บทที่ 382 เธอไปพบคนคนหนึ่งกับฉัน

มีเงินทำอะไรไม่ได้บ้าง?

เขาอยากเป็นดารา อยากจะแสดงละคร สามารถดึงนักลงทุน มาได้ ได้เป็นตัวเอกในละครก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

หลินซินเหยียนหายใจเข้าลึกๆ

หลี่จ้านได้โค้นทัศนคติของเธอ

นี่ต้องเป็นเด็กที่ดื้อขนาดไหนเนี่ย ถึงได้ทำให้ตัวเองเป็นดารา เพียงเพราะอยากจะทำให้พ่อโกรธ

ครูอย่างนี้ เธอไม่กล้าปล่อยให้ลูกชายตามครูแบบนี้ หากลูก เรียนตามแบบเขาแล้วดื้อเหมือนเขา มันจะไม่คุ้มค่า

ถึงแม้ว่าในใจจะคิดแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า

อีกฝั่งหนึ่ง กวนจิ้นรับสายจากหลินซินเหยียนเสร็จ ก็ถูกจงวิ่ง ห้าวเรียกไปที่ห้องทำงาน

กวนจิ้นสามารถอยู่เคียงข้างจงจึงห้าวได้นานขนาดนี้ ก็แปลว่า เขาฉลาดมาก

ไม่รอให้จงจึงห้าวถาม เขาก็เปิดปากพูดก่อน แถมปากหวาน ซะด้วย รู้ว่าจงจิ่งห้าวอยากฟังอะไร “ก่อนหน้านี้ที่ภรรยาของคุณ โทรหาผม คือ ให้ผมหาที่อยู่ของหลี่จ้านครับ”

คิ้วของจงจิ่งห้าวกระตุกเล็กน้อย หลินซินเหยียนสืบหลีบ้าน
“เมื่อกี้ผมบอกที่อยู่ของหลานให้กับเธอไปแล้ว ตอนนี้น่าจะ พบเจอแล้วมั้งครับ? ” กวนจิ้นไม่แน่ใจว่าจงจึงห้าวดีใจหรือไม่ ดีใจกันแน่

เขาถามอย่างระวังว่า “คุณไม่ได้บอกเธอหรอครับว่าหลีจ้าน เป็นใคร? ”

ที่จงจิ่งห้าวเป็นห่วงไม่ใช่อันนี้ แต่ที่เขาเป็นห่วงคือ ทำไมหลิน

ซินเหยียนถึงไปหาหลานเอง

“ฉันรู้แล้ว” จงจิ่งห้าวสะบัดมือ กวนจิ้นก็ก้มหัวแล้วถอยออกไป เขาเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์เสร็จแล้วกดโทรออก

ในรถ หลี่จ้านเพราะว่าถูกใส่กุญแจกับหลินซินเหยียน โทรศัพท์ดังขึ้นก็เอาไม่ถนัด มือถือของเขาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ คลุม เพราะว่ากระเป๋าลึก มือของเขาก็เลยยื่นเข้าไปไม่ได้ แต่ว่า ทางนี้ใกล้หลินซินเหยียนมาก

เขากะพริบตาที่ดำแล้วพูดว่า “คุณเอาให้ผมหน่อย? ”

หลินซินเหยียนมองเขา แล้วช่วยเขาเอาออกมา “ฉันก็มีเรื่อง อยากให้คุณช่วยเรื่องหนึ่ง

เธอถือโอกาสพูดคำร้องขอของตัวเองออกมา

เธอไม่รู้ว่าควรพูดยังไง

หลีจ้านมองสายที่โทรเข้ามา หนังตาห้อยทันที เหมือนจะเกรง กลัวมาก
เขามองหลินซินเหยียน “รอผมรับสายเสร็จก่อน

หลินซินเหยียนพยักหน้า

เขากดปุ่มรับสาย ไม่รอให้ทางนั้นพูด แย่งพูดก่อน ยิ้ม “ทำไม ถึงนักโทรหาผมได้? ”

ปกติแล้ว ถ้าตัวเองมีความต้องการอะไรถึงจะติดต่อหาเขาเอง น้อยมากที่เขาจะติดต่อมาหาตัวเอง

อยู่ๆ ก็โทรหาเขาอย่างนี้ ทำให้เขาใจไม่ดีเลย ช่วงนี้เขาเองก็ ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรนี่นะ

“อยู่ไหน? ”

หจ้านมองไปทางหน้าต่าง ก็ดูไม่ออกว่าตัวเองอยู่ไหน หันไป ถามคุณไจแอ้นที่ขับรถ “ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน?

