บทที่ 261 ปากแข็ง

ไปยื่นหนึ่งเป็นคนที่โทรเข้ามา มันทำให้หัวใจของเธอรู้สึกตื่น เต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ทำไม พอนึกถึงไปยื่นหนึ่งมันก็ ทําให้นึกถึงเหยาชิงชิงไปด้วย

“คุณรับเถอะ เดี๋ยวฉันกลับก่อน” ฉินยาเข้าใจว่าการที่ตัวเอง อยู่ตรงนี้ทำให้เธอไม่สะดวกที่จะรับสาย

หลินซินเหยียนลังเล เธอกำลังกลัวว่าไปยื่นหนังจะโทรมาเพื่อ คุยเรื่องของเหยาชิงชิง เธอไม่อยากที่จะพัวพันกับเรื่องนี้อีกต่อไป แล้ว

แต่ว่า อีกฝ่ายก็มีความพยายามสูง ถ้าเธอไม่รับ ไปยื่นหนึ่งก็ ไม่ยอมวางมือถือดังอยู่อย่างต่อเนื่อง

สุดท้ายเธอก็หายใจเข้าลึกๆ กดไปที่ปุ่มรับสาย ทันใดนั้น เสียงของไปยื่นหนังก็ดังขึ้น “คุณจะไปวันนี้แล้วใช่มั้ยครับ?

หลินซินเหยียนตอบ “มีเรื่องบางอย่างทำให้ต้องล่าช้า ค่อย กลับพรุ่งนี้ค่ะ”

“งั้นวันนี้เรานัดเจอกันหน่อยนะครับ ไปยื่นหนึ่งพูดขึ้น หลินซินเหยียนยืนอยู่ข้างถนน เธอก้มลงไปมองที่ปลายเท้า ของตัวเอง “ฉันมีธุระต้องทํา เกรงว่า……

“พรุ่งนี้คุณก็จะไปแล้ว ไม่คิดจะบอกลาผมหน่อยเหรอครับ?”
หลินซีนเหยียนเงียบไป

“ผมจะเสียเวลาคุณไม่มากหรอกครับ” ไปยื่นหนึ่งพูดขึ้นอีก

ยังไงก็เป็นคนรู้จักกัน พอไปยื่นหนึ่งพูดมาแบบนี้ เธอก็ยากที่ จะปฏิเสธแล้ว เธอจ๋าจําต้องตอบตกลง “คุณมาหาฉันสิคะ”

“เดี๋ยวผมให้คนไปรับคุณ ตอนนี้ผมไปด้วยตนเองไม่ได้จริงๆ

ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร บอกมาฉันมาว่าคุณอยู่ที่ไหน เดี่ยว ฉันนั่งรถไปหา” การให้คนมารับมันค่อนข้างยุ่งยากและเสียเวลา

“คุณไปรอผมที่วิลล่าก่อน อีกเดี๋ยวผมจะตามไปให้ไวครับ” หลินซินเหยียนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วตอบไปว่า “ได้ค่ะ” เธอเดินไปโบกรถที่ถนน ผ่านไปประมาณสิบนาทีถึง โบกรถ

แท็กซี่ได้คันหนึ่ง เธอบอกจุดหมายไป

จากนั้นครึ่งชั่วโมง รถก็มาจอดอยู่ที่วิลล่า หลินซินเหยียนจ่าย ค่าโดยสารแล้วลงจากรถ

ไปยื่นหนึ่งได้บอกกับเสี่ยวหลิวแล้ว ว่าพอหลินซินเหยียนลง จากรถก็ให้เสี่ยวหลิวไปต้อนรับทันที เธอทักทายด้วยรอยยิ้ม “คุณหลิน”

หลังจากที่รู้จักกับสาวน้อยคนนี้มาเป็นเวลาหลายวันตอนนี้ก็ คุ้นเคยกันแล้ว หลินซินเหยียนเดินเข้าไปหา “” ข้างนอกอากาศ มันเย็นขนาดนี้ ทำไมไม่รอในบ้านล่ะ”
“คุณชายบอกให้ฉันรอคุณอยู่ตรงนี้ค่ะ เขาบอกฉันว่าคุณจะ มา” เสี่ยวหลิวพูดไปยิ้มไป “เชิญเข้าไปในบ้านก่อนค่ะ

