บทที่ 257 พวกเขาตรวจสอบเธอแล้ว

มืดฟ้ามัวดิน สองคนในห้องจูบกันดูดดื่ม ราวกับโลกใบนี้มี พวกเขาเพียงสองคน

จงจิ่งห้าวถอดเสื้อผ้า กดร่างกายลงไปอีกครั้ง ในตอนที่เขา

กำลังจะจัดการขั้นสุดท้าย เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“จิ้งห้าว ไปยื่นหนังส่งคนมาแล้ว

เสียงเสิ่นเผยชวนดังลอดเข้ามา ดึงสติของหลินซินเหยียนให้ กลับมา เธอผลักร่างหนาของจงจิ้งห้าวออกโดยอัตโนมัติ ตอนนี้ ใบหน้าของจงจึงห้าวทะมึนขึ้น ประสาทตึงเครียด

“ไม่สอบสวนตอนนี้เหรอ” เสิ่นเผยชวนรู้ว่าหลินซินเหยียนเป็น

ไข้

ไม่ว่ายังไง จงจึงห้าวก็คงจะไม่เอาเปรียบเธอหรอกใช่ไหม ดังนั้นเขาคิดว่า จงจึงห้าวอยู่ในห้องตลอด เพราะต้องคอยเฝ้า ดูแลหลินซินเหยียน

ไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย

หลินซินเหยียนรับรู้ถึงส่วนที่ตึงเครียดและอารมณ์ของเขา เธอ จับมือเขาบอก “ฉันรับปากคุณแล้ว ไม่กลับคำแน่นอน ครั้งหน้า นะคะ”

แสงสลัวบดบังเปลือกตาที่สั่นเทาของเขา และไม่อยากปล่อยมือเธอ

ก๊อก ก๊อก…

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

หลินซินเหยียนผลักเขาอีกครั้ง ส่ายหน้าให้เขา จงจิ่งห้าวหลับตาลง ดึงผ้าห่มมาคลุมให้เธอ ม้วนเธอแน่น ราวกับดักแด้

เขาพลิกตัวลงจากเตียง กลัดกระดุมให้เรียบร้อย เปิดประตู

เส้นเผยชวนเหมือนนึกอะไรได้ กำลังจะเดินจากไป ทว่าประตู กลับเปิดออก เขาหันกลับมา เผชิญหน้ากับใบหน้าโกรธเกรี้ยว ของจงจึงห้าว พลันรู้สึกประหม่าขึ้นมา

ตกใจจนไม่รู้จะพูดอะไร

เขายกมือขึ้นมา ดวงตาคมกวาดตามองใบหน้าแปลก ประหลาดของเสิ่นเผยชวน จ้องอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียง สงบ “คนอยู่ที่ไหน”

“ที่ของไปยื่นหนิง” พวกเขาอยู่ในพื้นที่ที่ไม่มีอะไรปิดบัง ไปยื่น หนิงจึงเสนอทีของเขา เพื่อประหยัดเวลาไม่ต้องให้พวกเขาไป ค้นหา

“อืม นายไปจัดการก่อน เดี๋ยวอีกสักพักฉันตามไป” พูดจบเขา ก็ปิดประตู

เสิ่นเผยชวนตะลึง เมื่อมีสติกลับมา เขาจึงตบหน้าอกตัวเองโชคดี ยังคี เขายังไม่ช่วย

จงจึงห้าวกลับเข้ามาในห้อง หลินซินเหยียนลุกขึ้นมาแล้ว สวม เสื้อผ้าเรียบร้อย เธอกำลังยืนส่องกระจกหวีผมอยู่ในห้องน้ำ ผม ยาวพันกันยุ่งเหยิง และเปียกชื้นเล็กน้อย เธอรวบไปด้านหลัง จากนั้นมักเป็นหางม้า มองเห็นจงจึงห้าวเดินเข้ามาจึงถาม “จับ เหยาชิงชิงได้แล้วเหรอคะ”

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา กอดเธอจากด้านหลัง “หนีไม่รอดอยู่ แล้ว”

