บทที่ 327 ฉันจะบอกความลับอย่างหนึ่งให้นะ

หลินซินเหยียนตกใจค้างไปชั่วขณะ “คุณ คุณรู้ได้อย่างไร?”

ไม่นานหลินซินเหยียนก็เข้าใจขึ้นมา เธอหรี่ตาเล็กน้อย “คุณรู้ อยู่แล้วตั้งแต่แรกใช่มั้ย? เพียงแต่ไม่ยอมบอกฉัน?”

จงจิ่งห้าวกุมมือเธอแน่นขึ้น “อย่าคิดมาก…

“ฉันไม่ได้คิดมาก หากคุณไม่รู้ เมื่อกี้จะบอกฉันทำไมล่ะ?” หลังจากเริ่มตึงเครียด ตอนนี้ ความคิดของเธอเริ่มชัดเจนขึ้น เรื่อยๆ

จงจิ่งห้าวปิดบังเธอ คงมีเหตุผลที่ปิดบังเธอแน่… เพียงชั่วพริบ ตาความคิดหนึ่งก็ผุดเข้ามาอยู่ในหัวของเธอ

หรือว่าที่เกิดเรื่องนั้นไม่ใช่จวงจื่อจีน แต่เป็นหลินกั๋วอัน แต่

เพราะเกี่ยวข้องกับจวงจื่อจีน ดังนั้นจงจึงห้าวถึงปิดบังเธอ?

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจเรื่องหนึ่ง นั่นคือทำไมจวงจื่อจีนถึงยืน หยัดที่จะแต่งงานกับหลินกั๋วอันอีกครั้ง เพราะเธอมีจุดประสงค์

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอรู้สึกเสียใจที่ตอนนั้นไม่ได้ห้ามจวงจื่อจีน

“เรื่องเกิดขึ้นเมื่อไหร่?” เธอหลุบตาลงต่ำ จงจิ่งห้าวเงียบไปสักพัก “ปีก่อน”

นั่นก็แสดงว่า ไม่กี่วันมานี้
หลินซินเหยียนถามอีกครั้ง “มีหลักฐานไหม?”

“หลินกั๋วอันได้รับสารไนไตรท์ในปริมาณที่มากเกินไป ตามคำ บอกเล่าของคนใช้ แม่ของคุณเข้าครัวทำอาหารทั้งสามมื้อให้กับ เขาด้วยตัวเองในแต่ละวัน”

เธออ้าปาก แต่กลับพบว่าตัวเองไม่มีคำพูดใดจะพูดออกมา มี เพียงเสียงสะอึกสะอื้นและความเสียใจ ทำไมถึงไม่เอะใจแต่แรก ถึงความคิดของจวงจื่อจีน

ท่ามกลางลมหนาว จงจึงห้าวจอดรถที่หน้าสถานีตำรวจคดี อาญาของเมืองB

เสิ่นเผยชวนรออยู่หน้าประตูด้วยตนเอง เมื่อเห็นรถของพวก เขาขับเข้ามา ก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป

หลินซินเหยียนลงจากรถ เธอยืนอยู่ที่ประตูอย่างลังเล

จงจึงห้าวเดินเข้ามากอดและปลอบเธอ “ที่นี่มีเสิ่นเผยชวนอยู่ เธอจะไม่ลำบากอะไร วางใจเถอะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

“เข้าไปสิ” เสิ่นเผยชวนพูด

เมื่อเข้าไปในห้อง เสิ่นเผยชวนนำพวกเขาเข้าไปที่ห้องทำงาน

ของเขาเอง

เพราะว่าเขาจัดการให้พาจวงจื่อจีนมาที่นี่

“ฉันอยากพูดคุยกับเค้าตามลำพัง” หลินซินเหยียนพูด
เงินเผยชวนเงยหน้าขึ้นไปมองจงจึงห้าว เห็นเขาตอบตกลง เสิ่นเผยชวนถึงจะพูดว่า “เข้ามาสิ รอสักครู่ฉันจะไปพาเธอเข้ามา วันนี้ที่นี่ไม่มีใครเข้ามาหรอก”

ความหมายคือ เธออยากจะพูดอะไรกับจวงจื่อจีนก็ได้ ไม่มี ใครติดตามและไม่มีใครแอบฟัง

หลินซินเหยียนพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน เสิ่นเผย

ชวนจัดเก็บเรียบร้อย ดังนั้นจึงสะอาดและรัดกุมมาก

หลินซินเหยียนนั่งลงบนโซฟา เธอไม่มีกะจิตกะใจไปคิดเรื่อง อื่น เพียงแค่อยากพบจวงจื่อจีนไวๆ อยากถามเธอให้ชัดเจน เธอ ได้คิดอย่างนั้นหรือเปล่า?

