บทที่ 359 ฉันช่วยนายไม่ได้จริงๆ

หลินซินเหยียนนั่งลงข้างๆ จงจึงห้าว เหวินซึ่งก็ยังไม่หยุดเล่า เรื่องของเหวินเสียนในอดีต ” ตอนนั้นเหวินเสียนไม่ยอมแต่งงาน กับพ่อแกเลยจริงๆ แต่ท่าเพื่อ ตระกูลเหวิน เธออะไรยอมตกลง ตอนนั้นฉันเห็นว่าจงเฟิงเป็นคนที่ทั้งเก่งและมีความสามารถ เลยคิดว่าถ้าพวกเขาแต่งงานกันไปก็คงรู้สึกรักกันเอง ใครจะไปรู้ ว่าที่ฉันคิดมันผิดทั้งหมด

เหวินชิงทั้งเสียใจในสิ่งที่ทำ และรู้สึกแค้นเคือง

ช่างน่าเวทนาเสียเหลือเกิน ถ้าเกิดย้อนไปได้ ถ้ามีโอกาส เขา

จะไม่ยอมให้น้องสาวของตัวเองแต่งงาน ในตอนนั้นเด็ดขาด หลินซินเหยียนถึงตัวจะนั่งอยู่ในห้องรับแขก แต่สิ่งที่เธอกำลัง

จดจ่อทั้งหมดกลับอยู่ที่หลี่จิ้ง

เธอเห็นว่าหลี่จิ้งเอาอุปกรณ์ที่จงจึงห้าวใช้กินอาหารทั้งหมด

วางแยกอยู่อีกฝั่ง

แต่ก็ยังดีที่เธอสับเปลี่ยนมันล่วงหน้าแล้ว ถ้าไม่งั้น…..

เธอหวังว่าจะรอดพ้นจากการตรวจในครั้งนี้

เอาเถอะ ทำให้ดีที่สุด อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

ผ่านไปสักพักใหญ่หลี่จิ้งก็ออกมา เมื่อได้ยินเหวินชิงยังเอาแต่ พูดเรื่องของเหวินเสียน หล่อนจึงเดินเข้าไปจับเขาเอาไว้ ” คุณดื่มเยอะไปหรือเปล่า ”

เหวินชิงปัดมือหล่อนออก ” ผมไม่ได้ดื่มเยอะเสียหน่อย กินไป แค่แก้วเดียวจะเมาได้ยังไง ”

” ถ้างั้นทำไมวันนี้คุณถึงได้พูดมากนักล่ะ ”

” ก็ผมรู้สึกเสียใจ ไม่ให้กินเหล้า เขายังไม่ให้พูดอีกเหรอ ” เห วินชิงถลึงตา สายตาที่แข็งกร้าวเมื่อกี้เบาลง

หลี่จิ้งยิ้ม แล้วพูดกับจงจึงห้าวว่า ” ถ้ายุ่งอยู่แล้วก็กลับไปก่อน ก็ได้ ฉันดูท่าว่าเขาคงจะพูดเป็นต่อยหอยอีกครึ่งค่อนวันก็คงไม่ หยุด

จงจึงห้าวไม่รู้ว่าเป้าหมายของหลี่จิ้งคืออะไร แต่หลินซินเหยีย นรู้ หล่อนคงต้องการอุปกรณ์ทานอาหารที่จงจึงห้าวใช้ เอาไป ตรวจ

ครั้งนี้หล่อนเห็นว่ามีโอกาส ก็เลยทํา หากครั้งนี้ไม่สำเร็จ พวก

เขาก็คงจะทํามันอีก

ครั้งหน้าคงหาโอกาสที่จะสับเปลี่ยนยากแล้ว คงไม่เหมือน ครั้งนี้ที่ทำให้พวกเขาหลุดพ้นไปอย่างราบรื่น

เธอยื้อจงจิ่งห้าว ” เรากลับก่อนเถอะ เรายังมีธุระอีกนะ ”

