บทที่317 ตามความสามารถของตนเอง

หลินซีเฉินนับเงินเสร็จ ยื่นเงินให้น้องสาวแล้วเงยหน้าขึ้นมา มองจงจึงห้าว กะพริบตาปริบๆ ขนตากระดุกกระดิก “คุณไม่รู้แม้ กระทั่งวันเกิดของหม่ามีอย่างนั้นเหรอ คุณเป็นสามีประสาอะไร เนี่ย?”

จงจิ่งห้าว

ถึงเขาจะสำลักจนพูดไม่ออกแล้วก็เถอะ อืม เขาเป็นสามีที่ไม่ เอาไหนจริงๆ แต่งงานมาแล้วหกปี หลังผ่านพรุ่งนี้ไปก็จะเป็นปีที่ เจ็ด อีกเดี๋ยวลูกๆ ก็จะหกขวบแล้ว แต่ยังไม่เคยได้เข้าหอเลย

เขามันไม่เอาไหนเลยไม่ใช่รึไง?

ไม่สามารถทำให้ภรรยา มีความสุข ได้ มันเป็นความผิดของ เขาทั้งหมด

ตอนนี้หลินเฉินยอมรับเขาแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยลืมเรื่องที่เขา เคยทอดทิ้งพวกเขา ถ้าอยากได้หมามคืน มันก็ต้องพยายามกัน บ้าง

“คุณไปหาเอาเองเลย” หลินซีเฉินแสดงออกอย่างชัดเจนว่าจะ ไม่บอกเขาอย่างแน่นอน เอามือกอดอก “ผมจะใช้ให้คุณอย่าง หนึ่งนะเหลือเวลาให้คุณไม่มากแล้ว”

จงจิ่งห้าวยักคิ้วขึ้น เหลือเวลาไม่มาก?
ไม่เท่ากับว่าอีกแค่ไม่กี่วันอย่างนั้นเหรอ?

จงจิ่งห้าวนั่งลง จ้องตากับลูกชายในระดับเดียวกัน “เธอเชื่อ เปล่าว่าแค่คำถามเดียวฉันก็สามารถได้คำตอบแล้ว?”

หลินซินเหยียนตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว หันไปปิดปากน้อง สาวอย่างรวดเร็ว

กลัวว่าเขาจะถามน้องสาว หลินลุยนั้นไม่มีวุฒิภาวะ แถมยัง ติดจงจิ่งห้าวมากด้วย ถ้าไปถามเธอ เธอจะต้องบอกจงจึงห้าว แน่นอน

“คุณอย่าหวังที่จะหลอกล่อน้องสาวเลย” หลินซีเฉินจ้องเขม็ง มาที่จงจิ่งห้าว

หลินลุยซีนั่นกลับทำอะไรไม่ถูก นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย?

ทำไมจู่ๆ พี่ชายถึงมาปิดปากของเธอไว้ล่ะ?

“นี่พวกลูกกำลังทำอะไรกันอยู่?” หลินซินเหยียนลงมาจากชั้น บน พอเห็นหลินซีเฉินปิดปากหลินลุยไว้จึงได้ถามไป

จงจิ่งห้าวหันมามองลูกชายแวบหนึ่ง แล้วยิ้มออกมาอย่างมี ความสุข “เมื่อกี้เสี่ยวลุยบอกว่าวันเกิดของคุณคือขึ้นสอง เดือนหนึ่ง แล้วเสี่ยวเฉินก็บอกว่าเธอพูดผิด จากนั้นก็เอามือไป ปิดปากเธอไว้

“มันคือวันที่…….
“หม่ามี้!”

หลิน เฉินตะโกนออกมาขัดจังหวะเขา กลัวว่าเธอจะพูดออก มา เขาจ้องเขม็งไปที่จงจิ่งห้าว “คุณขี้โกง!”

“ฉันขี้โกงตรงไหน?” จงจึงห้าวทำท่ายักไหล่ “เราใช้ความ สามารถของใครของมันไม่ใช่รึไง?”

ครั้งนี้ถึงคราวหลินซีเฉินที่พูดไม่ออกบ้าง

หลินซินเหยียนรู้สึกมึนงง เธอตบๆ ไปที่ไหล่ของลูกชาย ให้ เขาปล่อยมือจากลูกสาว “ลูกเอาแต่ปิดปากเธอไว้แบบนี้เธอจะ อึดอัดเอาได้นะ”

“หม่ามีครับ หม่ามีห้ามบอกเขานะครับ ว่าวันเกิดหม่ามีเป็นวัน ไหน ให้เขาไปหาเอาเอง ถ้าเขาหาไม่ได้ ก็เท่ากับเขาไม่จริงใจ หลินซีเฉินบอกกับหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนกะพริบตาปริบๆ เหมือนจะเข้าใจแล้วว่าเกิด อะไรขึ้น

