บทที่ 389 ฉันทําคนเดียวก็ได้

มอบลูกสาวให้จงจึงห้าว

ยังคลอดลูกชายและลูกสาวให้จงจิ้งห้าวอีก

จวงจื่อจีนเด็กกว่าเฉินซิ่ว แต่ดูแล้ว เธอจะดูแก่กว่าเยอะเลย จวงจื่อจีนตอนเป็นสาวไม่ได้หาบ้านที่ดี ต้องทุกข์ ต่อมากลับมา เธอเลือกที่จะเดินทางที่ผิด

เฉินตอนสาว ก็ไม่ได้ราบรื่น แต่ว่าหลังจากที่แต่งงานกับจง เฟิง อย่างน้อยก็ถูกดูแลเป็นอย่างดี

เทียบกับจวงจื่อจิ่นแล้วเธอถือว่าโชคดีแล้ว

ตอนนี้มีลูกชายมีครอบครัวแล้ว มีลูกสาวและลูกชาย ชีวิตที่ เหลือของเธอก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้ว

“รีบเข้าไปเถอะ พวกเขาจะรอไม่ไหว” เฉินซิ่วพูดอย่างอ่อน

โยน

จวงจื่อจีน ในตอนนี้น่าจะอยากเจอหลานทั้งสองคนเร็วๆ แล้ว หลินซินเหยียนพูดตามหลัง “แม่ พวกเราเข้าไปเถอะ จวงจื่อจีนพยักหน้า

เฉินซิ่วไม่ได้ตามเข้าไป แต่เดินออกไปข้างนอกคนเดียว จวง จื่อจั่นเจอหลานทั้งสองคนครั้งหนึ่ง คิดแล้วก็ไม่ง่าย เพราะสถานะ ของเธอในตอนนี้ไม่อิสระ
นี่เป็นครั้งแรกที่จงจิ่งห้าวมองเฉินซิ่วจากด้านหน้า เธอเองก็ไม่ใช่ว่าไม่มีดีอะไรเลย

เธอผิด ผิดก็ผิดที่ไม่ควรแต่งงานกับจงเฟิง ในเวลาที่ไม่ เหมาะสม

เขาตึงสายตากลับมา

ประตูเปิดออก เด็กทั้งสองคนรออยู่ที่ห้องรับแขก เฉินซิ่วน่า จะได้บอกเด็กทั้งสองคนแล้วว่าจวงจื่อจีนจะมาเยี่ยมพวกเขาก็ เลยตั้งหน้าตั้งตาคอยอยู่

เห็นจวงจื่อจีนปรากฏตัว เด็กทั้งสองคนก็พุ่งเข้าไปหาพร้อมกัน เลย

“ยาย ผมคิดถึงยายจังเลย” เด็กทั้งสองคน คนหนึ่งกอดขา

ของเธอไว้ข้างหนึ่ง เอาหน้าที่ขาของเธอ

จวงจื่อจีนตาเปียก เธอก้มหน้ามองเด็กสองคน ขยี้หัวของพวก เขา “ยายเองก็คิดถึงพวกเธอ

เด็กทั้งสองคนถูกเลี้ยงดูดีมาก พวกเขาเหมือนจะสูงขึ้นอีกแล้ว โดยเฉพาะหน้าของหลินเฉินยิ่งเหมือนจงจึงห้าวเข้าไปใหญ่ หล่อมาก

ส่วนหลินลุยซีก็จะเหมือนหลินซินเหยียนเล็กน้อย

เธออยากจะอุ้มเด็กทั้งสองคนขึ้น แต่เห็นว่าพวกเขาโตกันหมด แล้ว เธออุ้มไม่ไหวแล้ว
หลินซีเฉินดึงมือของเธอไว้ “ยายรีบเข้ามาส

หลินลุย กลับบบ่น “ยายทำไมถึงไม่มาเยี่ยมพวกหนูนาน ขนาดนี้ ลืมพวกหนูไปแล้วหรอ?

