บทที่ 384 แฟนของผม

หลินซินเหยียนกดเสียงแล้วถาม “คนรวยต้องมีผู้หญิงคนถึง จะเรียกว่าปกติ? ”

“ก็ไม่ถูก คุณว่าเป็นคนก็ต้องมีความรู้สึกแล้วก็ความอยาก

อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีความต้องการทางกายใช่ไหม ก่อนหน้านี้

เขามีคู่หมั้นไม่ใช่หรอ ไม่รู้ว่าทำไมถึงทิ้งไปซะอย่างนั้น ก็ไม่เห็น

เขาไปมีผู้หญิงคนอื่นนะ” หลี่จานขยับตัวลงมา พูดอย่างเสียงเบา

“ผมเคยอ่านบนความหนึ่งมาก่อน บอกว่า ผู้ชายคนหนึ่งถ้าไม่

ระบายเป็นเวลานาน หรือไม่ได้รับการระบายทางกาย หัวใจจะ

บิดเบี้ยวได้ง่ายมาก เขาอารมณ์ไม่ดี ผมว่าน่าจะเป็นเพราะว่า

เรื่องนี้ เดี๋ยวถ้าเจอเขา คุณไม่ต้องกลัว ไม่ว่าอะไรจะเกิดก็ยังมีผม

อยู่”

“ติ๊ง!” เสียงดังทีหนึ่ง เวลานี้เองประตูลิฟต์ก็เปิดออก

หลินซินเหยียนอยากจะถามคำหนึ่ง นายเป็นใครกันแน่ แต่ ยังไม่ทันถาม ประตูลิฟต์ก็เปิดแล้ว ชั้นนี้ทั้งชั้นเป็นผู้บริหารทั้งนั้น ห้องทำงานของจงจิ๋วห้าวก็อยู่ที่นี่

ประตูลิฟต์เปิดออกก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศทำงานที่ตึงเครียด

หลินซินเหยียนลังเล เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าคนที่หลี่บ้านจะ พาเธอไปพบเป็นจงจึงห้าว

เธอไม่กล้าคิดสีหน้าของจงจึงห้าวที่เห็นเธอจะเป็นยังไง
หลินซินเหยียนลังเล แต่ในสายตาของหลี่บ้านรู้สึกว่าเธอกลัว แล้ว ปลอบว่า “มีผมอยู่ ไม่ต้องกลัว ไปเถอะ

หลินซินเหยียนยังไม่ทันตอบสนองอะไร หจ้านก็ได้ดึงเธอลง

จากลิฟต์แล้ว เวลานี้เองก็มีคนที่อุ้มกระเป๋าทำงานขึ้นลิฟต์ เห็นหลี่บ้านจูงมือ

ผู้หญิงที่ใส่ชุดอย่างปิดมิด ก็เลยมองแปลกๆ ไปที่หนึ่ง

คนในบริษัทต่างก็รู้จักตัวตนของหลี่บ้าน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูด จงจิ่งห้าวได้สั่งไว้แล้ว

“มองอะไร” หลี่จ้านเหลือบมองผู้ชายที่จ้องหลินซินเหยียน

ผู้ชายคนนั้นยิ้ม “นายหาแฟน ? หลี่บ้านอึ้งแล้วรีบพูดพร้อมยิ้มว่า “ใช่ ”

ขอบตาของหลินซินเหยียนกระตุก

คนคนนั้นก็ไม่ได้สนใจอีก เอาแต่มองหลินซินเหยียนอย่าง แปลกใจ

หลินซินเหยียนใส่กรอบแว่นสีดำของหลี่บ้าน และใส่ผ้า ปิดปาก แทบจะปิดหน้าไว้ทั้งหมดแล้ว นอกเสียจากว่าคนที่สนิท กับเธอมาก ไม่อย่างนั้น ไม่มีใครสามารถมองออกว่าเธอเป็นใคร แน่

ประตูลิฟต์ปิด ได้ตัดสายตาที่คนนั้นจ้องมองหลินซินเหยียนไป หลี่จ้านดึงหลินซินเหยียนมาถึงหน้าห้องทำงานของจงจึงห้าวยกมือเคาะประตู ไม่ให้เวลาหลินซินเหยียนคิดวิเคราะห์เลย แม้แต่น้อย

