บทที่ 277 เป็นเพราะเขา

จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบสนอง ซูจ้านกระวนกระวาย เขาอยากช่วย คุณย่า แต่ก็ไม่อยากให้หลินซินเหยียนเข้าถ้ำเสือ เหอรุ่ยเจ๋อตาม ซื้อไม่เลิก ก็เพราะอยากได้ตัวหลินซินเหยียน เธอไปแบบนี้ ยัง กลับมาได้ไหม?

ในตัวเหอรุ่ยเจ๋อมัดระเบิดไว้

ถ้าหากคนที่เหอรุ่ยเจ๋อกับไว้เป็นตัวประกันเป็นคนแปลกหน้าที่ ไม่รู้จัก หลินซินเหยียนอาจจะลังเลบ้าง แต่คนที่ถูกจับอย่าของซู จ้าน ญาติคนเดียวของเพื่อนรักจงจึงห้าว เธอจะให้คนแก่คนนี้ได้ รับบาดเจ็บเพราะเธอ

เหอยเจ๋อหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาดังก๊ากก๊ากออกมาจาก สําคอ เสียดสี เหยียดหยาม “เหยียนเหยียน ผมเคยพูดแล้ว มีแค่ ผม ผมคนเดียวเท่านั้นที่รักคุณ มีผมเท่านั้น ยิ้มทุ่มเทให้คุณ ทั้งหมด คุณลืมตาดู มัน จงจึงห้าว ห่วงความปลอดภัยของคุณ ไหม?”

“ฉันเดินไป คุณปล่อยตัวคุณย่า” หลินซินเหยียนสีหน้าเรียบ เฉย สําหรับคําพูดของเหอรุ่ยเจ๋อแล้ว เธอฟังไม่เข้าไปแม้แต่น้อย

มองสีหน้าอันเฉยชาของหลินซินเหยียน เหอรุ่ยเจ๋อตะโกน อย่างควบคุมไม่ได้ “คุณยังไม่ยอมตาสว่างอีกเหรอ? มันไม่กลัว ใช่ไหม ว่าผมจะตายพร้อมคุณ กลายเป็นผีสามีภรรยาคู่หนึ่ง?”
“ไอ้บ้า” ซูจ้านโมโหจนกัดฟันแน่น “มันอาจจะทําแบบนี้จริง ก็ได้ มัดระเบิดติดตัวไว้ เห็นได้ชัดว่ามันมีความคิดที่อยากจะตาย พร้อมกัน”

จงจิ่งห้าวยังคงไม่ตอบสนอง เขาเงียบเหมือนดังเสือที่รอเหยื่อ อย่างใจเย็น รอโอกาสเหมาะแล้วพุ่งเข้าจับเหยื่อ

หลินซินเหยียนเจรจากับเขาต่อ “คนที่คุณอยากได้คือฉัน นี่ เป็นเรื่องระหว่างเราสองคน เราควรเคลียร์กันเอง คุณไปจับคน แก่คนหนึ่งไว้เป็นตัวประกันแบบนี้ มันจะทำให้ฉันยิ่งเกลียดคุณ ขึ้นกว่าเดิม

เหอยเจ๋อตาแดงเดือด “คุณว่าไงนะ?”

เขาไม่อยากเชื่อ ควบคุมความผิดหวังในใจไม่ได้ “คุณเกลียด ผม? ฮ่าฮ่า…….คุณเกลียดผม?” เขาเก็บรอยยิ้มทันที เปลี่ยนเป็น สีหน้าอันโหดเหี้ยม “มันผมโง่เกินไป ตามใจคุณทุกเรื่อง คุณคบ กับจงจึงห้าว ก็เพราะว่ามันนอนกับคุณไม่ใช่เหรอ? คุณรักมันเห รอ? คุณไม่ได้รัก นั่นเป็นเพราะว่าคุณเห็นแก่ลูกสองคน คนที่คุณ รักคือผม คือผม ถ้าหากผมไม่มัวแต่ห่วงที่คุณขัดขืน นอนกับคุณ สักครั้ง ตอนนี้คุณก็อยู่กับผมแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง ก็เป็นเพราะผม ตามใจคุณเกินไป ยอมคุณตลอด”