จวงจื่อจีนยิ้มแล้วจับแก้มของหลินลุยซี “ยายจะไปลืมหลานได้ ยังไงกัน? ตอนหลานยังเด็กขายเป็นคนอุ้มหลานจนโตนะ ตอนที่ หลานฟังคลอด ตัวแค่เนี้ย” จวงจื่อจีนใช้มือในการเปรียบเทียบ “เหมือนกับแมวตัวน้อยเลย ตอนนี้โตแล้ว ยายเองก็อุ้มไม่ไหว แล้ว”

หลินลุยซียิ้มแฉ่ง เกาะติดจวงจื่อจีนไว้ “ยายชอบทำแต่ของที่ หนูชอบกินให้กินตลอด ดูอ้วนขึ้นเยอะเลย

เธอบีบแก้มตัวเองเหมือนกับผู้ใหญ่

จวงจื่อจีนมองหน้าของหลินลุยซี ผิวพรรณที่เหมือนดั่งตุ๊กตา พอร์ชเลน อ้วนๆ จนมีผิวสัมผัสที่ดี ตาคู่ที่ทั้งโตและสว่าง ดูน่ารัก มาก

ดูออกเลยว่าพวกเขาถูกเลี้ยงดูและเป็นห่วงเป็นใยอย่างดีมาก เธอมองเด็กทั้งสองคนอย่างลึกซึ้ง “เห็นพวกเธอมีชีวิตที่ดี ขนาดนี้ ยายเองก็มีความมากแล้ว

หลินลุยซีนอนไว้ที่อ้อมอกของเธอ “ที่นี่ใหญ่มาก ยายเองก็มา อยู่กับพวกเราเถอะ”

หัวใจของจวงจื่อจิ่นหยุดชะงัด ขณะนั้นหัวใจได้เต้นช้าลง
ถ้าเธอไม่ถูกความเกลียดชังทำให้เสียสติไป ตอนนี้เธอก็ สามารถใช้ชีวิตร่วมกับลูกๆ และมองดูพวกเขาเติบโตได้

เห็นหลินซินเหยียนร้องไห้เธอยังไม่เสียใจเท่านี้เลย

แต่ว่าเห็นเด็กสองคนนี้ เธอเสียใจที่ตัวเองวู่วามเกินไป เธอเอาหลินลุยกอดเข้าอ้อมกอด เธออยากจะอยู่กับพวกเขา แค่ไหน อยากจะมองดูพวกเขาเติบโต

“ยาย อันนี้ให้ยายกิน” หลินซีเฉันรู้ว่าจวงจื่อจีนชอบกินกล้วย ปอกเสร็จหนึ่งอันแล้วยื่นมา

จวงจื่อจีนรับมา แล้วก็กอดหลินเฉินเข้าอ้อมกอดด้วยเช่นกัน เธอเสียใจมาก แต่ก็พยายามอดกลั้น ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้า เด็กๆ

หลินซินเหยียนยืนอยู่หน้าทางเดินไม่ขยับ เธอมองจวงจื่อจีน

และเด็กทั้งสองกลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก

จงจิ่งห้าวกอดเธอไว้ ลูปแขนเธอเพื่อปลอบเบาๆ “ทุกอย่างจะ ดีขึ้นเอง”

ตอนนั้นตัดสินว่าเป็นการไม่ได้ตั้งใจ ก็เลยโดนไม่กี่ปี ตอนนั้น เรื่องนี้กำลังดังมาก จวงจื่อจีนไม่เข้าไปก็ไม่ได้แล้ว รอผ่านไปสัก ระยะ ให้ข้ออ้างว่าพฤติกรรมดีก็เลยลดหย่อน แค่1-2ปีก็ได้ออก มาแล้ว

หลินซินเหยียนรู้ เธอแค่หวังว่าจวงจื่อจีนออกจากเรือนจําด้วยสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง เวลาที่เหลือยังมีอีกเยอะ

เธอฟังไว้ที่อกของจงจิ่งห้าว หน้าแนบกับอกของเขา กอดเอว

ของเขาไว้ “ฉันชอบนายจริงๆ นี่เป็นครั้งแรก ที่เธอแสดงความในใจออกมาตรงๆ แบบนี้

จงจึงห้าวก้มหน้าลง จูบไปที่หน้าผากของเธอ แล้วที่หน้าผาก

ของเธอ

เธอหลับตา เพลิดเพลินไปกับความอ่อนโยนของช่วงเวลานี้

จวงจื่อจิ่นมองจากกระเบื้องโปร่งแสง เห็นเงาสองคนที่ยืนกอด กันตรงทางเข้า เธอยิ้ม

เธอดีใจกับหลินซินเหยียน

จงจิ่งห้าวมีความเป็นผู้ใหญ่และมีจิตใจที่แน่วแน่มั่นคง การ งานก็ประสบผลสําเร็จ ดีต่อหลินซินเหยียนด้วย หลินซินเหยียนอ