ไม่นานก็มีเสียงที่ทุ่มและดังขึ้นมา “เข้ามา

ตอนที่หลี่จ้านเตรียมจะผลักประตูแล้วเดินเข้าไป ก็เห็นว่ามือ อีกข้างของหลินซินเหยียนที่ไม่ถูกล็อกด้วยกุญแจมือก็เอามือ คล้องไว้ที่ขอบประตู ไม่ยอมเข้ามา

หลีจ้านขมวดคิ้ว มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอไม่อยากเข้าก็ต้องเข้า

หจ้านจับมือที่ล็อกไว้กับเธอแล้วใช้แรงดึง ดึงเธอเข้าไปใน ข้างใน

จงจึงห้าวยืนอยู่หน้ากระจกฝรั่งเศส รูปร่างผมสูง เอวแคบไหล่ กว้างอย่างพอดี พับแขนเสื้อไว้ เผยแขนที่แข็งแรง

“หาผมทำเรื่องอะไร? ” หลี่จ้านเปิดพูดก่อน

จงจิ่งห้าวค่อยๆ หันตัวหลับมา

แสงที่ส่องผ่านกระจกฝรั่งเศสเข้ามาบังสายตาของหลินซินเห ยียนไว้ เธอมองสีหน้าของจงจึงห้าวในตอนนี้ไม่ออก เพียงแต่ใน ใจรู้สึกตื่นเต้นมากเท่านั้น

เธอกำมือแน่นโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่รู้จะไปพูดยังไงกับเรื่องที่เกิด ขึ้นบนตัวของตัวเอง

เขาหลีตาแล้วก้าวเท้าเดินมา

หยุดฝีเท้าลงตรงหน้าหลินซินเหยียน
หลี่จ้านยิ้มแล้วพูดว่า “นี่เป็นแฟนผม”

ไม่หาข้ออ้างนี่ เขาก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ตัวเองเป็นคนพาผู้ หญิงมา? แล้วยัง จูงมือกัน ไว้อีก

“หรอ? ” สายตาของจงจึงห้าวละมือของพวกเขาที่ จูงกันไว้

“แน่นอน ไม่อย่างนั้น ผมจะพามาที่นี่ทำไม” หลานยังคงยิ้ม แฉ่ง “ตกลงพี่เรียกฉันมามีเรื่องอะไร? ”

จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบ แต่กลับสนใจแฟนของเขามากกว่า

หลินซินเหยียนเหมือนมีหนามอยู่บนหลัง อยากจะเปิดปากพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง หลังจากเปิดปากแล้วจะพูดอะไร

สมองของเธอยังไปหมดแล้ว

“เธอเป็นภูมิแพ้ ก็เลย….” หลี่จานนึกว่าจงจึงห้าวแปลกใจที่ หลินซินเหยียนห่อตัวเองไว้มิดชิดขนาดนั้น ก็เลยอธิบาย

จงจิ่งห้าวไม่ได้สนใจหลีจ้าน แต่กลับยกมือไปจับแว่นบนหน้า ของหลินซินเหยียน

หลี่จ้านดึงหลินซินเหยียนไปข้างหลัง “เธอเป็นภูมิแพ้หนักมาก บนหน้าดูไม่ได้เลย พี่อย่าดูเลยดีกว่า เมื่อก่อนพี่ก็ไม่ใช่คนที่ชอบ ยุ่งเรื่องคนอื่นนี่น่า วันนี้เป็นอะไรไป

จงจิ่งห้าวจ้องหลินซินเหยียนไว้ “เธอจะเอาออกเองหรือว่าจะ

ให้ฉันช่วยเธอเอาออก

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นหน้าหลินซินเหยียน แต่รูปร่างกับความรู้สึกบอกเขาว่า ผู้หญิงคนนี้ก็คือหลินซินเหยียน

หัวใจของหลินซินเหยียนดึงขึ้นมาทันที เธอยกมือขึ้นมาถอด แว่นและผ้าปิดปาก ไม่รอให้จงจึงห้าวถามก็อธิบายก่อนเลย “ฉัน หาหลานเพราะอย่างให้เขาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ฉัน บังเอิญไป งานแฟนมิตติ้งของเขา แล้วบังเอิญได้ร่วมรายการกับเขาอีก สุดท้าย……

หลินซินเหยียน ในตอนนี้เหมือนกับเด็กที่ทำเรื่องผิด

จงจิ่งห้าวหลับตา เขารู้สึกว่าปวดหัว

นี่คือจะให้เขาโกรธแล้ว

โดกันขนาดไหนแล้ว?

