บทที่ 338 สืบอดีตของหลิวเฟยเฟยอย่างละเอียด

เฉิงยู่ซิ่วตอบเรียบเฉย อืม

“ถ้าอย่างนั้นเขายอมวางมือไม้?” หลินซินเหยียนถามอย่างรีบ

ร้อน

เฉิงซิ่วถอนหายใจยาว ส่ายหน้า “ไม่ อีกอย่างเขาสังเกตเห็น เรื่องฐานะของจิ้งห้าวแล้ว แต่ว่า ฉันไม่ยอมให้เขาสืบต่อไป แน่นอน”

หลินซินเหยียนกำลังจะพูดว่าจงจึงห้าวรู้แล้ว มือถือที่วางอยู่ บนโตะก็สั่น

แสดงชื่อคนที่โทรมาคือเสิ่นเผยชวน

หลินซินเหยียนมองเฉิงซิ่ว “หนูขอรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ” เธอลุกขึ้นเดินไปข้างหน้าต่าง กดรับสาย “ฮัลโหล

“ผมเอง เรื่องที่จึงห้าวให้ผมสืบ ผมสืบเรียบร้อยแล้ว”

หลินซินเหยียนตัวเกร็ง ยึดหลังตรง “คุณพูดเลย”

“คําสองคำพูดไม่ชัดเจน พวกเราเจอกันค่อยพูดดีกว่า” เสิ่น เผยชวนพูด

หลินซินเหยียนคิดไปครู่หนึ่ง พูดว่า “ได้”

วางสายแล้ว เธอเก็บมือถือในกระเป๋าเดินกลับไปที่ห้องอาหารเห็นเฉิงซิ่วมองปลิงทะเลในถ้วยของเธอ เธอยิ้มถาม “แม่ หิวแล้วเหมือนกันใช่ไหม”

ขณะพูดเธอก็เดินเข้าไปเอาถ้วยสะอาดในครัว ตกปลิง ทะเลในเธอให้ท่าน “แม่อย่ารังเกียจนะ อันนี้หนูยังไม่ได้กิน

เพิ่งยวกับมือเธอ “แม่ยังไม่หิว หนูกินเถอะ ดูหนูผอมขนาดนี้ เรื่องของไปยื่นหนึ่ง หนูอย่าเอาตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องเลย

หลินซินเหยียนบอกว่าได้

นิสัยของจงจิ้งห้าว เธอก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับไปยื่นหนัง

เฉิงซิ่วเข้าห้อง หลินซินเหยียนฝืนกลืนปลิงทะเลลงไป แล้ว ดื่มน้ำตาม เสร็จแล้วแต่งตัวออกจากบ้าน

เสิ่นเผยชวนส่งที่อยู่นัดเจอกันให้เธอ เธอขับรถออกไป

เป็นร้านเหล้าแห่งหนึ่ง เพราะเป็นกลางวัน ข้างในคนไม่เยอะ

เงียบสงบมาก เสิ่นเผยชวนนั่งดื่มเหล้าอยู่หน้าบาร์

เห็นหลินซินเหยียนเข้ามา ถามว่า “คุณอยากดื่มอะไร?” “ขอน้ำผลไม้ให้ฉันก็พอ” เธอนั่งลง

เงินเผยชวนให้บาร์เทนเดอร์เทน้ำผลไม้ให้เธอ หลินซินเหยีย นมองเขา “ทำไมถึงเลือกที่นี่

“เวลานี้มันเงียบ อีกอย่าง ผมอยากดื่มสักแก้ว” เขาดื่มเหล้า คำหนึ่ง
วางแก้วเหล้าลง แต่มือของเขาไม่ได้ปล่อยเขาไปมา น่า รังเกียจไร้ยังอาย ประโยชน์นี้ ยังไม่พอที่จะอธิบายคนที่สกปรก และร้ายกาจแบบนี้”

หลินซินเหยียนถามอย่างระวัง “คุณมีเรื่องอะไรเหรอ?”

ไม่อย่างนั้น ทำไมถึงได้มีความคิดแบบนี้

เสิ่นเผยชวนไม่ได้พูด แต่ยื่นเอกสารที่เขาวางบนโต๊ะให้หลิน นเหยียน “คุณดูเองละกัน

หลินซินเหยียน พอจะเดาออกว่าข้างในเป็นอะไร

เห็นท่าทางเสิ่นเผยชวน เรื่องข้างในคงไม่น่าจะดี

เธอเปิดเอกสารด้วยอารมณ์อยากรู้และไม่สบายใจ ด้านในเป็นเรื่องในอดีตของหลิวเฟยเฟย เอกสารสิบกว่าหน้า และรูปภาพบางส่วน

มีรูปที่หลิวเฟยเฟยเข้าออกสถานที่หรูหรากับผู้ชายคนหนึ่ง เธอวางรูปถ่าย แล้วอ่านเอกสารด้านใน

