บทที่ 281 ความแปลกประหลาดของจงจึงห้าว

“โรงพยาบาลเหรินอ้าย” เสิ่นเผยชวนตอบ

ซูจ้านเพิ่งเดินถึงประตูใหญ่หมาดๆ เขาหันกลับมา แผ่นป้าย ไฟนีออนแผนกผู้ป่วยนอกที่แสดงอยู่ด้านหน้าโรงพยาบาล เหรินอ้าย นี่โรงพยาบาลเดียวกันกับท่านย่าเหรอ?

เขาขยับปากพูด “อยู่ตรงไหนเนี่ย?”

“ก็ห้องผ่าตัดไง” เสิ่นเผยชวนเริ่มมึนงงเล็กน้อย “นายเป็น อะไรหรือเปล่า?”

ซูจ้านไม่ตอบ ได้แต่พูดออกมาว่าจะฉันจะมาหาแก จากนั้นก็ ตัดสายโทรศัพท์ทิ้งทันที

ซูจ้านกลับมาที่โรงพยาบาล จากนั้นดูตามแผนผัง และก็หา ตำแหน่งของห้องผ่าตัดจนเจอ เสิ่นเผยชวนกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัว ยาวตรงทางเดิน และมีบรรดาบอดี้การ์ดยืนประกบอยู่ด้านข้าง

อีกหลายคน “ตอนนี้เป็นไงบ้างแล้ว?”

เสิ่นเผยซวนเห็นซูจ้านเดินเข้ามาหา จากนั้นก็ขยับตัวเปลี่ยน ตำแหน่ง “นั่งคุยกัน”

ซูจ้านก้นเพิ่งจะแตะกับเก้าอี้

“หมอบอกว่าอีกนิดก็จะช่วยไว้ไม่ทันแล้ว ห่างจากหัวใจแค่ สองเซนติเมตรเอง ตอนนี้ยังอยู่ในห้องผ่าตัดอยู่เลย” เสิ่นเผยชวนเอ่ยออกมา

ซูจ้านกันตาทันที “ทำไมไม่ตายห่าไปสักทีไอ้คนชั้นต่ำ

เงินเผยชวนจ้องมองเขา “ตายไปแล้วจริงๆ จึงห้าวเป็นฆาตกร ฆ่าคน ฉันว่าพี่สะใภ้คนเดียวที่เข้าใจแจ่มแจ้งดี”

“ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้” ซูจ้านยังคงอยู่กับความรู้สึกที่ต้องการ ฆ่าเหอยเจ๋อ ให้ตายไป

มีเงินมีอำนาจ มีเงินก็มีทุกอย่างมากองอยู่ตรงหน้าเหรอ? ก็เป็นเพราะว่ามีเงิน อะไรก็มีอย่างเพียบพร้อมแล้ว

มีเงินก็ต้องมีอำนาจตามธรรมชาติ

อีกอย่างด้วยฐานะของทางบ้านน้าของจงจึงห้าว เรื่องนี้ สามารถถูกลบออกไปได้เลย

เสิ่นเผยชวนรู้สึกว่าจ้านในเวลานี้ช่างตื่นตัวเกินไป ไม่ว่าจะ พูดอะไรกับเขาก็ไม่มีประโยชน์ทั้งสิ้น เลยไม่กล้าปริปากพูดอะไร ต่อ เพื่อให้เขาได้สงบจิตสงบใจลงก่อน เสิ่นเผยชวนประเมิน ความคับแค้นใจของซูจ้านต่ำเกินไป

ทางเดินในเวลานี้เงียบสงบมาก บรรยากาศอันเงียบงันแบบนี้ จนมีความรู้สึกลึกลับเกิดขึ้นอยู่บ้าง

“นี่ด้านในนานขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่เสร็จสักที?” ซูจ้านเริ่ม แสดงอาการหมดความอดทนขึ้นมาบ้างแล้ว

เหลือบมองเขาอยู่แวบเดียว “หรือไม่ นายก็กลับไปก่อนไหม?”

