บทที่ 272 เด็กแสบแกล้งกันใช่ไหม

หลินซินเหยียนเงยหน้า เห็นแค่จงจึงห้าวก้มตัวลงมา วินาทีต่อ มา ริมฝีปากของเขาก็แนบบนริมฝีปากของเธอ

อากาศเหน็บหนาวขนาดนี้ หลินซินเหยียนกลับไม่รู้สึกหนาว ร่างกายเร่าร้อนเหมือนไฟเผา เขาใช้แรงเต็มที่ เอาเสื้อคลุม ห่อตัวเธอไว้แน่น เหลือไว้แค่หัว ทันใดนั้น หลินซินเหยียนเหมือน จะเข้าแล้วเป้าหมายของเขาแล้ว ทำไมถึงเธอมาสถานที่เปลี่ยว ขนาดนี้

“คุณอยากล่อเหอ …….

จูบของเขาเร่าร้อนกว่าเดิม ขัดคำพูดของเธอที่กำลังจะพูดออกมา

เขาดันลิ้นของเธอเข้าไปในปาก จูบอันป่าเถื่อนแบบนี้ทำให้ หลินซินเหยียนรู้สึกเจ็บ ทนไม่ได้ที่จะทำเสียงดออกมา แต่เสียง ที่ออกมากลับเป็นเสียงคราง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงครางของเธอกระตุ้นความรู้สึกของเขา หรือเปล่า หลินซินเหยียนรู้สึกถึงร่างกายของเขาตอบสนอง

หลินซินเยียนผลักเขาออก พอเธอยิ่งผลัก จงจิ่งห้าวก็ยิ่งกอด เธอแน่นขึ้น

เธอถูกเขากอดรัดจนหายใจไม่ออก
ในสวนสนนั้น มีดวงตาอันเป็นประกายคู่หนึ่ง แดงก่ำดุจ กระหายเลือด

เหอรุ่ยเจ๋อมือกับกิ่งไม้ไว้แน่น เหมือนกำลังบีบคอของจงจึง ห้าว ใช้แรงบีบ บีบอย่างแน่น อยากบีบให้มันหัก

ไม่มีอะไรเสียดสีมากไปกว่าเห็นผู้หญิงที่ตัวเองชอบ อยู่ใน

อ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น

เขาโกรธ เกลียดแค้น

การอยู่ร่วมกันของเขาตั้งหลายปี ยังสู้ผู้ชายที่ทำร้ายเธอไม่ได้ เลยเหรอ?

ถ้าไม่ใช่สติอันน้อยนิดที่เหลืออยู่บอกเขา ถ้าบุกเข้าไปตอนนี้ก็ เอาตัวหลินซินเหยียนกลับมาไม่ได้ เขาก็พุ่งเข้าไปแน่นอน แย่ง ตัวหลินซินเหยียนมาจากอ้อมกอดของจงจึงห้าวแล้ว

หลินซินเหยียนเป็นของเขา

จงจิ่งห้าวไม่ยอมหยุด หลินซินเหยียนโกรธแล้ว จึงกัดลิ้นของ เขา เขาขมวดคิ้ว มีกลิ่นคาวเลือดในปากทันที เขาถอยห่างจาก ปากของเธอ มีน้ำลายปนเลือดออกมาเป็นสาย

ลมพัดมาอย่างแรงก็ตัดขาด หลินซินเหยียนรู้สึกปากเย็น จง จิ่งห้าวเลียริมฝีปาก คราบเลือดที่ติดอยู่ก็กลืนเข้าไปด้วย

ยื่นมือช่วยเธอเช็ดคราบที่ติดอยู่ที่ริมฝีปาก น้ำเสียงแหบแห้ง

“ทำไมโหดกับผมแบบนี้?”
หลินซินเหยียนหันหน้าหนีไม่พูด

จงจิ่งห้าวกอดเธอเข้าอ้อมกอดอีกครั้ง “ไป กลับกันเถอะ”

เขาเอาเสื้อคลุมห่อไว้บนตัวเธอ บนตัวเขามีเสื้อสูทบางๆแค่ตัว เดียว หลินซินเหยียนถอดเสื้อแล้วเอาไปคลุมตัวเขา “ฉันมีเสื้อ กันหนาวไม่หนาว”

จงจิ่งห้าวกอดเธอเข้าอ้อมกอด เสื้อคลุมตัวใหญ่คลุมทั้งสอง คนไว้

กลับไปถึงโรงแรม ทั้งสองก็ขึ้นชั้นบน ได้ยินว่าห้องของซูจ้าน ยังมีเสียง ประตูห้องไม่ได้ปิด มีช่องว่างเหลือไว้ หลินเฉินถือ ลูกอมที่เชือกผูกไว้ ส่ายไปมาอยู่ข้างปากซูจ้าน

ปากก็พูดไม่หยุด “ลุงซู ถ้าลุงกัดลูกอมไม่ได้ คืนนี้น้าฉันต้อง กอดหนูนอนแล้วนะ”

ซูจ้าน “.………….”

