บทที่246 คุณก็เป็นของผมเท่านั้น

ฟ้าเพิ่งสว่าง โทรศัพท์ที่หลินซินเหยียนวางบนหัวเตียงก็สั่นขึ้นมา

แสงไฟสลัวๆ สามารถเห็นคนสองคนตัวใหญ่ๆบนเตียงรางๆ หญิงสาวนอนหลับขดตัวอยู่ในอ้อมแขนชายหนุ่ม เธอเอียงหัว หนุนอยู่ในแขนของเขา ผมยาวเหมือนเส้นไหมสีดำแผ่ไปทั่ว หมอน

จงจึงห้าวหลับบางๆ ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็ลืมตาขึ้น เขามอง ไปรอบๆ สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่หัวเตียง โทรศัพท์ที่สั่น

เหมือนว่าหลินซินเหยียนก็ตื่นเพราะเสียงสั่น ร่างกายบิด หน่อยๆ ส่งเสียงร้องออกมา เหมือนว่าไม่พอใจที่ถูกปลุก คิดว ของเธอขมวดไว้แน่น

เพื่อเลี่ยงที่จะทำให้หลินซินเหยียนตื่น จงจึงห้าวจึงกดรับ เพราะว่าไม่มีชื่อที่เซฟไว้ จงจึงห้าวจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร แป๊บเดียวโทรศัพท์ก็เชื่อมต่อกัน มีเสียงของผู้ชายเข้ามา

“คุณบอกว่าจะเลี้ยงข้าวผม ยังนับอยู่ไหม? ”

จงจึงห้าวคว้านาฬิกาข้อมือที่ถอดออกมาดูเวลา ตอนนี้ตีห้าสิบ นาทีไปยื่นหนิง โทรหาหลินซินเหยียน?
แล้วยังให้เลี้ยงข้าวเขา

ถึงจะรีบร้อน ก็ต้องดูเวลาหน่อยไหม?

เสียงของจงจิ่งห้าวหม่นลงประธานไปมีความสนใจที่มี รสนิยมดีนะ”

ไปยื่นหนึ่งคิดไม่ถึงว่าจะเป็นจงจึงห้าวรับสาย ก็ตะลึงไปก่อน ชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะคิดดูแล้ว ตอนเช้า สามารถกินข้าว เช้ากับคุณหลินได้ ไม่รู้ว่าให้คุณหลินรับสายหน่อยได้ไหม? ”

เพราะว่าตอนกลางคืนหลินซินเหยียนถูกจงจึงห้าวปลุกไปแล้ว ครั้งหนึ่ง ดูการเผชิญหน้าของเหยาชิงชิง นานแล้วที่เธอนอนไม่ หลับ ต่อมาเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน สะลึมสะลือ เหมือนว่าได้ยินจงจึงห้าวกำลังพูด หัวแนบเข้าไปที่อ้อมแขนของ เขา คิดว่าตัวเขาอบอุ่น เพราะว่ายังไม่ตื่น เสียงจึงเบา นุ่มนวล มาก แทบหน่อยๆ “เช้าขนาดนี้ ใครเนี่ย—

ที่จริงจงจิ่งห้าวอยากจะปฏิเสธ

ทางไปยื่นหนิงได้ยินเสียงบ่นเบาๆ ก็ชักสีหน้าหน่อยๆ เขาคิด ว่าความรู้สึกของหลินซินเหยียนกับจงจิ้งห้าวไม่ดี ใครจะไปรู้ว่า …….พวกเขาเหมือนกับสามีภรรยากันตามปกติมาก นอนเตียง เดียวกันหมอนเดียวกัน

ในใจไปยื่นหนิงผิดหวังเล็กน้อย

จงจิ่งห้าวตบหลังเธอเบาๆ เอาใจเธอว่า “เด็กดี ไม่มีใครหรอก 10086 โทรมา นอนเถอะ”
ไปยื่นหนิง…….

ใครคือ100862

เขาอยากจะพูดอะไร ทางนั้นก็วางสายลง

ไปยื่นหนิงถือโทรศัพท์มองหน้าจอที่ถูกตัดสายไป ไม่ได้สติคืน มาอยู่นาน จงจึงห้าวตัดสายเขาเนี่ยนะ?

เป็นผู้ชายใจแคบเสียจริง!

