บทที่ 394 พูดความจริง

หัวหน้าเฉินที่พึ่งเลื่อนขั้นคนนี้จัดการไม่ได้ง่ายๆ เลย เขา เหลือบมองหลินซินเหยียนที่ยังคงตื่นตระหนก ยิ้มแล้วบอกกัน เงินเผยชวน “หัวหน้าเงิน คิดว่าผมโง่เหรอครับ คุณยิ่งคนตาย ปืนจะไปอยู่ในมือเธอได้ยังไงครับ

“เธอเก็บได้” เสิ่นเผยชวนยังคงแก้ต่างให้หลินซินเหยียน

“เธอเก็บได้ งั้นยิ่งดีเลย กฎหมายต้องให้ความยุติธรรมกับ เธอแน่นอนครับ” เขาตั้งใจหยุดชะงัก เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หวังว่า ปืนจะมีรอยนิ้วมือของคุณนะครับ เพื่อให้เธอรอด”

ต่อมาออกคําสั่ง “พาตัวไป

เสิ่นเผยชวนสบตากับซูจ้าน ไม่มีคำพูดใดๆ ทว่าเข้าใจกันใน ทันที เสิ่นเผยชวนพุ่งตัวเข้าไปขวางทางเจ้าหน้าที่ ซูจ้านจับหลิน นเหยียนเอาไว้ตั้งใจจะพาออกไป

หัวหน้าเงินราวกับเตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว ขณะที่เป็นเผยชวน และซูจ้านขยับตัวก็มีคนวิ่งเข้ามาอีกเจ็ดแปดคนได้ จนเต็มทาง เดิน

ซูจ้านไม่มีทางพาเธอออกไปได้แน่นอน

หลินซินเหยียนนิ่งงันตั้งแต่ตอนที่เหอยเจ๋อพุ่งเข้ามาจับมือ เธอไปยิงตัวเองแล้ว
เดิมเธอไม่ใช่คนขลาดกลัว แต่ภาพที่เหอยเจอนอนจมกอง เลือดอยู่ที่พื้นนั้นมันติดตา จนทำให้เธอนิ่งค้าง

เมื่อได้สติกลับมา ปืนในมือหล่นลง กระทบพื้นเสียงดัง เธอ

ได้สติ

เมื่อเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างในตอนนี้แล้ว เธอพอจะเดา อะไรได้บ้างแล้ว

หัวหน้าเงินออกคำสั่งอีกครั้ง “เอาตัวไป เพื่อไม่ให้เป็นเผยชวนและซูจ้านได้มีดโอกาสทำอะไรอีก พวก เขาจึงล้อมทั้งสองคนเอาไว้

ปืนที่ตกอยู่บนพื้นนั้น หัวหน้าเฉินใช้มือที่สวมถุงมืออยู่หยิบลง ถุงใส

เขาเหลือบมองเสิ่นเผยชวนที่อยากขยับแต่ไม่สามารถขยับตัว

ได้อย่างเสิ่นเผยชวน แกว่งถุงในมือไปมา “นี่เป็นหลักฐาน

เงินเผยชวนหรี่ตาลง อยากคิดขัดขืนไม่สนผลที่จะตามมา

หลินซินเหยียนรู้ทันความคิดของเขา เธอหันไปส่ายหน้าให้ เขา นี่เป็นแผนการที่ถูกวางเอาไว้ก่อนแล้ว ถ้าพวกเขาสองคนยัง ขัดขืน อาจทำให้ตัวเอง โดนลากเข้าไปเกี่ยว และยังช่วยเธอไม่ ได้อีกด้วย

“โทรหาเขา” เธอบอกเสียงเรียบ

เสิ่นเผยชวนรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา หัวหน้าเงินเหลือบมองเขาเล็กน้อย เขาจับหลินซินเหยียน แต่ไม่มีสิทธิ์ห้ามให้เส้นเผย ชวนติดต่อใคร สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือพาตัวเธอไป

