บทที่299 แกล้งเมา

“ซูจ้าน!” ฉินยาเรียกเขา แต่นาทีนี้รถได้ซึ่งไปไกลแล้ว เหลือไว้ แค่กลิ่นควันรถยนต์ที่เหม็นฟัง

เธอล้วงมือถือออกมาโทรหาเขา ซูจ้านกำลังขับรถอยู่ มือถือ ของเขาได้เชื่อมต่อกับบรูทูธในรถไว้ พอมีสายเรียกเข้า หน้า จอแสดงผลในรถก็ได้เชื่อมต่ออัตโนมัติ เขาดูสายเรียกแว๊บนึง พบว่าเป็นฉินยาโทรมา

เขากดปุ่มรับสาย “ฮัลโหล คุณรอผมที่ออฟฟิศแป๊บนึงนะ เดี๋ยวผมก็กลับมาแล้ว

“คุณจะไปไหนคะ?” ฉินยากมือถือไว้แน่น “กลับมาตอนนี้เลย

ได้มั้ย?”

“ผมมีธุระครับ……

“คุณมีธุระอะไร? เรื่องงาน หรือเรื่องส่วนตัวคะ?” ฉันยาถาม อย่างร้อนรนใจ

ในใจลึกๆเธอกลัว กลัวคนที่เขาไปเจอคือหลิวเฟยเฟย ซูจ้านเม้มปาก จากนั้นได้พูดโกหก “เรื่องงานครับ”

“โอเคค่ะ ฉันรอคุณที่ออฟฟิศ ถ้าคุณไม่กลับมา ฉันก็จะไม่ กลับ” ฉินยาพูดจบก็ได้วางสายทิ้ง
ซูจ้านจอดรถที่ข้างถนน แล้วโทรหาสายเรียกเข้าของเมื่อครู่

ในผับ

หลิวเฟยเฟยนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ ตูมือถือที่ดังไม่ยอมหยุด แล้วหรี่ตาเล็กน้อย จากนั้นได้กรอกเหล้าเข้าปากอีกกริ๊บนึง

บาร์เทนเดอร์ได้ยื่นมาอีกแก้วนึง “คุณจะรับมั้ยครับ?” หลิวเฟยเฟยยิ้ม “ขืนฉันรับสาย ก็ล่อเหยื่อมาไม่ได้แล้วน่ะสิ” “ล่อเหยื่อมา?” ไม่นานเขาก็เข้าใจ “ก็คือผู้ชายคนที่เมื่อครูคุณ ให้ผมโทรหา บอกว่าคุณเมาเหล้าคนนั้นเหรอครับ?”

หลิวเฟยเฟยมองเขาด้วยหางตาทีนึง จากนั้นได้เงินตบสาม ร้อยหยวน ใส่บนโต๊ะ “เดี๋ยวคนมา นายอย่าเผยพิรุธออกมาเชียว ล่ะ”

บาร์เทนเดอร์หยิบเงินมาใส่เข้ากระเป๋า แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “วางใจครับ ครั้งหน้ามีอะไรให้ผมรับใช้ ก็มาหาผมได้เลยนะ ครับ ขอแค่ราคาเหมาะสม อยู่เป็นเพื่อนทั้งคืนก็ได้เหมือนกัน ครับ”

“อย่าโลภ” หลิวเฟยเฟยมองบาร์เทนเดอร์ด้วยหางตาทีนึง ซูจ้านได้รับสายๆนึง บอกว่าหลิวเฟยเฟยอยู่ในผับเมาไม่รู้ เรื่องแล้ว เขาหาวิธีติดต่อได้จากมือถือของเธอ จึงได้โทรหาเขา

ในผับมีทั้งคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกัน ผู้หญิงตัวคนเดียวเมา ไม่รู้เรื่องอยู่ในผับ ง่ายมากที่จะเกิดเรื่อง เพราะฉะนั้นเขาถึงได้ออกมาอย่างรีบร้อน แต่เมื่อครู่หน้าตาของฉินยาดูไม่ดีเลย

เขาอยากออกเงิน ให้คนที่โทรมาหาเขาส่งหลิวเฟยเฟยกลับไป

แต่ตอนนี้ไม่มีคนรับสายเลย

เขาไม่รู้จะเลือกยังไงในชั่วขณะ ใจนึงก็กลัวหลิวเฟยเฟยอยู่ที่ ผับจะเกิดเรื่อง ใจนึงก็เป็นห่วงฉินยา

เขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ความคิดต่อสู้กันอยู่ครู่นึง สุดท้ายเขาได้สตาร์ทรถไปที่ผับต่อ หลิวเฟยเฟยอยู่ที่ผับไม่ปลอดภัย ฉินยาอยู่ที่ออฟฟิศของเขาไม่ เจออันตรายอะไรหรอก

