บทที่ 319 หลิน วอนตายแล้ว

“นิดหน่อยครับ” ผู้จัดการใหญ่หลายคนของบริษัทดื่มอวยพร เขา เขาไม่ดื่มไม่ได้

เขาใกล้เข้ามาอีก ไออุ่นจากปากเขากระทบเข้าที่ใบหน้าเธอ มันคันยุกยิก หลินซินเหยียนเบือนหน้าหนีเล็กน้อย จงจึงห้าวจับ แก้มของเธอไว้ ปรับให้ตรง ให้เธอมองมาที่เขา แล้วถามไปว่า “มันเหม็นเหรอครับ?”

หลินซินเหยียนพยักหน้า “มีแต่กลิ่นเหล้า คุณคิดว่าไงล่ะ?”

“งั้นผมไปอาบน้ำก่อน” เขาอมยิ้ม “หรือเราไปอาบด้วยกันดี มั้ยครับ?”

หลินเหยียนอายจนหน้าแดงไปหมด ผลักเขาที่หนึ่ง “คุณไม่

ต้องมากวนเลย”

พอเห็นเธอหน้าแดง เขาก็ยิ้มหนักกว่าเดิม ยืนขึ้นจากข้างเตียง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ไม่นานเสียงซูซ่าก็ดังออกมาจากในห้องน้ำ

หลินซินเหยียนม้วนผ้าห่มไว้แน่น รู้สึกตื่นเต้นอยากน่า ประหลาดใจ

ไม่นาน เสียงทุ้มลึกก็ยังออกมาจากห้องน้ำ “ช่วยหยิบเสื้อผ้า ให้ผมหน่อยครับ”
หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมองไปยังประตูกระจกของห้องน้ำ นึกถึงตอนที่เธออาบน้ำ ใส่ชุดคลุมอาบน้ำแค่ชุดเดียว ข้างใน ไม่มีอะไรแล้ว

เธอเอามือกุมขมับ ลืมเอาเข้าไปอีกชุด

เธอลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินไปหยิบชุดใหม่ที่อยู่ในตู้มาชุด หนึ่ง ตอนที่ย้ายเข้ามา เธอได้เตรียมของใช้พวกนี้มาด้วยเธอแกะ ป้ายออก เดินไปหน้าห้องน้ำ แล้วเคาะประตู “นี่ค่ะ”

ไม่นาน ประตูห้องน้ำก็เปิดออก มีมือยื่นออกมาจับข้อมือของ เธอไว้ ในขณะที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกดึงเข้าไปข้างในแล้ว เธอถูกดันเข้าไปพิงอยู่ที่กำแพง

เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ไอ้น้ำลอยฟุ้งเต็มห้องไปหมด ร่างกายที่ เปลือยเปล่าของเขา หยดน้ำระยิบระยับเกาะเต็มไปหมด

“คุณคิดจะทำอะไร…………….

เธอยังไม่ทันได้ถามเสร็จ ก็ถูกจูบเข้าไปแล้ว แล้วทุกอย่างตก อยู่ในความเร่าร้อนของเขา

ประตูกระจกตรงห้องน้ำ มีเงาคู่หนึ่งกำลังเคลื่อนไหว เร่าร้อนแต่เนิ่นนาน

หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าเขาจะถึงจุดสุดยอดเมื่อไหร่ สุดท้ายเธอ ก็หมดแรง ต้องอาศัยให้เขาช่วยอุ้มเอาไว้ไม่อย่างนั้นเธอคงล้มลงไปแล้ว

ในความงุนงงนั้น เธอก็ถูกอุ้มมาที่เตียง ซุกเข้าไปในผ้าห่ม เธอเหนื่อยอย่างถึงที่สุด แต่ยังมีคนที่ก่อความวุ่นวายอยู่ที่ริม ฝีปากของเธอ เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี กัดเข้าไป จงจึงห้าวขมวด คิ้ว จากนั้นมันก็คลายออก แล้วถามอย่างขัดใจว่า “ยังอยากต่อ ใช่มั้ย?”