หลินซินเหยียนคุ้นเคยกับที่นี่ดี ยังไงก็เคยพักอยู่ที่นี่มาแล้ว หลายวัน

พอเข้ามาถึงห้องรับแขก หลินซินเหยียนก็ถอดเสื้อโค้ตไป แขวนไว้ที่ราว ในบ้านมีความอบอุ่นจากเครื่องปรับอากาศมันจึง อุ่นมาก ถ้ายังใส่เสื้อโค้ตอยู่มันจะร้อนมาก

เสี่ยวหลิวไปชงกาแฟ “ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณแล้วนะคะ

เธอยกกาแฟร้อนๆ เข้ามาวางไว้บนโต๊ะ “ความจริงคุณชาย ของเรานั้นเป็นคนดีมาก

ผู้หญิงสองคนที่ปรากฏขึ้นข้างกายไปยื่นหนึ่ง เธอรู้สึกชอบ

หลินซินเหยียนมากกว่า เธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร รู้แค่ว่า

หลินซินเหยียนนั้นเป็นกันเอง น่าคบหา

เหยาชิงชิง ให้ความรู้สึกอึมครึม เธอไม่ชอบ

หลินซินเหยียนไม่ได้นั่ง แต่เธอกลับเดินไปยังตู้ปลาที่ตั้งอยู่ ตรงหน้าต่าง ทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่เสี่ยวหลิวพูด “ปลานี้ ยัง เลี้ยงอยู่อีกเหรอเนี่ย”

เธอจำได้ว่า ตอนที่เธอได้รับบาดเจ็บที่ขาจนเคลื่อนไหวได้ไม่ สะดวก ไปยื่นหนึ่งที่กลัวเธอจะเบื่อ จึงสั่งให้คนไปเอาปลาพวกนี้ มาให้เธอเล่น บอกว่าให้เธอใช้ฆ่าเวลา

หลายวันนี้พวกปลามันก็ค่อนข้างประหลาดจริงๆ สีสันสดใสหน้าตาประหลาดๆ นั่นก็ดูโดดเด่นดี พอมือของเธอจุ่มลงน้ำ แล้วกวักเบาๆ พวกปลาก็ตกใจ พวกมันก็จะว่ายหนีไปทันที ทำให้หลินซินเหยียนต้องยิ้มออกมา

เสี่ยวหลิวยืนอยู่ข้างๆ จ้องมองไปยังปลาที่อยู่ในตู้ “ปลาพวก นี้ คุณชายเขาให้อาหารเองทุกวันเลยค่ะ

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมา ไปยื่นหนึ่งว่างขนาดมีเวลามา ดูแลปลาพวกนี้ทุกวันเลยเหรอ? เสี่ยวหลิวยิ้มออกมา “แน่นอนว่า ก็ต้องเป็นช่วงที่เขาอยู่ ปกติฉันจะเป็นคนดูแลพวกมันซะส่วน ใหญ่ ทั้งเปลี่ยนน้ำ ให้อาหาร ฉันจะทำซะส่วนใหญ่ แต่ถ้าเขาอยู่ เขาก็จะเป็นคนให้อาหารเองค่ะ”

เนื่องจากมีคนเล่นด้วย พวกปลาก็ว่ายกันอย่างสนุกสนาน หลินซินเหยียนเห็นแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นไปด้วย

“ได้ยินว่า ปลามีความทรงจำแค่เจ็ดวิเท่านั้น ถ้าคนเรา สามารถเลือกที่จะลืมเรื่องบางอย่างได้ก็คงจะดี” จู่ๆ ก็มีเสียงที่ ทุ้มลึกของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง หลินซินเหยียนหันหลัง ไป แล้วก็ได้เห็นไปยื่นหนิงบังคับรถเข็นตรงมาทางนี้

“คุณรอนานรึยังครับ?” ไปยื่นหนึ่งถาม หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ฉันเองก็เพิ่งถึงเหมือนกัน”

ไปยื่นหนังบังคับรถเข็นมาที่หน้าตู้ปลา แล้วโบกมือให้เสียว หลิว “เธอออกไปก่อน ไปเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู อย่าให้ใครเข้ามา เด็ดขาด”
เสี่ยวหลิวมองหน้าหลินซินเหยียนแล้วหันไปมองไปยื่นหนึ่ง สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้าแล้วเดินจากไป เดินออกจากห้อง ปิดประตูลง

ห้องรับแขกที่กว้างใหญ่ เงียบลงในทันที

หลินซินเหยียนมองไปยังประตูที่ปิดลง แล้วเลิกคิ้วขึ้น “คุณมี เรื่องที่เป็นความลับอะไรต้องพูดเหรอคะ?”

