บทที่ 309 ฉันผิดหวัง
รอยยิ้มบนใบหน้าของจงจิ่งห้าว ค่อยๆหายไป เหลือไว้แค่ สีหน้าที่เย็นชา
ยู่ช่วยกเกี๊ยวที่ต้มเสร็จแล้วออกมา เห็นภาพที่เกิดขึ้นในครัว
เมื่อกี้ รอยยิ้มของจงจิ่งห้าว จากยิ้มแย้มเป็นเย็นชา
ใจของเธอรู้สึกหดหูมาก แต่ใบหน้าก็ไม่กล้าแสดงออกมา เธอ แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น ยิ้มพูดว่า “เกี๊ยวเสร็จแล้วนะ จะกินกัน หน่อยไหม?”
สายตาจงจิ่งห้าวมองไป ด้านในมีแต่เดี๋ยวที่ห่อได้สวย นั่นก็ หมายความว่าห่อโดยซิ่วทั้งหมด เขาทำเหมือนไม่ได้ยิน ซึ่ง เก้าอี้ออก อุ้มลูกสาวนั่งลง
ยวยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้จะเดินเข้าไปหรือถอยออก
เด็กทั้งสองคนสนุกกับการห่อเกี่ยว สำหรับกิน กลับไม่ได้ สนใจเลย
หลินซินเหยียนกำลังจะเปิดปากบอกว่าเธอกิน เวลาเดียวกัน จงฉีเฟิงก็เดินเข้ามา ดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงไป พูดว่า “ให้ผม
เฉิงซิ่วหรี่ตาลงแล้วยกจานเกี้ยวเดินเข้าไป
“กินเกี๊ยวต้องจิ้มน้ำส้ม เดี๋ยวผมไปเทให้” หลินซีเฉินลงมาจาก เก้าอี้ “ผมจะเทให้คุณปู่
จงเฟิงสีหน้าใจดี ในรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความดีใจ ตั้งแต่ เขาแต่งงานกับเฉิงซิ่ว ความสัมพันธ์ของเขากับจงจึงห้าวก็ไม่ ค่อยดี คิดไม่ถึงว่าหลานจะน่ารักขนาดนี้
หลินซีเฉินหัวเราะชอบใจ “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องใส่องเป่าของ ใหญ่ให้ผมตอนตรุษจีนนะครับ”
ที่ผ่านมาก็มีแต่หลินซินเหยียนกับจวงจื่ออื่นที่ห่อให้เขา ไม่ได้ หวังว่าด้านในจะมีเงินมากแค่ไหน แต่แค่ดีใจที่ได้ดั่งเปา
เพราะเป็นตรุษจีน ก็หวังแค่ความสนุก
จงฉีเฟิงหัวเราะชอบใจ “ได้ ห่อซองใหญ่ให้เลย
พี่ชายจะได้รับคั่งเปาซองใหญ่แล้ว หลินลุยซีก็ยอมไม่ได้ ก็ ตะโกน “หนูก็จะเอานั่งเปาซองใหญ่
“ได้ ได้ มีทุกคน จะขาดเสี่ยวลุยไปได้ยังไง?” จงฉีเฟิงยื่นมือ ไปจับหัวของเธอ “มานี่เร็ว ป้อนเกี้ยวให้หนู พวกเรามาชิมว่า รสชาติเป็นยังไง”
เด็กน้อยกินเก่งอยู่แล้ว คราวนี้ได้ยินเรื่องกินก็รู้สึกสนใจยื่น มือให้จงฉีเฟิงอุ้ม จงฉีเฟิงอุ้มหลานสาวขึ้นมานั่งบนตัก คืบเกี่ยว มาใส่ในงาน “เดี๋ยวเป่าก่อนนะ ไว้เย็นแล้วค่อยกิน ไม่อย่างนั้น จะร้อนปาก”
สาวน้อยพยักหน้ายิ้มอยู่กลางอกเขา
หลินซีเฉินเทน้ำส้มสายชูในครัวจากการช่วยเหลือของแม่บ้าน แล้วก็กระเทียมสับ ผักชีที่แม่บ้านเตรียมไว้ ก็เอามาด้วย
จงจิ่งห้าวนั่งอยู่คนเดียว ดูเหมือนคนนอก ความอบอุ่นในห้อง นี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
บางทีตัวเขาเองก็อาจจะรู้สึกน่าเบื่อ ลุกขึ้นยืน เตรียมจะออก
ไป
นี่เป็นเวลาที่คนในครอบครัวจะประสานสัมพันธ์กัน หลินซินเห ยียนเรียกเขาไว้ “คุณมาช่วยฉันหอ
“ผมทำไม่เป็น” เขาพูด
หลินซินเหยียนยิ้ม “ฉันสอนคุณเอง”
จงวิ่งเหยียนมองไปที่เกี่ยวที่เธอห่อ สายตารังเกียจเล็กน้อย ตัวเองยังห่อได้น่าเกลียดขนาดนั้น ยังมีหน้ามาสอนเขา
หลินซินเหยียนดูสายตารังเกียจของเขาออก ตั้งใจพูดขึ้นมา
“แม่ห่อสวย ไม่อย่างนั้นให้แม่สอนคุณ?