ไม่นานประตูสำนักงานก็ถูกผลักออก สติของเธอก็ตึงเครียด ขึ้นมา ถึงขั้นยืดหลังตรง แต่ไม่กล้าหันหลังไปมอง

ฝีก้าวของจวงจื่อจีนมีความลังเลเล็กน้อย เสิ่นเผยชวนเทน้ำ

สองแก้ววางไว้บนโต๊ะและพูดเบาๆว่า “ไม่ต้องรีบ

พวกเธอจะพูดคุยกันนานแค่ไหนก็ไม่เป็นไร

หลินซินเหยียนตอบรับเบาๆ เสิ่นเผยชวนออกจากห้องไปและ

ปิดประตู

จวงจื่อจีนยืนอยู่ข้างหลังเธอ เรียกเธอ “เหยียนเหยียน หลินซินเหยียนกำมือแน่น แต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา จวงจื่อจีนถอนหายใจ แล้วเดินเข้ามา
หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น จวงจื่อจีนดูจะผอมลงเล็กน้อย คง เป็นเพราะเสิ่นเผยชวนเธอจึงไม่ได้ใส่กุญแจมือ หน้าตาก็ยังปกติ เหมือนเดิม

เธอมองจวงจื่อจิ่นนานมาก

ตอนที่กำลังมาที่นี่เธอมีสิ่งที่อยากจะพูดมากมาย อยากจะถาม อยากจะบ่น แต่เวลานี้ เธอกลับพูดอะไรไม่ออก

คงเป็นเพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน จวงจื่อจิ่นนั่งตรงหน้าเธอ แล้วเปิดปากขอโทษ “ขอโทษ” เพราะเป็นความผิดของเธอ ที่คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่เคยได้คิดถึง

เธอ

ความรู้สึกที่อดกลั้นเอาไว้ระเบิดออกมา หลินซินเหยียนยิ้ม แห้งๆก่อนจะพูดออกมาว่า “ขอโทษจะมีประโยชน์อะไร? แม่ใช้ วิธีนี้ เอาตัวเองเข้าไปชดใช้ จะมีความหมายอะไร…”

“มีแน่นอน” จวงจื่อจีนขัดจังหวะเธอ “เพราะเขาทำร้ายลูกชาย ของฉันจนตาย ตอนนี้ฉันส่งเขาไปหาลูกชายของฉัน ฉันผิด หรอ?”

หลินซินเหยียนมองเธออย่างตกตะลึง

“ที่จริงหลังจากที่พวกเรากลับมาเจอเขาโดยไม่บังเอิญครั้งนั้น พวกเราก็เริ่มค่อยๆติดต่อกันอีกครั้ง ฉันรู้เขาสนใจความ สัมพันธ์ระหว่างเธอกับจงจิ่งห้าว อยากเลื่อนขั้นจากความ สัมพันธ์นี้ ฉันเลยใช้โอกาสนี้เข้าหาเขา เขาคิดว่าฉันยังคงเป็นฉันคนเดิมอยู่ หลอกได้ง่ายขนาดนี้ เป็นเขาต่างหากที่โง่!” จวง จื่อจีนพูดถึงตรงนี้ ก็ตื่นเต้นอยู่หน่อยๆ

ตอนนี้เธอยังจําได้ ก่อนที่หลินกั๋วอันจะถูกพิษแล่นไปทั่วร่างจน ตาย ท่าทางที่ดูเจ็บปวดมาก ในตอนนั้น เธอก็ยืนอยู่ที่ข้างเตียง มองดูเขาดิ้นอย่างทรมาน แต่ไม่มีใครช่วยเขาได้

“เป็นคุณ?” หลินกั๋วอันแผดเสียงด้วยดวงตาที่แดง

“ฉันเอง” เธอมองเขาจากมุมสูง ไม่มีความอบอุ่นใดๆ เหน็บ หนาวยิ่งกว่าหิมะที่ปกคลุมทั่วพื้นข้างนอก “คุณไปเอาความ มั่นใจมาจากไหน หลังจากที่คุณทำร้ายและทิ้งฉันไป ฉันจะยังยก โทษให้คุณอีกงั้นหรอ?”

