บทที่ 334 แก้แค้นกันไปมาเมื่อไหร่จะสิ้นสุด

เขากำลังคิด ถ้าหากเธอท้องจะเป็นยังไง? แค่คิดก็รู้สึกดีงาม จนอดยิ้มไม่ได้

หลินซินเหยียนไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของผู้ชายตรง หน้าเลย ตักน้ำซุปที่จงจึงห้าวตักให้ทีละช้อนทีละช้อน ถึงแม้ว่า เป็นฤดูใบไม้ผลิแล้วแต่อากาศยังคงหนาวอยู่ ดื่มน้ำซุปร้อน ร่างกายก็อุ่นขึ้น

ระหว่างกินข้าวเธอลุกไปเข้าห้องน้ำ ตอนออกมา ถูกพนักงาน เรียกไว้ “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคือคุณหลินใช่ไหม?” หลินซินเหยียนไม่ได้หันกลับไปทันที แต่รู้สึกแปลกใจ ถาม

อย่างระวังตัว “คุณมีเรื่องอะไร?

พนักงานหญิงหยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “มีผู้ชาย นั่งรถเข็นท่านหนึ่ง ให้ฉันเอาจดหมายนี้ให้คุณ”

ตอนที่ไปยื่นหนิงจ้างเธอให้ช่วยเขาส่งจดหมาย ก็ชี้ตัวแล้วว่า ให้หลินชินเหยียน

พนักงานหญิงรู้ว่าคือหลินซินเหยียน ที่ถามเมื่อกี้ ก็เพื่อความ มั่นใจ เพื่อป้องกันส่งผิด คิดไม่ถึงว่าหลินซินเหยียนระวังขนาดนี้ เธอจึงหยิบจดหมายออกมา

หลินซินเหยียนหันไปมองรอบด้านด้วยสัญชาตญาณ พนักงานหญิงพูด “เขาออกไปแล้วค่ะ”

ไปยื่นหนังมาเมืองแล้ว?

เธอรับจดหมายมาจากพนักงาน ลังเลไปครู่หนึ่งแล้วเปิดอ่าน ด้านในไม่ได้มีเนื้อหาเยอะ มีแค่บรรทัดเดียว ผมพักอยู่ที่โรงแรม ดังถึง ห้อง608 มาหาผม ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเขาแปลกมาก และไม่คิดจะไป เขาอยากพูด แต่เธอไม่ได้อยากฟัง

เธอฉีกจดหมายทิ้งลงในถังขยะ จากนั้นก็เดินเข้าด้านใน จงจึง ห้าวกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ดูแล้วท่าทางเคร่งเครียด หลินซินเหยี ยนนั่งลง รอจนเขาวางสายแล้วถึงถาม “ใครโทรมา?”

จงจึงห้าวบอกว่าหลี่จิ้ง เหวินซิงเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่โรง พยาบาล ลูกชายของพวกเราไม่อยู่ในประเทศ เขาต้องไปดู หน่อย

เขาลุกขึ้น “ผมส่งคุณกลับบ้าน

หลินซินเหยียนตึงเครียด เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับไป ยื่นหนิง ไม่อย่างนั้นทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนี้ เธอได้รับจดหมาย อีกฝั่งหนึ่งเหวินชิงก็เกิดอุบัติเหตุ?

เธอเงยหน้ามองจงจึงห้าว “คุณไปโรงพยาบาลเถอะ ฉันนั่งรถ กลับเอง”

จงจิ่งห้าวเม้มปากเห็นได้ชัดว่าไม่ไว้ใจที่จะให้เธอกลับคนเดียว

หลินซินเหยียนดึงมือเขา “อย่าเห็นฉันเป็นเด็ก เวลาที่ไม่มีคุณ ฉันก็อยู่ได้เป็นอย่างดี? ฉันเป็นผู้ใหญ่ ดูแลตัวเองได้