ยู่กับเขาเธอวางใจ

จวงจื่อจิ้นอยู่กับเด็กทั้งสองคนเป็นเวลา 2 ชม. หลินซินเหยียน ดูเวลา ถ้าสายกว่านี้โรงพยาบาลจะเลิกงานแล้ว วันนี้ก็จะไม่ทัน เพราะฉะนั้นเธอก็เลยเดินไปขัดจวงจื่อจิ่นและเด็กทั้งสองคน “วัน นี้พอแค่นี้ก่อนนะ”

หลินซีเฉินมองหลินซินเหยียน “ยายจะไปอยู่หรอ? ”

หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร จวงจื่อจีนก็แย่งพูดก่อน “ยายจะไปที่ไกลๆ ใช้เวลานาน วันนี้มาเยี่ยมพวกเธอ ก็คือมาบอกเธอ

ยายไม่ไปได้ไหม” หลินลุยถึงปลายเสื้อของจวงจื่อจีน

จวงจื่อนก้มหน้ามองหลินหน้าผากของเธอ “ขายจะคิดถึงหลาน แต่ยายไม่ไม่ได้ เหมือนกับเสี่ยวลุ่ยก็ใกล้จะไปเรียนมันเป็นเรื่องจำเป็น

หลินจื่อจีนเท่านั้น กลัวไม่เจอเธออีก

ตอนเด็กถูกจื่ออุ้มก็เลยสนิทมาก

เสี่ยวลุ่ย เสี่ยวเฉินจิ่นมองเด็กทั้งสองไว้

หลินเฉินพยักหน้า พวกจะดูแลหม่าดีเอง ยาย

ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมแล้ว แค่เลี้ยงหม่าเลี้ยง

ดูยายด้วยครับ

จวงจื่อจีนยิ้ม หลินเฉินยังคงเป็นผู้ใหญ่เหมือนเดิม

เธอลุกขึ้นถึงจะไม่อยากจากยังไง แต่ไม่จะช้าหรือเร็ว เธอต้องไปอยู่ยิ่งอยู่ยิ่งอึดอัด

“ยายไปแล้วนะ

หลินลุยซียืนหน้าโซฟา จ้องมองด้วยตาโตๆ ยาย กลับเยี่ยมหนูกับพี่ด้วยนะ

จวงจื่อจิ๋นยิ้มแล้วพูดว่า ได้”
ที่บ้านไม่มีคน หลินซินเหยียนให้จงจึงห้าวอยู่ไว้ “ฉันคนเดียว ก็ได้แล้ว”

จงจิ่งห้าวเอากุญแจรถยื่นให้เธอ “มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉัน หลินซินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่าได้ เธอเอาโทรศัพท์แล้วเดินออก ไปพร้อมกับจวงจื่อน

หลังจากที่ขึ้นรถ จวงจื่อฉันมองลูกสาวไว้ “แม่ไม่อยากโรง พยาบาล”

มือที่กําลังคาดเข็มขัดของหลินซินเหยียนชะงัด แล้วพูดอย่าง ห้ามปฏิเสธว่า “ไม่ได้ ต้องไป หนูดูสีหน้าของแม่แล้วผิดปกติ ไม่ ไปหนูไม่วางใจ ถ้าไม่มีโรคอะไรยิ่งดี ถ้ามี ก็ต้องตรวจสอบให้ทัน เวลา จะได้ไม่ทำให้การรักษาล่าช้า

จวงจื่อจิ่นโอบไหล่ของหลินซินเหยียนแล้วพูดว่า “แม่มีความ สุขมากที่มีลูกสาวอย่างลูก

หลินซินเหยียนหันหน้า ไม่ให้จวงจื่อจีนเห็นขอบตาที่เปียกของ

เธอ

เธอกดปุ่มสตาร์ท

ขับรถออกไป “ดังนั้นแม่จะต้องมีร่างกายที่ดี แบบนี้ถึงจะมี เวลาอยู่กับหนูได้นานๆ”

จวงจื่อจิ่นไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลินซินเหยียนขับรถไปถึงโรงพยาบาล พอเธอจอดรถก็มีคนเดินมาทางนี้