ในห้อง

จงจิ่งห้าวกอดเธอไว้ ฝ่ามือใหญ่ๆลูบไปที่หลังเธอเบาๆ

ที่จริงหลินซินเหยียนยังไม่ตื่น เมื่อคืนนอนดึกมาก แล้วตอนนี้ก็ ผล็อยหลับไปอีกครั้ง

จงจึงห้าวก้มหน้าลง มองท่าทางเธอหลับอยู่เงียบๆ เมื่อคืน หลินซินเหยียนหลับบนโซฟา เขาไม่ได้อุ้มเธอกลับไปนอนที่ห้อง นั้นกับลูกทั้งสองคน และอุ้มเธอกลับไปห้องนั้นที่เขานอน

ถึงบอกว่า เมื่อคืนเธอง่วงมาก ทำอะไรไม่ได้เลย แต่ว่านอน กอดกันก็ดีแล้ว

เขาก้มหน้าลงจูบหน้าผากของเธอ

ถึงแม้เขาจะอยากมาก แต่เขาต้องการเธอในสถานการณ์ตอน ที่เธอมีสติมาก เขาต้องการให้หลินซินเหยียน รู้สึกถึงเขา อุณหภูมิของเขา ความรู้สึกของเขา ความชอบของเขา อารมณ์ที่พลุ่งพล่านของเขาอย่างชัดเจน

จงจิ้งห้าวหลับตากอดเธอไว้ เตรียมจะนอนอีกสักพัก

ก๊อกก๊อก—

ข้างนอกประตูมีเสียงเคาะประตูดังก๊อกก๊อก

จงจิ่งห้าว…….

เขาทำอะไรไม่ได้ จะกอดภรรยานอนอีกสักพัก ทำไมต้องมีคน มารบกวนด้วย?

“หม่าม หม่าม อยู่ข้างในไหม? ”

หลินลุยซีตื่นแล้ว พบว่าในห้องไม่มีคน ก็มาเคาะประตูของจง

จิ่งห้าว

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ หม่ามีหายไป

ก๊อกก๊อก……

“เสี่ยวลุ่ยเหรอ? “หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น ลืมตาขึ้นอย่าง เบลอๆ จ้องไปที่ประตู พบว่านี่ไม่ใช่ห้องที่เธอนอนเมื่อคืน เธอ ได้สติเล็กน้อย ก็เปิดผ้าห่มลงจากเตียงไปเปิดประตู

จงจิ่งห้าว”…..”

เธอเห็นเขาไหม? ลงจากเตียงไปแบบนี้เลยเนี่ยนะ?

หลินซินเหยียนเปิดประตูห้อง ก็เห็นร่างเล็กๆยืนอยู่ที่หน้า ประตู เธอสวมชุดนอน สยายผมออก ในอ้อมแขนกอดตุ๊กตาขอฟูที่เธอชอบไว้ เงยหน้าขึ้น กะพริบตา “หม่ามี ทำไมหม่ามีมานอนที่ นี่ล่ะคะ?

เมื่อคืนเธอจําได้ว่าแม่นอนกอดเธอไว้ชัดๆ พอตื่นมา หม่ามีก็ อยู่ที่ห้องของพ่อแล้ว

หลินซินเหยียนเกาหัว ย่อตัวลงไป สบตากับลูกสาว”เมื่อคืน

เมื่อคืน……

เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายกับลูกสาวอย่างไร

หลินลุยซีหงุดหงิด หน้าเล็กๆ ขมวดเข้าไว้ หรือว่าเมื่อคืนหม่าม ได้นอนกับเธอ เมื่อคืนเธอฝันเหรอ?

หลินลุยซีดึงหลินซินเหยียน”หม่ามีต้องนอนกับหนู ไปเร็ว ไป เร็ว”

หลินซินเหยียนถูกลูกสาวลากออกไป ประตูยังไม่ทันได้ปิด ตอนนี้ ซูจ้านที่กำลังผ่านมาพอดี เขาก็ขยี้ตา มองประตูที่เปิด อยู่ครึ่งหนึ่งด้านหลังของหลินซินเหยียน นั่นไม่ใช่ห้องของจงจึง ห้าวเหรอ?

เมื่อคืนเด็กทั้งสองคน จะนอนกับหลินซินเหยียนให้ได้ หลินซิน เหยียน ใช้เหตุผลว่าจะนอน ไล่จงจึงห้าวออกมา ตอนนี้ออกมา จากห้องของเขา?

เมื่อคืน…..เขาทําท่าแสดงออกไปอย่างชัดเจน และหัวเราะ อย่างเป็นมิตร “พี่สะใภ้ สวัสดีตอนเช้า”
หลินซินเหยียนเห็นเขาก็คิดว่าเข้าใจผิดแล้ว คำว่าพี่สะใภ้ของ เขา ยิ่งทําให้เธอรู้สึกชาหนังหัว

หลินลุยทักทายอย่างเป็นมิตร”สวัสดีค่ะคุณอาซูจ้าน”

ซูจ้านเข้ามายื่นมือกำลังจะลูบแก้มนุ่มๆของเธอ ในหัวก็มี ใบหน้าโกรธจัดของจงจึงห้าวเข้ามา แล้วมือก็ซกกลับไป เปลี่ยน ความคิด “สวัสดีจ้ะเสี่ยวลุ่ย”

จงจิ่งห้าวไม่ให้ใครมาลูบหน้าของหลินลุยซี

ทักทายกับหลินลุยซีเสร็จ เขาก็มองหลินซินเหยียนแล้วหัวเราะ

หลินซินเหยียนทำเป็นนิ่ง ไม่สนที่ซูจ้านหัวเราะคลุมเครือ อุ้ม ลูกสาวกลับไปที่ห้อง

ซูจ้านเดินไปหน้าห้องของจงจึงห้าว ประตูเดิมที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ก็ไม่ผลักไป ยืนตรงหน้าประตูก็มองเห็นด้านในได้ เขาจึงไปที่ ขอบประตู มองผู้ชายที่กอดผ้าห่ม นอนอยู่บนเตียง ถามขำๆ ว่า เมื่อคืน บรรลุผลไหม? ”

บรรลุผล?

