บทที่ 335 โชคชะตาแกล้งคน

เกาหยวนส่งเธอกลับไป พอถึงบ้าน จงจึงห้าวยังไม่กลับมา ลูก ทั้งสองอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังจะเข้านอน พอเห็นหลินซินเหยียนเข้ามา หลินลุยซีก็วิ่งไปหา กอดขาของ

เธอไว้ “หม่ามกลับมาแล้วเหรอ?”

หลินซินเหยียนอุ้มเธอขึ้นมา หอมแก้มเล็กๆของเธอ “ทำไมยัง ไม่นอนอีก?”

สาวน้อยคิดไปมาก็พูดว่า “หนูรอหม่ามีอยู่

“รอใคร ดื่มนมอยู่ชัดๆ” หลินซีเฉินเปิดโปงเธออย่างไม่ เกรงใจ

สาวน้อยขึงตาใส่พี่ชาย “ไม่รักพี่ชายแล้ว”

หลินซีเฉินใส่ชุดนอนขนฟู วางแก้วนม ในมือ เหล่ตามองน้อง สาว “พูดความจริงก็ไม่รักแล้ว?”

สาวน้อยมุดตัวอยู่ในอ้อมกอดของหลินซินเหยียน พูดออด อ้อน “หม่ามี้ดูพี่รังแกหนู”

หลินซินเหยียนตบหลังเธอ พูดปลอบว่า “พอแล้ว พี่ไม่ได้ว่า หนูหรอก”

หลินซีเฉันรู้สึกว่าน้องสาวไม่รู้จักโต ทำเป็นแต่อ้อนแม่ เขากลับห้องไปนอน
ตอนนี้เขานอนคนเดียว หลินลุยซีนอนกับเฉิงซิ่ว เธอไม่ยอมนอนคนเดียว บอกว่ากลัว

หลินซึเฉินคิด มีอะไรน่ากลัว?

เฉินจิ๋วนำแก้วนมที่เด็กทั้งสองคนดื่มไปล้างแล้วเดินกลับมา ถามหลินซินเหยียนว่า “หนูกลับมาคนเดียวเหรอ?”

เพราะว่าเธอไม่เห็นจงจึงห้าว

หลินเหยียนวางลูกสาวลง “ไปเล่นกับพี่ชายก่อนนะ

“หนูอยากให้หม่ามอุ้ม” หลินลุยซีกอดเธอไว้ไม่ปล่อย ไม่ยอม

ลงมา

หลินซินเหยียนปลอบเธอ “เสี่ยวลุยน่ารักที่สุด รอวันหยุด หม่า มี้พาหนูกับพี่ไปเที่ยว”

“จริงเหรอ?” สาวน้อยตื่นเต้น

ความจริงเธอปลอบง่ายมาก ให้กินเล่นเที่ยวก็พอแล้ว

หลินซินเหยียนจับหัวของเธอ บอกว่าจริง สาวน้อยถึงยอมไป เล่นกับหลินซีเฉิน

“มีเรื่องจะพูดกับฉัน?” เฉินซิ่วถาม

ไม่อย่างนั้นทําไมเธอถึงให้เด็กออกไป

หลินซินเหยียนพูด “ไปพูดที่ห้องนอน

“ไปห้องฉัน” หลังจากที่เธอพาหลินลุยซีนอนด้วย ก็แยกห้องกับจงเฟิง ตอนนี้ในห้องไม่มีคน

หลินซินเหยียนพยักหน้า

เมื่อเข้าไปในห้องนอนแล้ว หลินซินเหยียนก็ปิดประตู เฉิงซิ่ว

ยื่นมือเรียกเธอ “มานั่ง หลินซินเหยียนนั่งที่ขอบเตียง เธอรวบรวมคำพูดในใจ “เหวิน

ชิงเกิดอุบัติเหตุ”

“อาการหนักไหม?” เฉิงซิ่วถาม

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “หนูไม่รู้ จึงห้าวไปดูแล้ว”

เฉิงซิ่วถอนหายใจ “คนเรานี่ก็คาดการณ์ไม่ได้เลยว่าพรุ่งนี้ จะเกิดอะไรขึ้น……….

“นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ” ความจริงหลินซินเหยียนก็อยากรู้ว่าเฉิง

ซิ่วเกลียดเหวินชิงหรือเปล่า

เฉิงยู่ซิ่วเบิกตากว้าง รู้สึกไม่อยากเชื่อ ไม่ใช่อุบัติเหตุ นั่นก็คือ คนทำ ใครกล้าทำแบบนี้?

“ลูกบุญธรรมของไปหงเฟย ไปยื่นหนึ่งมาเมืองแล้ว เรื่องนี้ เขาเป็นคนทํา เพื่อแก้แค้นให้ไปหงเฟย”

เฉิงซิ่วก้มหน้า คิดอะไรหนักใจ “เรื่องก็ผ่านไปนานขนาดนี้ แล้ว ทำไปเพื่ออะไร?”

“ผ่านไปนานแค่ไหน บาดแผลที่เคยสร้างไว้ยังคงอยู่ แม่ไม่ โกรธเหรอ?” หลินซินเหยียนถามความในใจ
เฉิงซิ่วลุกขึ้น เดินไปข้างหน้าต่าง มองออกไปข้างนอก

“ความผิดถูกเอาอะไรไปวัดล่ะ? ตอนนั้นฉันรับปากเหวินเสียน เอง ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา แต่ว่า สิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นความ คาดการณ์ของฉัน คิดอย่างละเอียดแล้ว เหวินซึ่งจะทำผิดมาก ขนาดไหน? ถ้าหากว่าฉันเป็นมือที่สามที่ไปทำลายชีวิตคู่ของเห วินเสียนจริง เขาทำแบบนี้ ก็คงทำให้มีคนปรบมือเห็นด้วย?”

“แต่ว่าคุณแม่ไม่ใช่” หลินซินเหยียนมองเธอ

“แต่ว่า เรื่องมันเริ่มต้นที่ฉัน ถ้าตอนที่เหวินเสียนหาฉัน ฉัน ปฏิเสธ ก็จะไม่มีเรื่องที่ตามมา บางทีชะตาชีวิตแกล้งคน หรืออาจ จะเป็นพรหมลิขิต เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ฉันปล่อยวางหมดแล้ว”

เธอคิดว่าตอนนี้ชีวิตของเธออยู่ในจุดสูงสุดแล้ว อยู่กันทั้ง ครอบครัว อย่างมีความสุข นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่กล้าคิดมาก่อน ถึง แม้ว่าจงจึงห้าวยังคงไม่ยอมพูดกับเธอ

แต่ว่าได้เจอหน้ากับบ่อยๆ ก็เป็นเรื่องดี

เธอพอใจมากแล้ว

“หนูช่วยแม่พูดกับไปยื่นหนิงหน่อย” เฉิงซิ่วรู้ดีแก่ใจ อยาก แก้แค้นเหวินชิงไม่ใช่เรื่องง่าย ไปยื่นหนึ่งเป็นลูกบุญธรรมของไป หงเฟย เธอก็ไม่อยากให้เขาเกิดเรื่อง

“เกรงว่าคงไม่มีใครพูดกับเขาได้” หลินซินเหยียนมองอย่าง ชัดเจน การปรากฏตัวครั้งนี้ของไปยื่นหนึ่ง เห็นได้ชัดว่า มาเพื่อ แก้แค้นเหวินชิง
เฉิงซิ่วถอนหายใจ ความแค้นของคนรุ่นก่อน ไม่ควรกระทบ มาถึงคนรุ่นหลัง

“ถ้าหาก ไปยื่นหนังทำสำเร็จ แม่จะดีใจไหม?” หลินซินเหยียน

เดินเข้าไป

เฉิงซิ่วส่ายหน้า “ฉันไม่ดีใจเหวินซึ่งมีความผิด แต่ว่า เขา ถือว่าจิ่งห้าวเป็นคนในครอบครัว คือความจริง

เธอไม่อยากให้จงจึงห้าวรู้ความจริง ก็เพราะกลัวว่าเขาจะรับ ไม่ได้ เขานับถือเหวินซึ่งมาตลอด เหวินชิง ใส่ใจน้องสาวแค่ไหน ก็ดูแลปกป้องลูกของน้องสาวมากแค่นั้น

