บทที่244 คุณจริงจังหน่อยได้ไหม

เกาหยวนไม่เข้าใจ คิดไปแล้วว่าไม่ใช่เหยาชิงชิง ทำไมยัง ต้องเฝ้าดูเธอ?

“ทําตามที่ผมบอกไปยื่นหนิงไม่อธิบาย เขาไม่เชื่อว่าเป็นเธอ

ที่ทำ แต่ยังคงส่งคนไปเฝ้าดูเธอ

จงจึงห้าวไม่ผลีผลามพูดแบบนี้หรอก เขาจะต้องพบอะไรแน่ ถ้าครั้งที่แล้วคนที่จับตัวหลินซินเหยียน คิดแล้วก็คงไม่ทำเรื่องที่ ต่ำเช่นนี้ แหวกหญ้าให้ตื่น ก็ไม่ได้ผลประโยชน์อะไร

หลินซินเหยียนมาอยู่นี้ไม่นาน และก็ไม่ได้ไปล่วงเกินใคร ถ้า บอกว่ามีปัญหากับใครจริงๆ ก็กับเหยาชิงชิงนั้นถือว่ามีการปะทะ กันหน่อยๆ ตอนนั้นถึงแม้ว่าคลี่คลายลงแล้ว แต่ร้านเสื้อผ้าของ เหยาชิงชิงก็ปิดแล้วจริงๆ

ถ้าในใจเธอเคียดแค้น ก็สามารถอธิบายได้

ติ้ง—

เสียงลิฟต์ดังขึ้น ประตูค่อยๆเปิดออก หน้าประตูมีผู้ชายที่สวม แจ็คเก็ตหนังยืนอยู่ ที่ปากคาบบุหรี่ไว้ มองเห็นคนในลิฟต์นั่งรถ เข็นอยู่คนหนึ่ง ก็กระแอมเสียงในลำคออย่างเย็นชา เหมือนว่า นคนพิการ

เกาหยวนโมโหขึ้นมาทันที อยากจะลงมือ ก็ถูกไปยื่นหนึ่งห้าม ปราม คนแบบนี้ไม่มีค่าพอให้ทะเลาะด้วย ดูเขาแต่งตัว ก็รู้ว่าเป็นพวกจิ๊กโก๋

ยอมล่วงเกินสุภาพบุรุษ ดีซะยิ่งกว่าล่วงเกินพวกคนถ่อย

เกาหยวนจ้องผู้ชายที่สวมแจ็คเก็ตหนังคนนั้น แล้วเป็นไปยื่น หนิงออกไปจากหมู่บ้าน “มีคนอยู่ทุกประเภทเลยจริงๆ คนดีๆหายไปหมดแล้ว”เกา

หยวนพูดด้วยความโมโห

ไปยื่นหนังเงยหน้ามองเขา “ทำไมเรื่องเล็กแค่นี้ คู่ควรให้โกรธ เหรอ? ”

“ไม่คู่ควรครับ ผมไม่รู้จักเขาด้วย เกาหยวนตอบกลับ

“งั้นคุณโกรธอะไร? ”

“ผมโกรธที่เขาพูด…….

“ในเมื่อเป็นคนที่ไม่สำคัญ ก็ไม่จำเป็นต้องเอาคำพูดของเขา มาไว้ในใจ ถ้าหาก ทุกครั้งที่ผมได้ยินคำแบบนี้ ต้องโกรธทุกครั้ง เกรงว่า ผมคงโกรธจนตายไปแล้ว”

ครั้งแรกเขาก็ยอมรับไม่ได้ พอเวลาผ่านไป เขาก็ได้แต่โน้ม น้าวตัวเอง ไม่มีผลดีต่อตัวเอง อย่าเอามาใส่ใจเด็ดขาด

เกาหยวนรู้ว่าตัวเองไม่ควรจับประเด็นเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าไป ยื่นหนังไม่ค่อยพอใจแล้ว เขาเปลี่ยนเรื่องอยากฉลาด “ผมจะ

