บทที่373 ผมเอาใจของผมยกให้คุณทั้งหมดเลย

เมื่อต้องเผชิญกับคำถามของหลินซินเหยียน จงจึงห้าวก็ไม่ได้ รีบร้อนอธิบายแต่อย่างใด แต่เขากลับเอนกายลงบนเก้าอี้ด้วย ท่าทีที่เมานั้น หรี่ตาของเขาเล็กน้อยราวกับว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่ เธอเพิ่งพูด ” หึม ” เขาพูดออกมาหนึ่งคำ

หลินซินเหยียนเม้มปาก ” เขาอยากจะแนะนำคุณกับผู้หญิงคน นั้นให้อยู่ด้วยกันล่ะสิ ”

ครั้งนี้หลินซินเหยียนไม่ได้เรียกลุงเหวินชิงอีกแล้ว การกระทำของผู้ชายคนนั้นในวันนี้ มันกระทบเข้ากับจุดต่ำสุด ที่เธอขีดเส้นไว้

จงจิ่งห้าวขยับตัวไปมา ก่อนจะพึงตัวไปตามอำเภอใจ ” คงจะ

ใช่มั้ง ”

หลินซินเหยียน

ทันใดนั้น หลินซินเหยียนก็ขับรถเข้าไปจอดตรงข้างทาง เธอ หันหน้าไปหาเขา ” คุณไม่มีอะไรจะบอกฉันหน่อยเหรอ

จงจิ่งห้าวลืมตาขึ้นมามอง ผสานสายตาเข้ากับดวงตาที่กำลัง โกรธจัดอยู่นั้น ดวงตาของเขาพูดรอยยิ้มขึ้นมาแล้วจงใจถามว่า ” ให้ผมพูดอะไร ”

หลินซินเหยียนรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก เธอไม่ขออะไรมากเลย ในความสัมพันธ์ครั้งนี้ เธอหวังว่าทั้งสองฝ่ายจะให้ ความไว้วางใจซึ่งกันและกัน

เธอยอมที่จะเชื่อใจเขา

แต่ว่า การรับผิดชอบต่อความสัมพันธ์ในครั้งนี้ เขาก็ควรจะ อธิบายอะไรสักอย่างกับเธอไม่ใช่เหรอ

เธออยากจะรักษาความสัมพันธ์นี้เอาไว้จริงๆ แต่ว่า…

เธอละสายตากลับมา แล้วดับเครื่อง ” ต้องขับรถกลับไปเอง เถอะ ”

เธอรู้สึกว่าต้องการเวลาให้ตัวเองใจเย็นสักหน่อย ถ้าคืนยัง คงทนนอนห้องเดียวกับเขาต่อไป กลัวว่าตัวเองจะควบคุม อารมณ์ไม่อยู่

เธอลงมาจากรถ ก่อนจะปิดประตูแล้วเดินตามถนนไปข้างหน้า เธอเงยหน้าขึ้น งยหน้าหวังจะให้ลมพัดแล้วปลุกเธอจากความโกรธ ครั้งนี้

จงจิ่งห้าวลงจากรถแล้วรีบตามมา เขาคว้ามือเธอไว้ ” คุณจะ ไปไหน ”

หลินซินเหยียนพยายามที่จะสะบัดมือออก แต่ก็ถูกเขากำไว้ แน่น

‘ฉันอยากจะสงบสติอารมณ์คนเดียว ได้หรือเปล่าล่ะ ” เธอ รวบรวมสติที่เหลืออยู่ทั้งหมด พูดออกไป
คุณหิงเหรอ ”

” เปล่า ” หลินซินเหยียนปฏิเสธโดยพลัน

” ถ้างั้นคุณโกรธทำไม ”

ฉันไม่ได้โกรธ ” 11

” คุณโกรธ ”

นัยน์ตามองไปที่เขา สูทดำทั้งตัวนั้น มันทำให้ร่างที่ดูสูงของ เขาโดดเด่นขึ้นมา ณ นาทีนี้ ใบหน้าของเขายากจะคาดเดา อารมณ์

เขาทำเหมือนไม่สนใจอะไรเลย เหมือนกับเขาไม่รู้ว่าเธอเป็น อะไรจริงๆ

ใช่ ฉันโกรธ ” หลินซินเหยียนใช้นิ้วจิ้มลงไปกลางอกของ

เขา ” คุณรู้หรือเปล่า ว่าฉันพยายามทะนุถนอมความสัมพันธ์ของ

เราแค่ไหน ไม่ใช่แค่เพราะว่าลูกทั้งสองคนแต่เพราะตรงนี้…….

