ามาตอนนี้ รับ สายโทรศัพท์ ทางนั้นก็มีเสียงอ่อนหวานของหลินลุยดังออกมา “แด๊ดดี้”

จงจิ่งห้าวตอบเสียงเบา “อืม”

“กินข้าวรึยังคะ?” เด็กหญิงถามอย่างเป็นห่วง

จงจิ่งห้าวตอบลูกสาวอย่างอ่อนโยน ว่า “กินแล้ว

คฤหาสน์ตระกูลจง ในขณะนั้น ลุยซีถือโทรศัพท์อยู่ หลินซีเฉิน และหลีจ้านยืนอยู่ข้างๆ หลี่บ้านกำลังทำปากบอกเธอ ให้เธอถาม จงจิ่งห้าว ถามว่า เขากับหลินซินเหยียนจะกลับมาเมื่อไหร่
รายการก่อนหน้านี้ ยังต้องหาตัวหลินซินเหยียน เพราะว่าพรุ่ง นี้ตอนบ่ายเป็นเกมชั่วโมงที่24 ต้องไปไขกุญแจมือออกต่อหน้า ผู้คน

ดังนั้นที่เขามาวันนี้ อย่างแรกมาดูเด็กทั้งสองคน อย่างที่เพื่อ ปรึกษากับหลินซินเหยียนเรื่องนี้ แต่ว่า ดึกขนาดนี้แล้ว พวกเขา ยังไม่กลับมากันอีก

เพราะงั้น เขาเลยหลอกใช้หลินลุยซีให้โทรหาจงจึงห้าว

เด็กหญิงเข้าใจท่าทางของหลี่จ้าน พูดกับโทรศัพท์ว่า “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้กับหม่ามีจะกลับมาเมื่อไหร่คะ?”

หจ้านยกนิ้วโป้งให้หลินลุยซี ฉลาดมาก

จงจิ่งห้าวหลุบตาต่ำลงมองคนตรงหน้าที่กำลังหลับสนิท พูด เสียงเบาว่า “แด๊ดดี้กับหม่ามีหนูมีธุระ ไม่กลับบ้านแล้ว

เด็กหญิงตัวน้อยขมวดคิ้ว ทำไมไม่กลับมาแล้วล่ะ?

“พวกคุณเล่นสนุกกันอยู่ ตั้งใจไม่พาหนูกับพี่ชายไปด้วยใช่มั้ย คะ?” เด็กหญิงน้อยพูดอย่างน่าสงสาร

หลี่จ้านก็อึ้งไปเลย ทำไมไม่กลับมาแล้ว? งั้นเขาจะไปตามหลินซินเหยียนได้ที่ไหน?

เขาหยิบโทรศัพท์มาจากในมือของหลินลุยซี “ฉันขอคุยกับพ่อ หนูหน่อย”

“พี่ ทำไมพวกพี่ไม่กลับมาแล้วล่ะ? ฉันยังรอพวกพี่อยู่ที่บ้านอยู่เลยนะ”

ได้ยินเสียงของหลี่จ้าน น้ำเสียงของจงจิ้งห้าวก็นิ่งขรึมเพิ่มขึ้น “เสี่ยวจี้ช่วงไม่กี่วันนี้นายพักที่นั่นไปก่อน

หจ้านเขาไว้ใจได้ เด็กสองคนอยู่ที่บ้าน เขาไม่วางใจ ยังดีที่ หลีจํานเคยเป็นครูของหลินเฉินมาก่อน และก็คุ้นเคยกับเด็กทั้ง สองคน เขาก็วางใจไปได้หน่อย

หลี่บ้านกะพริบตา เมื่อก่อนเขาอยากจะพักที่วิลล่าของเขา เขา ก็ไม่เห็นด้วย กลัวเขาจะมาสร้างความวุ่นวาย

วันนี้เป็นอะไรไป?

นี่มันไม่ใช่นิสัยของจงจึงห้าว

“พี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า? ให้ฉันช่วยมั้ย?”