บทที่ 397 ฉันแค่ป้องกันตัวเอง

มีเพียงจงจิ้งห้าวที่ทำให้เธอรู้สึกกลัว และยังอยากที่จะเข้าใกล้

เฉินซิงตบเบาๆ ลงบนมือลูกสาว “วางใจเถอะ ยังมีพ่ออยู่ พ่อ จะสนับสนุนเธอเอง

“คุณพ่อจะให้หนูแต่งงานกับจงจึงห้าวจริงๆ เหรอคะ?” เฉินชื่อ หานถามขึ้น

เธอเป็นคนที่ภาคภูมิใจ และหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง ชัดเจน ว่าจงจึงห้าวไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ และยังจะบังคับเขาให้ แต่งงานกับเธออีก นั่นไม่ทำให้เขาเกลียดตัวเธอเองไปมากกว่านี้ หรอกเหรอ?

เฉินชิง ไม่รีบร้อนอธิบายแผนการของตนกับลูกสาว และ แจกแจงถึงส่วนได้ส่วนเสียในแผนการนี้

“ทำไมตระกูลจงกับตระกูลเหวินถึงแต่งงานกันมาตั้งแต่แรก เฉินชิง ไม่ต้องการค่าตอบจากลูกสาว เพราะว่าอย่างไรแล้วเธอก็ ไม่รู้เรื่องราวก่อนหน้านี้ “ตอนแรกเหวินเสียนแต่งงานกับจงฉีเฟิง เป็นเพราะว่าเป็นการแต่งงานเพื่อครอบครัว อีกฝ่ายเป็น ข้าราชการผู้มีอำนาจระดับสูง อีกฝ่ายครอบครองห้างสรรพ สินค้า คนของทั้งสองครอบครัวเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วแบบ นี้ จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ?”

เฉินชื่อหานคิด “อำนาจที่แท้จริง”
การร่วมมือกันของทั้งสองตระกูลนี้ มีส่วนสนับสนุนซึ่งกันและ กัน เพียงเพื่อให้ตำแหน่งของตนเองมั่นคงเท่านั้น

“ในปีนี้ จะมีตระกูลไหนยิ่งใหญ่เกินไปกว่าตระกูลจงกับตระกูล เหวิน? ดูอย่างจุดจบของตระกูลเหอส เคยเป็นพวกตระกูลบุญ หนักศักดิ์ใหญ่มาก่อน แล้วท้ายที่สุดจุดจบเป็นยังไงล่ะ?

เฉินซิงถอนหายใจ “เด็กสามคน แยกไปสองคน แล้วยังแยก

ไปอยู่ในมือของจงจึงห้าวอีก

เขามองไปที่ลูกสาว “มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่จะเข้าร่วมตระกูล นี้ ถึงจะหยัดยืนได้นานในที่แห่งนี้

เฉินซื้อหานเข้าใจเหตุผลเหตุผลดี เธอเองก็อยากที่จะช่วยพ่อ ของเธอเหมือนกัน

เพียงแต่

การเผชิญหน้ากับจงจิ่งห้าว เธอรู้สึกกลัวและอาย

“ลูกไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น พ่อจะเป็นคนปูทางให้ลูกเอง เฉินชิงปลอบใจลูกสาว “ลูกพ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะความกลัวและ อาย มาครอบงำ อำนาจของลูกไป

บนคิ้วของเฉินซือหาน ซ่อนความเขินอายเล็กน้อยเอาไว้ “เขา เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ที่สุดที่หนูเคยเจอมา หนูอยากเป็นภรรยาของ เขา…”

ได้รับความรักจากเขา
“ได้อยู่แล้ว”

เฉินซึ่งลูบไปที่ใบหน้าของลูกสาว สายตาตกในภวังค์คล้าย

กับว่าดู “ต้องการอะไร เฉินซึ่งจะพยายามต่อสู้ให้ได้มา ไม่อย่าง นั้น ปล่อยทิ้งไว้จะเหลือแต่ความเสียใจ เงินซื้อหานลืมไปแล้วว่าพ่อของเขาเคยเป็นแบบนี้ ตกใจอยู่ไม่

น้อย “พ่อคะ ตอนที่พ่อยังเป็นหนุ่ม มีเรื่องอะไรให้เสียใจเหรอ

คะ?”

ปกติแล้วเฉินซึ่งเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก อยู่ในกองทัพมาครึ่ง ชีวิต ร่างกายที่แสดงออกมา ถึงแม้จะโกรธแต่ว่าก็ยังดูสง่างาม อยู่

เฉินซื้อหานไม่เคยเห็นพ่อของเขาในด้านที่อ่อนแอแบบนี้มา

ก่อน

เฉินชิงดึงสติกลับมา ถอนมือออก กลับคืนในท่าที่ปกติ

“ตลอดชีวิตของคนเรา ยังสามารถที่มีชีวิตที่สมบูรณ์แบบได้”

เฉินซื้อหาน คว้าไปที่แขนของเฉินชิง ไว้ “คุณพ่อถอนหายใจ แบบนี้ ตอนยังหนุ่มมีคนที่แอบชอบอยู่ใช่ไหมคะ? ”

แม่ของเฉินชิงกับเฉินซื้อหานรู้จักกันได้ก็เพราะมีคนแนะนำให้ เพราะความอ่อนโยนของแม่เฉินซื้อหาน เองด้วย สำหรับเงินชิง นั้นเธอเป็นคนที่เชื่อฟัง และนับเป็นภรรยาที่มีคุณงามความดี น้อย ส่วนความรู้สึกนั้น นับว่าไม่มี

ในจุดนี้เองเฉินซือหาน ก็รับรู้
ก่อนหน้านี้แม่เธอได้บอกกับเธอว่า พ่อของเธอมีใครคนหนึ่ง อยู่ในใจ

จู่ๆ เขาก็อารมณ์เสียขึ้นมา เป็นเพราะว่ากำลังคิดถึงคนในใจ อยู่หรือไม่?