” ถ้างั้นฉันก็ไม่รั้งพวกเธอไว้แล้วล่ะ ” หลี่จิ้งให้พวกเขา สภาพเหวินชิง ก่อนที่หล่อนจะแสดงท่าที่เอือมระอา จงจึงห้าวยืนขึ้น ก่อนจะหันไปมองเหวินชิง ” ผมไปก่อนนะครับ
เหวินชิงที่กำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความเสียใจ ก็ไม่ได้ยิน เสียงของจงจึงห้าว หลี่จิ้งตอบรับ ” โอเคจ้ะ ว่าเธอกับไปก่อน เถอะ เดี๋ยวฉันดูแลเขาเอง ”

จงจิ่งห้าวมองไปที่หลี่จิ้ง เขารู้สึกถึงความผิดปกติของหลี่จิ้ง ใน

เหมือนหล่อนหวังว่าอยากให้เขารีบไป ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงซื้อ ให้อยู่ต่ออีกหน่อย

หลินซินเหยียนดึงแขนเสื้อเขาไปมา ก่อนจะยิ้มและพูดว่า ” เสี่ยวเฉินกับเสี่ยวลุยรอเราอยู่นะคะ ”

จงจึงห้าวเหมือนกำลังครุ่นคิดสงสัยอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะ หันตัวไป

หลี่จิ้งที่กำลังพยุงเหวินชิงอยู่ ก็พูดขึ้นว่า ” ถ้างั้นฉันไม่ส่งพวก

เธอแล้วนะ ”

หลินซินเหยียนหันไปโบกไม้โบกมือให้หล่อน ” ไม่ต้องส่งแล้ว ค่ะ เราไปก่อนนะคะ

เมื่อออกจากบ้าน หลินซินเหยียนมือที่ยื้อแขนจงจึงห้าวอยู่ ก็ คลายออก

จงจึงห้าวก้มหน้าลงมา แล้วเหลือบตาไปมองเธอ ” ว่าแต่เธอมี ธุระอะไร ”
ในวันนี้หลินซินเหยียนก็ทําตัวแปลกอยู่เหมือนกัน

หลินซินเหยียนฉันอยากไป คิดอยู่สักพักก็ตอบว่า ” ฉันสัญญา เสี่ยวเฉินกับเสี่ยวลุยไว้แล้วว่าวันนี้จะรีบกลับบ้าน

นี่คือเรื่องที่บอกว่าคุณว่ามีธุระหรอกเหรอ ” จงจึงห้าวเลิกคิ้ว

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอด ของเขาแล้วออดอ้อน ” นี่ก็ธุระเหมือนกัน ไม่ได้หรือไง ”

จงจิ่งห้าวรู้สึกชอบมากที่เธออ่อนตัวเขาแบบนี้ เขาจึงยกมือขึ้น มาโอบตัวเธอไว้ ก่อนจะเอาหน้าซุกเข้าไปในซอยคอเธอ ” ได้สิ คุณพูดอะไรก็ได้หมดแหละ ผมฟังคุณทุกอย่าง

ลมหายใจอันร้อนระอุของเขากระทบลงบนผิวของเธอ มัน ทำให้รู้สึกจักจี้ เธอจึงผลักเขาออก ” พอเลย อย่ามาลักไก่นะ ”

จงจิ่งห้าวงับเข้าไปที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ ก่อนจะยิ้มอย่าง

กรุ้มกริ่ม ” ผมก็อยากกลับบ้านเร็วๆ เหมือนกัน ”

พูดจบก็ไม่เหลือช่องให้หลินซินเหยียนโต้ตอบหรือปฏิเสธ อะไร ก็ลากเธอขึ้นรถไป

ในขณะที่นั่งรถอยู่ หลินซินเหยียนก็พลิกดูโทรศัพท์หาว่าหลิน ซีเฉินเผยแพร่คลิปอะไรออกไป ผลสุดท้ายเห็นมันปรากฏอยู่ใน เวยป๋อ CCTVก็ตอบรับคลิปนี้เช่นเดียวกัน แล้วยังเรียกร้องให้ หน่วยงานที่เกี่ยวข้องตรวจสอบเรื่องนี้อีกด้วย

