บทที่ 290 หลงเชื่อในค่าหลอกลวงของเขา

หลินซินเหยียนแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ราวกับสายฟ้า ฟาดลงมาในยามที่ท้องฟ้าแจ่มใส เหมือนถูกคนเอาน้ำเย็นๆ มา เทราดตั้งแต่หัวจรดเท้า แข็งทื่อไปทั้งตัว

จวงจื่อจิ่นรีบดึงมือของเธอไว้ “เหยียนเหยียน…..

หลินซินเหยียนสะบัดออกทันที ลุกขึ้นยืน ถอยหลังไปสองสาม ก้าวติดๆ ปากเธอสั่น “แม่ลืมไปแล้วเหรอว่าเขาบีบบังคับให้แม่ ต้องหย่า แม่ต้องหอบร่างตัวเองที่กำลังท้อง ไปต่างประเทศ ไม่ เคยสนใจไยดีแม่ ไม่สนใจว่าแม่จะเป็นหรือตาย! ตอนนี้แม่บอก ฉันว่า แม่จะแต่งงานกับเขาใหม่เหรอคะ?!!”

“เมื่อก่อนเขาไร้ความเป็นคนมาก แต่ว่า ช่วงที่คุณจากไปนั้น เขามักจะมาหาฉันบ่อยๆ อีกทั้งยังเสียใจอย่างมาก กับเรื่องที่เกิด ขึ้น ในตอนแรก…

“นี่แม่ก็เชื่อเหรอ!” หลินซินเหยียนตัดบทหล่อนอย่างแข็งกร้าว หล่อนเก่าศีรษะอย่างแรง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้

“แม่คะ ทำไมแม่ถึงไปเชื่อคำพูดหว่านล้อมของเขาง่ายๆ แม่ ต้องจําไว้ว่า เขาเคยทอดทิ้งแม่ เคยทอดทิ้งเงินซิ่วฉิง เขาก็คือ คนที่ไร้หัวใจ ทำไมแม่ถึงได้เชื่อในคำหวานชวนหลงใหลของเขา ได้คะ

จวงจื่อจีนยังคงไม่มีความเคลื่อนไหว ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น “แม่ตัดสินใจแล้ว”

หลินซินเหยียนพิงผนัง มองไปยังจวงจื่อจีน ดังนั้นวันนี้ แม่ก็ เลยมาบอกฉันเหรอ?” “ประมาณนั้น” สองมือจวงจื่อจีนกำแน่น นัยน์ตาฉายความ

เย็นเยือก เธอรู้สึกผิดต่อลูกสาว “ขอโทษ ที่ทำให้ลูกต้องมา

ลําบากกับแม่…

“แม่ก็รู้ว่าที่ฉันกังวลไม่ใช่เรื่องพวกนี้ ที่ฉันกลัวคือแม่จะถูก หลิน วอันทําร้ายอีก!” หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงเลยว่า เรื่องที่ จวงจื่อจีนจะบอกเธอคือเรื่องนี้

“แม่รู้” จวงจื่อจีนเดินมา คิดจะจับมือเธอ แต่กลับถูกสะบัด ออกอีกครั้ง

หลินซินเหยียนหันหน้าหนี ไม่ยอมมองเธอ

นิ้วมือของจวงจื่อจิ่นหดเข้าไป ค่อยๆ ดึงมือกลับ “แม่ตัดสินใจ แล้ว”

ไม่มีช่องว่างให้โต้แย้ง หลินซินเหยียนไม่ยอมรับ เธอไม่มีทาง อื่น “ฉันจะย้ายออกวันนี้”

“ต้องรีบร้อนขนาดนี้เลยหรือ?” หลินซินเหยียนคิดไม่ตก การ ทำร้ายแบบนั้น จะยอมให้อภัยกันได้ง่ายๆ ได้อย่างไร

“แม่ลืมซิน แล้วเหรอคะ” หลินซินเหยียนไม่อยากเอ่ยถึง แต่ ว่าเมื่อเจอกับความตั้งใจของจวงจื่อจีน ก็อยากจะพูดให้เธอคิดได้
ใจของจวงจื่อจีนตอนที่ได้ยินชื่อนี้ สั่นไหวอย่างรุนแรง เธอไม่ ลืม ไม่มีทางลืมตลอดชีวิตนี้ เพราะว่าลืมไม่ลง เธอจึงจะแต่งงาน กับหลินกั๋วอันอีกครั้ง

