บทที่ 339 ยารักษาโรคอะไร

ร่างของซูจ้านเกร็งทันที คิดไม่ถึงว่าจะเจอฉินยาที่นี่ เขาอยาก ปล่อยหลิวเฟยเฟยด้วยสัญชาตญาณ แต่ว่า ขณะที่เขาปล่อยมือ หลิวเฟยเฟยก็จับเขาไว้ ทำท่าเจ็บขามาก เหมือนดั่งถ้าไม่พยุงตัว ซูจ้าน ก็ไม่สามารถยืนเองได้

ซูจ้านไม่ขยับตัวอีก ไม่ได้ผลักหลิวเฟยเฟยอีก วินาทีนี้ เขาก็ อยากดูว่าฉันยาเห็นเขาอยู่กับหลิวเฟยเฟยแล้วจะโกรธหรือไม่

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้หลบหน้าเขา ไปเยี่ยมคุณย่าบ้าง แต่ ท่าทางที่มีต่อเขานั้นเย็นชามาก เย็นชาจนทำให้เขารู้สึกว่า ฉัน ยาไม่ได้มีความรู้สึกกับเขาแม้แต่นิดเดียว

พอดีตอนนี้หลิวเฟยเฟยอยู่ข้างกายเขา เขาก็อยากใช้โอกาส นี้ทดสอบทัศนคติที่เธอมีต่อเขา ถ้าหากเธอโกรธ นั่นหมายความ ว่าเธอยังใส่ใจเขาอยู่

หลิวเฟยเฟยแอบมองซูจ้าน คิดไม่ถึงว่าเขาไม่ได้ผลักเธอออก รู้สึกดีใจ แต่แสดงออกเป็นเสียใจ “คุณฉิน คุณเข้าใจผิดแล้ว ขา ฉันบาดเจ็บ เดินไม่ได้ ซูจ้านก็เลยมาโรงพยาบาลเป็นเพื่อน

“ฉันไม่ได้เข้าใจผิด

ฉินยาถือใบสั่งยาในมือ กำไว้อย่างแรง เล็บทะลุกระดาษ จิก เข้าที่เนื้อฝ่ามือ มีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้น ที่จะทำให้เธอมีสติ
เธอ มอย่างสบายใจ “ฉันกับ …. ณ บ้าน ไม่มีความ สัมพันธ์อะไรกันแล้ว เขาจะอยู่กับใคร เป็นอิสระของเขา”

ซูจ้านเม้มปากแน่น แล้วก็กล้ามเนื้อในตัวเกร็งแน่น ในใจ วุ่นวายไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ รับไม่ได้กับความเฉยชา ของจินยา

เธอยิ่งเฉยชา ก็หมายความว่าเธอไม่ใส่ใจเขาเลย

หลิวเฟยเฟย ใจเบิกบาน

แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมา เพราะว่า เธอยังไม่แน่ใจต่อการ แสดงออกของซูจ้าน ในตอนนี้ ตายใจจากฉินยาแล้ว หรือว่า อย่างอื่น

ครั้งนี้ เธอต้องจับซูจ้านให้ได้

ซูจ้านกดความผิดหวังและเจ็บปวดในใจไว้ไม่ได้พูดอะไรเลย ยื่นมือกอดเอวหลิวเฟยเฟยไว้ “เราไปกันเถอะ”

เดินสวนทางกับฉินยา ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ ที่ไปชน ไหล่ของฉินยา

ฉินยาอาเจียนหนักมาก ร่างกายไม่มีแรง ถูกซูจ้านซนจนเกือบ ล้ม โชคดีที่ด้านข้างเธอเป็นหน้าต่าง เธอใช้มือตัน จึงไม่ได้ล้มลง ไป

เธอจับหน้าอกไว้ ค่อยๆนั่งลง อยากจะดันความเจ็บปวดที่จะ ล้นออกจากใจเข้าไป
ความรู้สึกเดียวที่เธอมีก็คือเจ็บ เหมือนกับหัวใจโดนคนชุด เป็นหลุม เหลือไหลไม่หยุด

เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะเหลือไหลหมดตัวจนแห้งตายไหม

ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกของเธอรุนแรงเกินไปหรือเปล่า กระเพาะ เธอเริ่มปั่นป่วน เธอปิดปากรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

หน้าประตูโรงพยาบาล ซูจ้านส่งหลิวเฟยเฟยขึ้นแท็กซี่แล้ว

“คุณกลับไปก่อน”

หลิวเฟยเฟยอยากจับเขาไว้ แต่ก็ไม่กล้า กลัวว่าเพิ่งมีความ รู้สึกดีขึ้นบ้าง เพราะความรีบร้อนของเธอทำให้บ้านไม่ชอบเธอ

“คุณยังมีธุระเหรอ?” หลิว

ซูจ้านตอบอืม ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาปิดประตูรถ หลิวเฟยเฟ ยกังวล เห็นได้ชัดว่าที่เขาไม่ไป ก็เพราะจะกลับไปหาฉันยา

เธอรีบลดกระจกลง “คุณจะไปอธิบายกับคุณฉันใช่ไหม? ต้อง ให้ฉันไปช่วยคุณพูดให้ชัดเจนไหม เพราะว่าเราไม่มีอะไรกัน จริงๆ”