เขานั้นเชื่อใจหลินซินเหยียนดี แต่เขาไม่มั่นใจในตัวน้องสาว เลย ว่าแล้ว เขาก็ดึงตัวน้องสาวกลับเข้าห้องไป “เธอกลับห้องกับ ฉันเลย”

“แล้วเงินของหนูล่ะทำไง?” หลินลื่นซีมองมาที่พี่ชายด้วย สีหน้าที่บึ้งตึง เงินเยอะขนาดนั้น สามารถเอาไปให้หม่า ซื้อของ ให้เธอได้เยอะแยะเลย

เธอไม่อยากทิ้งมันไว้ เกิดหายไปจะทำยังไง?
“หม่ามีช่วยเก็บไว้หน่อยนะครับ” หลินเฉินดึงดันที่จะไม่ให้ น้องสาวมีโอกาสได้เข้าใกล้จงจึงห้าวเด็ดขาด ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์ เกินไป เมื่อกี้เขาก็เกือบทำให้หลินซินเหยียนเผลอพูดออกมาแล้ว

หลินซินเหยียนพยักหน้า

รอให้ลูกๆ ทั้งสองเข้าห้องไปแล้ว เธอค่อยหันมาจ้องเขม็งไปที่ จงจึงห้าว แล้วถามไปว่า “คุณไปทําอะไรกับลูกไว้คะ?”

จงจึงห้าวขยับมานั่งข้างๆ เธอ กุมมือที่กำลังเก็บเงินของเธอ รับเงินในมือมา แล้วช่วยเธอเก็บไว้ “ลูกชายของคุณต่างหากที่ เป็นคนท้าทายผมก่อน

อืม ความจริงเขาต่างหากที่เป็นผู้ถูกกระทำ

หลินซินเหยียนมองบนอย่างพูดไม่ออก

จงจึงห้าวเอาเงินใส่เข้าไปในซองแตะเอีย วางไว้บนโต๊ะ “คืนนี้ คุณไปออกงานเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ

“งานอะไรเหรอคะ?”

หลินซินเหยียนถาม ในใจเธอพอจะคาดเดาได้ ตอนนี้ไม่น่าจะ เกี่ยวกับงาน แต่มันน่าจะเป็นของภายในบริษัทมากกว่า

ไม่รอให้จงจึงห้าวได้ตอบ หลินซินเหยียนก็ได้ปฏิเสธไปก่อน แล้ว “ฉันไม่อยากไป

เธอรู้ดี จุดประสงค์ของจงจึงห้าวก็คือ การพาเธอไปที่การ ประชุมประจำปี ก็เพื่อแนะนำฐานะของเธอให้คนในบริษัทได้รู้นั่นเอง

ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจงจึงห้าวยังไงไม่มั่นคง เธอจึงยังไม่อยากได้รับผลกระทบจากโลกภายนอก

ความหวังดีของเขา เธอเข้าใจดี

เธอซบเข้าไปในอ้อมอกของเขาด้วยตนเอง “เราสองคนไม่ได้ จัดพิธีแต่งงาน ตอนที่แต่งกันก็ค่อนข้างเป็นความลับ แทบไม่มี ใครรู้เลย การที่จู่ๆ ฉันไปปรากฏตัวในการประชุมประจำปีของ บริษัท แล้วคุณก็แนะนำฐานะของฉัน คนอื่นๆ เขาจะคิดยังไงคะ? จู่ๆ ก็แต่งงานเหรอ? ถ้ารู้ถึงการมีอยู่ของเด็กๆ ทั้งสองคนแล้ว พวกเขาจะคิดไปทางไหน? พวกเขาจะหาว่าฉันมีลูกกับคุณเพื่อ หวังผลรึเปล่า? หรือฉันเอาลูกมาเป็นข้ออ้างเพื่อบีบให้คุณแต่งงา นรึเปล่า? ฐานะของคุณมันง่ายมากที่จะถูกเอาไปนินทา ฉันแค่ อยากใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายไปกับลูกๆ ฉันรู้ว่าคุณแคร์ฉัน รู้ว่า คุณอยากให้ฉันได้อยู่อย่างเปิดเผย แต่ให้มันเป็นไปตาม ธรรมชาติจะดีกว่านะคะ

เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา “ฉันรับรู้ได้ถึงความหวังดีของคุณ เป็นฉันเองที่ยังเตรียมใจไม่ได้เท่านั้น

จงจิ่งห้าวเม้มปาก เขาแค่อยากแนะนำฐานะของเธอ แนะนำ ให้คนอื่นได้รู้เท่านั้น แต่กลับไม่เคยนึกถึงผลกระทบด้านลบจาก การที่พาเธอไปแนะนำตัวอย่างกะทันหันแบบนี้มาก่อนเลย มัน เป็นแบบนั้นจริงๆ ที่จู่ๆ คนระดับเขามาบอกว่าแต่งานแล้ว มันก็ น่าจะทำให้ผู้คนคิดไปต่างๆ นานาอย่างแน่นอน
“คุณลุงพูดอะไรกับคุณเหรอคะ?”

