บทที่ 322 อย่าหลุดปากล่ะ

ตอนนี้ทำได้เพียงปิดบังหลินซินเหยียนไว้

“ถ้ามีอะไรคืบหน้า รายงานฉันได้ตลอด จงจิ่งห้าวมองดูเวลา ครู่หนึ่ง “ฉันขอตัวก่อน

เงินเผยชวนตอบ โอเค

เดินถึงหน้าประตูจงจึงห้าวก็หยุดฝีเท้าลง

“นายตัวคนเดียว คืนนี้มากินมื้อส่งท้ายปีเก่าที่บ้านสิ

เสิ่นเผยซวนไม่ใช่คนเมือง คนในครอบครัวก็ไม่อยู่ที่นี่ คืน ข้ามปีเขาไม่อยู่บ้านฉลองปีใหม่ พวกเขาสามคนก็จะนัดเจอกัน ข้างนอก ปีนี้ไม่เหมือนเดิม ซูจ้านแต่งงานแล้ว มีครอบครัวเป็น ของตนเองแล้ว เขาก็มีหลินซินเหยียนและลูกสองคน คืนส่งท้าย ปีเก่าออกไปไหนไม่ได้แน่นอน เห็นชัดว่าเสิ่นเผยชวนรู้สึก อ้างว้างโดดเดี่ยว

“ได้”

เสิ่นเผยชวนยิ้ม “ฉันคิดว่าพวกนายมีครอบครัวแล้ว จะลืมฉัน

ไปแล้วซะอีก”

จงจิ่งห้าวพูดเตือนเขาประโยคหนึ่ง “อย่าหลุดปากล่ะ”

“ฉันรู้แล้วน่า”

จงจึงห้าวเดินออกจากวิลล่า ด้านนอกหิมะตกหนักลงมาเรื่อยๆเสื้อคลุมสีเทาปลิวไปตามลมหนาว หิมะค่อยๆร่วงลงมา ตกลง บนเส้นผมของเขา เขากดปุ่มปลดล็อกที่กุญแจรถ ไฟรถยนต์ กะพริบออกมาครู่หนึ่ง เขาเปิดประตูรถและเข้าไปนั่ง

เปิดกระจกรถลงมองดูวิลล่าที่ใกล้จะถูกหิมะปกคลุมจนหมด ครู่หนึ่ง แล้วดึงสายตากลับมา สตาร์ทรถขับออกไป

รถยนต์จอดลงที่ตระกูลจง ชายคาบ้านแขวนไว้ด้วยโคมแดง

ในค่ำคืนหิมะขาวโพลน สว่างแพรวพราวเป็นพิเศษ

เขาเดินเข้าประตู เห็นเด็กสองคนกำลังแขวนประทัด ปลา… ของตกแต่งวันปีใหม่ต่างๆนาๆ พวกเขารู้สึกสนุกสนาน เลยตื่นเต้นดีใจมาก

จงฉีเฟิงและเฉิงซิ่วตามประกบ กลัวพวกเขาไม่ระวังหกล้มขึ้น

ป้าหนูเดินเข้ามารับเสื้อคลุมที่เขาถอดออก

“เธอล่ะ?” จงจึงห้าวถาม

“อยู่ในห้องค่ะ” ป้าหยูตอบ

“นอนกลางวันหรอ?” จงจึงห้าวถามอีก

ป้าหยส่ายหน้า “ออกไปช้อปปิ้งค่ะ” เธอพูดอวด “แล้วยังซื้อ เสื้อให้ป้าด้วยนะคะ ป้าไม่เคยเจอผู้หญิงที่ดีขนาดนี้มาก่อนเลย

พูดถึงประโยคหลังป้าหยูก็สะอื้นขึ้นมา ตลอดชีวิตของเธอไม่ได้แต่งงาน ไม่มีลูก แม้ว่าจงจึงห้าวจะดีกับเธอ ให้เงินเธอมากมาย แต่ว่า ไม่เคยมีใครซื้อของให้เธอมา

ก่อน

จงจิ่งห้าวตบบ่าเขาเบาๆ “ผมขึ้นไปดูเธอหน่อย

ป้าหยูพูดอย่างยิ้มหวาน “รีบขึ้นไปเถอะค่ะ”

ชั้นบน หลินซินเหยียนนั่งอยู่ตรงหน้าต่างเบย์ กอดหมอนอิงไว้ ในอ้อมแขน สองมือเท้าคางมองหิมะที่ตกลงมาเรื่อยๆ ด้านนอก แม้แต่ประตูห้องถูกเปิดออกเธอก็ไม่รับรู้ถึงสิ่งใด จงจึงห้าวเดินเข้าไป มือวางลงบนบ่าของเธอ “คิดอะไรอยู่?” หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น ขณะนั้น จงจึงห้าวเห็นขอบตาเธอ แดงๆ เอื้อมมือไปลูบแก้มของเธอ “เป็นอะไร?”

