บทที่ 275 ก่อเรื่องเองสมควรตาย

หลินซินเหยียนเงยหน้า เด็กผู้หญิงก็ปรากฏตัวในสายตาเธอ เด็กหญิงใส่เสื้อแจ็คเก็ตผ้าฝ้าย สีถูกลมหนาวพัดจนแดง

“คุณน้านั่งอยู่ที่นี่ทำไมคะ?”

หลินซินเหยียนมองดูเด็กหญิง แล้วมองไปรอบด้าน ไม่มี ผู้ใหญ่ เธอก็มองกลับมาที่ตัวเด็กหญิง “น้าอารมณ์ไม่ดี ก็เลยมา นั่งตรงนี้ หนูทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ คนในครอบครัวอยู่ไหน?

“แม่หนูอยู่โน่น” เธอไปที่ร้านขายปิ้งย่างที่อยู่ไม่ไกล

หลินซินเหยียนมองไปตามที่เธอ ริมถนนมีร้านปิ้งย่างร้าน หนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่เสื้อผ้าฝ้ายตัวเก่า สวมเสื้อกันเปื้อน กำลังปิ้งย่างให้แขก

“หนูมาช่วยแม่” เด็กหญิงน่ารักเชื่อฟัง หลินซินเหยียนยื่นมือ จับผมเธอ “หนูเป็นเด็กดี”

อาจจะเป็นเพราะตัวเองมีลูกเหมือนกัน เพราะฉะนั้นความระวัง ในใจต่อเด็กหญิงจึงลดลง

“คุณน้าจะกินปิ้งย่างไหมคะ? หนูบอกให้แม่ลดราคาให้คุณ น้า”

หลินซินเหยียนไม่ชอบกินของพวกนี้ แต่กลับควักเงินใน กระเป๋ายื่นให้เด็กหญิง “น้าไม่กิน เงินนี้ให้หนูเอาไปซื้อขนมกิน
เด็กหญิงกะพริบตา มองดูเงินมากมายขนาดนั้น เธอไม่กล้ารับ “คุณน้า ให้เงินหนูทำไม?” เธอมองเด็กหญิง มองแล้วก็ทำให้เธอคิดถึงตัวเองในสมัย ก่อน เมื่อก่อนตอนที่อยู่ประเทศกับจวงจื่อจีน ชีวิตลำบากมาก

เหมือนกับเด็กคนนี้ อดหลับอดนอนท่ามกลางลมหนาว เพียงเพื่อ

หาเงินซื้อข้าวเท่านั้น

เพราะฉะนั้นพอเห็นเด็กหญิงเธอก็เลยรู้สึกเห็นใจ

“เพราะว่าพอน้าเห็นหนูแล้ว ก็เหมือนเห็นภาพของน้ากับแม่ใน อดีตไง”

เด็กหญิงกะพริบตาถาม “เมื่อก่อนคุณน้าก็เคยขายปิ้งย่างเห รอคะ?”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ไม่เคยขายเอง แต่เคยรับจ้างทํางาน

ให้คนอื่น ช่วยเขาเสียบเนื้อบนไม้”

เด็กหญิงยิ้ม เห็นฟันขาวทั้งแถว เธอรับเงินมาจากมือของหลิน ซินเหยียน “หนูเอาปิ้งย่างมาให้น้า

เด็กหญิงวิ่งไปร้านปิ้งย่าง หลินซินเหยียนมองดูร่างเธอที่วิ่ง จากไปด้วยสายตาอ่อนโยน

เธอคิด ผ่านชีวิตที่ยากลำบากมา มันต้องดีขึ้นแน่นอน

“ฉันไปเรียกพี่สะใภ้กลับมา” ซูจ้านทนไม่ไหว อากาศหนาว เหน็บแบบนี้นั่งอยู่ข้างนอกตั้งหลายชั่วโมง ตัวแข็งหมดแล้ว
จงจิ่งห้าวไม่ได้พูด

“นายไม่เป็นห่วงเหรอ?” ซูจานเบิกตากว้าง มองดูเขาอย่างไม่ อยากเชื่อ

เขารักใคร่หลินซินเหยียนมากไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้ใจแข็ง ขนาดนี้?