ไปยื่นหนังไม่จับ เขาก็จะไปจับด้วยตัวเอง

คนไม่มีที่มาอย่างเหยาชิงชิง จะหนีไปไหนได้

หลินซินเหยียนถอนหายใจ “ความจริงเธอเป็นคนน่าสงสาร ไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก ถูกรับเลี้ยง และไม่ถูกรักลำบากมาตลอด

ชีวิต

จงจึงห้าวบีบมือเธอเบาๆ “คนที่น่าสงสาร ต้องมีจุดที่น่าโกรธ เขาเงยหน้ามองเธอ “คุณอยู่ที่บ้าน เดี๋ยวผมออกไป…

“ฉันจะไปกับคุณด้วย” หลินซินเหยียนรู้ว่าเขาจะไปสืบสวน เหยาชิงชิง เธอเองก็อยากฟัง

จงจิ่งห้าวเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นบอก “ได้”

รอหลินซินเหยียนเตรียมของเสร็จแล้ว จงจิ่งห้าวก็พาเธอออก มา ฉินยาและซูจ้านอีกทั้งบอดี้การ์ดอยู่ดูแลเด็กๆ ที่โรงแรม ให้เงินเผยชวนไปกับพวกเขา

เส้นเผยชวนขับรถ “นี่คงเพราะไปยื่นหนังสืบสวนไม่ได้ ถึงได้ ส่งเธอมาให้เรา”

หลินซินเหยียนหันไปถามเส้นเผยชวนที่อยู่ด้านหน้า “ไปยื่น หนึ่งจับมาเหรอคะ”

หลินซินเหยียนตกอยู่ในความเงียบ เขาดูออกว่าไปยื่นหนึ่ง ใส่ใจเหยาชิงชิงมาก เห็นแก่ความสัมพันธ์ในวัยเด็กของพวกเขา ครั้งนี้ เขาส่งเหยาชิงชิงมาได้ คงจะต่อสู้กับความรู้สึกไม่น้อย

ไม่นาน รถก็มาหยุดยังสถานที่ที่เกาหยวนส่งมาให้เส้นเผย ชวนทางโทรศัพท์

เป็นโรงงานร้างแห่งหนึ่ง ด้านในมีของรกรุงรัง บางส่วนเป็น

ขยะ ไม่มีอย่างอื่น

เหยาชิงชิงถูกจับมัดอยู่บนพื้น ปากมีเทปกาวปิดเอาไว้

เกาหยวนยืนรอพวกเขาอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นพวกเขาเดินเข้า มา จึงบอก “ประธานไปของเราอยู่ด้านบนครับ เขาแค่มาดู ไม่ เข้าร่วม เราส่งคนให้คุณแล้ว จะไม่ยื่นมือเข้าไปแทรก

ความหมายก็คือ ไม่ว่าจงจึงห้าวจะทำยังไงกับเธอ เขาก็จะไม่ ว่าอะไรสักค่า

ท่าทางแบบนี้ จงจิ่งห้าวพอใจมาก เขาไม่ใช่คนเลว แต่ก็ไม่ใช่คนดี หลายครั้งเขาจะไม่เอาเรื่อง ครั้งที่แล้วทำให้หลินเฉิน ตกใจขวัญหาย ครั้งนี้เกือบถึงชีวิตของหลินซินเหยียน เรื่องนี้ มัน เกินขีดความอดทนของเขา

เกาหยวนผายมือเชิญเข้าไปด้านใน “เธออยู่ด้านในครับ

เส้นเผยชวนเดินนำหน้า ไปดูลาดเลาก่อน จึงจึงห้าวจูงมือหลิน ซินเหยียนอยู่ด้านหลัง พื้นไม่สะอาด มีของวางระเกะระกะ จงจึง ห้าวบอกให้เธอระวัง

หลินซินเหยียนคิดอะไรอยู่ในใจ ไม่ทันได้ยินที่เขาพูด

จงจิ่งห้าวคว้าเอวเธอเอาไว้แน่น ให้เธอมีสติ “คิดอะไรอยู่”

“เปล่าค่ะ” หลินซินเหยียนเม้มปากแน่น

ความจริงเธอกำลังคิดว่าถ้าเหยาชิงชิง เห็นแก่ไปยื่นหนึ่งเธอ จะไม่ให้จงจึงห้าวเอาเรื่อง