หลินซินเหยียนยังอยากรู้อยู่

จงจึงห้าวนั้นคิดยังไง เธอต้องการจะรู้ทั้งหมด

เมื่อก่อนเขาไม่รู้ภูมิหลังของซิ่วจริงๆ เขาไม่เคยตั้งใจที่จะไม่ ทําความเข้าใจกับมัน

ครั้งนี้ เขารู้จากปากของเหวินชิงแล้วว่า ที่แท้ ผ้าไหมกวางตุ้ง เป็นของตระกูลเฉิง

การที่เฉิงซิ่วสามารถแต่งงานกับจงเฟิงได้ ต้องแลกด้วย ทักษะที่สืบทอดกันมาภายในตระกูล

แต่ ณ ปัจจุบัน ทักษะอันนี้ ก็ถูกคนเก็บขึ้นมาอีกครั้ง

เหวินชิงรู้ว่ามีคนเรียนรู้ทักษะนี้ได้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าคนคนนั้นก็ คือหลินซินเหยียนเท่านั้นเอง

ตอนที่เขาได้ฟังเรื่องนี้ เขาเองก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน

เขาก้มลงมาจูบลงที่ข้างหน้าฝากของเธอ ไม่ยอมปล่อย แต่ กลับถูไถอยู่ตรงนั้น “คุณเองก็น่าจะรู้ ภูมิหลังของผ้าไหมกวางตุ้ง ใช่มั้ยครับ?”

ถึงแม้จะเป็นประโยคคำถาม แต่น้ำเสียงของเขาก็เต็มเปี่ยมไป

ด้วยความมั่นใจ

หัวใจของหลินซินเหยียนรู้สึกบีบรัดขึ้นมาทันที เธอกดเสียง เอาไว้ พยายามทำให้เสียงของตัวเองดูปกติที่สุด “ตอนที่เฉิงเงินสอนฉัน ก็ได้บอกแล้วว่ามันเป็นทักษะของบรรพบุรุษของตระ กูลเฉิง”

ปากของเขาเลื่อนมาอยู่ที่หางตาของเธอ “ยังไม่ยอมพูดออก มาอีกเหรอครับ?”

ร่างกายของหลินซินเหยียนเกร็งไปทั้งตัว “ฉันรับปากไปแล้ว

ว่าจะไม่พูด”

ดังนั้นอย่าบังคับเธอเลย

“เขาบอกให้คุณมาเล่นงานฉันใช่มั้ยคะ?” หลินซินเหยียนน้ำ เสียงแหบซ่าน

ถูกต้อง ตอนนั้นเหวินชิงได้พูดออกมาแบบนี้ “ตอนแรกเธอ เคยรับปากฉันไว้ ตอนนี้เธอกลับผิดคำพูด เธอได้ผิดสัญญาแล้ว มาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฉัน ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่นี่ฉันรู้แล้ว ฉัน ก็ไม่มีทางปล่อยไปอย่างแน่นอน”

ตอนนั้นจงจึงห้าวไม่ได้ออกตัวที่จะปกป้อง เพราะถ้าเขาห้าม ไม่ให้เหวินชิงไปตามสืบเรื่องนี้ มันก็จะทำให้เหวินชิงหันมาสงสัย

ตอนนั้นเขาเอาเรื่องนี้มุ่งมาที่ตัวเอง แบบนี้เขาถึงจะสามารถ ปกป้องหลินซินเหยียนได้ และไม่ทำให้เหวินชิงรู้สึกสงสัยด้วย

ตอนนี้เขากำลังสงสัยอย่างหนักว่า นี่คือแผนการของเฉิงซิ่ว ตั้งใจดึงหลินซินเหยียนให้เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ ทำให้เขาและเห วินชิงไม่สามารถลงมือกับเธอได้

“มีผมอยู่ ใครก็ทำอะไรคุณไม่ได้ทั้งนั้น รวมถึง เหวินชิงด้วย
หลินซินเหยียนรู้ดีว่าจงจึงห้าวในตอนนี้ต้องกำลังลำบากใจ อย่างมากแน่นอน

เธอไม่อยากให้เขาต้องลำบากใจ และไม่อยากผิดค่าพูดที่เคย

ให้ไว้กับเฉิงยู่ซิ่วด้วย เฉิงซิ่วเสียสละเพื่อจงจึงห้าวไปมากมาย หรือว่า ทักษะที่

สืบทอดกันมาของวงตระกูลต้องมาจบสิ้นไปแบบนี้เหรอ?