“นายว่า เด็กผู้หญิงคนนั้น ทำไมถึงปรากฏตัว?”

จงจึงห้าวมองไม่ละสายตา

ซูจ้านพูดออกมาอย่างไม่ได้คิด “ก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง คง คิดว่าพี่สะใภ้นั่งอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน เลยสงสัย ก็เลยวิ่ง เข้าไปพูดกับเธอ”

จงจึงห้าวหันไปมองซูจ้าน “นายสนิทกับเขา”

“นี่มันเกี่ยวอะไรกัน…… พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เขาเข้าใจความ หมายของจงจึงห้าวแล้ว เด็กหญิงคนนี้ อาจจะเกี่ยวข้องกับเรือรุ่ ยเจ๋อ

“พี่สะใภ้ใจดี” ซูจ้านพูด เพราะเขาเห็นพี่สะใภ้เอาเงินให้เด็กผู้ หญิงคนนั้น

จงจิ่งห้าวไม่พูดอะไร เพียงแค่สีหน้าไม่ค่อยดี เมื่อหลินซินเห ยียนให้เงินเด็กผู้หญิง แววตาเธอเหมือนคิดถึงอะไรบางอย่าง

เขาคิดว่า ต้องเป็นเพราะเด็กผู้หญิงคนนั้นทำให้เธอคิดถึง ความจําในอดีตแน่นอน
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เด็กหญิงถือปิ้งย่างในมือวิ่งมาหาหลินซิน เหยียน “คุณน้า ให้คุณน้าค่ะ” หลินซินเหยียนมองดูปิ้งย่างที่ยังมีควันร้อนอยู่ หนาวจนตัว แข็งไปหลายชั่วโมง เห็นแล้วก็อยากกินสักคำ ดังนั้นเธอจึงรับมา

หยิบขึ้นมาไม้หนึ่งแล้วกัดเนื้อไปคำหนึ่ง มีกลิ่นหอมรมควัน ไม่ได้

เลี่ยนเหมือนใช้น้ำมันทอด

“ขอบใจนะ” หลินซินเหยียนยิ้ม “อร่อยมาก

เด็กหญิงดึงแขนเธอ “น้าให้เงินหนูไปตั้งเยอะ แม่หนูอยาก ขอบคุณน้า แต่ว่าออกจากร้านไม่ได้ น้าไปกับหนูได้ไหม?”

“หนูไปบอกแม่ว่า ไม่เป็นไร……

“ถ้าอย่างนั้นหนูเอาเงินคืนน้าดีกว่า” เด็กหญิงพูดไปแล้วก็ หยิบเงินที่หลินซินเหยียนให้ออกจากกระเป๋าเสื้อ

หลินซินเหยียนกดมือเธอไว้ “น้าให้หนูแล้ว จะเอาคืนได้ยังไง เงินพวกนี้ ให้แม่หนูซื้อเสื้อกันหนาวตัวใหม่ให้หนูได้ จะได้อบอุ่น ออกมาขายของกับแม่จะได้ไม่หนาว”

“ไม่ได้ หนูจะเอาเงินไปเลื่อยไม่ได้ ถ้าจะรับไว้ก็ได้ แต่ถ้าต้อง ยอมรับคําขอบคุณจากแม่หนู”

เด็กหญิงดื้อรั้นมาก หลินซินเหยียนทำอะไรไม่ได้ จึงต้องตกลง เวลาแบบนี้ คาดว่าเหอรุ่ยเจ๋อคงไม่ออกมาแล้ว

ตอนนี้ยังมีแขก แม่ของเด็กหญิงยังยังอยู่ เห็นลูกสาวพาหลิน นเหยียนมาแล้ว เอามือเช็ดที่ผ้ากันเปื้อน “คุณให้เงินลูกสาวฉัน?”