ความน่ากลัวของคนบ้ายังไม่พอที่จะบรรยายตัวเหอยเจ๋อใน ตอนนี้ เขาบ้าคลั่งน่ากลัว แม้แต่ตรรกะความคิด ก็เป็นคน ธรรมดา

หลินซินเหยียนมือวางข้างลำตัว กำหมัดไว้แน่น “ฉันมาแล้วคุณปล่อยคุณย่าเดี๋ยวนี้

เหอยเจ๋อก้มหน้า คุณย่าอายุมากแล้ว คงเพราะอาการตกใจ ตัวสั่นไปทั้งร่าง พูดอะไรไม่ออกแม้แต่น้อย

ซูจ้านยืนอยู่ข้างๆอย่างรีบร้อน “แม่งเอ้ย ยังเป็นหมอจิตแพทย์ บ้าขึ้นมา น่ากลัวกว่าคนธรรมดาตั้งเยอะ

“เหอริยเจ๋อ คุณต้องการอะไร” หลินซินเหยียนกังวล เธอรู้สึก ได้ว่าอาการคุณย่าไม่ค่อยดี

อายุเยอะขนาดนี้แล้ว ทนการทรมานแบบนี้ไม่ไหว

“เอารถให้ฉันคันหนึ่ง” ไม่มีใครอยากตาย เขาก็เหมือนกัน มัดระเบิดติดตัว ก็เพื่อจะเอาตัวรอด ยกเว้นสถานการณ์ที่เขาเอา ตัวรอดไม่ได้ถึงเลือกที่จะตายพร้อมกับศัตรู

ตอนนี้เขามีตัวประกัน ทำให้พวกเขาเป็นห่วงตัวประกัน เขาก็มี

โอกาสหนี

“ให้มัน” พูดจบ ซูจ้านหันไปมองจงจึงห้าว เขาไม่พูดก็แสดงว่า เห็นด้วย

ไม่นานบอดี้การ์ดก็ขับรถคันหนึ่งมา เขากำลังจะไปส่งกุญแจ ฉวยโอกาสช่วยคุณย่าออกมา แต่ว่าเหอยเจ๋อก็ไม่โง่ รีบตะโกน ห้ามไว้ “อย่าเข้ามา

บอดี้การ์ดพูด “ผมไม่เข้าไป จะเอากุญแจรถให้คุณยังไง?”

“ให้เหยียนเหยียน” เขาบีบคอของคุณย่าไว้ มองบอดี้การ์ดอย่างระวัง

บอดี้การ์ดลังเลนิดหนึ่ง หลินซินเหยียนเข้าไปหยิบกุญแจเอง “คุณขึ้นรถ คุณขับรถ อย่าคิดหนี ไม่อย่างนั้น ผมทำคนแก่คน นี้ตายแน่” เหอยเจ๋อ

หลินซินเหยียนมองเขาแล้วหันตัวเดินขึ้นรถ สตาร์ทรถ เหอรุ่ย เจ๋อลากตัวคนแก่ขึ้นไปนั่งด้านหลัง เขามองหลินซินเหยียน “ขับ ไปทิศใต้”

คุณย่าอยู่ในมือเขา หลินซินเหยียนจึงต้องฟังเขา

เหอริยเจ๋อรู้สึกว่าหลินซินเหยียนจงใจขับช้าลง เขาจึงตบหน้า คนแก่อย่างแรงจนสลบ หมดสติไป ไม่มีเสียงร้อง

แต่หลินซินเหยียนตกใจกับเสียงตบหน้า เธอหันไปมองเห็น

สีหน้าอันโหดเหี้ยมของเหอรุ่ยเจ๋อและรอยฝ่ามือบนหน้าของ

คุณย่า

หลินซินเหยียนโมโหมาก คิดไม่ถึงว่าเหอยเจ๋อจะบ้าคลั่งได้ ถึงขนาดนี้ แม้แต่คนแก่ก็ทรมาน

เหอรุ่ยเจ๋อมองหลินซินเหยียนอย่างโหดเหี้ยม “ผมบอกแล้วว่า อย่าคิดเล่นแผนอะไรกับผม ไม่อย่างนั้นไอ้แก่นตาย ขับเร็ว หน่อย”