หลินซินเหยียนมีท่าทีที่สงบนิ่งขึ้นมา เธอหันหน้าไปมองจงจึง ห้าว ” ลูกชายของคุณ…. ”
“ทีม ”

จงจิ่งห้าวหันมา

หลินซินเหยียนยื่นโทรศัพท์ไปให้เขาดู

จงจิ่งห้าวกลับไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องใหญ่อะไร มันคือความ หมายของประโยคนั้นมากกว่า มือสะอาดก็ไม่จำเป็นต้องล้าง ถ้า ไม่ทำอะไรผิดก็ไม่ต้องกลัวการตรวจสอบ

ถ้าตัวเองไม่ทำตัวให้เป็นแบบอย่าง ก็บอกได้เลยว่า สมควรที่ จะโดนตรวจสอบ

แต่ยังไงเสียเขาก็คิดว่าลูกชายของเขาทำดีมาก

หลินซินเหยียนเก็บโทรศัพท์กลับไป เธอหายใจเข้าลึกๆ และก็ได้แต่หวังว่าคลิปวิดีโอที่หลินเฉินเผยแพร่ออกไปนั้น จะไม่ถูกใครรู้

จงจึงห้าวรู้ดีว่าเธอกำลังกังวลอะไร ก็เลยให้คำหวานเป็นยา ปลอบประโลมหัวใจของเธอ ” ไม่มีใครรู้หรอก ”

เมื่อเขารู้ว่าหลินเฉินจะทำอะไร เขาก็ให้คนเป็นลบร่องรอย

พวกนั้นหมดแล้ว

ไม่มีให้ตรวจเจอ ว่าหลินซีเฉินเป็นคนส่งออกไปแน่นอน

เมื่อหลินซินเหยียนโล่งใจแล้ว ขณะนั้นโทรศัพท์ของเธอใน กระเป๋าก็ดังขึ้น เป็นสายของพยาบาล หลินซินเหยียนได้ให้เบอร์ กับพยาบาลที่รับผิดชอบฉินยาเอาไว้ แล้วบอกว่าเมื่อมีเรื่องอะไรให้โทรศัพท์หาเธอ

” ตามคําสั่งของหมอประจำตัวของคนไข้แล้ว คนไข้สามารถ ย้ายไปห้องธรรมดาได้แล้วนะคะ แต่ว่าตอนนี้คนไข้ไม่ยอม เปลี่ยนห้องค่ะ ”

หลินซินเหยียนพูด ” โอเคทราบแล้วค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังไป เมื่อวางสายหลินซินเหยียนก็พูดว่า ” ตอนนี้คุณคงต้องไปส่ง

ฉันทีโรงพยาบาลแล้วล่ะ ”

จงจึงห้าวไม่ถามก็รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องไปโรงพยาบาล ข้าง หน้าเป็นถนนสายสิบ เขาเลยขับเปลี่ยนเส้นทางของรถ

เพียงไม่นานรถก็มาจอดที่ร้านจอดรถของโรงพยาบาล

หลินซินเหยียนและจงจึงห้าว ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปใน อาคารด้วยกัน จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องไอซียูของชั้นยี่สิบเอ็ด

เมื่อเดินไปถึงระเบียงทางเดินก็เห็นซูจ้านกำลังยื้อยุดฉุด กระชากกับพยาบาล “คุณให้ผมเข้าไปพูดกับเธอสักคำเถอะ แค่ ค่าเดียวเอง ”

“ไม่ใช่เพราะดิฉันไม่ให้คุณเข้าไปจริงๆ ค่ะ แต่เป็นเพราะ คนไข้ไม่ต้องการพบคุณ ฉันก็หมดหนทาง คนไข้ท่านนี้เป็นกรณี พิเศษ ไม่สามารถรับแรงกระตุ้นได้ ดังนั้นขอให้คุณ ใจเย็นๆ หน่อยนะคะ ลองให้คนไข้หายดีแล้ว คุณอยากจะเจอยังไง อยาก จะพูดอะไร ก็ไม่มีปัญหาค่ะ แต่ตอนนี้อย่าพึ่งทำให้ดิฉันลำบาก ใจเลยนะคะ ” พยาบาลพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุดปาก
หลินซินเหยียนเห็นภาพตรงหน้าแล้ว ก็รู้เลยทันทีว่าทำไมฉัน ยาไม่ยอมย้ายเข้าห้องผู้ป่วยธรรมดา