เฉิงซิ่วที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกเกร็งขึ้นมาทันที ทั้งคาดหวัง แต่ก็ กลัวจงจิ่งห้าวปฏิเสธ
แต่ก็ยังหวังว่าจะเกิดปาฏิหาริย์ ถ้าหากเขาตอบรับล่ะ? เธอก้มหน้า ในใจก็เต็มไปด้วยความหวังอย่างดีใจ
“ผมไม่สนใจ” ปฏิเสธอย่างเรียบง่าย
เฉิงซิ่วผิดหวังอย่างหนัก เขายังคงไม่ยอมรับเธอ
จงฉีเฟิงไม่ได้เงยหน้า พูดเหมือนกับพูดกับหลานทั้งสอง และ เหมือนกับพูดให้จงจึงห้าวฟัง “พวกหนูชอบคุณย่าไหม?”จงจิ่งห้าวนั่งอยู่คนเดียว ดูเหมือนคนนอก ความอบอุ่นในห้อง นี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
บางทีตัวเขาเองก็อาจจะรู้สึกน่าเบื่อ ลุกขึ้นยืน เตรียมจะออก
ไป
นี่เป็นเวลาที่คนในครอบครัวจะประสานสัมพันธ์กัน หลินซินเห ยียนเรียกเขาไว้ “คุณมาช่วยฉันหอ
“ผมทำไม่เป็น” เขาพูด
หลินซินเหยียนยิ้ม “ฉันสอนคุณเอง”
จงวิ่งเหยียนมองไปที่เกี่ยวที่เธอห่อ สายตารังเกียจเล็กน้อย ตัวเองยังห่อได้น่าเกลียดขนาดนั้น ยังมีหน้ามาสอนเขา
หลินซินเหยียนดูสายตารังเกียจของเขาออก ตั้งใจพูดขึ้นมา
“แม่ห่อสวย ไม่อย่างนั้นให้แม่สอนคุณ?
เฉิงซิ่วที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกเกร็งขึ้นมาทันที ทั้งคาดหวัง แต่ก็ กลัวจงจิ่งห้าวปฏิเสธ
แต่ก็ยังหวังว่าจะเกิดปาฏิหาริย์ ถ้าหากเขาตอบรับล่ะ? เธอก้มหน้า ในใจก็เต็มไปด้วยความหวังอย่างดีใจ
“ผมไม่สนใจ” ปฏิเสธอย่างเรียบง่าย
เฉิงซิ่วผิดหวังอย่างหนัก เขายังคงไม่ยอมรับเธอ
จงฉีเฟิงไม่ได้เงยหน้า พูดเหมือนกับพูดกับหลานทั้งสอง และ เหมือนกับพูดให้จงจึงห้าวฟัง “พวกหนูชอบคุณย่าไหม?”
“ชอบ” เด็กทั้งสองพูดอย่างยิ้มแย้ม
จงฉีเฟิงจับหัวของหลินลุยซี อย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ใช่ อย่ารอจนสูญเสีย แล้วจะรู้สึกเสียใจ” เด็กน้อยก็ฟังไม่รู้เรื่อง คำพูดนี้หมายความว่าอะไร เบิกตาก
ว้างแล้วกะพริบ “ครั้งที่แล้วตอนเจอคุณย่า มีคนหนึ่งให้ของ
ขวัญกับผมและพี่ชายด้วย
จงจิ่งห้าวเงยหน้ามอง ครั้งที่แล้วเจอกันเมื่อไหร่?