“คนชั่ว!” หลินซินเหยียนตำหนิออกมา ทั้งๆ ที่ถูกกระทำจน ไม่มีแรงเหลือแล้ว แต่น้ำเสียงที่พูดออกมายังมีความขี้อ้อนอยู่

บนตัวของเธอมีรอยเต็มไปหมด เขารู้ดี ว่าเธอเหนื่อยมากแล้ว จริงๆ จึงไม่ได้ทำอะไรเธอต่อ นอนกอดเธอ ปลอบเธอพร้อมกับ ตบหลังเบาๆ “ผมมันชั่ว ผมมันชั่ว…….

ครั้งนี้หลินซินเหยียนนอนหลับไปลึกมาก ตอนที่ตื่นมาคน ข้างๆ ก็ไม่อยู่แล้ว

เธอลุกขึ้นมาหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะมาดูเวลา ใกล้จะบ่าย โมงแล้ว เธอเพิ่งตาโต นี่เธอนอนไปครึ่งวันแล้วเหรอเนี่ย?

ที่นี่ไม่ได้มีแค่จงจิ่งห้าว ยังมีเพิ่งยวกับจงเฟิง เธอนอนตื่น สายมันจะเป็นยังไง?

คนอื่นเขาจะคิดยังไง?

เธอรีบเปิดผ้าห่มแล้วลงจากเตียง ไม่รู้ว่าเธอเร่งรีบเกินไป หรือ เป็นเพราะการ ‘ทรมาน จากจงจึงห้าวเมื่อคืน ขาทั้งสองข้างของ เธออ่อนแรง จนเกือบล้มลงพื้น ยังดีที่เธอไปคว้าหัวเตียงไว้อย่างใต้ทัน จึงทรงตัวไว้ได้ก่อน เธอยืนตั้งหลังแบบหนึ่งถึงกล้าเดินต่อ เธอเดินไปอาบน้ำ ทันใดนั้น เธอก็เพิ่งสังเกตเห็นร่องรอยที่อยู่ ตามตัว คิ้วของเธอขมวดเป็นปม นี่จะให้เธอออกไปเจอคนอื่นได้ ยังไงเนี่ย?

แล้วเธอก็ด่าจงจึงห้าวในใจไปอีกหนึ่งพันรอบ

อาบน้ำเสร็จ เธอก็ไปหยิบเสื้อกันหนาวคอสูงตัวหนึ่งมาใส่ร่วม กับกระโปรงลายสก๊อต แต่งตัวเสร็จค่อยลงไปข้างล่าง

พอไม่เจอเฉิงจิ๋วกับจงฉีเฟิงที่ห้องรับแขกเธอก็แอบโล่งอกไป บ้าง ไม่อย่างนั้นเธอต้องอายมากแน่ๆ

“ตื่นแล้วเหรอคะ?” วันนี้เป็นวันสิ้นปี ทางวิลล่าไม่มีคน จึงได้ เรียกเธอมาฉลองปีใหม่ด้วยกัน พอเห็นหลินซินเหยียนตื่นแล้ว เธอจึงรีบเข้ามาทักทาย

หลินซินเหยียนจับผมของตัวเองเพื่อปกปิดความผิดปกติของ

เธอ เธอไม่ได้มองตาของป่าหยู แค่ตอบค่ะไปเบาๆ

พอได้ยินเสียงของหลินซินเหยียน จงจึงห้าวก็พับโน๊ตบุ๊คลง เขากำลังดูรายงานประจำปีอยู่ ตอนนี้เขาก็ตัดสินใจไม่ดูแล้ว ลุก ขึ้นจากโซฟา มองมาที่เธอ “น่าจะหิวแล้วมั้งครับ?”