บ้านตระกูลจง

หจ้านเดินวนไปมาอยู่ในห้องรับแขก มองหลินเฉินและหลิน ลุยซีที่นั่งอยู่บนโซฟา

ปากก็บ่น “เมื่อก่อนทำไมฉันยังไม่รู้นะ

พวกเขาเป็นลูกของจงจิ้งห้าว

รู้เรื่องความสัมพันธ์ของหลินซินเหยียนและจงจึงห้าว เขายัง อยู่บ้านเฉยๆ ไม่ได้ จึงอยากมาดูให้ชัดเจน

และแล้ว…

ความจริงก็เป็นอย่างที่เห็น

“คุณครู เป็นอะไรครับ” หลินเฉินไม่เข้าใจ เขามาครึ่งชั่วโมง แล้ว คอยจ้องมองเขาและน้องสาวอยู่ตลอด ปากยังบ่นไม่หยุด ราวกับโดนเข้าสิง

หลีจ้านนั่งลงตรงหน้าหลินซีเฉิน “เด็กน้อยบอกฉันมาตามตรง เธอปิดบังฉันมาตลอดใช่ไหม”

หลินซีเฉินตอบด้วยความใสซื่อ “เปล่าครับ”

“จริงเหรอ”

หลี่จ้านมีท่าทางไม่เชื่ออย่างชัดเจน
“คุณครูบอกว่า เป็นเด็กห้ามโกหก ผมจึงพูดความจริงครับ” หจ้านเชื่อใจหลินเฉิน

“คุณเชื่อเธอ ต่อไปนี้ ฉันจะปกป้องเธอเอง” หจ้านกอดคอ หลินซีเงินราวกับพี่น้อง “พาฉันไปดูห้องเธอหน่อย

เฉิงซิ่วกำลังเตรียมอาหารเย็น เดิมหลี่บ้านไม่มาที่บ้าน ไม่ใช่ จงจิ้งห้าวเข้ามาอยู่ อยากมาเขาก็มาไม่ได้

เฉิงซิ่วเอ่ยด้วยท่าทางมีมารยาท “อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะ คะ”

หลี่จ้านไม่ได้พูดอะไร

เมื่อก่อนจงจึงห้าวและเฉิงซิ่วมีความสัมพันธ์แข็งข้อต่อกัน เห วินชิงกับเธอยังไม่ลงรอยกันราวกับน้ำกับไฟ ดังนั้นเขาจึงเย็นชา ต่อเฉิงยูซิ่ว

หลินลี่ยอยู่ที่นี่มาสักระยะแล้ว เธอรู้สึกผูกพันกับเฉิงซิ่ว เมื่อ เห็นว่าเธอถูกเมิน เด็กน้อยจึงไถลตัวลงจากโซฟาและวิ่งเข้าไป กอดขาเฉิงยูจิ๋วเอาไว้ “คุณย่าคะ คุณย่าจะทำอะไรอร่อยๆ ให้หนู ทานคะ”

เฉิงซิ่วอุ้มเธอขึ้นมา “หนูอยากกินอะไรคะ น่าจะทำให้กิน

เด็กน้อยเอียงคอ ราวกับคิดไม่ออกว่าเธออยากกินอะไร

เฉิงซิ่วกอดเธอเอาไว้ นั่งลงบนโซฟา “ค่อยๆ คิด” จงจิ่งห้าวจัดการกับเอกสารที่ถูกส่งมาเรียบร้อยแล้ว เมื่อมองดูเวลา เขาจึงหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาโทรหาหลินซิน เหยียน นานขนาดนี้แล้ว เธอน่าจะไปส่งจวงจื่อจีนเรียบร้อยและ กลับมาแล้ว

เขายังไม่ทันได้กดโทรออก เสิ่นเผยชวนก็โทรเข้ามา เขากด รับสาย

น้ำเสียงร้อนใจของเสิ่นเผยชวนถูกส่งมา “แย่แล้ว พี่สะใภ้

โดนจับ”

จงจึงห้าวกโทรศัพท์แน่น “เกิดอะไรขึ้น

เรื่องนี้คุยผ่านโทรศัพท์คำสองคำไม่รู้เรื่องหรอก “เจอกันที่ สถานีตำรวจ”