ไม่อย่างนั้นพอเสี่ยวหลิวไปแล้ว ยังจะห้ามคนอื่นเข้ามาอีก ทําไม

ไปยื่นหนังค่อนข้างสงบ “ใช่ครับ ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ แต่มันไม่ใช่ความลับอะไร

“เรื่องอะไรคะ?”

“นั่งก่อนเถอะครับ” ไปยื่นหนังบังขับรถเข็นไปทางโซฟา

หลินซินเหยียนตามหลังเขามา นั่งลงบนโซฟา กาแฟที่เสี่ยว หลิวชงมายังคงร้อนอยู่ เธอยกขึ้นมาจิบไปคำหนึ่ง ตอนที่วาง แก้วลงก็ได้ยินไปยื่นหนึ่งพูดขึ้นว่า “คนไม่ได้เป็นอะไร แต่ก็ไม่ ยอมพูด แถมยังไม่ยอมพบหน้าผมอีก”

มือข้างที่หลินซินเหยียนใช้วางแก้วลงชะงักไปเล็กน้อย เธอไม่ ได้สนใจ และรู้ดีว่าคนที่ไปยื่นหนึ่งพูดถึงนั้นคือใคร ตอนนี้เธอยิ่ง เต็มใจจะเป็นคนที่คอยรับฟังแล้ว

“ผมรู้ดี ว่าเธอรู้สึกว่าไม่มีหน้ามาพบผม” ไปยื่นหนึ่งพูดกับตัวเอง ตอนนี้เขาต้องการพูดคุยกับใครสักคนจริงๆ ไม่อย่างนั้นเขา จะรู้สึกอึดอัดมาก “หมอบอกว่าสุขภาพของเธอไม่ดี ผมเตรียมที่ จะส่งเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลสำหรับผู้ป่วยโรคเรื้อรังแล้ว

เขาอยากให้ในอนาคตเหยางซึ่งสามารถใช้ชีวิตได้อย่างคน ปกติทั่วไป

“ผมส่งคนไปค้นหาหลักฐานที่คนของตระกูลเหยากระทำกับ เธออย่างโหดเหี้ยมแล้ว ผมคิดว่าอีกไม่นาน คนร้ายก็ต้องถูก ลงโทษตามกฎหมายแน่นอน

ตอนที่พูดแบบนั้นออกมา ไปยื่นหนังดูใจเย็นมาก หลังจาก ทำความเข้าใจกับข้อมูลไปคืนหนึ่ง สภาพจิตใจของเขาก็สงบลง แล้ว

“ฉันเชื่อมั่นในตัวคุณ เชื่อว่าคุณสามารถทำมันได้ดี” จาก ฐานะของไปยื่นหนึ่งที่อยู่ตรงนี้ คิดว่าการที่จะเล่นงานคนร้ายแค่

สองคน ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ยากเย็นอะไร

ไปยื่นหนิงจ้องมองมาที่หลินซินเหยียน “คุณเชื่อใจผมขนาด นั้นเลยเหรอครับ?”

หลินซินเหยียนยิ้มออกมา “ไม่ใช่เชื่อใจคุณ คุณแค่มีความ สามารถมากพอเท่านั้น”

ไปยื่นหนึ่งยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “นี่คุณคิดจะตัดขาดกับผม แล้วใช่มั้ยครับ?”

หลินซินเหยียนหมุนแก้วกาแฟที่อยู่บนโต๊ะ “ถ้าฉันคิดจะตัดขาดกับคุณจริง วันนี้ฉันก็คงไม่มาหรอกค่ะ

เจอกันสักครั้ง ไม่ถูกเข้าใจผิดและไม่ถูกเกลียด แล้วจะไป ตัดขาดได้ยังไงล่ะ?

ไปยื่นหนิงยิ้ม “ก็จริงครับ”

หลินซินเหยียนเหลือบตาขึ้นมอง “เรื่องที่คุณตั้งใจจะพูดกับฉัน ก็คือเรื่องนี้ใช่มั้ยคะ?

ไปยื่นหนิงจ้องเขม็งมาที่หลินซินเหยียนอยู่พักหนึ่ง ในใจรู้สึก วุ่นวาย แต่ก็ยังตัดสินใจถามออกไปว่า “คุณเคยเจอเฉิงซิวมั้ย ครับ?”