จงจิ่งห้าวเงียบไปครู่หนึ่ง ถึงบ้านแล้วโทรหาผม

หลินซินเหยียนพยักหน้า พูดจาเร่งเขา “รีบไปเถอะ

หลังจากจงจึงห้าวไปแล้ว หลินซินเหยียนก็ลุกเดินออกจากร้าน อาหาร เธอยืนรอรถอยู่ริมถนน ถึงแม้ว่าจะเข้าสู่เดือนกุมภาแล้ว แต่อากาศยังคงหนาวอยู่ เธอจึงดึงเสื้อกันหนาว

รถสีดำคันหนึ่งขับมาจอดอยู่ข้างเธอ เกาหยวนเดินลงมาจาก รถ เปิดประตูรถ ทําท่าเชิญให้หลินซินเหยียน “คุณหลินเชิญ” เกาหยวนคือผู้ช่วยของไปยื่นหนึ่ง ตอนนี้ หลินซินเหยียนมั่นใจ

แล้วว่าอุบัติเหตุของเหวินชิงเกี่ยวข้องกับไปยื่นหนึ่ง

ไม่อย่างนั้นจะบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง? จงจิ่งห้าวจากไป คนของเขาก็มาทันที ตอนนี้ เธอก็รู้สึกสนใจว่าไปยื่นหนิงจะพูดอะไรกับเธอ เธอก้มตัวเข้าไปนั่งในรถ

ไม่นานรถก็ขับไปถึงโรงแรม

รถจอดแล้ว เกาหยวนก็ลงไปเปิดประตูให้เธอ หลินซินเหยียน เดินลงไป เกาหยวนทำท่าเชิญอีกครั้ง หลินซินเหยียนมองเขา แล้วก้าวเดินเข้าไป
เกาหยวนเดินอยู่ข้างหน้า เข้าไปในลิฟต์ไปถึงชั้นหก เดิน ไปถึงห้อง608 เกาหยวนยืนอยู่ข้างๆ “คุณหลินเข้าไปเถอะ ประธานไปรอคุณอยู่ด้านใน

หลินซินเหยียนเปิดประตูห้องเดินเข้าไป

ความอบอุ่นจากห้องโชยมา มองเห็นบานกระจกผืนใหญ่ ไป ยื่นหนังนั่งหันหลังให้ประตู ดูเหมือนกำลังชื่นชมทิวทัศน์ย่าม ราตรี และดูเหมือนกำลังรอใครอยู่

เธอก้าวเดินเข้าไป

“มาแล้วเหรอ”

ไปยื่นหนึ่งไม่ได้หันกลับมา

“ประธานไปพยายามขนาดนี้ ฉันจะไม่มาได้ยังไง?” หลินซิน เหยียนยืนอยู่ข้างเขา มองวิวยามค่ำคืนของเมืองเช่นกัน เหมือนดั่งเมืองที่ปกคลุมอยู่ใต้แสงสี มันมีความวิจิตรงดงาม และมีสีสัน

“มิน่าคุณถึงอยากกลับมาขนาดนี้ ที่แท้ที่นี่สวยงามขนาดนี้

“ไม่ ฉันอยากกลับมา ไม่ใช่เพราะเมืองนี้ แต่เป็นเพราะว่าคนที่ อาศัยอยู่ในเมืองนี้”

สุดท้ายไปยืนหนึ่งก็หันมามองเธอ แต่หลินซินเหยียนไม่ได้มองเขา แต่หันข้างให้เขา

“ถ้าหากไม่มีเรื่องของเหวินชิง คุณจะมาไหม?”
“ไม่” หลินซินเหยียนตอบอย่างหนักแน่น

ไปยื่นหนังยิ้มอย่างเอือมระอา “ไม่กลัวผมเสียใจ?”

“ฉันว่า ถ้าหากคุณจะเสียใจ ก็คงเสียใจไปแล้ว?”

เพราะตอนอยู่ไปเฉิงเขาก็รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจงจึง ห้าวแล้ว อีกอย่างเธอเลือกที่จะไม่มาพบเขา ก็เพราะไม่อยาก ทําร้ายเขา

“ผมมาได้ครึ่งเดือนแล้ว” ไปยื่นหนึ่งพูดเสียงเรียบ

หลินซินเหยียนหันไปมองเขา เขามาที่เมืองได้ครึ่งเดือน

แล้ว?