ทีละหน้า ยิ่งถึงข้างหลังใจของเธอก็ยิ่งหดหู

ซูจ้านบอกว่า หลิวเฟยเฟยบอกเขาว่าที่จากเขาไปเพราะว่าเธอ มีลูกไม่ได้ ไม่อยากทำให้เขาลำบากไปด้วย แต่เท่าที่ดูแล้ว หลายปีนี้ เธอไปทำแท้งที่โรงพยาบาลตั้งหลายครั้ง

“ทําไมเขาถึงหน้าบ้านขนาดนี้? เขายังเป็นผู้หญิงอยู่ไหม?” เสิ่นเผยชวนกัดฟันพูด ถ้าไม่ใช่สติที่หลงเหลืออยู่บอกเขาว่าผู้ชายที่ดีไม่ทำร้ายผู้หญิง เขาคงไปต่อยหลิวเฟยเฟยแล้วถาม เธอว่า ทำไมถึงไร้ยางอายขนาดนี้?

ตอนนั้นที่จากไปเพราะว่าผู้ชายรวยคนหนึ่ง

ไปเป็นเมียบำเรอให้เขา

เงินเผยชวนยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

เขาโกรธไม่ใช่เพราะสิ่งที่หลิวเฟยเฟย ที่เขาโกรธเพราะ หลิวเฟยเฟยทําเรื่องพวกนี้แล้ว ทำไมยังกลับมาหาจาน?

ให้จ้านรับของเหลือจากคนอื่นเหรอ?

ดูเอกสารหน้าสุดท้ายจบ หลินซินเหยียนโยนเอกสารไปบน โต๊ะ ในใจรู้แล้วว่าหลิวเฟยเฟยกลับมาทำไม เพราะว่าตอนนี้ตัว เองอายุมากแล้วหมดสวยแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็แต่งงานมีลูกแล้ว เธอหมดหวังแล้ว ถึงกลับมาหาบ้าน

เสิ่นเผยชวนเก็บเอกสาร “ผมจะไปหาบ้าน กันเขาถูกคนอื่น หลอก”

“เดี๋ยวก่อน” หลินซินเหยียนเรียกเขาไว้

“คุณไปบอกเขา ไม่ตื่นเต้นเท่าให้เขารู้เอง” หลินซินเหยียนหรื ตา ผู้ชายในนั้นดูเหมือนจะรวยมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่เลี้ยงผู้หญิง คนหนึ่งนานขนาดนี้ ต้องรู้ว่าเลี้ยงเมียบำเรอคนหนึ่งต้องใช้เงิน มากแค่ไหน

เธอคิด จงจึงห้าวรู้จักคนรวยไม่น้อย บางทีอาจจะรู้จักคนนี้ก็ได้

หลังจากในใจเธอมีแผนแล้ว ก็พูดกับเสิ่นเผยชวนว่า “ฉันไป ก่อนนะ” เงินเผยชวนเรียกเธอไว้ “อย่าลืมเรียกผมด้วยนะ”

เขาก็อยากรู้ว่าซูจ้านรู้โฉมหน้าที่แท้จริงของหลิวเฟยเฟยแล้ว

จะเป็นยังไง

หลินซินเหยียนบอกว่ารู้แล้ว เธอขึ้นรถไม่ได้ไปที่ร้าน แต่ไปหาจงจึงห้าว จงจิ่งห้าวประชุมอยู่ เธอไปรอเขาที่ออฟฟิศเขา

พื้นที่กว้างขวาง รับแสงแดดได้เป็นอย่างดี ทำให้คนที่อยู่ใน นั้นรู้สึกสบาย เธอเดินไปริมหน้าต่าง มองทิวทัศน์ที่เจริญที่สุด ของเมืองนี้ ถึงแม้จะเป็นกลางวัน ไม่มีแสงไฟระยิบระยับ ก็ยังคง ดูสวยงามตระการตา

แสงสว่างสาดส่องลงมา หลินซินเหยียนยื่นมือไปจับ เสียดาย แสง ไม่ใช่สิ่งที่คนจับต้องได้

จงจิ่งห้าวประชุมเสร็จ ผลักประตูออฟฟิศออก ก็เห็นผู้หญิงที่ ยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามา ร่างผอมบางของเธอ เหมือนดั่งนางเอกในนิยาย

เขาเดินเข้าไปอย่างเบาๆ กอดเอวเธอจากข้างหลัง วางคางไว้ ที่ไหล่ของเธอ “คิดถึงผมเหรอ?”
หลินซินเหยียนไม่มีอารมณ์ “คุณรู้จักคน อยวนไหม?” จงจึงห้าวไม่รู้จักลู่ยวน แต่เคยได้ยินชื่อ รู้จักพ่อของเขา จงจิ่งห้าวเอาหน้าซบเข้าไปในผมของเธอ ถามด้วยเสียง น้อยใจ “คุณถามถึงเขาทำไม?”