“ฉันคิดถึงคุณแม่“หลินซินเหยียนโอบเอวของเขา จริงๆแล้ว เธออยากไปดูเขาที่ตระกูลหลิน แต่ว่า ก็กลัวจะทะเลาะกัน

พวกเธอฉลองปีใหม่ด้วยกันมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่ พวกเธอไม่ได้ฉลองด้วยกัน เธอรู้สึกเสียใจ

“ถ้างั้น ให้ฉันส่งคนไปรับเธอมามั้ย?” จงจึงห้าวลองถามดู

หลินซินเหยียนสายหัว “ช่างเถอะ ฉันกลัวว่าเราจะทะเลาะกัน อีก จริงๆแล้วฉันแค่คิดไม่ออก หลินกั๋วอันเป็นคนเห็นแก่ตัวคน หนึ่ง เค้าน่าจะรู้”

“เลิกคิดได้แล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยมั้ย อีกสักพักพวกเราก็จะ ไปกินมื้อส่งท้ายปีเก่ากันแล้ว” จงจึงห้าวตั้งใจดึงความสนใจเธอไปที่อื่น

“จริงสิ ฉันซื้อเสื้อผ้าให้คุณ คุณลองสวมดูว่าใส่ได้รึเปล่า” เธอ ปล่อยจงจึงห้าว สวมรองเท้าสลิปเปอร์ แล้วเปิดถุงที่วางอยู่บน เตียงออก หยิบสูทที่อยู่ข้างในออกมา “ฉันเห็นว่ามันเหมาะกับ คุณ เลยซื้อมา

เสื้อผ้าของจงจึงห้าวล้วนแต่สั่งทำมาจากต่างประเทศ 114ฤดู เขาไม่จำเป็นต้องไปซื้อเสื้อผ้าในห้าง ที่นั่นมีไซส์ของเขา ทุกฤดู จะส่งมา

เขาเดินเข้ามา หลินซินเหยียนก็คึกคักดีใจ “คุณลองสวมดูได้

มั้ย?”

จงจึงห้าวตอบลืมอย่างให้เกียรติ

หลินซินเหยียนถอดเสื้อบนตัวเขาออก แล้วสวมชุดที่เธอซื้อให้ เข้าไป พอดีตัวมาก จริงๆแล้วเธอเองก็ไม่รู้ว่าจงจึงห้าวสวมไซส์ อะไร แต่ในฐานะดีไซเนอร์คนหนึ่ง เลยค่อนข้างเข้าใจโครงสร้าง ร่างกายของมนุษย์ แค่เห็นส่วนสูงกับน้ำหนักโดยประมาณของ คนคนหนึ่ง ก็สามารถรู้แล้วว่าสวมเสื้อผ้าไซส์อะไรถึงจะเหมาะ สม

เธอจัดปกคอเสื้อให้เขา รีดคอเสื้อจนเรียบอย่างพิถีพิถัน เธอ ทำแก้มป่อง “ฉันเองยังไม่กล้าที่จะซื้อเสื้อผ้าแพงขนาดนี้ใส่มา ก่อนเลย”

เมื่อก่อนเธอคิดแต่จะประหยัดเงินไว้ให้ลูกทั้งสอง นี่เป็นครั้ง แรกที่เธอใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย แถมยังหมดไปกับผู้ชายคนนี้เยอะที่สุด

จงจึงห้าวยิ้มบางๆ “ถ้างั้นคุณ รักผมมาก ยิ่งกว่ารักตัวคุณเอง ใช่มั้ยล่ะ?”

ตนเองรู้สึกเสียดาย แต่เอาให้เขา

หลินซินเหยียนเบะปาก “ฉันเสียใจแล้วล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะเอาไป

จงจิ่งห้าว “.….”

“ห้ามคืน”

เขาชอบ ไม่ใช่เพราะว่าราคาแพงของชุด แต่เป็นเพราะหลิน นเหยียนเลือกให้เขา ต่อให้เป็นร้านธรรมดาข้างทาง เขาก็ใส่

หลินซินเหยียนเอาเสื้อผ้าเก็บใส่ถุง จงใจพูดว่า “ถึงคุณห้าม ก็ ไม่มีประโยชน์หรอก”

เขาเลิกคิ้วขึ้น นัยน์ตาเป็นประกาย “งั้นหรอ?”