เธอเห็นทุกอย่างในสายตา

เธอไม่อยากให้ลูกของตัวเองต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเหตุการณ์ ไม่รู้ถูกผิดในอดีต

เธอสามารถได้เห็นเขาแบบนี้ทุกวัน ก็พอใจแล้ว ไม่ได้คาด หวังว่า เขาจะเรียกเธอว่าแม่สักครั้งในชีวิตนี้

“ไปยื่นหนึ่งอยู่ไหน?” ทันใดนั้น เฉิงซิ่วหันมา

เธอจะมองเขาสร้างปัญหาแล้วนิ่งดูดายไม่ได้ เห็นแก่หน้าไป หงเฟย เธอก็ควรไปพูดโน้มน้าวเขา

หลินซินเหยียนบอกสถานที่พักของไปยื่นหนึ่งให้เธอรู้

เธอเคยไปบ้านตระกูลเหวินหนึ่งครั้ง เธอรู้สึกว่าวิธีของเฉิงซิ่ว ถูกต้อง ในเมื่อปิดปังแล้ว เรื่องก็ผ่านไปแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องยึดเยื่อกันอีก รื้อเรื่องราวออกมาผลเสียมากกว่า

ในนั้นคนที่ต้องเจ็บปวดที่สุดคือจงจึงห้าว คนในครอบครัวที่ เขาเคารพมาตลอดคือศัตรู คนที่เขาเย็นชาด้วยตลอดเวลา จนถึงขั้นเกลียด คือแม่แท้ๆ การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ จะให้เขารับ ได้ยังไง

จะไปเผชิญหน้ายังไง ?

เธอกลัวว่าไปยื่นหนึ่งจะทำลายความสงบสุขในตอนนี้

“รีบพักผ่อนเถอะ”

หลินซินเหยียนตอบอิ่ม แล้วหันเดินออกจากห้อง

ตอนที่เธอเดินออกจากห้อง จงจึงห้าวก็เดินเข้ามาจากประตู เห็นเธอเดินออกจากห้องนอนของเฉิงซิ่วพอดี

แววตาเขากะพริบ

หลินซินเหยียนเดินเข้าไป รับเสื้อคลุมในมือเขามาถามว่า “อาการหนักไหม?”

“ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต แขนหัก ต้องพักรักษาตัว”

จงจิ่งห้าวพูดจบก็ขึ้นชั้นสอง หลินซินเหยียนแขวนเสื้อคลุมเขา เรียบร้อย ก็ตามขึ้นไป

ประตูห้องเปิดออก ก็เห็นร่างบึกบึนยืนอยู่ข้างเตียง เขากำลัง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต หันหลังให้หลินซินเหยียน “คุณไปห้องเขา ทําไม?”
หลินซินเหยียนปิดประตูเดินเข้าไป “เสี่ยวลุยนอนกับท่าน ฉัน เข้าไปดูลูก ทำไม ไม่ได้เหรอ?”

จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบกลับ ถอดเสื้อเชิ้ตออก โยนไปที่เตียง ถอด เข็มขัดออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ

ไม่นานก็มีเสียงน้ำไหลพราก ในห้องน้ำ หลินซินเหยียนรู้ว่าเขายังมีสิ่งขวางกั้นระหว่างเฉิงซิ่ว

เธอต้องถอนหายใจ รู้สึกว่าตัวเองรู้เยอะก็เป็นความกดดัน อย่างหนึ่ง ถ้าหากเธอไม่รู้อะไรเลยก็คงดี?

จะได้มองปัญหาทุกอย่างในมุมมองของเขา จะได้ไม่ต้องมี เรื่องวุ่นวายมากมายขนาดนี้

คิดถึงเรื่องของไปยื่นหนิง เธอก็รู้สึกปวดหัว

ไม่รู้ว่าควรพูดกับเขาดีไหม ไม่พูด เธอก็กลัวว่าไปยื่นหนึ่งจะ

ทําเรื่องอย่างอื่นอีก

พูดแล้ว ด้วยความฉลาดของจงจึงห้าว ต้องมองความสัมพันธ์ ของเรื่องทั้งหมดออกแน่

เธอคิดจนเหม่อลอย ไม่รู้ว่าน้ำในห้องน้ำหยุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“คิดอะไรอยู่?”

เธอเงยหน้า ก็เห็น………

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