เธอจึงรีบเดินเข้าไปตรงนั้น ” ซูจ้าน ”

ซูจ้านหันมา เมื่อเห็นหลินซินเหยียนที่โผล่เข้ามา ก็ปล่อยมือ จากพยาบาล ” พี่สะใภ้…”

นี่โรงพยาบาลหรืออะไรกันแน่ ” หลินซินเหยียน พูดเสียง

11

เข้ม

ซูจ้านรู้ดีว่าที่นี่คือที่ไหน แต่ในใจของเขาช่างทรมานเหลือเกิน เลยอยากจะเจอฉินยาสักครั้ง

ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ”

” อยากจะขอโทษเธอหรือสารภาพผิดกับเธอกันแน่ ” คำพูด ของหลินซินเหยียนมันกำลังทิ่มแทงเขาอยู่ ” ตอนนี้สภาพเธอ เป็นยังไง เสียโฉม แท้งลูก ผู้หญิงคนหนึ่งการสูญเสียรูปลักษณ์ ภายนอกไปก็เหมือนการสูญเสียกระดูกและเลือดเนื้อ รู้ไหมว่ามัน ยากสําหรับเธอแค่ไหน ถ้านายยังเห็นใจกันอยู่ ก็อย่าไปรบกวน เธอ ให้เธอสงบสักพัก ฟื้นฟูร่างกายตัวเอง แค่นี้ไม่ได้เหรอ ”

ซูจ้านก็เข้าใจทุกอย่าง ” ผมแค่อยากเห็นเธอสักครั้งเท่านั้น เอง ได้ไหมครับ ”

” เธอไม่อยากให้นายเห็นสภาพเธอตอนนี้ต่างหาก ” หลินซิน เหยียนลดน้ำเสียงลงมา ” ฉันไม่ได้ปิดบังนาย ตอนนี้ฉันหาโรง พยาบาลที่ดีให้กับเธอแล้ว ฉันจะพาเธอไป รอให้เธอหาย ฉันจะบอกที่อยู่กับนาย พอถึงตอนนั้นก็คุยกันเองก็แล้วกัน แต่ในตอน นี้ที่เธอยังไม่หายดี

นายอย่ามารบกวนเธอเลยนะ

ซูจ้านได้ฟังแล้วก็รู้สึกกระวนกระวาย จะพาฉันยาไปงั้นเหรอ

พี่สะใภ้.……..……..”

“นี่คือความต้องการของฉินยา ” หลินซินเหยียนตัดบทเขา ซูจ้านหันไปมองจงจึงห้าวอยากขอความเห็นใจ ” จิ่งห้าว… ”

ฉันช่วยนายไม่ได้จริงๆ ” จงจึงห้าวปฏิเสธตัดบทเช่นกัน เขา ฟังค่าภรรยาของเขาทั้งหมด

เรื่องนี้เขาก็รู้สึกว่าระหว่างจงจึงห้าวควรจะเว้นระยะให้ใจเย็น สักพัก ถ้าเจอกันตอนนี้ ปมในใจก็ยังไม่สามารถที่จะคลี่คลาย ออกมาได้

ซูจ้านปวดใจจนไม่รู้จะว่ายังไง ” คุณแค่อยากจะเจอเธอ เท่านั้นเอง ทำไมต้องปฏิเสธผมด้วย ”

” กันเจอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว มันจะไปมีประโยชน์อะไร นายได้ 11 รับรู้ถึงความรู้สึกของฉินยารึเปล่า เสียโฉมไปแล้ว นายจะให้เธอ เอาหน้าที่ไหนมาเจอนาย ทำไมนายถึงเห็นแก่ตัวขนาดนี้ ถึงคิด แต่เรื่องของตัวเอง แล้วไม่คิดถึงเธอบ้าง “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