“ซะ…ใช่ ไม่ ไม่ใช่ “เผชิญหน้ากับใบหน้าเหมือนยิ้มแต่ก็ เหมือนไม่ยิ้มของเขา เธอรีบกลับค่าทันที

“สายไปแล้ว”เขาพูดยังไม่ทันจบ ก็คว้าเธอเข้ามาไว้ในอ้อม กอดเรียบร้อยแล้ว หลินซินเหยียนปฏิเสธ “คุณอย่ามาลุ่มล่าม นะ”

“ผมลุ่มล่ามตรงไหน? หม?” เขาโอบเอวเธอเข้ามา ริมฝีปาก ประทับลงบนแก้มของเธออย่างสนิทสนม
หลินซินเหยียนรีบกลับคำ “ไม่คืนแล้ว ถ้าคุณชอบต่อไปฉันจะ ชื่อให้อีก”

แบบนี้ เธอคงจะล้มละลายแน่ๆ

“อืม ว่าง่ายแบบนี้สิ” เขาจุ๊บแก้มเธอครั้งหนึ่ง “เราลงไปกัน เถอะ”

ก๊อกก๊อก—

ขณะนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาพอดี เป็นป่าหยู “คุณชายคะ คุณผู้หญิงคะ ตอนนี้เราต้องออกเดินทางกันแล้วนะคะ”

จงจิ่งห้าวตอบว่ารู้แล้ว เขาปล่อยหลินซืนเหยียนออกเพื่อให้ เธอจัดผมที่ถูกเขากอดจนยุ่งเหยิง ผมของเธอ ตรงยาวถึงกลาง หลัง ไม่เคยผ่านการดัด เงางามอย่างมาก

“อย่าให้พวกเขารอเลย”หลินซินเหยียนกล่าว

พวกเขาสองคนเดินลงมาชั้นล่าง เสิ่นเผยชวนก็มาถึงแล้ว เพราะเคยอยู่กับเด็กทั้งสองคนมาก่อน เลยสนิทกับเขามาก หลิน ลุยซีดีอกดีใจที่สุด ลากเขาเข้ามาแล้วพูดขึ้นว่า “เรามีดอกไม้ไฟ เยอะเลย คุณมาจุดด้วยกันกับหนูมั้ยคะ?”

เงินเผยชวนเท้าคาง แกล้งทำเป็นใช้ความคิด “ดอกไม้ไฟ สนุกมั้ย?”

หลินลุยซีพูดอย่างไร้เดียงสาสุดๆ “สนุกสิคะ” เธอใช้มือทำท่า ทาง “เป็นแบบนี้ค่ะ พอเสียงซิ่วลอยขึ้นไปกลางอากาศ จากนั้น เสียงดังปิ้ง ระเบิดออก ก็จะมีดอกไม้ใหญ่ส่องแสงระยิบระยับสวยมากๆเลยค่ะ ”

หลินเฉินกลับยืนเอามือปิดตาอยู่ด้านข้าง อดไม่ได้จริงๆ ที่จะ พูดค่อนแคะเธอ “เธอคิดว่า คุณอาเงินเขาจะไม่รู้ได้ยังไง เขา ตั้งใจหยอกเธอเล่นน่ะ

หลินลุยกะพริบตาปริบๆ “หยอกฉันเล่นทำไม?”

หลินซีเฉิน “…”

เขาหมดค่าจะพูด

ทันใดนั้นหลินลุยซีเห็นหลินซินเหยียนที่กำลังลงมาก็วิ่งเข้าไป หา เงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างออดอ้อน “หม่าม หนูหิวแล้ว”

“พวกเราไปกันตอนนี้เถอะ ทางร้านอาหารโทรมาบอกว่า เตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว” เฉิงซิ่วถือเสื้อคลุมของจงเพิ่งยื่น ให้เขา “สวมนี่ก่อน

จงจิ่งห้าวอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังกอดขาหลินซินเหยียน

นมา

เด็กหญิงน้อยไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไร จะให้หลินซินเหยียนอุ้ม “หม่ามีอุ้ม”

“ไม่ได้” จงจิ่งห้าวปฏิเสธ

เด็กหญิงน้อยไม่พอใจ “ทำไมล่ะ?”

จงจิ่งห้าวเหล่มองทางหลินซินเหยียนแวบหนึ่ง “ดูเธอผอม ขนาดนั้น อุ้มไม่ไหวหรอก”
“อุ้มไหว เมื่อก่อนเธอยังอุ้มหนูกับพี่ชายพร้อมกันได้เลย หลินลุยซีโต้แย้ง

คิดในใจ คุณไม่เข้าใจหม่ามีดีเท่าหนูหรอก

“หม่ามี้หนูได้รับบาดเจ็บ อุ้มไม่ได้”ป้าหยูพูดแทรกออกมา นึกถึงรอยฟกช้ำเขียวม่วงที่น่าตกใจบนเอวของหลินซินเหยียน “ห้องอาบน้ำด้านบน ไม่ได้ทำที่กันลื่นไว้ใช่มั้ยคะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