สองมือของเธอ าแน่น การตายของลูกชาย คือความเจ็บปวด ที่อยู่ภายในใจของเธอตลอดไป สําหรับหลินซินเหยียนนั้น เธอก็ ยิ่งรู้สึกละอายใจมากขึ้น

“ทะเบียนสมรสของพวกเราก็ได้จดมาเรียบร้อยร้อย” จวงจื่อ นพูดต่อไป

หลินซินเหยียนเช็ดหน้า ยิ้มอย่างผิดหวัง “ตัดสินใจเรียบร้อย แล้วเหรอคะ?” เธอสูดจมูก “ในฐานะที่เป็นลูกสาวคุณ ฉันไม่มี สิทธิ์จะไปตำหนิอะไรแม่ แต่ว่า พวกเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยการพึ่งพา กันและกันมาหลายปี แม่ก็ควรจะมาถามความคิดเห็นของฉัน บ้าง”

“แม่ขอโทษ” นอกจากคำนี้ จวงจื่อจีนก็ไม่รู้ว่าตนเองจะพูด อะไรกับเธอได้อีก

“แม่ไม่ต้องพูดว่าขอโทษกับฉันหรอก นี่เป็นเรื่องของแม่ ฉันจะ ไม่ยุ่ง แม่อยากจะทำอะไรก็ทำ” หลินซินเหยียน โบกไม้โบกมือ เธอไม่สามารถทนอยู่ที่นี่ต่อไปได้ เธอเกรงว่าตนเองจะเป็นบ้า หรืออาจจะพูดอะไรล่วงเกินจวงจื่อจีนออกมา

“เหยียนเหยียน………

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” หลินซินเหยียนเดินปึงปังออกจากห้องไป
เธอไม่อาจยอมรับการตัดสินใจของจวงจื่อจีนได้ แต่ทัศนคติ ของจวงจื่อจีน ทําให้เธอรู้ว่า เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการ ตัดสินใจนี้ได้

บนโต๊ะมีน้ำวางอยู่หนึ่งแก้ว เธอดื่มเข้าไป ไม่รู้ว่าเป็นน้ำที่เท เอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เย็นเฉียบไปแล้ว

เธอตัวสั่นสะท้าน ใจก็หนาวยะเยือกเช่นกัน เธอไม่เข้าใจการตัดสินใจของจวงจื่อจีนในครั้งนี้ รู้ดีแก่ใจว่าหลินกั๋วอันคือกองไฟ ทำไมยังจะกระโดดเข้าไปอีก

“ทำไม” สองมือหลินซินเหยียนยึดอยู่ที่โต๊ะ

ไม่รู้ว่าบนบ่า ถูกฝ่ามือใหญ่โอบเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอ ค่อยๆ เงยหน้า

“ทำไมเหรอ” จงจิ่งห้าวเช็ดน้ำตาให้เธอ

ไม่รู้ทำไม พอเขาเช็ดอย่างนี้ น้ำตาของเธอก็ยิ่งไหลพราก

ไหลลงมาทีละเม็ดๆ ไม่หยุด

เธอพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดเขา ไหล่กระตุกไม่หยุด

จงจึงห้าวลูบที่แผ่นหลังของเธอ ปลอบโยนด้วยความเงียบ เธอเป็นแบบนี้ เขาก็ไม่สามารถถามถึงสาเหตุได้

จวงจื่อจีนเปิดประตู มองเห็นคนที่อยู่ในห้องรับแขก เธอก้ม หน้า “รบกวนคุณดูแลเธอด้วยนะคะ”
พูดจบเธอก็หิ้วกระเป๋าออกจากบ้าน

“คุณจะไปไหน” จงจึงห้าวถาม

อีกทั้งเป็นเวลาดึกดื่นขนาดนี้แล้ว จวงจื่อจีนไม่ได้ตอบคำถาม หลินซินเหยียนก็ตะโกนออกมา “ปล่อยเธอไป!”

ดวงตาจวงจื่อจิ่นแดง เหมือนกับร้องไห้มา เธอตัดสินใจ แล้ว ก็จะไม่เสียใจทีหลัง และก็ยิ่งไม่มีทางถอยหลัง

“เธอลําบากมากับฉันไม่น้อย ตอนเด็กๆ อยู่อย่างลำบากยาก แค้นมาก ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะรบกวนคุณ ต่อไปช่วยดูแลเธอให้ดี ด้วย”

“ฉันไม่ต้องการ!” หลินซินเหยียนน้ำตาคลอเบ้า “ถ้าแม่ยังจํา ความยากลำบากของพวกเราได้ ก็คงไม่ไปแต่งงานกับหลิน วอันอีก! ในเมื่อแม่จะกลับไปคืนดีกับเขา ก็ไม่ต้องสนใจว่าฉันจะ เป็นหรือตาย ขอแค่ตัวแม่เองสบายใจก็พอแล้ว!”