ครึ่งเดือนนี้เขาทําอะไรบ้าง?

“ไม่คิดว่าอยากทําให้เหวินซิงเกิดอุบัติเหตุมันง่ายมาก?”

หลินซินเหยียนไม่เข้าใจ ความจริงเขามาหาเธอเองก็ได้ ไม่ จําเป็นต้องอะไรใหญ่โต

ไปยื่นหนึ่งไม่ได้ปิดปังเธอ “ผมรู้แล้ว”

“คุณรู้อะไร?” หลินซินเหยียนรู้สึกไม่ดีในใจ

“เหวินซึ่งก็คือคนที่ตัดนิ้วพ่อเลี้ยงของผม” ไปยื่นหนิงมองหลิน ซินเหยียนอย่างลึกซึ้ง “คุณก็รู้ใช่ไหม? คุณรู้สาเหตุทั้งหมดของ เรื่องนี้ แต่คุณตกลงกับใครบางคนไว้ว่า พูดไม่ได้ ใช่ไหม?”

หลินซินเหยียนกำมือไว้แน่น ตอบไม่ตรงคำถาม “เพราะฉะนั้น ที่คุณมา เพื่อแก้แค้น? อุบัติเหตุของเหวินชิง คือการตั้งใจ เพราะคุณวางแผนมานาน

ไปยื่นหนึ่งโน้มน้าวเฉิน เงินสำเร็จ รู้มาจากปากของเฉิน เงิ นว่าคนที่ติดนิ้วของไปหงเฟยคือเหวินชิง

อย่างอื่นไม่ยอมเปิดเผยอะไรมาก ไปยื่นหนังดูออก เฉินเป็น เกลียดเหวินชิง ถึงได้ยอมบอกเขา

แต่ว่าก็เข้าใจได้ เพราะว่าครั้งนั้นคนที่ถูกขังยังมีน้องสาวเขา ด้วย เขาถึงได้อยากมือตัวเอง เรียกร้องความยุติธรรมในอดีตให้ น้องสาวของตัวเอง

“นี่ก็คือคำพูดที่คุณอยากพูดกับผม?” หลินซินเหยียนห้ามเขา แก้แค้นไม่ได้ และไปเล่าให้จงจึงห้าวฟังไม่ได้ว่าเรื่องในครั้งนี้ เขาเป็นคนทํา

“ผมอยากเจอคูณ” ไปยื่นหนึ่งมองเธอ

หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นผ่อนคลาย “ฉันมีสามี”

ไปยื่นหนึ่งก้มหน้า หัวเราะ “อย่าลาดเกลือบนแผลของผมได้ ไหม?”

หลินซินเหยียนไม่อยากยืดเยื้อกับเขา “อยากแก้แค้นเขา ไม่ใช่เรื่องง่าย ที่นี่คือเมือง ไม่ใช่ไปเฉิง ถ้าหากคุณตัดสินใจ แล้ว ฉันจะไม่ห้ามคุณ ทุกคนต่างก็มีจุดยืนของตัวเอง ฉันอยาก พูดแค่คำเดียว แก้แค้นกันเมื่อไหร่จะจบสิ้น?”

เขาแก้แค้นเหวินชิง ไปหงเฟยจะฟื้นคืนชีพไหม?
จะย้อนเวลากลับไป ไม่ถูกกักขังหลายปีนั้นไหม?

ไม่ได้

การแก้แค้นนั้น ก็เป็นเพียงแค่การปลอบใจของคนที่มีชีวิตอยู่ เท่านั้น

“ฉันต้องไปแล้ว” พูดจบหลินซินเหยียนก็หมุนตัวเดินออกไป

ไปยื่นหนังเรียกเธอไว้ “ถ้าหากเป็นคนในครอบครัวคุณ ถูก ทำร้ายแบบนี้ คุณให้อภัยได้ไหม?”

หลินซินเหยียนหยุดฝีเท้า แต่ไม่ได้ตอบ เพราะว่าเธอก็ไม่รู้ เหมือนกัน ดูเหมือนจะยากที่ไม่โกรธแค้น ก็เหมือนที่เธอโกรธ แค้นหลินกั๋วอัน