เมื่อเห็นท่าทางของเขาแบบนี้ แม้ว่าเหอยเจ๋อจะผ่าตัดและ ปลอดภัยแล้ว ก็คงต้องโดนซูจ้านท่าร้ายแน่ๆ

“ไม่กลับ” ซูจ้านตัดสินใจแล้ว

เงินเผยชวนขมวดคิ้วนิ่วหน้า ทำไมคนคนนี้ถึงได้ไม่ยอมฟัง อะไรค้านหัวชนฝาลูกเดียวเลย?

“เงินเผยชวน ไอ้เด็กนั่นมันตบหน้าฆ่าฉัน นายพูดมาหน่อย ว่าฉันจะอดกลั้นอารมณ์ไว้ได้ไหม?

ซูจ้านจ้องเขาตาเขม็ง

แต่เห็นได้ชัดว่าในใจของเขานั้นแค้นเคืองมาก

เหอยเจอมันสารเลวจริงๆ ที่กล้าลงมือกับคนแก่ได้

“จิตใจของหมอจิตแพทย์ไม่ปกติ ช่างน่าหวาดกลัวกับคน ธรรมดาทั่วไปมาก” เสิ่นเผยชวนเอ่ยขึ้น

เวลานั้นเองไฟหน้าห้องผ่าตัดที่กำลังแสดงว่ากำลังผ่าตัดอยู่ กับดับลง ไม่นานนักประตูห้องผ่าตัดก็เลื่อนออก หมอและเหอย เจ๋อที่โดนเย็นอยู่ทางด้านหลังก็ออกมา

คุณหมอถอดหน้ากากออก “การผ่าตัดประสบผลสำเร็จดีมาก แต่ยังต้องพักรักษาตัวอยู่สักระยะยาวหน่อย เพราะว่าภายในมี อาการบาดเจ็บ ย่อมแสดงให้เห็นว่า มีผลกระทบกับอายุขัย ด้วย…
“ไอ้สัตว์นี้ไม่น่าจะรอดเลย!! หมอยังพูดไม่ทันจบ ซูจ้านก็ ตัดบททันที

คุณหมอที่ถูกพูดตัดบทแสดงอาการไม่ค่อยยินดีเล็กน้อย

จนถึงขึ้นขมวดคิ้วแน่น “ถึงขั้นไม่อยากจะช่วย แล้วทำไมถึง ส่งตัวคนเข้ามาล่ะ?”

หลังจากผ่าตัดเสร็จแล้ว คุณหมอก็ย่อมดีใจมาก แต่พอโดน คำพูดของซูจ้านตอกกลับมาประโยคหนึ่ง เหมือนว่าคุณหมอ โดนน้ำเย็นสาดเข้าหน้าอย่างจัง

บรรยากาศที่ตึงเครียดอยู่ข้างหน้า เสิ่นเผยชวนออกหน้าเพื่อ ทําให้บรรยากาศกลับเป็นปกติ เขายื่นเอกสารของตนเองให้กับ คุณหมอดู “ผมมาจากเมือง กำลังตามสืบผู้ต้องหามาถึงที่นี่ ตอนที่คนคนนั้นเขาวิ่งหลบหนีการจับกุมอยู่ ผมยิงจนโดนเขา เขาคือผู้ต้องหาคดีค้ามนุษย์ ดังนั้นที่เพื่อนร่วมงานผมโมโหเป็น ฟืนเป็นไฟมา เลยพูดไม่ค่อยเข้าหู คุณอย่าได้ถือสาเลยนะ”

ยามเมื่อคุณหมอได้ยินว่าเป็นผู้ต้องหามา แถมยังเป็นผู้ต้องหา ในคดีค้ามนุษย์อีก ความรู้สึกอิ่มเอมใจของตนเองจากการผ่าตัด เมื่อครู่พลันมลายหายไปพริบตา

อีกทั้งยังโมโหเดือดดาลมาก “ค้ามนุษย์ก็สมควรตายไปซะ”

เสิ่นเผยชวนยัดข้อหา “ค้ามนุษย์” ให้กับเหอยเจ๋อที่ใครๆ ทั้ง รังเกียจทั้งนั้น

“ส่งตัวไปดูอาการที่ห้องพักก่อน” เสิ่นเผยชวนโบกมือเพื่อให้ลูกคนที่เป็นลูกน้อยเริ่มลงมือจัดการ

เมื่อรู้ถึงฐานะของเส้นเผยชวนแล้ว คุณหมอก็เข้าใจพฤติกรรม ของพวกเขา อีกทั้งยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

ซูจ้านเดินไปประกบกับคุณหมอที่อยู่ด้าน พลางใช้แขนพาดไป บนไหล่ของเขา “มีตรงไหนต้องระวังเป็นพิเศษไหม?”