หลินซินเหยียนยกปิ้งย่าง ในมือ “เงินที่ซื้อปิ้งย่าง

“แต่ว่าซื้อปิ้งย่างก็ไม่ต้องใช้เงินเยอะขนาดนี้ คุณใจดีมาก

มิน่าคุณผู้ชายคนนั้นถึงชอบคุณขนาดนี้ ต้องให้ลูกสาวฉันพาคุณ มาให้ได้” ผู้หญิงมัดหางม้า หน้าตาธรรมดา ดูแล้วเหมือนคนมี วินัย

หลินซินเหยียนงงแล้ว จึงถามอย่างไม่เข้าใจ “คุณผู้ชาย

อะไร?”

“ผมเอง” ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งกินปิ้งย่างอยู่หน้าร้าน ลุกขึ้นมา หันไปมอง หลินซินเหยียนมองหน้าเขาจนชัดเจน

เหอริยเจ๋อ?

เธอเดินถอยหลังอย่างระวัง

“คุณน้า ลุงคนนี้บอกว่าชอบคุณน้ามาก หนูก็ชอบคุณน้า” เด็ก หญิงพูดอย่างไร้เดียงสา

หลินซินเหยียนก้มหน้ามองหน้าอันไร้เดียงสาของเด็กหญิง ก มือไว้แน่น แม้แต่เด็กเขาก็หลอกใช้

“ทำไมคุณถึงกลายเป็นแบบนี้?” หลินซินเหยียนโมโห

“คุณบีบผมเอง” เหอรุ่ยเจ๋อคิดว่าตัวเองฉลาด “คุณทะเลาะกับ จงจิ่งห้าวเหรอ? ผมเคยบอกคุณแล้ว คนที่เคยทำร้ายคุณ ไม่มีวัน รักคุณจริง มีแค่ผมเท่านั้น ที่รักเดียวใจเดียวต่อคุณคนเดียว”
เขาเอามือตบหน้าอกตัวเอง เวลาพูดท่าทางโหดเหี้ยม ดูน่า

เกลียด ตอนนี้หลินซินเหยียนถือว่าเข้าใจแล้วว่าเรื่องเป็นยังไง เหอ ยเจ๋อคงกลัวว่ามีกับดัก ใช้ความรู้จักในตัวเธอ หลอกใช้เด็ก หญิงให้มาปรากฏตัวตรงหน้าเธอ เป้าหมายก็คือ ให้เธอคิดถึง

อดีตของตัวเอง ให้เธอชะล่าใจ ตามเด็กผู้หญิงมา

“ดูซิ ผมรู้ใจคุณมากแค่ไหน? ขอแค่ผมใช้แผนการเล็กน้อย ก็ ทำให้คุณติดกับได้แล้ว?” เหอรุ่ยเจ๋อได้ใจมากสำหรับเรื่องที่รู้ใจ เธอรู้สึกพอใจมาก “มีแค่ผมที่รู้ใจคุณ รักคุณอย่างจริงใจ…….

“เหรอ?”

มีความเคลื่อนไหวท่ามกลางความมืด จงจึงห้าวชุดสูทสีดำ คลุมด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่ เดินเข้ามาพร้อมบอดี้การ์ด แสงพราว ระยิบระยับ ส่องผ่านหน้าของเขา

ราศีของเขาตะลึงทุกทิศ เหมือนดั่งตาข่าย หว่านล้อมสายตา ทุกคู่ เขาไม่สนใจใครทั้งนั้น เดินเข้าไปหาหลินซินเหยียน กอด เธอเข้ามาในอ้อมกอด

กวาดสายตามองไปที่ใบหน้าที่ตกตะลึงของเหอรุ่ยเจ๋อ

หัวเราะเย็นชา “นายยอมปรากฏตัวแล้วเหรอ?”

เหอรุ่ยเจ๋อมองซ้ายมองขวา พบว่าตัวเองถูกล้อมไว้แล้ว สีหน้า หม่นหมองไม่น่าดู “พวกแกจงใจ?”

ตอนนี้เหอรุ่ยเจ๋อถึงพบว่าตัวเองติดกับแล้ว
ซูจ้านสะบัดกระเป๋ากางเกง “ภัยพิบัติที่ฟ้าสร้าง หนีรอดได้ แต่ กรรมที่สร้างเองนั้นหนียาก เหอยเจอวันนี้แกหนีไม่รอดแน่

ทันใดนั้น เหอยเจ๋อหัวเราะฮ่าฮ่าเสียงดัง