หลินซินเหยียนโมโหมาก ตัวสั่นไม่หยุดตลอดเวลา

จงจิ่งห้าวกอดเธอไว้แน่น “ใจเย็นหน่อย

“ฉันจะใจเย็นได้ยังไง? ในสายตาของหลินกั๋วอันมีแต่ผล ประโยชน์ เขาเคยรักใครที่ไหน ที่เขามาเอาอกเอาใจแม่ฉันใน ตอนนี้ เพราะเห็นว่าฉันแต่งงานกับคุณแล้ว เขาอยากจะเข้ามาส ร้างความสัมพันธ์ แต่ว่าแม่ กลับมองไม่ออก คิดว่าหลินกั๋วอัน กลับตัวกลับใจแล้ว เป็นไปได้เหรอ!”
จวงจื่อจีนมองเห็นหลินซินเหยียนที่กำลังโมโห ก็ถอนหายใจ ไม่ได้อธิบายอะไร ก็หันหน้าเดินออกไปเลย

ประตูห้องปิดลง หลินซินเหยียนก็ยิ่งร้องไห้เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ “เธอถูกน้ำเข้าสมองจนเบลอไปหมดแล้วเหรอ? ”

จงจึงห้าวไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น เขากลับคิดว่าที่จวงจื่อจีนทำแบบ

นี้ก็คงจะมีจุดประสงค์ของเธอ

หลินซินเหยียน โมโหขนาดนี้ กลัวว่าไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ คงไม่ยอมฟัง ได้แต่โอบกอดเธอไว้ ปลอบประโลมเธอทาง ร่างกาย

“ตอนฉันสิบขวบ สิบขวบ เด็กขนาดไหน เขาบีบบังคับให้แม่ ฉันหย่ากับเขา ส่งฉันกับแม่ไปต่างประเทศ เพื่อเอาใจเมียน้อย ไม่สนใจใยดีพวกเรา แม่กลับยอมแต่งงานกับเขาอีกเพียงเพราะ คำพูดไม่กี่คำของหลินกั๋วอัน แม่ลืมความยากลำบากในอดีตไป หมดแล้วเหรอ? การทรยศหักหลังของหลินกั๋วอัน การที่เขา ทําร้ายเธอ เธอลืมไปแล้วหรือ?”

“แม่อาจจะมีความคิดของท่าน หรืออาจจะมีอะไรที่ยากจะพูด ซ่อนอยู่ก็ได้”

“หลินกั๋วอันเขามีอะไรที่สามารถข่มขู่แม่ได้ ต่อให้มี แม่ก็น่าจะ บอกฉัน”

“คุณวู่วามเกินไปแล้ว” จงจึงห้าวเช็ดรอยคราบน้ำตาบนหน้า เธอ “ใจเย็นก่อน”
พูดจบ เขาอุ้มขึ้นบน เธอนั่งเตียง เขาไป เตรียมอุ่น ในห้องน้ำ ไม่นาน ห้องน้ำถูกเขาเดินออกมา ไปอาบก่อน ผ่อนคลายลงหน่อย จากนั้น พวกเราค่อยหาแม่ พูดคุยกันๆ คุณวู่วามขนาดทําร้ายรู้สึกอีก

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นใบหน้ายังคราบน้ำตาอยู่ ฉันพูดอะไรแล้ว

“” เขาจับผมที่ยุ่งเหยิงของเธอทัดที่หลังใบหู เชื่อผม อาบแต่งงานกับหลินกั๋วพวกเรา ค่อยไปพูดคุยกับแม่อีก…

แม่อาศัยช่วงฉันไม่อยู่ จดทะเบียนสมรสกับหลินกั๋วอัน เรียบร้อยแล้วดวงตาของหลินซินเหยียนขึ้นมาอีก

“เชื่อถ้าไม่ใช่ความเต็มใจของแม่คุณ ผมกฎหมาย ทำให้ทะเบียนสมรสเป็นโมฆะ”

บนตาของหลินซินเหยียนยังหยดน้ำตาอยู่ วิบวับ แพรวพราว เธอจริงเหรอ? “