หลินซินเหยียนกัดริมฝีปาก เหยียบคันเร่งจนสุด

ขณะที่หลินซินเหยียนเหยียบคันเร่งจนสุด รถก็พุ่งออกไปด้วยความเร็ว

กลิ่นเหม็นแสบจมูกไว้

“เลี้ยวขวาเหอยเจ๋อบอกทาง

หลินซินเหยียนสังเกตอยากทางด่วน ถ้าขึ้นด่วนแล้ว ก็จะควบคุมเขายาก อีกอย่างบนทางด่วนเกิดอุบัติเหตุได้ง่าย

เธอสงบสติอารมณ์ต้องการคือฉัน ปล่อยคุณไป พาท่านไปด้วยถ่วง ขัดขวางการหนีของคุณ ฉันก็ความหมายเท่ากัน

เหอรุ่ยไม่เห็นด้วย พูดอย่างเย็นชา ขับรถ

“ต้องการใช่เหรอ ฉันยอมไปคุณแล้ว ทำไมยังจะจับย่าไม่ยอมปล่อย คุณดูท่านสลบไปแล้ว คุณกลัวท่าน

ถึงผมชีวิตจงจึงห้าวปล่อยผมไปเหรอ”

ใช่ แม้ครั้งเขาไม่ได้จับเขาง่ายแน่

“ทําไมไม่พูดเหอรุ่ยเจ๋อหัวเราะ

เมื่อกินอ่อน เธอต้องไม้แข็ง ข้างอย่างนั้นเราพร้อมกันเลย”
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” เหอรุ่ยเจ๋อเบิกตากว้าง

“ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว ถูกคุณบีบจนบ้าแล้ว” หลินซินเหยียน ใจเย็นผิดปกติ ใกล้ถึงเนินข้างหน้าแล้ว เธอจับพวงมาลัยไว้แน่น “เวรกรรมระหว่างเรา ก็ขอให้สิ้นสุดในวันนี้ละกัน

เธอหักพวงมาลัย

“เดี๋ยวก่อน”

หลินซินเหยียนรอคำพูดนี้ขอเขาอยู่

เอียด

เสียงเสียดสีของล้อกับถนน ดังเอี๊ยดแสบหู จนเป็นรอยบน ถนน

เหอยเจ๋อตกใจจนเหงื่อแตก “ผมโยนเขาลงไปเอง

ถึงแม้ในมือจะไม่มีคนแก่น เขาก็ยังมีหลินซินเหยียน ยังคงมี ข้อต่อรองอยู่

เขาเปิดประตู เพื่อป้องกันหลินซินเหยียนฉวยโอกาสหนี เขา ปลดเข็มขัดบนตัว มัดแขนของหลินซินเหยียนไว้ ใช้มือดึงไว้ เขา ใช้เท้าถีบคนแก่ลงจากรถ หลินซินเหยียนรู้สึกโมโหกับ พฤติกรรมของเหอรุ่ยเจ๋อ เธอเปิดประตูลงจากรถ ใช้เท้าถีบ ประตูเพื่อปิด มีเข็มขัดกั้นอยู่ตรงกลาง เหอรุ่ยเจ๋อกังวล รีบ ตะโกนพูด “รีบขึ้นรถ”

หลินซนเหยียบไม่สะทกสะท้าน เหอรุ่ยเจ๋อโมโห เปิดประตูโดดลงจากรถ เขายื่นมือจับคอหลินซินเหยียนไว้ “คุณอยากตาย ใช่ไหม?”

หลินซินเหยียนมองเห็นคนเดินมาจากหางตา เธอยิ้มขึ้นจนเห็นฟันสวย “ฉันตาย คุณก็ไม่รอด ลมแรงมาก พัดเสียงของเธอ

เหอรุ่ยเจ๋อก็ได้ยิน “ฮ่าฮ่า……

เขาหัวเราะเสียงดัง “ผมไม่ให้คุณตายหรอก ผมจะให้คุณอยู่ กับผมตลอด ถึงแม้จะตาย คุณก็ต้องเป็นผีของผม…….

ปัง