เดินเข้ามาในโรงงาน สัมผัสได้ถึงไอเย็น ลมพัดผ่านเข้ามา ทางหน้าต่างเก่าๆ หลังคาบดบังแสง มืดมาก

เหยาชิงชิงถูกมัดเท้า นั่งอยู่ที่พื้น จ้องเขม็งมายังหลินซินเหยี ยนด้วยความเกลียดชัง แทบรอไม่ไหวให้เธอได้ออกจากถ้ำ

จงจิ่งห้าวหรี่ตา ไม่โกรธแถมยังข่มขู่เธอ “ถ้าใช้สายตาแบบ นั้นมองเธออีก ฉันจะควักลูกตาเธอออกแน่

เหยาชิงชิงหดตัวกลับคืน ไม่กล้ามองอีก เธอก้มหน้า งอตัวอยู่บนพื้น อยากหนีออกไปจากนี่

แต่เธอแรงทั้งหมด ไม่สามารถออก

ซินเหยียนมองจิ่งแบบเธอเพียงเหยาชิงชิงได้เรียนรู้ และลำบากให้น้อยลง

เป็นผู้หญิงด้วยกัน เธอรู้สึกสงสาร

ถึงแม้เหยางซึ่งตัว

เตรียมเก้าอี้สะอาดไว้ให้สองตัว จงจิ้งห้าวดึงหลินเหยียนนั่ง

เสิ่นเผยชวนย่อตรงหน้าเหยาชิงชิง ออก พูดมาส ตุ๊กตานั่นเธอเป็นคนมาใช่ไหม ทำไมต้อง สะใภ้ฉัน”

เหยาชิงชิงก้มหน้าไม่ยอมพูด

ท่าทางดึง

เสิ่นชวนเลียริมฝีปากแห้งผาก หัวเราะออกมา พูดด้วยไม่เอา อยาก

จะฆ่าฆ่า ทําไมต้องพูดให้มากความเดิม โลกนี้คนอ่อนแอเป็นเหยื่อคนแข็งแกร่ง ฉันเป็นให้พวกคุณรังแก ไม่ใช่ฉันทำผิด เพราะอำนาจ
“ฮ่าๆ ” เส้นเผยชวนหัวเราะออกมา นี่กำลังบอกว่าพวกเขาใช้ กำลังรังแกคนอยู่เหรอ

“นี่ เพราะเธอมาหาเรื่องเราก่อนนะ”

“เพราะเธอล่อลวงยื่นหนังต่างหาก” ในที่สุดเหยาชิงชิงก็เงย หน้า เธอไม่กล้าจ้องหลินซินเหยียน แต่ต้องเสิ่นเผยชวนเขม็ง

เงินเผยชวนหัวเราะออกมาเพราะความโกรธ

หลินซินเหยียนล่อลวงไปยื่นหนังงั้นเหรอ

ดวงตาหลินซินเหยียนบอดหรือยังไง ทิ้งจงจึงห้าวไปล่อลวงไป ยิ่นหนิงเนี่ยนะ

สมองของผู้หญิงคนนี้มีปัญหาหรือเปล่า

ในที่สุดเสิ่นเผยชวนก็ดูออกแล้ว ถ้าถามแบบนี้ คงไม่ได้ความ อะไร เขาเปลี่ยนวิธี “เธอเป็นเด็กกำพร้า ถูกคนตระกูลเหยารับ เลี้ยง ครอบครัวที่รับเลี้ยงเธอมีลูกไม่ได้ แต่เมื่อรับเลี้ยงเธอมาได้ ไม่นานภรรยาเขาก็ตั้งท้อง หลังจากคลอดออกมาแล้วเด็กคนนั้น ก็เป็นน้องชายในนามของเธอ”

เสิ่นเผยชวนเอารูปชายสวมแจ็กเกตหนังในวิดีโอให้เธอดู “เขาเป็นน้องชายเธอใช่ไหม”

เหยาชิงชิงนิ่งอึ้ง

พวกเขาสืบเรื่องของเธอ ยังรู้ด้วยว่าเธอมีน้องชาย งั้นรู้ว่าเธอ เคยมีลูกด้วยหรือเปล่าไปยื่นหนังรู้หรือเปล่า