“ผมหาที่อยู่ให้คุณ เพราะว่าถนนลงหลิงอยู่ไม่ได้แล้ว…..

“ฉันถามว่าพวกเราอยู่ที่ไหน”

จงจึงห้าวจับที่จมูกอย่างไร้ความอดทน “มาบริษัทหน่อย พูดจบเขาก็วางสาย

หจ้านกะพริบตา ทําไมเขาฟังจากน้ำเสียงเหมือนจะไม่พอใจ

เลย?

แต่ว่าคำสั่งของจงจึงห้าวเขาก็ไม่กล้าที่จะไม่ฟัง ต้องให้คุณไจแอ้นเปลี่ยนทิศทางเท่านั้น “ไปบริษัทพี่ฉัน
คุณไจแอ้นตามอยู่ข้างกายหลานก็ต้องรู้ว่าพี่ชายของเขาคือ ใคร ไปถึงทางแยกข้างหน้าก็เลี้ยวหัวรถ

เขาเก็บโทรศัพท์แล้วหันไปมองหลินซินเหยียน “ต้องการให้ ผมช่วยอะไร? สอนเสียวเฉินหรอ? อันนี้คุณไม่ต้องห่วง……. “ไม่ใช่” หลินซินเหยียนรีบขัดเขา เธอไม่กล้าเอาลูกชายมาให้

เขาสอนแล้ว เมื่อก่อนเธอก็รู้สึกว่าของที่เขาสอนหลินซีเฉินจะเป็น

ผู้ใหญ่เกินไป ตอนนี้ถึงรู้ว่า ที่แท้ครูไม่น่าไว้วางใจนี่เอง

“คุณรู้ว่าฉันทำงานอะไรใช่ไหม” หลินซินเหยียนเอ่ยขึ้นอย่าง อ้อมค้อม หลี่จ้านเป็นคนฉลาดแป๊บเดียวก็เดาความคิดของเธอ ออก ยิ้มแล้วพูดว่า “ร้านเสื้อผ้าอย่างพวกคุณ ก็ต้องการให้ผม เป็นโฆษณาให้หรอ?

หลินซินเหยียนอธิบาย “ที่ผ่านมาทางร้านเอาเสื้อผ้าของผู้ หญิงเป็นหลัก ตอนนี้ฉันอยากจะเปิดตลาดผู้ชาย ฉันรู้ คุณเป็น ดาราที่ดังมากในตอนนี้ ค่าตัวก็ไม่น้อย เห็นแก่ที่พวกเรารู้จักกัน และยังวาสนา คุณก็ลดให้ฉันหน่อย คุณว่ายังไง? ”

หลี่จ้านจับจมูด เขาชอบเด็กคนนั้นมาก สำหรับหลินซินเหยีย นก็คุ้นเคย และมีความประทับใจที่ดี รู้ว่าเธอเลี้ยงลูกสองคนด้วย ตัวคนเดียวก็ไม่ง่าย

ในผู้หญิงที่เขารู้จัก หลินซินเหยียนถือว่าเป็นคนที่เขารู้สึกดี ด้วยที่สุด เธอสวย โดดเดี่ยว เข้มแข็ง เขาชื่นชมมาก

“เธอเป็นอะไรกับหลีจ้าน ถึงได้มาขอส่วนลด เธอรู้ค่าตัวของ หลี่บ้านตอนนี้ไหม? ” คุณไจแอ้นที่อยู่ข้างหน้าก็แทรกเข้ามา
หลี่บ้านไม่ได้พูดอะไร เขาคิดว่าหลีจ้านรู้จักหลินซินเหยียน เลยไม่ดีที่จะปฏิเสธ ก็เลยแทรกพูดขึ้นมา

หลินชิ้นเหยียนรู้ว่าหาดาราที่ดังในตอนนี้ต้องแพงอยู่แล้ว ก็ได้ ทําความเข้าใจเล็กน้อย เธอก็ไม่ได้คิดที่จะเอาเปรียบหลี่บ้าน ไม่ใช่ว่าไม่ให้เงิน ตอน

ซื้อของยังสามารถต่อราคาได้เลย เธอแค่อยากจะกดทุนของตัว

เองให้ต่ำลงแค่นั้นเอง

เธอยิ้มแล้วพูด “แล้วถ้าหาเขาเป็นพรีเซนเตอร์ ต้องการค่าตัว เท่าไหร่ล่ะ?”