ซูจ้านรู้สึกรำคาญเล็กน้อย ไม่ต้อง

พูดจบเขาก็บอกให้รถออก

มองดูรถขับออกไป ซูจ้านเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล ไป ถึงทางเดินที่เจอฉินยาเมื่อกี้ แต่บนทางเดินไม่เห็นเงาของฉันยา แล้ว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเดินไปที่หน้าล็อบบี้ที่มีคนเดินไปมา แต่ก็มองไม่เห็นร่างของฉันยา ซูจ้านต้องอดรู้สึกผิดหวังไม่ได้

เขาก้มหน้าผิดหวัง ขณะที่เขายอมแพ้กำลังจะจากไป ก็เห็นฉัน ยาเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอกดหน้าท้องไว้ สีหน้าซีดขาว ดู แล้วเหมือนคนป่วย

เขารีบเดินเข้าไปพยุงเธอไว้ “คุณเป็นอะไรไหม?”

ฉันยาเงยหน้าก็เห็นใบหน้าที่เลือนลาน ไม่นาน เธอก็เริ่ม ใบหน้านั้นชัดขึ้น ไม่รู้เพราะอะไร มองชัดแล้วว่าคือบ้าน เธอ รู้สึกลำคอแน่น จมูกเหมือนถูกยัดด้วยสำลี ความรู้สึกพุ่งเข้าไป ในดวงตาเธอ เธอก้มหน้า “กลับมาทำไม อยากเห็นสภาพทุเรศ ของฉันเหรอ?”

ซูจ้านก็ปากเข็ง ทั้งๆที่อยากเจอเธอ เป็นห่วงเธอมาโรง พยาบาลเพราะไม่สบาย “อืม”

ฉันยายิ้ม ยิ้มจนน้ำตาจะไหลออกมา “คุณมาหาฉันแบบนี้ ไม่ กลัวแฟนเก่าคุณ…ไม่ ตอนนี้น่าจะเป็นแฟนคนปัจจุบันที่คืนดี กันแล้ว คุณไม่กลัวเธอโกรธเหรอ?”

“เธอไม่ได้ชี้ใจน้อยขนาดนั้น”

ฉินยาอึ้ง นี่หมายความว่าเมื่อก่อนเธอขี้ใจน้อย? เธอหัวเราะอย่างหดหู ที่แท้การโกรธเพราะใส่ใจ มันไม่ถูก? แต่ใจกว้างตามใจคือรักแท้
เหอะเทอะ

เธอรู้สึกบ้านพลิกผันแง่มุม

คุณไปเถอะ ไม่ต้องการ” ฉินผลักมือเขาออก จ้านไม่ปล่อย คุณสบาย? หมอว่ายังไง มีปัญหาตรงไหนต้องรักษายังไง

คำถามเป็นขบวน ฉินยาอึ้งไปชั่วขณะ แต่เรียกสติอย่างเร็ว เธอเงยหน้ามองซูจ้าน ทันใดนั้น ก็หัวเราะเสียงดัง “หมอบอกว่านี่ของฉันบาดเจ็บเธอจับตำแหน่งหัวใจ“เจ็บยังไงไหม

ซูจ้านมองเธอ เพราะผมเหรอ?

แต่ว่าแต่รู้จักคุณแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองมาก ไปเชื่อหวานเชื่อคุณ คุณหลอกฉันสำเร็จ”

ซูจ้านส่ายหัว ผมไม่ได้โกหก ผมอยากดีกับจริง…..

“เก็บคำพูดนี้ไปกับผู้หญิงเขาแล้ว

เธอมองแล้วอยากลุกจากไป ว่าจ้านยอมปล่อย เธอจับมือเธอไว้ แต่ผม
“คุณปล่อยฉัน” ฉินยาพยายามสะบัดมือเขา แต่เขาจับไว้แน่น

มาก ตัวเองก็ไม่มีแรง ขัดขืนไปก็สูญเปล่า ซูจ้านดึงใบสั่งยาจากมือเธอมา กดเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ “นั่ง

รอผมตรงนี้” ซูจ้านกลัวเธอไปอย่างไม่บอกกล่าว พูดเตือนว่า “ถ้าคุณกล้า ไปก่อน ผมก็จะไปวุ่นวายกับคุณที่ร้าน

ฉันยามองเขา ตอนนี้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะโกรธ “ซูจ้าน เมื่อ ไหร่คุณถึงจะโต? ทำตัวไม่รู้จักโต

ซูจ้านหัวเราะ ใช่ เขารู้สึกผ่อนคลายต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ สิ่งที่ เป็นก็คือตัวตนที่แท้จริงของเขา แม้แต่สมัยที่อยู่กับหลิวเฟยเฟย ก็ไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนอยู่กับฉันยา

“รอผม” ซูจ้านไปรับยาที่ช่องจ่ายยา

มีแค่วิตามินB6กล่องเดียว ซูจ้านดูแล้วดูอีก เขาถามหมอที่ ช่องจ่ายยา “ขอถามหน่อยครับ ยาตัวนี้รักษาโรคอะไร?”

โรงพยาบาลคนเยอะมาก หมอที่ช่องจ่ายยาไม่ได้ยิน

ซูจ้านพูดเสียงดังขึ้น ถามอีกรอบ “ไม่ทราบว่า วิตามินBตัวนี้ รักษาโรคอะไร?”