กอดถือว่าบรรลุผลไหม?

“เมื่อผมเห็นแล้ว น้องสะใภ้ออกไปจากห้องนี้”ซูจ้าน หัวเราะอย่าบอกผมล่ะว่า คุณเป็นสุภาพบุรุษน่ะ”

ขอบตาของจงจิ่งห้าวกระตุกขึ้น เขาเรียกหลินซินเหยียนว่า อะไร น้องสะใภ้?
เขาลุกขึ้นนั่งทันที จ้องซูจ้านที่ยิ้มอย่างร้ายกาจยืนอยู่ตรงหน้า ประตู หรี่ตาเล็กน้อย”คุณเรียกเธอว่าอะไร? ”

“น้องสะใภ้ไง”ซูจ้านทำท่าทางสมเหตุสมผล คุณดูเธอสิ อายุ น้อยขนาดนั้น ดูเหมือนกับเด็กมหาวิทยาลัย ส่วนคุณสามสิบกว่า แล้ว ผมเรียกเธอว่าน้องสะใภ้ไม่ได้หรือไง”

คิ้วของจงจิ่งห้าวขมวดเข้า ความหมายของซูจ้าน คือเขาแก่เห รอ?

“ต่อไปอย่าเรียกแบบนี้อีก”จงจิ่งห้าวไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่ แต่ว่า ต้องยอมรับว่า หลินซินเหยียนดูวัยรุ่นจริงๆ

ซูจ้านตบปากเขาสองที” โอเค อายุห่างกันแปดปีก็ไม่ถือว่าแก่ ก็แค่ตอนที่เธอสิบขวบ คุณก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ตอนเธอเป็นผู้ใหญ่ คุณ………ก็ไม่แก่…….

สบตาเข้ากับรอยยิ้มอันอบอุ่นของจงจึงห้าวที่เหมือนสายลม ในฤดูใบไม้ผลิ เขารีบเอาคุณแก่แล้วเปลี่ยนเป็น ก็ไม่แก่เขา กลัวว่ารอยยิ้มที่อบอุ่นนั้น จะเปลี่ยนเป็นพายุทอร์นาโดในทันที พัดเขาออกไปจนไม่เหลืออะไร

“ผมจะไปทําอาหารเช้า” พูดจบก็หายไปจากหน้าประตูเหมือน

จงจึงห้าวก็นอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นจากเตียง

ตอนล้างหน้า เขาส่องกระจกดูตัวเอง มองซ้ายมองขวา ในหัว ก็มีเครื่องหมายคำถามปรากฏ เขาแก่เหรอ?!
หลินซินเหยียนจะไม่ชอบที่เขาแก่หรือไม่?

ในใจก็อดไม่ได้ที่จะกังวล

“คุณดูอะไรน่ะ? “หลินซินเหยียนคิดว่าตัวเองตาฝาด เธอ อยากมาถามเขาว่า ทำไมเมื่อคืนไม่ส่งเธอกลับไปที่ห้องของลูก สองคน ทำให้หลินลุยตื่นแต่เช้า แล้วยังถูกซูจ้านเข้าใจผิดอีก

คิดไม่ถึงว่าจะเจอจงจึงห้าว มองตัวเองในกระจก หน้าตาดี มาก ก็ไม่ต้องยืนหน้ากระจกหลงตัวเองก็ได้มั้ง?

นี่ใช่จงจึงห้าวจริงๆไหม?

จงจิ่งห้าว..………….

ผู้หญิงคนนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่

ทําไมเดินไม่มีเสียง?

“ฉันรบกวนคุณแล้ว คุณดูต่อ “หลินซินเหยียนกำลังจะหัน กลับ กลับถูกคนจับข้อมือไว้ เธอหันไป ยังไม่ทันถามออกมา ก็ชน เข้ากับแผ่นอกที่แข็งแรง เอถูกล็อกไว้ในอ้อมแขนของเขา ทุก ครั้งที่หัวใจเขาเต้นแผดเผาไปที่ผิวของเธอ สายตาเป็น ประกาย ผมแก่ไหม? ”

หลินซินเหยียน…….…..

“ไม่ ไม่แก่…..หลินซินเหยียนฝนพูดไป ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้ว ทำเรื่องที่ทำให้คนรู้สึกประหลาดๆตอนเช้าขนาดนี้

คิ้วของเขาคลายออก ยิ้มออกมา ก้มหน้าลงกัดไปที่ริมฝีปากเธอเบาๆ อย่างเอาแต่ใจและบ้าคลั่ง ถึงผมแก่แล้ว คุณก็เป็นของ ผมเท่านั้น”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