หลินซินเหยียนรู้สึกแปลกใจ เพราะไปยื่นหนึ่งนั้นเปลี่ยนเรื่อง เร็วเกินไปแล้ว ทั้งๆ ที่ยังคุยเรื่องของเหยาชิงชิงกันอยู่เลย แล้ว จู่ๆ ทำไมเขาถึงพูดถึง เฉิงซิ่วได้ล่ะ?

อีกอย่าง เขารู้จักเฉิงซิ่วด้วย

แต่พอนึกถึงไปหงเฟยที่เป็นพ่อบุญธรรมของเขา การที่เขาจะรู้ เรื่องบางอย่างเข้า ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าสงสัยอะไร

“เธออยู่ที่เมืองB แล้วฉันจะไปเจอเธอได้ยังไงล่ะคะ?” หลินซิน เหยียนเหลือบลงไปมองกาแฟที่อยู่ในแก้ว เธอเคยรับปากเฉิง ซิ่วไว้แล้ว

เธอเรื่องนี้แม้แต่จงจึงห้าวเธอยังไม่บอกเลย แต่ไม่มีทางพูด กับไปยื่นหนิงอยู่แล้ว
ไปยื่นหนังจ้องมองมาที่เธอ “กับผมคุณก็ยังไม่ยอมพูดอะไรเห รอครับ?”

หลินซินเหยียนมองมาที่เขา “ถ้าฉันเคยเจอเธอแล้วมันจะ

ทำไม? แล้วถ้าไม่เคยเจอแล้วมันจะทำไมเหรอคะ?”

“ผมอยากรู้ว่าเธอพูดอะไรกับคุณ” ไปยื่นหนึ่งพูดจุดประสงค์ ของเขาออกมา

ไม่รอให้หลินซินเหยียนได้ตอบ เขาก็เล่าเรื่องที่ตัวเองรู้ออกมา ก่อน “อาจารย์ที่สอนให้คุณทำผ้าไหมกวางตุ้งเป็นพี่ชายของเฉิง ซิ่วเฉิงเงินเฉิงซิ่วเป็นรักแรกของพ่อบุญธรรมผม การที่เขาไม่ แต่งงานตลอดชีวิตก็เพราะเธอ ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ พ่อบุญธรรม ของผมเคยถูกคนตัดนิ้วมือไป ผมไม่ปิดบัง ตอนนี้ผมกำลังสืบหา คนที่ตัดนิ้วมือเขาอยู่

สองมือของหลินซินเหยียนไว้อย่างแน่นๆ ไปหงเฟยถูกคน ตัดนิ้วมืออย่างนั้นเหรอ?

ความคิดของเธอแล่นไปอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นเฉิงซิ่วบอกแค่ ว่าเหวินชิง ใช้ไป๋หงเฟยข่มขู่ให้เธอโทรหาจงเฟิงสายนั้น แต่ไม่ ได้บอกว่า เหวินชิงนั้นใช้วิธีที่โหดเหี้ยมอะไรในการบังคับเธอ เลย

จะบอกว่า เหวินชิงใช้วิธีการตัดนิ้วของไปหงเฟยมาขู่บังคับ เฉิงซิ่วให้โทรศัพท์อย่างนั้นเหรอ?

“เขาเลี้ยงดูผมมา ส่งต่อกิจการให้ผม ผมจึงต้องทำอะไรเพื่อ เขาบ้าง” ไปยื่นหนิงจ้องเขม็งมาที่ใบหน้าของหลินซินเหยียน เขารู้ดี หลินซินเหยียนต้องรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแน่นอน และยังรู้อีกว่าใครเป็นคนที่ตัดนิ้วของพ่อบุญธรรมเขาไป

หลินซินเหยียนเองก็รู้สึกปวดหัวเหมือนกัน ตระกูลเหวินไม่ ธรรมดา มีความสัมพันธ์กับตระกูลจง

ถ้าเธอเกิดพูดออกไป แล้วไปยื่นหนึ่งไปหา ตระกูลเหวินเพื่อ แก้แค้น แบบนี้มันจะทำให้เหตุการณ์เมื่อตอนนั้นถูกขุดขึ้นมา เปล่านะ?

ตอนนั้น ฐานะของจงจึงห้าวก็คงปิดบังไม่ได้อีกแล้ว

ไม่ เธอจะยอมเสี่ยงไม่ได้

“ฉันไม่รู้”

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก เสี่ยวหลิววิ่งเข้ามาด้วยความ แตกตื่น “แย่แล้วค่ะ มีคนก่อความวุ่นวายขึ้นที่หน้าประตูค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