“เดี๋ยวนะ” หลี่จ้านที่อยู่ข้างๆ เริ่มงง “พวกคุณรู้จัก? ”

ดูจากท่าทางของหลินซินเหยียนแล้วรู้จัก ดูจากสีหน้าของจง จิ่งห้าวก็เหมือนรู้จัก

“เธอหาเขาแค่อยากจะให้เป็นพรีเซนเตอร์ ? ” จงจึงห้าวถาม

หลินซินเหยียนพยักหน้าตามจริง

“รู้ว่าเขาคือใครไหม? ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

ดูท่าทางของเธอไม่รู้ว่าหลี่บ้านเป็นลูกชายของเหวินชิง ตอนที่ เขาได้ยินกวนจิ้นบอกว่าหลินซินเหยียนตามหาที่อยู่ของแค่ไหน เขาเลยนึกว่าเป็นเพราะเหวินชิง
“เซรตแม่ พวกคุณรู้จักกันจริงหรอเนี่ย? ” หจ้านเหมือนต้น พบความลับสุดยอด “พวกคุณรู้จักกันได้ยังไง

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นครูของหลินเฉินยังไม่นานมาก แต่ว่าเขารู้ หลินซีเงินใช้ชีวิตอยู่แต่ในประเทศA

หลินซินเหยียนรู้จักกับจงจิ่งห้าว พวกเขามีความสัมพันธ์ยังไงกัน?

ในหัวสมองของหลี่จ้านตอนนี้มีคำถามมากมาย

“พวกคุณเป็นอะไรกัน รู้จักกันได้ยังไง? ” จงจิ่งห้าวไม่ได้สนใจเขา ตาจ้องมือที่ “จูง” ไว้ด้วยกันของพวก

เขา

“ถูกล็อกด้วยกุญแจมือ” หลินซินเหยียนรีบอธิบาย แล้วกระชา กเสื้อออก ให้เขาเห็น เธอไม่ได้อยากจะจับมือกับหลี่จ้าน แต่เป็น เพราะถูกกุญแจมือล็อกไว้

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว

“พวกคุณรีบตอบผมสิ” หลี่จ้านสงสัยจนจะบ้าแล้ว

จงจึงห้าวส่งสายตาที่เย็นชามาให้ หลี่จ้านรีบหุบปากลงทันที

ในใจสงสัยจะตายแล้ว แต่ก็ไม่กล้าถาม

จงจึงห้าวเดินไปหน้าโต๊ะทำงาน แล้วโทรไปหาเงินเผยชวน เรื่องกุญแจมือเขาคุ้นเคย ถ้าอยากเปิดออกเขาต้องวิธีแน่ๆ
เส้นเผยชวนแปลกใจมาก “กุญแจมือ? ใครถูกล็อก? ” “ฉันรอนายที่บริษัท” จงจึงห้าวไม่ได้อธิบายยังไงก็ตามจะให้ เขามาเปิดกุญแจมือให้ได้

เงินเผยชวน ”

จงจิ่งห้าววางสาย หันกลับมามองทั้งสองคนที่ยืนด้วยกัน เขา ปวดหัวหนักมาก

“หุบปาก! ” จงจิ่งห้าวด่าว่าเป็นชุด “สนุกไหม? นายอายุเท่า ไหร่แล้ว ต๊ะ?

หลี่จ้านจับหัวทีหนึ่ง “ครั้งนี้เป็นเพราะผมประหม่าเกินไป ก็เลย ถูกงานเข้า ใครจะไปรู้ว่าพวกมันจะเล่นเกมที่แปลกๆ อย่างนี้ละ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