หลินซินเหยียนไม่ได้สนใจเขา เธองอนแล้ว

เธอเดินลงจากบันไดแล้วตรงไปที่ห้องอาหาร

ป้าหยูยิ้มแย้ม “ที่ห้องครัวกำลังอุ่นให้คุณอยู่เลย เดี๋ยวฉันไป ยกมาให้นะคะ”
หลินซีนเหยียนถึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงไป ป้าหนูยกอาหารที่อุ่น เสร็จแล้วมาให้เธอ พอเห็นจงจึงห้าวเข้ามา ก็เดินออกไปอย่างรู้ หน้าที่ “ข้างนอกหิมะตกแล้ว ฉันขอออกไปดูหิมะก่อนนะคะ

จงจึงห้าวปกคลุมเธอมาจากทางด้านหลัง มือทั้งสองวางอยู่ สองข้างของเธอ ริมฝีปากโน้มเข้ามาที่หูเธอ “คุณโกรธเหรอ ครับ?”

หลินซินเหยียนก้มลงไป สองมือยกถ้วยเอาไว้ ซดน้ำซุปร้อนๆ ไปค่าหนึ่ง

ท่าเหมือนกับจงจึงห้าวเป็นอากาศ

จงจึงห้าวหอมแก้มเธอ หลินซินเหยียนก็ยิ่งไม่สนใจเขา เขายิ่ง หนักข้อเข้าไปอีก สอดมือเข้าไปในเสื้อกันหนาวของเธอจากทาง ชายเสื้อ

“จงจิ่งห้าว!” ถูกยุจนโกรธแล้ว ลุกพรวดขึ้นมาจ้องหน้าเขา “นี่ คุณยังมียางอายอยู่มั้ย? ถ้าเกิดมีใครมาเห็นเข้า คุณไม่คิดจะไป เจอใครอีกแล้วใช่มั้ย?”

พอเห็นใบหน้าที่ทิ้งของเธอ เขากลับรู้สึกว่ามันน่ารักดี เขาขา ออกมาเบาๆ “ในบ้านไม่มีใครอยู่ครับ

เฉิงซิ่วกับจงเพิ่งได้พาเด็กๆ ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว บอกว่า จะกลับมาอีกทีตอนกลางคืน

ในบ้านไม่มีใครอยู่

“เมื่อเช้าทำไมถึงไม่ปลุกฉัน? ที่นี่ไม่ได้มีคุณแค่คนเดียว มีคนอยู่เต็มบ้านเลยนะคะ ทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็กๆ ต่างก็ตื่นกันหมดแล้ว มี ฉันคนเดียวที่นอนตื่นสาย คุณคิดว่าผู้ใหญ่จะมองฉันยังไง? คุณ เคยคิดถึงฉันบ้างมั้ย?

“ผมเห็นคุณง่วงมาก” เมื่อคืนตอนที่เขากลับมามันก็เลยเที่ยง คืนไปแล้ว แล้วเขายัง……..กว่าเธอจะได้นอนก็แทบเช้าแล้ว ด้วย เหตุนี้เธอจึงหลับลึกมาก แล้วเขาจะทำใจปลุกเธอขึ้นมาได้ยังไง ล่ะ

จงจึงห้าวเดินเข้ามากอดเธอ หลินซินเหยียนปัดมือเขาออก

เธอรู้สึกไม่พอใจในตัวจงจึงห้าวแล้ว จงจึงห้าวไม่สนใจการ ต่อต้านของเธอ ใช้กำลังกอดเธอเอาไว้ เพื่อกันไม่ให้เธอขัดขืน เอามือของเธอไขว้ไว้ที่หน้าอก หน้าอกที่แข็งแรง แนบชิดไปที่ แผ่นหลังอันเรียวบางของเธอ กัดหูของเธอแล้วถามไปว่า “เมื่อ คืน ผมทำให้คุณเจ็บใช่มั้ยครับ?”

หลินซินเหยียนมองต่ำลง ดวงตามีน้ำไหลรินออกมา เธอ อ้อนวอนไปหลายครั้ง เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตรงนั้นยังระบมอยู่เลย

จงจึงห้าวซุกหน้าเข้าไปที่ซอกคอของเขา ในตอนที่ได้เธอมา เขาก็ศูนย์เสียการควบคุมที่เคยมีไป ต้องการแค่เธอ จนอยากจะ กลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว

ให้เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย

“ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองใต้” เสียงของเขาดังอู้อี้เข้าไปในหูเธอ