จงจิ่งห้าววางสาย หยิบเสื้อนอกที่วางอยู่พนักเก้าอี้แล้วเดิน ออกไป

มองเห็นจงจิ่งห้าวเดินออกมา หลินลุยถาม “พ่อจะออกไป

ข้างนอกเหรอคะ”

จงจึงห้าวมองลูกสาว ยิ้มให้เธอ “พ่อมีธุระต้องออกไปข้าง

นอก เดี๋ยวจะรีบกลับมาครับ

เด็กน้อยพยักหน้า ยิ้มให้เขา

รอยยิ้มนี้ทำให้จงจึงห้าวเจ็บปวดหัวใจ เขาเดินเข้ามาจูบหน้า ผากลูกสาวเบาๆ ลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน

เฉิงซิ่วเห็นว่าดึกมากแล้ว ยังจะกลับมาทานข้าวเย็นไหม”
จงจิ่งห้าวออกไปด้วยความรีบร้อน ไม่ทันได้ยินเสียงของเฉิง ซิ่ว เขารีบขึ้นรถแล้วขับมุ่งหน้าไปยังสถานีตำรวจ

เขาขับรถรวดเร็ว ไม่นานก็มาถึงจุดมุ่งหมาย

ซูจ้านและเสิ่นเผยชวนราวกับแมลงวันหัวขาด เดินไปเดินมา อยู่ตรงนั้น เมื่อมองเห็นจงจึงห้าวลงจากรถ พวกเขาก็รีบวิ่งเข้าไป หาทันที

จงจิ่งห้าวเปิดประตูลงจากรถ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว แขนเสื้อ ถูกพับขึ้น เผยให้เห็นแขนแข็งแรง ด้านหลังมีรอยยับย่น เป็นรอย ที่เขาพิงพนักเก้าอี้ด้านหลัง ด้านหน้าเป็นเพราะลูกสาวของเขา

เขาเอ่ยเสียงเข้ม “เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ซูจ้านไม่มีความกล้าที่จะบอก

เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลย

“เป็นความผิดของเราเอง” ซูจ้านก้มหน้า

เพราะพวกเขาไม่ได้ปกป้องเธอ

จงจึงห้าวไม่ทน ถามเสียงดัง “ฉันกำลังถามพวกนายว่า เธอ โดนใครจับไป

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถามหาความรับผิดชอบ แต่เขาต้องการรู้

ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เสิ่นเผยชวนเดินเข้ามา เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ตำรวจ” ความอดทนของจงจิ่งห้าวถึงขีดจำกัด เส้นเลือดตรงขมับตึงขึ้น “พูดมา”

เสิ่นเผยชวนรวบรวมความกล้า “พี่สะใภ้ไปส่งจวงจื่อจีนแล้ว คงจะเพราะเธอเห็นแม่ของตัวเองเดินเข้าไป จึงรู้สึกปวดใจ เลย ให้ผมไปดื่มเป็นเพื่อน ผมตอบรับ เราไปหาร้านเงียบๆ ระหว่าง นั้นเธอไปเข้าห้องน้ำไม่นานผมกับซูจ้านก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น เมื่อวิ่งออกมามองเห็นเหอยเจ๋อพุ่งเข้าหาพี่สะใภ้ เราเข้าไปห้าม ไม่ทัน ต่อมาเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกสองนัด เหอยเจ๋อตายแล้ว ใน มือพี่สะใภ้มีปืนอยู่…

เหอรุ่ยเจ๋องั้นเหรอ

“คนของนายเฝ้าเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ” ออกมาได้อย่างไร

เสิ่นเผยชวนบอก “พอเหอรุ่ยเจ๋อล้มลงไปได้ไม่กี่นาที ตำรวจก็ พุ่งเข้ามา เห็นได้ชัดว่ามันเป็นแผนที่ถูกวางเอาไว้แล้ว ไม่งั้นจะ มาได้ทันเวลาขนาดนี้เลยเหรอ ส่วนเรื่องเหอรุ่ยเจ๋ออกมาได้ คนที่ อยู่เบื้องหลังคงไม่ธรรมดาแน่