หลินซินเหยียนหันหน้าไปมองเขา พูดอย่างจริงจัง “ฉันอยาก ให้เขาไปเจอหลิวเฟยเฟย”

ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันนานขนาดนั้น เจอหน้ากันต้องมีการ โต้ตอบแน่

ถ้าซูจ้านเห็นกับตาตัวเอง มันน่าเชื่อถือกว่าหลักฐานทุกอย่าง

จงจึงห้าวเข้าใจแล้ว “เผยชวนสืบเรียบร้อยแล้ว?”

หลินซินเหยียนตอบอืม เล่าเรื่องที่เสิ่นเผยชวนสืบมาให้เขาฟัง จงจึงชวนสีหน้าไม่เปลี่ยน พูดอย่างเรียบเฉย “ผมจัดการเอง

เขาไม่ชอบจัดการเรื่องแบบนี้ แต่ฝั่งหนึ่งเป็นเพื่อนของหลินซิน เหยียน อีกฝั่งหนึ่งเป็นเพื่อนของตัวเอง เขาจำเป็นต้องยุ่ง

หลินซินเหยียนเชื่อว่าเขาจัดการได้ดี พูดอย่างจริงจัง

“ขอบคุณค่ะ”

จงจึงห้าวยื่นมือเข้าไปในเสื้อของเธอ บีบเนื้อเธอเบาๆ พูด ด้วยเสียงแหบ “คุณจะขอบคุณยังไง?”

หลินซินเหยียนรู้สึกคัน บิดตัวไปมา เตือนเขาด้วยเสียงจริงจัง “ที่นี่เป็นบริษัท ออฟฟิศคุณ ถ้าเกิดมีคนมาเห็น คุณจะเอาหน้าไปไว้ไหน?”

“ไม่มีคนเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้า” จงจึงห้าวหัวเราะ “คุณยินดีทำกับ ผมที่นี่ไหม?”

หลินซีนเหยียน ”

ทำไมเขาถึงได้หน้าด้านได้ถึงขนาดนี้?

หลินซินเหยียนไม่ยอมทำ ผลักเขาออก คุณหน้าไม่อาย ฉัน ยังรู้จักอาย

จงจิ่งห้าวจงใจกัดคอของเธอ แรงไปหน่อย หลินซินเหยียน

องด้วยความเจ็บ “อ้าก”

แต่เธอก็รีบปิดปาก กำหมัดไว้ต่อยที่หน้าอกของเขาไม่หยุด จงจึงห้าวไม่ขยับ เหมือนดั่งภูเขาที่เคลื่อนไหวไม่ได้ ทันใดนั้น เขาจับมือที่ไม่เชื่อฟังของเธอ ยกไปไว้เหนือหัว กดตัวเธอแนบไว้ ที่กระจก ก้มตัว จูบปากของเธอ……

หลินซินเหยียนซัดขืน เขาก็กัดเธอ อีกอย่างยังใช้แรงหนัก จน หลินซินเหยียนร้องเจ็บ

เขาหัวเราะ “คุณร้องเต็มที่เลย

หลินซินเหยียนรู้ว่าเขาจงใจ เธอจ้องหน้าเขา

จงจิ่งห้าวจูบตาของเขา เลียเธอจนเปียก

อีกด้านหนึ่ง ฉินยาอาเจียนหนักมาก กินอะไรเข้าไปก็อาเจียน ออกมาหมด จนไม่มีอะไรให้อาเจียนแล้ว ร่างกายไม่มีแรงเลยเธอทําอะไรไม่ได้ จึงต้องไปโรงพยาบาลให้หมอตรวจ เพื่อจ่าย ยาแก้อาเจียน

หมอจ่ายวิตามินB6เพื่อแก้อาหารอาเจียน เธอนำใบสั่งยา กําลังลงไปแผนกรับยาชั้นล่าง เดินผ่านแผนกกระดูก เห็น จําน พยุงตัวหลิวเฟยเฟยเดินออกมาจากห้องตรวจ

บนทางเดินโล่งมาก แม้แต่ที่หลบก็ไม่มี เธออยากหลบก็ทำไม่

“ยังเจ็บไหม?” ซูจ้านถามอย่างเป็นห่วง

หลิวเฟยเฟยส่ายหัว “ต้องรบกวนคูณ……” พอเธอเห็นฉันยา ก็กลืนคำพูดลงไป ควงแขนของเขาแน่นขึ้น

ซูจ้านเห็นเธอมองไปข้างหน้า จึงเงยหน้า ก็เห็นฉันยายืนอยู่ ตรงนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