เขามีชีวิตมาสามสิบกว่าปีแล้ว เขาอดกลั้นมานานเกินไป พอได้ปลดปล่อย มันจึงเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก

เขาเงยหน้าขึ้นจากซอกคอของเธอ ใช้ใบหน้าสีเธอ “ต่อไปผม จะเบากว่านี้ครับ”

หลินซินเหยียนบิดตัวไปมา และถ่วงเวลา “ฉะ ฉันปฏิเสธได้มั้ย

คะ?” “ไม่ได้!” เขาสามารถตามใจเธอได้ทุกอย่าง ยอมได้ทุกอย่าง

แต่เรื่องนี้ไม่ได้

เขาปลอบโยนเธอ ไม่กล้าทำให้เธอกลัวจนต้องหนีไป “ผมเป็น ผู้ชายปกติคนหนึ่ง ถ้างั้นไว้นานเกิดไปอาจส่งผลเสียต่อร่างกาย ได้ วันละสามครั้งนะครับ?

สำหรับจงจึงห้าวแล้ว มันก็เป็นเหมือนคืนแห่งการเข้าหอเลย เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่ในสภาพที่มีสติ ดื่มกับรสชาติของเธอ ครั้งแรก ที่เขาได้เป็นผู้ชายอย่างมีสติครบถ้วน

หลินซินเหยียน

เธอทนไม่ไหวแล้ว “ครั้งเดียว”

“ไม่ได้ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องคุยกันแล้ว” หลินซินเหยียนดื้อดึง

จงจิ่งห้าวกะพริบตาปริบๆ ขนตาที่แน่นหนาของเขาเลื่อนผ่านหางตาของเธอ มันจักจี้ เธอเอนหัว จงจึงห้าวนึกว่าเธอโกรธแล้ว จึงได้ถอนหายใจออกมาในใจ

“ตามที่คุณว่าก็ได้ครับ ครั้งเดียว” ครั้งเดียวก็ครั้งเดียว อย่าง น้อยก็ทำครั้งละนานๆ ก็ได้

ความจริงมันก็ไม่ได้ขาดทุนมากมายอะไร

เขาจูบลงที่หางตาของเขา แก้ม แล้วจูบลงไปที่คอของเธอ อย่างช้าๆ

หลินซินเหยียนพูดออกมาอย่างสิ้นหวังว่า “ฉันยังไม่ได้กินข้าว

เลยนะคะ”

การกระทำของจงจึงห้าวหยุดชะงักลง และได้ปล่อยเธอออก เธอผอมขนาดนี้แล้ว ถ้ายังกินไม่อิ่มอีก เอวบางๆ นั่นจะไม่ถูกหัก เอาอย่างนั้นเหรอ?

ในตอนนั้นเอง มือถือที่จงจึงห้าวโยนไว้ที่โซฟาก็ดังขึ้น หลินซินเหยียนจึงใช้ข้ออ้างนี้ผละออกจากเขา “รีบไปรับสายสิ

จงจึงห้าวจัดเก้าอี้ให้เธอ “คุณนั่งลงก่อน”

หลินชิงเหยียนนั่งลงอย่างว่าง่าย เธอที่ทำตัวน่ารักขนาดนี้ จง จึงห้าวจึงจูบลงที่หน้าผากของเธอ “กินให้เยอะๆ นะครับ คุณ ผอมเกินไปแล้ว”

หลินซินเหยียนไม่พูดอะไร แล้วเอาของกินยัดเข้าปากไป
จงจึงห้าวยิ้ม แล้วเดินไปหยิบมือถือที่ดังไม่ยอมหยุด

เขากดรับสาย เสียงของเส้นเผยชวนตั้งออกมาจากทางนั้น “จิ่งห้าวใช่มั้ย?” เขากลัวว่าคนที่รับสายจะไม่ใช่จงจึงห้าว จึง

ได้ถามเพื่อความมั่นใจ

น้ำเสียงของเขาฟังดูร้อนรนมาก จงจิ้งห้าวขมวดคิ้ว “ผมเอง”

ครั้งนี้เสิ่นเผยชวนถึงได้กล้าพูดออกมาอย่างสบายใจ “หลิน วอันตายแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