อีกอย่าง เดี๋ยวรอเขากลับมา เขาก็จะสารภาพเรื่องของหลว เฟยเฟยกับเธอ

ที่จริงเขารู้ว่าตั้งแต่เมื่อคืน อารมณ์ของฉินยาก็ดูผิดสังเกตมาก

แล้ว สาเหตุหลักเพราะการปรากฏตัวของหลิวเฟยเฟย

ตอนนี้เขาแต่งงานแล้ว เขาอยากรักษาชีวิตคู่นี้ไว้ เขาอยากใช้ ชีวิตต่อไปกับฉินยา

เขาอยู่กับฉินยาแล้วรู้สึกอบอุ่น มักจะมีความรู้สึกของบ้าน เสมอ

รถจอดลงที่หน้าผับ เขาเปิดประตูลงจากรถ จากนั้นเดินเข้าไป อย่างไว

สายตาที่มืดสลัว มีผู้คนอยู่ไม่กี่คน แต่เนื่องจากสาเหตุของเวลา ตอนนี้ที่ผับเงียบเหงามาก ไม่นานเขาก็เห็นร่างเงาของหลิว เฟยเฟย เธอหมอบอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์ ซูจ้านเดินมาอย่างไร

ในมือเธอยังถือแก้วเหล้าไว้ ดูท่าทางเมาหนักมาก

“คุณมารับคุณผู้หญิงท่านนี้หรือเปล่าครับ?” บาร์เทนเดอร์ เขย่าขวดเช็คเกอร์พร้อมมองหน้าบ้าน

ซูจ้านมองเขาแว๊บนึง “คุณเป็นคนโทรศัพท์มา?”

บาร์เทนเดอร์สะดุ้งไปครู่นึง จากนั้นได้พูดว่า “ใช่ครับ ผมเห็น คุณผู้หญิงท่านนี้เมาแล้ว จึงได้หยิบมือถือที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ บาร์ของเธอมาโทร เบอร์ที่โชว์อยู่ก็คือเบอร์ที่ผมโทรครับ ตั้งแต่ ที่เธอนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่นี่ ก็จ้องดูเบอร์นี้ตลอด ผมคิดว่านี่คงจะเป็น คนที่เธอรู้จัก ก็เลย…….

“ขอบคุณมากครับ” ซูจ้านเรียกหลิวเฟยเฟยทีนึง ไม่มี ปฏิกิริยาตอบโต้เลย ซูจ้านถามต่อว่า “จ่ายตังค์หรือยังครับ?”

“ยังครับ” บาร์เทนเดอร์ส่ายหัว “เธอเมาขนาดนี้ ผมจะเก็บเงิน กับเธอได้ยังไงครับ จะค้นตัวก็คงไม่ได้ใช่มั้ยครับ

ซูจ้านควักกระเป๋าตังค์ออกมาแล้วถาม “เท่าไหร่ครับ?” บาร์เทนเดอร์มองหลิวเฟยเฟยแว๊บนึงแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “สองร้อยครับ”

ขนตาของหลิวเฟยเฟยกะพริบเล็กน้อย ในใจคอยสาปแช่ง ผู้ชายละโมบคนนี้ เธอจ่ายตังค์แล้วแท้ๆ หักค่าโทรศัพท์ที่จ่ายให้ เขา เงินค่าเหล้าล้วนเกินมาทั้งนั้น ไอ้หมอนี่ยังเก็บเงินกับซูจ้านอีก

ทำยังไงได้ล่ะ ก็ตอนนี้เธอเมาเหล้าแล้วอีกอย่างขัดใจเขาไม่ ได้ กลัวเขาจะแฉเรื่องที่เธอแกล้งเมาต่อหน้าบ้าน จึงได้แต่ อดทนเอาไว้

ซูจ้านควักสองร้อยหยวนออกมาวางไว้บนโต๊ะ หลังจากใส่ กระเป๋าตังค์เข้าไปในกระเป๋าเสร็จ เขาอุ้มหลิวเฟยเฟยขึ้นมาแล้ว วางเข้ามาในรถ

เขาขึ้นรถ จากนั้นส่งหลิวเฟยเฟยไปที่ที่พักของเธอ

ไม่นานรถได้จอดอยู่ที่ที่พักของเธอ เขาลงจากรถแล้วเดินไป อุ้มเธอขึ้นมา มาถึงหน้าห้องพักเธอ เขาถึงพบว่าเขาไม่มีกุญแจ ห้อง เปิดประตูไม่ได้ จึงได้เรียกหลิวเฟยเฟย “เฟยเฟย กุญแจอยู่ ไหน?”