คุณไจแอ้นหันหัวไปมองหลี่บ้าน เหมือนกำลังถามว่าต้องราคา เท่าไหร่ถึงจะเหมาะสม

หจ้านถอนหายใจ เขาจ้องคุณไจแอ้น “นายอยากได้เงินจน

บ้าแล้วใช่ไหม ฉันไม่ดีต่อนายหรือยังไง?

หลินซินเหยียนอึ้งไปเลย นี่มันไม่เหมือนกับภาพลักษณ์ที่ แสดงออกต่อหน้าประชาชนเลย

เห็นได้ชัดว่าเป็นคนละแนว

คุณไจแอ้นงงไปหมด นี่มันอะไรกัน ไม่ใช่ว่าเขาไม่ดีที่จะบอก ราคาก็เลยเงียบหรอ?

ช่วยเขาพูดแล้ว ทำไมยังเป็นเขาที่ผิดละ ?

“คุณคือเจ้านาย คุณพูดถูก” คุณไจแอ้นหมดคำพูดต่อหลีจ้านมาก เขาเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้จนชินแล้ว

ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้จัดการ แต่ว่าเขาปรึกษาก่อน ถ้าไม่ยอม ไม่ว่าราคาสูงแค่ไหนพวก เขาไม่รับ

หลินซินเหยียนไม่บ้านหมายความว่ายังไง แม้ว่าอยากจะหลานมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ตัวเองมาก แต่ก็ดีจะไปบังแค่ไหนอื่น เพราะ

การค้าขายไม่อยู่ ยังมีน้ำใจ อยากรับ ไม่ เป็น…..

นอกจากผม คุณยังสามารถหาคนกว่าผมได้อยู่ หรอหลี่ขัด

หลินซินเหยียนยิ้ม ทำไมถึงกล้าคุยโวโอ้อวดอย่างไร้ยางอาย

แบบนี้?

ดูใช่ ยังหนุ่มเกินไป บนตัวขาดอายมั่นคง หล่อแบบนี้ ไม่ดึงดูดเท่าไหร่

อย่างน้อยก็ไม่ดึงดูดเธอ

แน่นอนว่าเขามีแฟนคลับมากขนาดนั้น เขาต้องมีจุดเด่นหลาย อย่าง อย่างเช่นหล่อ

แล้วค่าตัวนาย……… ” หลินซินเหยียนสังเกตจอดที่จอดชั้นใต้ตั้งหน้าตั้งตาเซ๊งกรุ๊ป
เธอเอาแต่พูดคุยกับหลี่บ้าน ก็เลยไม่ได้สนใจทิศทางที่รถขับ ไป

เธอก้มหน้ามองมือของตัวเองที่ถูกล็อกไว้กับมือของหลี่บ้าน ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “คุณมาที่นี่ทำไม? ”

หลี่บ้านเองก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ว่าจงจึงห้าวพูดแล้ว เขาไม่กล้าที่

จะไม่มา

“ผมไม่ต้องการค่าตัว คุณไปพบคนคนหนึ่งกับผม

สมองของหลินซินเหยียนหมุนไวมาก เมื่อเขาบอกกับคุณใจ แอ้นว่าจะไปเจอพี่ชาย

แต่ที่ที่มากลับเป็นว่านเยวกรุ๊ป

หรือว่าพี่ชายของเขาจะทำงานที่ว่านเยวกรุ๊ป?

เธอไม่ได้คิดไปบนตัวจงจิ้งห้าวเลย จงจึงห้าวเป็นลูกคนเดียว ไม่มีน้องชาย

เธอยิ่งไม่ได้คิดไปทางตระกูลเหวิน คนของตระกูลเหวินต้องชื่อ เหวินสิ

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลี่บ้านเป็นชื่อนามปากกาของเขา ชื่อจริงชื่อ เหวินเสี่ยวจี้

ครั้งก่อนที่จงจิ่งห้าวประกาศความสัมพันธ์ระหว่างเธอต่อ สาธารณะ คนในบริษัทก็รู้จักตัวตนของเธอเล็กน้อย ถ้าเธอเดิน เข้าไปในบริษัทกับผู้ชายคนหนึ่ง คนอื่นจะคิดยังไง?
จงจึงห้าวจะคิดยังไง?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