“เพิ่งจะผ่าตัดเสร็จอย่าขยับเขยื้อนตัวให้มาก ก็จะไม่มี อันตรายถึงแก่ชีวิต” พอรู้ว่าเหอรุ่ยเจ๋อตกเป็นผู้ต้องหา ก็ไม่ได้ พูดฝากฝังอะไรมากเป็นพิเศษ

“คุณหมอครับ” ซูจ้านเขยิบเข้ามาใกล้ พลางกระซิบถาม “ถ้า เกิดว่าผมตบมันสักสองสามที มันจะตายไหม?”

เมื่อคุณหมอได้ยินถึงกลับถอยหลังไปทันที แต่ก็รู้สึกตัวว่าการ กระทําของตนเองนั้นแสดงออกมามากเกินไป พลันกระแอมออก มา “เอ่อคือ เอ่อคือ ขอแค่อย่าดึงพวกท่อต่างๆ ที่อยู่บนตัว หรือ บาดแผลที่ได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่เสียชีวิต”

“อ้อ” ซูจ้านเข้าใจทันที จากนั้นก็ตบไหล่คุณหมอ “ขอบคุณนะ หมอ”

ซูจ้านหันหลังกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย คุณหมอมองแผ่นหลัง ของซูจ้านถึงกับหนาวสั่นขนหัวลุกทันที ราวกับคาดการณ์ได้ว่า จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างเมื่อซูจ้านเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยแล้ว

เพื่อเป็นการไม่หาเรื่องใส่ตัว คุณหมอรีบหันหลังกลับและรีบ เดินออกไปทันที
เมื่อเข้ามาให้ห้องพักผู้ป่วยแล้ว พยาบาลกำลังลงบันทึกใน ชาร์ทคนไข้จุดสําคัญทุกอย่างของร่างกายของเทอริยเจ๋อ

ซูจ้านยืนถามอยู่ด้านข้าง เมื่อไหร่จะฟื้น?”

“หลังจากนี้ประมาณชั่วโมงเห็นจะได้ หลังจากที่พยาบาลลง บันทึกในซาร์ทคนไข้ทุกรายการเสร็จเรียบร้อยแล้ว และได้ ฝากฝังเรื่องที่ต้องสนใจเป็นพิเศษ “ตอนนี้คนไข้เพิ่งทำการผ่าตัด เสร็จ อย่าเพิ่งไปขยับตัวให้เขา มีเรื่องอะไร ก็สามารถเรียกหมอ

มาดูได้ตลอดเวลา” “ทราบแล้ว” เสิ่นเผยชวนยังไม่ทันอ้าปากตอบ ซูจ้านก็รีบพูด

ขึ้นมาทันที

นางพยาบาลเหลือบตามองเขา จากนั้นก็ถือเดินชาร์ทคนไข้ ออกไปทันที

ประตูห้องพักผู้ป่วยปิดลงแล้ว ซูจ้านเดินมาถึงหัวเตียง พร้อม ทั้งจ้องมองคนที่กำลังนอนพักฟื้นอยู่เตียงด้วยความเคร่งขรึม นิ้ว กระทบจนลั่นเป็นเสียง

เสิ่นเผยชวนเห็นท่าว่าจะไม่ดี พลันรีบเข้ามาขวางเขาไว้ทันที “นายอย่าวู่วามดิ”

“ฉันไม่ได้ขู่วาม หมอก็พูดแล้ว แผลถลอกภายนอก มันไม่ ตาย” ซูจ้านแกะมือของออกเสิ่นเผยชวน ทว่า เสิ่นเผยชวน เหนี่ยวสําคอของเขาเอาไว้ “ฉันก็โกรธ ฉันโมโหจนอยากจะสับ มันให้เป็นชิ้นๆ ดันตบหน้าคุณย่า ทำให้มันตายห่าไปมันยังน้อย ไป แต่ว่าซูจ้าน ตอนนี้มันสลบอยู่ นายไปต่อยมัน มันจะเจ็บไหม”