“ที่แท้คุณก็ต้องการแก้แค้น”หลินกั๋วอันหายใจไม่ออก ราวกับ อีกเพียงวินาทีเดียวเขาจะหยุดหายใจ

จวงจื่อจิ๋นยิ้ม “คนอย่างแก ไม่คู่ควรที่จะมีชีวิตอยู่หรอก หาก ไม่ใช่เพราะแกเหยียนเหยียนก็คงจะไม่ต้องทนลำบากกับฉัน ฉัน ผิดต่อพี่ชายฉัน ไม่ได้ดูแลเธอให้ดี ผิดต่อลูกชายฉัน ที่คลอดเขา ออกมา แต่กลับทำให้เขาต้องใช้ชีวิตอย่างดิ้นรน สุดท้าย แม้แต่ ชีวิตของเขาก็ถูกเอาไป ทั้งหมดนี้ มันเป็นเพราะแก หลินกั๋วอัน!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะแกไล่ฉันไปเหยียนเหยียนคงไม่ต้องลำบาก ลูกชายของฉันคงไม่ต้องตาย หลินกั๋วอัน ที่แกมีวันนี้ เป็นเพราะ แกรนหาที่เอง!”

หลินกั๋วอันมองไปข้างนอก ลูกชาย ลูกชายอะไร?
เขาคลานมาที่ขอบเตียงดึงชายเสื้อของจางจื่อจั่น “ลูกชาย?”

“ตอนที่แกไล่ฉันไป ฉันกำลังตั้งท้อง” จวงจื่อจีนหยุดพูด มอง หลินกั๋วอัน “แต่เพราะว่าระหว่างตั้งครรภ์ฉันได้รับแรงกระตุ้น เขา จึงเป็นเด็กออทิสติก…

นึกถึงการตายของลูกชาย ในใจของจวงจื่อจีน ตอนนี้ก็ยังคง

รู้สึกเจ็บ

ควรจะพูดว่าความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกชายไป เธอไม่เคยจะ

หากไม่ใช่เพราะหลินซินเหยียน เธอเองคงจะไม่มีชีวิตอยู่มา จนถึงตอนนี้

หลินกั๋วอันอ้าปากค้าง แต่กลับเปล่งเสียงไม่ออก เขาเคยมี ลูกชาย แต่ว่าตายไปแล้ว?

ตอนที่ไล่จวงจื่อจีนไปนั้น เส้นวงบอกว่าเธอท้อง เป็น ลูกชาย เขาจึงตัดสินใจไล่จวงจื่อจีนออกไป

แต่เขากลับไม่รู้ว่าจวงจื่อจั่นท้อง แถมยังเป็นลูกชายอีก

ขณะนั้น หลินกั๋วอันรู้สึกเสียใจกับเรื่องในเวลานั้น

เขาเป็นผู้ชาย แน่นอนว่าต้องอยากได้ลูกชาย

ตอนนี้จวงจื่อจิ่นบอกเขาว่าเขาเคยมีลูกชาย ไม่ใช่ในท้องของ เงินซิ่วฉิง ที่ยังไม่ทันออกมาดูโลกก็จากไปเสียแล้ว แต่เป็นมาถึง บนโลกนี้แล้ว เห็นทัศนียภาพของโลกนี้แล้ว แต่เขากลับไม่รู้
ถึงเสือจะดุร้ายแต่เสือก็ไม่กินลูกของตัวเอง ถึงเขาจะโหดร้าย แค่ไหน แต่ในตอนนี้เขาก็เสียใจอย่างถึงที่สุด

เมื่อเห็นหลินกั๋วอันเจ็บปวด จวงจื่อจีนยิ้ม “เห็นแก่ชะตากรรม ที่ใกล้จะตายของแก ฉันจะบอกความลับอีกอย่างหนึ่งให้นะ เหยี ยนเหยียนไม่ใช่ลูกของแก

หลินกั๋วอันเบิกตากว้าง เธอ เธอพูดอะไร หลินซินเหยียนไม่ใช่

ลูกสาวของเขา?

“แก แกหักหลังฉัน…เขาถูกสวมเขามาตั้งแต่แรก จวงจื่อจีนตั้งใจที่จะไม่อธิบาย ก็เพราะอยากเห็นเขาทรมาน

“เลว…คน…..เลว” มือของหลินกั๋วอันจู่ๆก็ห้อยลงมากล้ำกลืน ลมหายใจเฮือกสุดท้าย ตาของเขายังเปิดอยู่ ไม่เต็มใจตาย ตาย ตาไม่หลับ

จวงจื่อจีนมองดูทุกอย่างด้วยสายตาที่เย็นชา หากไม่ใช่เพราะ พี่ชายของเธอป่วยเป็นโรคมะเร็ง ตายไปทั้งที่ยังหนุ่ม เธอจำเป็น ต้องแต่งงานกับหลินกั๋วอันเพื่อธุรกิจของครอบครัวงั้นหรือ?

เดิมทีเธอคิดว่าหลินกั๋วอันเป็นคนรักของเธอ แต่ที่คิดไม่ถึงก็ คือ เขานั้นเดิมที่ไม่ใช่คน