เขาหรี่ตาเล็กน้อย เป็นอย่างที่คิด หลินซินเหยียนกับชีว ติดต่อกันส่วนตัว
หลินซินเหยียนมองลูกสาว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอไม่ได้รู้เรื่อง เหมือนหลิน เฉิน พูดไปแล้วก็แล้วไป จากความฉลาดของจงจิ่ง ห้าว น่าจะดูออกตั้งนานแล้ว
เฉิงซิ่วรู้สึกกังวล กลัวว่าจงจึงห้าวจะไม่พอใจหลินซินเหยียน เพราะเรื่องนี้ เธอจึงตั้งใจไปจับมือของหลินซินเหยียน “นี่ก็น่าจะ พอแล้วละ ไม่ต้องห่อแล้ว พักผ่อนก่อน เดี๋ยวรอกินข้าวกัน
หลินซินเหยียนเข้าใจความหมายของเฉิงซิ่ว เธอมองจงจึง ห้าว แล้วพูดว่า “ห่อเสร็จแล้ว
เฉิงซิ่วถอนหายใจ รู้สึกว่าเป็นเพราะเธอที่ทำให้บรรยากาศ ไม่ดี ทุกคนไม่มีความสุข
สาวน้อยไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าตัวเอง ก่อเรื่องแล้ว นั่งกินเกี่ยว อย่างอร่อย “หนูจะจิ้มจิ๊กโฉ่กิน
“แม่แมวกินเก่ง” จงฉีเฟิงเอามือขุดจมูกเล็กๆของเธอ ยิ้ม อย่างรักใคร่ คีบเกี๊ยวจิ้มจิ๊กโฉ่ “เอาเกี่ยวของเสี่ยวลุ่ยจิ้มจิ๊กโฉ่ หน่อย”
แม่สาวน้อยยิ้มอย่างดีใจ
กินเกี๊ยวไปด้วย
จงจิ่งห้าวเดินออกไปอย่างเงียบๆ กลับเข้าห้องนอนเอง
เฉิงซิ่วหยิบเคี้ยวในมือของที่หลินซินเหยียนกำลังห่อ “หนูไป ดูเขาหน่อย”
หลินซินเหยียนเม้มปาก “เขาเป็นโรคทางใจค่ะ”
ไม่มียารักษาใจ รักษาไม่หาย
ถ้าเอาใจเขามาใส่ ความจริงแล้ว หลินซินเหยียนเข้าใจความ รู้สึกของจงจิ่งห้าว ถ้าหากว่าเธอไม่รู้สาเหตุภายในทั้งหมด หลัง จากที่แม่ตายไปไม่ถึงเดือน ก็มีผู้หญิงคนใหม่มาแต่งงานกับพ่อ เธอก็ยอมรับไม่ได้
“หนูขึ้นไปดูหน่อยละกัน” เธอเดินไปล้างมือ ถอดผ้ากันเปื้อน ออก เดินขึ้นชั้นสอง
รู้ว่าพวกเขากลับมา เฉิงซิ่วก็ทำความสะอาดห้องชั้นบนเพื่อ เตรียมให้พวกเขานอน เธอกับจงเฟิงพักห้องชั้นล่าง
เขายืนไขว้มืออยู่ข้างหน้าต่าง หน้าต่างเปิดอยู่ ลมหนาวพัด เข้ามานิ้วจิ๋ว หลินซินเหยียนปิดประตูเดินเข้าไป ปิดหน้าต่าง
“ไม่หนาวเหรอ?”
“ผมหนาวใจ” จงจิ่งห้าวไม่ได้ขยับ คนที่นอนหนุนหมอนใบ เดียวกันกับเขาไม่ได้อยู่เชียงใจกับเขา เขาจะไม่หนาวใจได้ยัง
ไง?
หลินซินเหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง “คุณกำลังโกรธฉันเหรอ?”
“ผมโกรธทำไม?” เขาถามกลับ
“เพราะความสัมพันธ์ของฉันกับเขา คุณไม่พอใจ ก็เลยโกรธ ตั้งแต่ฉันให้คุณมา คุณก็เริ่มไม่พอใจใช่ไหม?”
หลินซินเหยียนพูดอย่างไม่ปิดบัง
จงจิ่งห้าวมองเธอเงียบๆ เธอไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับ ยู่ซิ่วเหรอ?
ทำไมถึงต้องทำแบบนี้?
หลินซินเหยียนเข้าไปกอดเขา ซบอยู่ที่อกของเขา “ฉันรู้ว่าคุณ มีความในใจ แต่ว่าเรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป พวกเรา ปล่อยวางมันดีไหม?”
จงจึงห้าวไม่ขยับ ไม่ได้กอดเธอ เรื่องที่มันผ่านไปแล้ว ปล่อย วางได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?
ไม่ ไม่ได้
ขาของเหวินเสียนไม่ดี ได้ยินว่าตอนที่เขาเกิดได้ไม่นาน ก็เกิด อุบัติเหตุเหวินเสียนเพื่อที่จะช่วยเขาก็เลยอยู่ ปีที่อายุห้าขวบ เขากินข้าวแล้วไปชนน้ำซุปร้อนเหวินเสียนเพื่อที่จะปกป้องเขา มือก เลยถูกลวก แผลที่หลังมือเป็นรอยแผลเป็นมาตลอด ใช้ครีม ลบรอยแผลที่ดีที่สุด ก็ไม่หาย
เขาจําไว้ในใจตลอด
ถ้าหากเขายอมรับ ซิ่วเหวินเสียนที่อยู่บนสวรรค์ ในใจเขาจะ คิดยังไง?
“ผมทำไม่ได้” เขาพูดอย่างเด็ดขาด
หลินซินเหยียนขมวดคิ้วแน่น “คุณไม่ปล่อยวาง หรือคุณจะจ่า ไปตลอดชีวิต จะความสัมพันธ์ไม่ดีกับทางนี้ตลอดเหรอ?”
“แล้วยังไง?”
ให้เขายอมรับ ซิ่ว เป็นไปไม่ได้
หลินซินเหยียนอยากพูดปลอบเขา แต่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