เธอกดลงไปตรงกลางอกของเขาแรงขึ้น ” เพราะว่าตรงนี้ มัน เป็นตำแหน่งที่มีคุณอยู่ ฉันอยากจะเชื่อใจคุณ เชื่อใจความรู้สึก ของเราทั้งสองคน คุณรู้ไหม ว่าท่าทีของคุณมันทำให้ฉันไม่ สบายใจ รู้สึกไม่สบาย รู้สึกกลัว กลัวว่าความสัมพันธ์ในฟังนี้จะ เป็นสิ่งที่ฉันจินตนาการขึ้นมาเอง ฉันเคยเห็นจวงจื่อจิ่นที่ล้มเหลว

ในการแต่งงาน สำหรับความรู้สึกฉันเหมือนยืนอยู่บนน้ำแข็ง บางๆ ที่อันตราย แต่สำหรับคุณแล้ว ฉันอยากจะทุ่มเทไปกับมัน อยากให้มันคงอยู่ ตอนนี้ฉันพบว่า ทั้งหมดมันคงเป็นแค่ความต้องการของฉันเพียงฝ่ายเดียว จงจึงห้าว ต่อไปนี้คุณอย่าแกล้ง ท่าเป็นดีกับฉันอีก จบกันตรงนี้เถอะ นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ หรอก! ”

เธอใช้แรงทั้งหมดสะบัดมือของเขาออก เธออยากออกไปจาก ตรงนี้ให้เร็วที่สุด ถ้าจะต้องเผชิญหน้ากับเขาต่อไป เธอคงจะสูญ เสียการควบคุมตัวเองไปมากกว่านี้

เธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นผู้หญิงที่ขี้บ่นน่ารำคาญ แต่ในตอน นี้ เธอกลายเป็นผู้หญิงที่ขี้บ่นแล้วน่ารำคาญคนนั้นไปแล้ว

จงจึงห้าวสาวเท้าออกไปแล้วรั้งเอวเธอเข้ามากอด หลินซินเห ยียนตีอกชกเท้าเขามั่วไปหมด ” ปล่อยฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้…”

จงจึงห้าวรวบมือทั้งสองข้างเธอไว้ ก่อนจะกดมาวางไว้กลาง อก ” อย่าโวยวายสิ”

เขาโตมาขนาดนี้ ไม่เคยคิดอยากจะอธิบายกับใครมาก่อน

เขาไม่ค่อยถนัดและไม่ชอบเท่าไร รู้สึกแค่ว่า ถ้าใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ จะมีก็มี ไม่มีก็ช่างมันปะไร

คำอธิบายของผมคือการยืนยัน ว่าผมไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ ต้องรู้สึกผิดต่อคนใช่ไหม ”

ดวงตาอันดำขลับของเขา เหมือนกับแม่น้ำที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง ของมันอย่างไรอย่างนั้น

หลินซินเหยียนเริ่มรู้สึกตกใจ ก่อนจะเบิกตามองเขา เขาต้องการจะสื่ออะไร

ปากของเธอนั้นสั่น โดยที่ไม่รู้ตัว

” ในทางกลับกัน การที่มาอธิบาย มันแปลว่าผมหักหลังคุณ แล้วเหรอ ”

จงจิ่งห้าวประคองศีรษะของเธอด้านหลังด้วยมือของเขา ” พอได้ยินที่คุณพูดคำพูดพวกนั้นออกมา ผมดีใจมากเลยจริงๆ ”

หลินซินเหยียนไม่รู้เลยว่าดวงตาของเธอเหมือนมีรอยน้ำพรั่ง พรูออกมา เธอพยายามเกร็งดวงตาไว้

ผมไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ต้องรู้สึกผิดต่อคุณ ผมแค่ชอบผู้หญิง คนนึง ที่ไม่ได้มีชื่อเสียงและอำนาจอะไร เธอไม่ได้มีการศึกษาที่ สูงส่งอะไรขนาดนั้น เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมเคยเจอแล้วยอดเยี่ยม ที่สุด แต่ว่าเธอเป็นแบบนี้ เธอถ้าถลำเข้ามาในใจของผม บาง ครั้งผมก็รู้สึกแปลกใจว่าผมชอบผู้หญิงแบบนี้เข้าไปได้ยังไง ”

หลินซินเหยียน ”

ในสายตาของคุณ ฉันไม่มีอะไรสักอย่างขนาดนั้นเลยเหรอ

” ใครบอกว่าคุณไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง ”

นัยน์ตาของหลินซินเหยียนมันมีแสงสว่างบางอย่างทอดผ่าน ” ถ้างั้นคุณรู้สึกว่าฉันดีตรงไหนล่ะ ”

สายตาของจงจิ่งห้าวไล่จากหน้าตากดต่ำลงไปยังคอ หน้าอกของเธอ ก่อนจะหยุดอยู่ตำแหน่งใต้หน้าท้องตรงนั้น…..