ซูจ้านกะพริบตามา สลบอยู่แม่งเจ็บเหรอวะ

เสิ่นเผยชวนแสดงท่าทางงเงินๆ ของมา รู้สึกเจ็บไปได้ยังไง”

แต่ฉันเห็นเก็บความรู้สึกอารมณ์ไม่ได้จ้านถอนหายใจ หนักหน่วงกระหืดกระหอบจากความโกรธแค้น

“รอมันรักษาให้นี่ให้แกเองเป็นไง” เสิ่นเผยชวนพูด เกลี้ยกล่อมต่อไปเรื่อย

ซูจ้องเสิ่นชวน ทันใดนั้น เขาก็เข้าใจความหมาย ของเสิ่นเผยแค่ตาย

เสิ่นเผยชวน

อย่างน้อยตอนตายได้ แต่ต่อไปไม่รู้เผยชวน พูดอดทนกับเขา แกเข้าไปในแล้ว ฉันอยู่ แกคิดอยากทำอะไรก็ไม่ได้ หรือ?

เมื่อคิดดูแล้วมันเป็นเรื่องแบบนี้นี่เอง

แกลองคิดทบทวนให้ดี เรื่องการถูกหน้าเป็นเรื่องที่น่า อับอายมาก หรือแกลองให้มันฟื้นมาก่อน แล้วค่อยทำให้มัน อับอายขายขี้มันไปไหม?เสิ่นเผยชวนพูดต่อ
ซูจ้านมองเหอรุ่ยเจ๋อที่ยังนอนหมดสติอยู่ ตอนนี้ไปด่าทอ ทําร้ายมัน มันก็ไม่รู้เรื่องหาอะไรเลย ก็เหมือนกับไม่ได้ทำร้ายนั่น แหละ

“ได้ฉันไว้หน้านาย รอมันดีขึ้นมาก่อน” ซูจ้านผ่อนความโกรธ ลง “นายปล่อยฉันเถอะ”

เงินเผยชวนตบไหล่เขา “ความแค้นของคุณย่า ฉันจดจำไว้ที่นี่

แล้ว”

เขาตบบริเวณหน้าอกของตนเอง ซูจ้าน ใช้ไหล่ชนเขาเล็กน้อย “งั้นฉันไปก่อนนะ” “อื้อ”

หลังจากที่ซูจ้านกลับไปแล้ว เสิ่นเผยชวนก็เดินมาข้างเตียงคน ป่วย พร้อมทั้งใช้สายตาเย็นชากวาดตามองคนที่กำลังนอนสลบ อยู่บนเตียง โดยไม่มีการขยับเขยื้อน ถ้าไอ้คนนี้มันฟื้นขึ้นมา ไม่ ต้องให้ถึงมือซูจ้านหรอก เขาขอจัดมันก่อนสักยกเลย!

แต่ว่าเมื่อคิดว่าไม่เป็นไรแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และจัดการโทรหาหลินซินเหยียน เพื่อจะบอกเรื่องเหอรุ่ยเจ๋อกับ เธอด้วย

โรงแรมแห่งหนึ่ง

หลินซินเหยียนเพิ่งจะอาบน้ำให้เด็กๆ เสร็จ ก็จัดการใส่เสื้อผ้า ให้เรียบร้อย พออาบน้ำเสร็จแล้วคงสบายตัวกันมา หลินลุยซี กระโดดเด้งดึงอยู่บนเตียง แต่ครั้งนี้หลินซีเฉันก็ไม่ได้เบื่อความไร้สาระตามประเด็กของเธอ พร้อมทั้ง “บ้าคลั่ง กันอยู่บนเตียง พร้อมๆ กัน เขาจัดการหมุนรูบิกของเขาเสร็จแล้ว จนอารมณ์ดี ก็ เลยยอมเล่นบ้าบอกับน้องสาวอยู่สักพัก

หลินซินเหยียนเห็นว่าพวกเขามีความสุขกันแล้วจนต้องยิ้ม

ออกมา

ตอนที่เธอกำลังจะเปลี่ยนผ้าเช็ดตัว โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ดังขึ้นมาทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