โทรศัพท์ ให้คนเอาจับตาดูคุณเหยา”

เกาหยวนติดตามไปยื่นหนิงมานานมากแล้ว เขาคิดเล็กๆน้อยๆของเขานี้ แค่ไปยื่นหนึ่งมองก็ดูออกแล้ว แต่แค่ไม่เปิดเผย เขา

“ผมส่งคุณกลับไป พักผ่อนสักหน่อย เกาหยวนพูด

ไปยื่นหนึ่งพยักหน้า เขารู้สึกเหนื่อยจริงๆ

โรงแรม

กินข้าวเสร็จจงจิ่งห้าวก็เรียกเสิ่นเผยชวนกับซูจ้านออกไป พูด อะไรที่หลินซินเหยียนไม่รู้

เธอพาลูกสองคนเล่นอยู่ข้างล่าง ส่วนในใจของเธอเองนั้นมี ปม ไม่อยากขึ้นไป

ในใจตื่นตระหนกอย่างไม่สบายเท่าไหร่

ฉินยานั่งอยู่ข้างเธอ พูดด้วยความรู้สึกใกล้จะสิ้นปีแล้ว”

หลินซินเหยียนหัวเราะอยากกลับไปแล้วเหรอ? สองมือฉินยาประสานกันไว้ ส่ายหน้า “เปล่า แค่คิดว่าเวลา ผ่านไปไว พวกเรากลับประเทศมาครึ่งปีแล้ว

หลินซินเหยียนรู้สึกเช่นกัน ครึ่งปีนี้ไม่สงบเลย เกิดเรื่อง มากมาย ให้เธอได้เห็นคนและเรื่องบางอย่างอย่างชัดเจนมาก

“เสี่ยวยา ไป พวกเราไปดูหนังกัน” ในมือของซูจ้านถือกุญแจ รถไว้ แกว่งไปมาในมือ เดินมาทางนี้

ฉินยาเห็นเขาก็หลบ พูดเสียงเบากับหลินซินเหยียน”ฉันขึ้นไปก่อนนะคะ”

“เห้อ คุณจะหลบไปไหนเหรอ? “ซูจ้านตามเธอขึ้นไปข้างบน

หลินซินเหยียนมองพวกเขาสองคน ทะเลาะกันไปมา เหมือน กับชอบเป็นศัตรูคู่แค้น ส่ายหน้าหัวเราะอย่างทำอะไรไม่ได้

“หม่าม หม่ามีกำลังหัวเราะอะไร? “หลินลุยซีเข้าไปในอ้อม แขนของเธอ โอบคอเธอไว้อย่างออดอ้อน เพิ่งได้ยินคุณอาซูบ อกว่าจะไปดูหนัง หนูก็อยากไปด้วย”

หลินซินเหยียนบีบจมูกของเธอ “หูลูกไวเหลือเกินนะ ทำไมแม่ ไม่ได้ยินเลยล่ะ?

เด็กหญิงหัวเราะหึหึหูกับปากของหนูใช้การได้ดี”

หลินซินเหยียนกอดเธอไว้ ในใจรู้ว่านี่คืออารมณ์ชั่ววูบของ เธอ ถ้าให้เธออยู่ในโรงหนังหนึ่งถึงสองชั่วโมงจริงๆ เธอจะงอแง อย่างร้อนรนอยู่ไม่ได้เลย หลินซินเหยียนเคยพาเธอไปดูครั้งหนึ่ง ตลอดกระบวนการที่ดู เอาแต่กัดนิ้ว กินป๊อปคอร์น แล้วก็คอย ถามว่า“จะไปได้เมื่อไหร่?

ในโรงหนังพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้

เธอจึงไม่พาเธอไปอีก

“พ่อ พ่อ”ทันใดนั้นหลินลุยซีก็เห็นจงจึงห้าวที่เดินเข้ามา จึงวิ่ง ออกมาจากอ้อมแขนของหลินซินเหยียน วิ่งไป พร้อมกับตะโกน

ไปว่า พ่อ พ่อ
เพื่อไม่ให้ลูกสาวชน เขาโค้งตัวไปรับเธออย่าวิ่งไวนักสิ

“พ่อ พ่อ หม่ามีใจแคบ หนูอยากไปดูหนัง เธอไม่ยอมพาหนู ไป พออยู่ในอ้อมแขนจงจิ่งห้าว ก็เริ่มฟ้อง

หลินซินเหยียน………..

หลิน เฉิน”……”

“เหรอ? “จงจิ่งห้าวหัวเราะอย่างเอาใจ มองหลินซินเหยียน แล้วเข้าไปใกล้หูของลูกสาว”งั้นลูกบอกว่า ลงโทษเธอไงดี? ”

เด็กหญิงกะพริบตาปริบๆ เอนหัวคิดอยู่นาน”งั้นจับไหมคะ? ”

หลินซินเหยียน

จงจิ่งห้าว”…..”

หลิน เฉิน”……”

“จงจิ่งห้าว! “หลินซินเหยียนแย่งลูกสาวมาจากอ้อมแขนของ เขาคุณสอนอะไรเธอเนี่ย? ”

ทำไมพูดคำแบบนี้ออกมาได้

จงจึงห้าวจ้องมองสาวน้อยเงียบๆ เขาก็คิดไม่ถึงว่าจู่ๆหลินลุย

จะพูดแบบนี้

เขาอยากตะโกนใส่หลินซินเหยียนมากว่า ไม่ใช่เขาสอน

อย่าสงสัยเขามั่วๆ! เขาไม่มีทางสอนเรื่องเละเทะพวกนี้กับลูกสาวแน่!
น้ำเสียงของเขาดขึ้นมาหน่อย จ้องลูกสาว”เสี่ยวลุ่ย บอกพ่อ มาตรงๆ ทำไมลูกคิดว่าจูบคือการลงโทษ? ”

“ในโทรทัศน์ก็ทำแบบนี้นี่ คุณป้าไม่เชื่อฟัง คุณลุงจูบเธอ เธอ ก็ฟังแล้ว”

หลินซินเหยียน

จงจึงห้าวหัวเราะแล้วลูบผมลูกสาว ต่อไป พวกเราอย่าดูทีวีที่ ไม่มีคุณค่าอีกเลยโอเคไหม? ”

“อะไรคือไม่มีคุณค่าคะ? “หลินลุยซึกะพริบตา

จงจิ่งห้าว”……”

หลินซีเฉินดูต่อไปไม่ไหว พูดเสริมว่า “น้องมานี่สิพี่จะบอกเอง

เด็กสาวรู้สึกยินดี วิ่งกระโดดเข้ามาเอง เอนนอนบนโต๊ะ หลิน ซีเฉันกำลังเล่นเกมstrongest brain เขากดหยุด จากนั้นก็พูด หัวข้อกับน้องสาวว่าอะไรไม่มีคุณค่า

“เสี่ยวลุยพี่บอกให้นะ อะไรคือไม่มีคุณค่า ก็คือทีวีพวกนั้นที่ น้องดูไง เป็นน้ำเปล่า ไม่มีคุณค่า สู้น้องกินไข่ไก่กับพุดดิ้งไม่ได้ หลินลุยซีฟังก็ยังงุนงง

หลินซีเฉินก็ไม่ได้จะพูดให้เธอเข้าใจ ถึงเขาพูดให้เข้าใจ เธอก็ ไม่อาจเข้าใจได้ เขาลูบหัวของน้องสาว” ในนี้ไม่รู้ว่าใส่อะไรไว้

หลินลุย ตบมือของเขา “อย่ามาลูบหัวหนู”