“เด็กน้อย ไม่ถามเรื่องของผู้ใหญ่ “พ่อคะ…” เฉินซือหานยังต้องการถาม

เฉินชิงพูดขัดเธอขึ้น “ความจริงแล้วตอนนี้ลูกจะต้องอยู่ใน บ้าน”

เขาไม่อยากให้มีปัญหาใหม่เพิ่มเข้ามาในตอนนี้

เฉิน อหานพยักหน้ารับรู้

ใครกันจะรู้ว่าถ้าจงจึงห้าวถูกบังคับขึ้นมา จะเกิดอะไรขึ้น?

โรงพัก

หลินซินเหยียนถูกขังไว้ห้องห้องหนึ่ง เธอกำลังถูกสืบสวน ผนังห้องทั้งสี่ด้านที่ไม่มีหน้าต่าง แสงสว่างจากโคมไฟระย้าสี ขาว ด้านหน้าของโต๊ะสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีเจ้าหน้าที่สืบสวนอยู่สอง นายนั่งอยู่

“คุณชื่ออะไร?”

หลินซินเหยียนที่ถูกใส่กุญแจมือ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอกําลังบังคับคลื่นที่ซัดกระหน่ำภายในใจเธอ มองไปที่เจ้าหน้าที่สืบสวนเธออย่างนิ่งสงบ

“หลินซินเหยียน

“ครับ งั้นเริ่มเลย ค่าพูดทั้งหมดของคุณจะเป็นหลักฐานในชั้น ศาล”

“คุณฆ่าเหอยเจ๋อทำไม?”

สองมือของหลินซินเหยียนกำแน่น “ฉันไม่ได้ทำ

“ตอนนั้นมีคนเห็นว่าคุณถือปืนไปที่เขา คุณต้องการที่จะ ปฏิเสธต่อหลักฐานใหม

“ฉันไม่ได้ฆ่าเขา”

หลินซินเหยียนไม่สามารถอธิบายเหตุการณ์ในครั้งนั้นออกมา ได้ ปืนในมือของเธอ เหอยเจ๋อถูกยิงตาย เธอไม่สามารถ อธิบายออกมาได้

“คุณลองคิดให้ดี หากคุณบอกความจริงมาตอนนี้ โทษของ คุณอาจจะได้รับการผ่อนปรนลงบ้าง แต่ถ้าคุณยังยืนกราน รอ ทางนั้นตรวจสอบ แล้วพบว่าบนปืนมีเพียงรอยนิ้วมือของคุณ ถ้า คุณจะปฏิเสธในตอนนั้นก็คงไม่มีประโยชน์อะไร

หลินซินเหยียนมองไปที่เจ้าหน้าที่จดบันทึกข้างๆ ทั้งหมดนี้ พวกคุณเป็นคนวางแผน ทำไมยังต้องแกล้งจดบันทึกล่ะ?”

เจ้าหน้าที่สืบสวนคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองหลินซินเหยียน “ฉัน ไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร ฉันแค่ปฏิบัติตามหน้าที่ ต่อผู้ต้องสงสัยทุกคน พวกเราต้องจดบันทึกการสอบปากคำ เขาพูดตอบ เน้นคำว่าผู้ต้องสงสัยสามคำนี้

สามคำนี้ เจาะจงไปที่หูของเธอ จนเธอรู้สึกเวียนหัว แสงไฟที่ ส่องมาตรงหน้าเธอช่างแรงยิ่งนัก เธอพยายามที่จะเปิดเปลือก ตา เพื่อที่จะรักษาความนิ่งสงบของตัวเองเอาไว้

“ฉันแค่ป้องกันตัวเอง ฉันไม่ได้ฆ่าคน!

“ถ้าคุณไม่ได้ฆ่าเขา แล้วทำไมถือปืนเล็งไปที่เขา?”

“ฉันบอกไปแล้ว ฉันแค่ป้องกันตัว ฉันไม่ได้ฆ่าเขา!”

“ตามที่พวกเราทราบมา เหอรุ่ยเจ๋อ มีข้อหาคดีร่วมกันลักพา ตัว และคนที่ถูกลักพาตัวไปคนนั้นคืนคุณ ถูกไหม?”

เรื่องนี้เป็นความจริง

“ใช่”

เป็นไปได้ไหมว่าคุณอาจจะแค้นถูกเขาลักพาตัวไป คุณถึงได้

ลงมือฆ่าเขา”

หลินซินเหยียนก้มตัวลงรู้สึกแน่นที่หน้าอกมาก อาการคลื่นไส้ เหมือนจะพุ่ง อยากอาเจียน เธอปิดเปลือกตาลง เหมือนจะทนไม่ ไหวแล้ว “ไม่ใช่”