หลินซินเหยียนหน้าร้อนผ่าว ก่อนจะผละมือออก ” รีบปล่อย ฉันสักที ฉันจะกลับบ้าน ”

จงจิ่งห้าวเอามือล็อกศีรษะของเธอเอาไว้ ก่อนจะไล่มือลงไป ลูบไล้ที่แผ่นหลังเธอ จากนั้นก็มาหยุดอยู่ตรงเอวของเธอ เขาใช้ แรงที่แขน

รั้งให้ตัวของหลินซินเหยียนแนบชิดติดลงมาบนตัวของเขา

แก้มของเขาและเธอแนบติดกัน มันปากของเขาแทบจะชิดลง ไปบนติ่งหูของเธอ ” ผมจะบอกว่าคุณคลอดลูกเก่งต่างหาก คุณ จะหน้าแดงทำไม ”

ฉันไม่ได้หน้าแดงเสียหน่อย ” หลินซินเหยียนปากแข็ง ก็ 11 สายตาของเขาเมื่อกี้มัน

“ถ้างั้นผมตาบอดเหรอ ”

อืม ใช่ คุณมันตาบอด ”

จงจิ่งห้าว ”

“ฉันโตมาหน้าตาขี้เหร่ขนาดนี้ งั้นก็ไม่มี ไม่มีอะไรโดดเด่น คุณยังมีหน้ามาโอบฉันอยู่แบบนี้ ถ้าไม่ได้เรียกว่าตาบอดแล้วจะ เรียกว่าอะไร ” จงจิ่งห้าว ”

ที่จริงก็ยืนคอยเขาอยู่ตรงนี้แหละ
คุณขี้เหร่ ไม่มีเงิน ไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่ผมชอบ ” หลินซินเหยียนทำที่ปฏิเสธ ” ใครจะไปเชื่อคุณ ” จงจิ่งห้าวจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ เมื่อหลินซินเหยียนพยา

ยามที่จะต่อต้านเขาก็กัดลงไปที่เนื้อของเธอ

หลินซินเหยียนเจ็บ เหมือนว่าแรงที่พยายามต่อต้านนั้นจะน้อย ลง เขาได้คืบจะเอาศอก พยายามเอาลิ้นเข้ามาในปากเธอ ก่อน จะพยายามยื้อยุดฉุดกระชากมือของเธอเข้าไปในเสื้อเชิ้ตของ เขา แล้วกดเข้าไปตรงกลางอก ในช่วงเวลานั้น ” ผมเอาใจของ ผมยกให้คุณหมดเลย ”

หลินซินเหยียนรู้สึกเจ็บหัวใจขึ้นมาแปลกๆ ก่อนจะถามยัง หม่นๆ ” สิ่งที่ฉันต้องการก็มีแค่ความเชื่อใจของเราทั้งสองคน เท่านั้น ”

“ผมรู้ ”

จงจิ่งห้าวปล่อยเธอ ก่อนจะประทับจูบลงตรงปรายตาของเธอ ” เขาอาจจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของคุณกับเฉิงซิ่วแล้ว ”

อารมณ์ของหลินซินเหยียนเหมือนจะยังไม่กลับมา ผ่านไป หลายวินาที มันจะเพิ่งนึกได้ในสิ่งที่เขาพูด ก่อนจะพยักหน้าเห็น ด้วย ” ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ”

เพราะไม่อย่างนั้นท่าทีของเหวินซิงคงไม่เปลี่ยนไปไวขนาดนี้
สิ่งที่จงจิ่งห้าวกังวลใจทั้งหมด ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเหวินชิงดูเรื่องมากน้อยแค่ไหน

เขาเอากุญแจรถยัดลงไปในมือของหลินซินเหยียน ” คุณกลับ ไปก่อนเถอะ ”

” แล้วคุณล่ะ ” เธอถาม

แต่ไม่นานเธอก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าเขากำลังจะไปทำอะไรที่ไหน เพราะเขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเหวินชิงดูเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหนกัน แล้วรู้ได้ยังไง

หลินซินเหยียนรับกุญแจรถเอาไว้ ก่อนจะเดินไปที่รถ จงจึงห้าว ยืนอยู่ริมถนนแล้วโทรหาเงินเผยชวน

หลินซินเหยียนหันกลับมา ” รีบกลับบ้านล่ะ ”

จงจิ่งห้าวตอบตกลง

เธอจึงเปิดประตูรถแล้วขึ้นรถไป ก่อนที่จะสตาร์ทเครื่อง ล้อรถ

ค่อยๆ ชะลอไปบนถนน

เธอมองเขาผ่านหน้าต่างรถ

จงจึงห้าวกำลังกุมโทรศัพท์ไว้ แต่สายตาของเค้ากับเธอ ประสานเข้าหากัน ” ฉันอยู่ที่ถนนหยินไป มารับที่ ”

ไม่นาน สายตาของทั้งคู่ก็ละออกจากกัน หลินซินเหยียนจึง ทำได้แค่มองเขาผ่านกระจกหลังเท่านั้น
เมื่อร่างของเขาเริ่มไกลออกไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งมองไม่เห็นเธอจึงละสายตากลับมาตั้งใจขับรถดัง

เดิม เมื่อรถขับถึงทางเลี้ยวที่เคี้ยวคดบริเวณถนนเส้นทางเข้า

คฤหาสน์ จู่ๆ ก็มีเงาหนึ่งพุ่งออกมา หลินซินเหยียนจึงรีบเหยียบ

เบรคทันที

แกรก………

เหมือนว่ายางรถไปเสียดสีเข้ากับอะไรบางอย่างจนทำให้เกิด เสียงที่แสบหู

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