“พี่แค่ลูบ—“หลินซีเฉินจงใจลูบเธออีกครั้ง เด็กหญิงคนนี้ก็ไม่ยอม ไล่ตามเขา จะตีเขา

ทั้งสองคนอยู่หน้าโต๊ะกลม วิ่งไล่จับกัน

หลินซินเหยียนกลัวพวกเขาล้ม จึงสั่งว่า “ลูกๆช้าหน่อย

“น้องจะตีผม”หลินเฉินใช้เวลาตอบกลับหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนถอนหายใจ เด็กสองคนนี้ เป็นสองคนที่สุดโต่ง จริงๆ

คนหนึ่งที่ผู้ใหญ่เกินไป อีกคนก็ใสซื่อเกิน

“เมื่อกี้คุณสงสัยผมเหรอ?

จงจึงห้าวพิงไปที่โซฟา ขาอันเรียวยาวไขว้กันอย่างสง่างาม สองแขนทำท่ากางออก ไว้ที่ด้านหลังหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนไอเบาๆ เมื่อเธอคิดว่าจงจึงห้าวสอนหลินลุย

พูดจริงๆ

“ขอโทษ ที่ฉันเข้าใจคุณผิดหลินซินเหยียนคิดในใจ เป็น ความผิดของเธอ เธอก็ยอมรับ

ตัวของเขาจมลงไป มองตาของเธอ คุณคิดจะขอโทษผมแบบ นี้? ”

เธอขอโทษไปแล้ว ไม่งั้นจะเอาไงล่ะ?

“จูบผมหน่อย ผมจะให้อภัยคุณหน้าของเขาเถิบมาใกล้ สูด ลมหายใจเขา ความเร่าร้อนอยู่ที่ปลายจมูก เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวเย็น ร้อนเย็นสลับกันไปมา ทำให้เธอขนลุก อดไม่ได้ที่จะถูแขน “คุณจริงจังหน่อยได้ไหม?

จงจิ่งห้าว…….

เขาไม่จริงจังเหรอ?

ให้เธอจูบเขาคือไม่จริงจัง

“เมื่อกี้คุณเรียกซูจ้านกับเสิ่นเผยชวนออกไปทำไม? “หลินซิน เหยียนพยายามเปลี่ยนเรื่อง

“สั่งพวกเขาเรื่องหนึ่ง

รัศมีที่เข้มข้นปกคลุมไปทั่วสายตาที่ลึกซึ้งของเขา แค่มองก็ รู้อุบายของเธอ ยกคางเธอขึ้นมา หัวเราะอย่างเต็มที่”หยุดคิด จะเปลี่ยนเรื่องเถอะ”

หลินซินเหยียน..…….…….

หัวใจเธอตื่นตระหนก แทนที่จะถูกเขาเริ่มลวนลามก่อน สู้ตัว เองรุกก่อนดีกว่า มุมปากเธอยกขึ้น ตาเป็นสระอิ ยิ้มอย่าง สวยงาม

สายตาของเธอเหมือนสว่างไสวเหมือนพระจันทร์เสี้ยว ปากยกขึ้นนิดๆ โชว์ฟันขาว ขี้เล่นและน่ารัก มุม

น้อยครั้งที่เธอจะหัวเราะให้เขาแบบนี้ ส่องประกายไปที่ตาของ จงจิ่งห้าวในทันที

หลินซินเหยียนฉวยโอกาสตอนที่ไม่ทันระวัง จูบไปที่หน้าของ เขาก่อน การกระทำนั้นไวมาก จงจึงห้าวเพิ่งสังเกตได้ เธอก็ไปแล้ว

จงจิ่งห้าว..…….…..

นี่ถือว่าจูบเขาแล้ว? ริมฝีปากของเธอแตะไปที่หน้าของเขา กลัวว่าแค่วินาทีเดียวก็น่าจะไม่ถึงสินะ? ยิ่งไปกว่านั้น ใครจะให้เธอจูบหน้าล่ะ

เขาจะให้เธอจูบริมฝีปากของเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