เด็กคนนี้ ของบ้านไหน มารับไปได้ไหม? อย่ามาก่อกวนห้อง

หอของเขา?

ซูจ้านลองไปหลายครั้งแต่ก็กัดไม่โดน

“เปลี่ยนอย่างอื่นนะ?”

หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ได้ ถ้าลุงกัดไม่โดนก็ให้น้า ฉินกอดหนูกับน้อง กอดเราสองคนนอน”

ซูจ้าน “.…….
รังแกกันใช่ไหม มันต่างกันตรงไหน?

“ลุงหมายถึงเปลี่ยนวิธีเล่น ซูจ้านพูดแนะนำ หลินซีเฉันยังคงไว้หน้าอย่างมาก ถามว่า “ลุงอยากเล่นยัง ไง?”

ซูจ้านมองหลินซีเงินอย่างยิ้มแย้ม “มือของหนูห้ามขยับ คราวนี้ถึงทีของหลินซีเฉันพูดไม่ออกแล้ว “ถ้าไม่ขยับ ลุงก็กัด ได้แล้ว จะไปสนุกได้ยังไง?”

ซูจ้านหันไปจ้องหน้าเสิ่นเผยซวนที่อยู่ข้างๆ เขาเป็นคนเสนอ ความคิดนี้

เงินเผยชวนแบมือออก หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ก่อกวนห้องหอ ก็คือก่อกวนห้องหอ ไม่ก่อกวนแล้วจะสนุกได้ยังไง? ก่อกวนแล้ว นายถึงจะรักกันยาวนานกับน้องสะใภ้

ซูจ้านทำเสียงไม่พอใจ “เหตุผลบ้าบอ

เสิ่นเผยชวนหัวเราะฮ่าฮ่า

หลินซีเฉินหลานลงจากเตียง ทำเสียงอ้าย “ทำไมโง่ขนาดนี้ ซูจ้าน

เขากำลังจะตะโกนพูดว่าหนูลองดู แต่กลับเห็นหลินซีเงินถึง ลูกอมลงมากินเอง ผูกแอปเปิลไว้บนเชือก แล้วพูดอย่างใจดี “เปลี่ยนของชิ้นใหญ่ขนาดนี้ลุงคงกัดได้แล้วนะ”

ซูจ้านเดินเข้าไปจับหัวของเขา “เสี่ยวเฉินดีที่สุดเลย”
หลินซีเฉินยิ้ม แล้วบินขึ้นไปยืนบนเตียงอีกครั้ง แล้วนำ แอปเปิลส่ายไปมาตรงหน้าเขา “ลุงซู ครั้งนี้ยังกัดไม่โดนอีก ก็ ปรับคุณลุง……..ล้างเท้าให้น้านยา

ฉินยาที่เล่นอยู่ข้างๆกับหลินลุยได้ยินคำพูดของหลินเฉิน แล้ว ก็หน้าแดงขึ้นทันที

ซูจ้านมองหน้าเธอแล้วพูดพร้อมกับหัวเราะ

“มาเลย”

ปรากฏว่าแย่มาก พอเขากัด หลินซีเฉินก็สายแขน จากนั้นก็ พลาดไป แอปเปิลชนเข้ากับหน้าเขาหลายครั้ง ยังไงก็กัดไม่โดน เปลือกมันลื่นเกินไป มาถึงริมฝีปากแล้ว แต่กัดยังไงก็กัดไม่โดน

“แกล้งลุง ใช่ไหม” ซูจ้านรู้สึกตัว เปลี่ยนจากลูกอมเป็น แอปเปิล ก็ไม่ได้หวังดีแม้แต่น้อย

“ไปเอาน้ำล้างเท้ามา” หยินเฉินออกคำสั่งเหมือนตัวเองเป็น

ผู้ใหญ่

“ล้างเท้าให้ภรรยาตัวเอง ไม่ขายหน้า” ซูจ้านพูดปลอบใจตัว เอง จากนั้นก็เข้าไปใส่น้ำร้อนในห้องน้ำ

ไม่นาน ซูจ้านก็ยกกะละมังใส่น้ำร้อนเข้ามาวางไว้ข้างเตียง พูดกับฉินยาว่า “ที่รักมาล้างเท้า

ฉินยาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน คนมากมายขนาดนี้ เธอรู้สึกเขิน หลินซีเฉินดึงเธอมา “น้าฉินยามาทางนี้”
หลินลุยรู้สึกสนุก ช่วยพี่ชายดึงตัวฉินยาด้วย

ฉินยาปฏิเสธผู้ใหญ่ได้ แต่ปฏิเสธเด็กสองคนนี้ไม่ได้ไปนั่งที่ ขอบเตียงอย่างเชื่อฟัง เท้าของเธอยังใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ บ้าน ยกขาของเธอขึ้นมาถอดรองเท้า หลินเฉินเอามือปิดปากหัวเราะ

“น้าฉินยา ผมเป็นเทพปกป้องน้าเอง ถ้าหากลุงชูรังแกน้า น้า

บอกผมได้เลย ผมจะแก้แค้นให้เอง

เพราะคำพูดของหลินซีเงินค่นี้ ทำให้ฉันยาถึงกับน้ำตาคลอ ไม่เคยมีคนพูดว่าจะปกป้องเธอ หลินซีเฉันเป็นคนแรก

ขณะเดียวกันที่เธอรู้สึกซาบซึ้ง ก็รู้สึกอุ่นใจ

เธอสูดจมูกไปด้วย แล้วยื่นมือไปจับหัวของหลินเฉิน “ขอบใจเสี่ยวเฉิน”

“ไม่ต้องเกรงใจครับ แม่บอกว่าพวกเราเป็นครอบครัว เดียวกัน” หลินซีเฉินไปหยิบลูกอมมาเต็มกำมือ ยัดเข้าไปใน กระเป๋าเสื้อน้องสาว “นี่คือลูกอมมงคลของน้านยา พวกเรากิน ด้วยกัน”

ใส่ลูกอมเรียบร้อยแล้ว เขาก็จูงมือน้องสาว “พวกเราไปแล้ว” เดินผ่านหน้าเซิ่นเผยชวน “คุณอาเงิน กันได้แล้ว”

เงินเผยชวนคิดว่าเด็กน้อยคนนี้ยังจะแกล้งต่ออีกสักพัก คิดไม่ ถึงว่าจะปล่อยซูจ้านไปเร็วขนาดนี้

เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ “เสี่ยวเฉิน โอกาสที่แกล้งเขามีแค่ครั้ง เดียวนะ หนูต้องคิดให้ดีนะ จะปล่อยเขาไปง่ายๆเลยเหรอ?”
“เห็นแก่หน้าบ้านยา ปล่อยเขาไป อีกหน่อยถ้าเขารังแกล้า ฉินยา ผมจะมาจัดการเขาเอง”

ซูจ้านวางเท้าของฉินยาลงในน้ำร้อน แล้วเงยหน้าขึ้น “คุณรับ อพ่อหนุ่มน้อยนั่นเหรอ? ดีกับคุณขนาดนี้?

ฉินยาไม่ได้สนใจเขา

ฉินยาติดตามหลินซินเหยียนได้รู้จักกับเด็กน้อยทั้งสอง อยู่ ด้วยกันเป็นเวลานาน ความสัมพันธ์ที่ดีเป็นธรรมดา

จํานวางเท้าอีกข้างของเธอเข้าไปในน้ำ “จากนี้ไปผมดีกับ คุณเอง”

ฉินยาเช็ดหน้าตัวเอง “คุณต้องทำให้ได้อย่างที่พูดนะ”

ซูจ้านล้างเท้าให้เธออย่างตั้งใจ เธอขาวมาก เท้าก็เช่นกัน เล็ก กะทัดรัด

ฉินยารู้สึกจักจี้ อยากดึงกลับ ซูจ้านจับกดไว้ในกะละมัง “แช่ สักพักสบายเท้า”

พวกหลิน เฉินเดินออกจากห้องก็เจอกับหลินซินเหยียนและจง จิ่งห้าวที่หน้าประตู

หลินลุยซีพุ่งเข้าไป กอดขาของหลินซินเหยียนไว้ “แม่คะ กระเป๋าของหนูมีลูกอมเต็มเลย ให้แม่หนึ่งลูก”

เธอหยิบลูกอมออกมาหนึ่งลูกแกะถุงออก ยื่นให้หลินซินเห ยียน เธอก้มตัวรับลูกอมจากมือลูกสาวมาใส่เข้าปาก
หวานมาก

เสิ่นเผยชวนเดินอยู่ข้างหลังสุด เขาปิดประตูห้อง

ซูจ้านเทน้ำล้างเท้ากลับมา เห็นประตูห้องถูกปิดแล้ว เขาไม่ วางใจ เดินไปล็อกประตูห้อง

หันกลับไป ก็เห็นฉันยายืนอยู่ตรงนั้น