หลิวเฟยเฟยครวญอยู่ในอ้อมกอดเขาที่นั่ง และพูดพิมพา “กุญแจอะไร? ฉันจะดื่มเหล้า ฉันจะดื่มเหล้า…….

กลิ่นเหล้าที่เตะจมูกมา ทำให้บ้านขมวดคิ้ว “คุณดื่มไปเท่า

ไหร่ ดื่มจนเป็นแบบนี้?”

“ฉันไม่ได้ดื่ม ฉันไม่เมา” หลิวเฟยเฟยอาศัยสภาพที่เมาเหล้า จับข้อมือของซูจ้านไว้ ใบหน้ามุดเข้าไปที่ซอกคอของเขา ในปาก คอยพูดเหมือนคนเมาเหล้าที่ไม่รู้ตัว “คุณคือใคร?

ซูจ้านดึงตัวออกมาอย่างแข็งกระด้าง “กุญแจบ้านของคุณ ล่ะ?”
“บ้าน? ฉันมีบ้านที่ไหนกัน คนที่ฉันรักก็แต่งงานไม่เอาฉัน แล้ว” ระหว่างที่พูดเธอร้องไห้อย่างกล้ำกลืนมาก “เขาไม่รอฉัน แต่งงานแล้ว…….

อารมณ์ของซูจ้านค่อนข้างซับซ้อน ไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ แต่ เพราะความสัมพันธ์ของที่ผ่านมา

เขาไม่เคยคิด หลังจากที่ตัวเองปล่อยวาง หลิวเฟยเฟยจะโผล่ มาในโลกของเขาอีกครั้ง ตอนนี้เขากอดเธอไว้ มองดูเธอร้องไห้ หัวใจเขาไม่เต้นแรงและรู้สึกสงสารจับใจเหมือนเมื่อก่อนอีก

แค่รู้สึกว่าคนเคยรักกัน จะไม่สนใจใยดีเธอไม่ได้

“คุณเมาแล้ว” ซูจ้านไปล้วงกระเป๋าเสื้อของเธอ เขาหากุญแจ เจอจากกระเป๋าเสื้อคลุมของเธอ และเปิดประตูได้อย่างราบรื่น

ซูจ้านวางเธอลงบนโซฟา เข้าไปในห้องครัวหาน้ำผึ้งเจอแล้ว ชงน้ำผึ้งให้เธอแก้วนึง จากนั้นได้ยกมายื่นให้กับเธอ “ดื่มน้ำผึ้ง แก้แฮงค์หน่อย”

“ฉันไม่ดื่ม!” หลิวเฟยเฟยปัดมือ ได้ปัดแก้วน้ำในมือด้านทิ้ง น้ำผึ้งสาดใส่พื้น

แกร๊ง!

แก้วตกลงมาบนพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

กางเกงของซูจ้านถูกสาดจนเปียก เขาขมวดคิ้วแน่น ย่อตัวลง มาเก็บเศษแก้วบนพื้นขึ้นมาและทิ้งลงไปในถังขยะ จากนั้นได้ไป เอาไม้ถูพื้นในห้องน้ำ มาถูกคราบน้ำบนพื้นให้สะอาด
เขาล้างมือแล้วกลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง เห็นผู้หญิงที่ หมอบอยู่บนโซฟา “คุณเมาแล้ว นอนตื่นนึงก็หายแล้ว

ซูจ้านพูดจบเตรียมตัวหันหลังจากไป

ฉันยายังรอเขาอยู่

“อย่าไป”

ทันใดนั้น หลิวเฟยเฟยลุกขึ้นมาจากโซฟา กระโจนมากอด จานไว้จากด้านหลัง “ขอร้องคุณอย่าไปเลยนะ อย่าทิ้งฉันไว้คน เดียว ฉันอยู่คนเดียวฉันกลัวค่ะ”

ซูจ้านเอามือเธอออก

หลิวเฟยเฟยยิ่งจับไว้แน่นขึ้น “ซูจ้าน ฉันรักคุณค่ะ”

“คุณเมาแล้ว” ซูจ้านฟังฉันรักคุณสามคำนี้ ในใจไม่หวั่นไหว เลยสักนิด ในใจเขารู้ดีเพราะไม่รักแล้ว ดังนั้นก็เลยสงบนิ่งขนาด

นี้ “ฉันไม่ได้เมา ฉันไม่ได้เมา ฉันแค่คิดถึงคุณเกินไป แค่คิดถึง

คุณแต่งงาน ในใจฉันก็ทรมานจะตายอยู่แล้ว”