บทที่243 เด็กดี ไม่ตกใจนะ

เขาบอกตัวเองในใจหลายรอบว่า นั่นเป็นของปลอม ถ้าเขา กลัว ก็จะถูกคนเลวหลอก

เขากลัวไม่ได้

เขาเดินไปที่หน้าเตียงอย่างเด็ดเดี่ยว คว้าผ้าห่มแล้วยกขึ้น อย่างแรง จากนั้นด้านล่างก็ไม่มีอะไรเลย เขาหันหน้ามองไปที่ จงจึงห้าวที่ยืนอยู่หน้าประตู “ตุ๊กตานั่นล่ะ?”

ตอนที่จงจึงห้าวพาเขาขึ้นมา ก็ให้คนเอาของไปทิ้งแล้ว

หลินซีเฉินกล้าหาญได้เช่นนี้ เขารู้สึกชื่นชม และภูมิใจ เขาเดินเข้ามา ฝ่ามือที่หนาใหญ่วางไว้ที่หัวของหลินซีเฉิน ลูบ ไปมาอย่างเอาใจลูกคือเด็กที่กล้าหาญ

“นั่นแน่นอน “หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้น ท่าทางตอนนี้ภูมิใจ หน่อยๆ “ผมคือลูกของหม่าม ผมกล้าแน่นอน ผมเคยบอกว่า โต แล้ว จะปกป้องเขา แต่ว่า…….

ตอนที่พวกเขาขึ้นมา เหมือนหม่ามีจะโกรธ

ทําอย่างไรดี?

“เหมือนหม่ามี้จะโกรธ”หลินซีเฉินกะพริบตาปริบๆ

จงจิ่งห้าวเห็นแล้ว ไปเถอะ”
เขาพาหลินเฉินลงไป เอาเขาไปส่งที่ห้องส่วนตัวกินข้าวกับ พวกเงินเผยชวน ส่วนเขาไปหาหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนยังยืนอยู่ที่บันได เธอขัดแย้งในตัวเอง และ ยุ่งเหยิง

เสียใจหน่อยๆ ที่ไม่ได้ห้ามพวกเขา

เห็นร่างของหลินซินเหยียน จงจิ่งห้าวจึงหยุดฝีเท้าลง และ ฝีเท้าของเขาก็ก้าวอย่างมั่นคงและเดินมาทางนี้ คุณต้องเชื่อใจ ลูกชายของพวกเรา”

หลินซินเหยียนหันหน้าไป มองผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล เธอเชื่อ ลูกชายของตัวเองอยู่แล้ว แต่เขาแค่ห้าขวบ

“จงจิ่งห้าว คุณบ้าแล้วหรือไง?! “เธอพุ่งเข้ามา เตะต่อยใส่

เขา เขายืนไม่ขยับ ยังคงยืนหยัดเหมือนภูเขา ปล่อยให้เธอ

ระบายใส่

หลินซินเหยียน ใจร้อนมาก สองมือส่ายไปมา จงจึงห้าวกลัว เธอจะทำร้ายตัวเอง คว้าแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ เอาเธอเข้า มาไว้ในอ้อมแขนอย่างเผด็จการ”ใจเย็นหน่อยสิ”

“คุณให้เขาไปดู ก็คือการทำร้ายครั้งที่สอง คุณจะให้ฉัน ใจเย็นยังไง? เสียขวัญไปหมด ฉันจะเกลียดตัวฉันเองไปทั้ง ชีวิต! ”

จงจิ่งห้าวลูบกระดูกสันหลังเธอไปมา พูดเสียงทุ้ม “เด็กดี ไม่ ตกใจนะ”
มือของเขา เสียงของเขาเหมือนมีเวทมนตร์ หลินซินเหยียน ค่อยๆ ใจเย็นลงในอ้อมแขนของเขา

เธอเงยหน้าขึ้น มองไปที่เขา อยู่ใกล้ชิดกันมาก หลินซินเหยี ยนสามารถมองเห็นขนทุกเส้นที่ใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน ผิว ของเขาเนียนมาก ไม่สิ”เขาเป็นไงบ้าง?

“ไม่เป็นไรแล้ว”จงจิ่งห้าวถอนหายใจหน่อยๆ ต่อไปเชื่อใจผม ผมมีขอบเขต

หลินซินเหยียนก้มตาลงอธิบายไม่ใช่ฉันไม่เชื่อใจคุณ ฉันแค่

“ไม่เชื่อใจลูกชายคุณ? “จงจิ่งห้าวตัดบทเธอ จงจิ่งห้าวรู้ว่าเธอเป็นห่วง กลัวลูกชายจะถูกทำร้าย

“เขาเป็นเด็กผู้ชาย จะต้องเติบโต ที่ต้องเผชิญในอนาคตก็คือ คนที่มีเลือดเนื้อจริงๆ บางครั้งใจคน น่ากลัวซะยิ่งกว่าตุ๊กตาตัว นั้น เขาต้องเรียนรู้ที่จะต้องเผชิญหน้า เอาชนะ การปกป้องที่มาก เกินไป ไม่ได้ดีต่อเขา

ความหมายของจงจิ่งห้าว เธอเข้าใจดี ก็แค่สงสารลูก

“ครั้งหน้า จะทำอะไรมาถามความเห็นฉันก่อนได้ไหม? “หลิน ซินเหยียนไม่ใจแข็งอย่างจงจึงห้าว

เหมือนว่าจะตระหนักได้ว่าในคำพูดมีช่องโหว่ จึงรีบพูด เสริม”ฉันหมายถึงเรื่องของลูก ปรึกษากับฉันหน่อย”
เธอไม่อยากให้จงจึงห้าวเข้าใจผิด แม้แต่เรื่องงานของเขาเธอ ยังจะก้าวก่าย

จงจิ่งห้าวหัวเราะ ปลายหางตามีแสงขึ้นมา จงใจพูดไปว่า ถ้า ผมไม่ปรึกษากับคุณล่ะ?

หลินซินเหยียนยกมือขึ้นทำท่าจะตีเขา “ฉันจะตีคุณ…….

จงจิ่งห้าวคว้าแขนของเธอไว้ จูบที่ฝ่ามือของเธอ ตีตรงนี้”

จับมือของเธอ ปิดไว้ที่หน้า

หลินซินเหยียนก็แค่พูด หน้าของชายหนุ่ม จะตีง่ายๆได้ อย่างไร

เธอชักมือกลับ“อย่ามาสร้างปัญหา”

จงจิ่งห้าวไม่ได้หยอกเธอต่อ เพราะว่าความวุ่นวายของตุ๊กตา คลายลงไปเยอะ ตอนนี้บรรยากาศก็ดีขึ้นเ ก็ดีขึ้นเยอะ เขาโอบไหล่ของ เธอน่าจะหิวแล้วสินะ ไปกินอะไรหน่อยไป

หลินซินเหยียนรู้สึกหิวแล้วจริงๆ เกือบจะวันหนึ่งแล้วที่ไม่ได้

กินข้าว

หลังจากร้านเสื้อผ้าของเหยาชิงชิงถูกทำลาย เธอจัดการร้าน แล้ว ส่วนช่วงนี้ก็ไม่ได้หางาน อยู่แต่ในบ้าน

ไปยื่นหนิงหาเธอเจอที่บ้านที่เธอพัก

ในมือเธอถือของกิน เหมือนเพิ่งซื้อของกลับมา เห็นไปยื่นหนึ่ง เธอก็ตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็รีบวิ่งเข้ามา”คุณมาได้ไง? ”
ไปยื่นหนังหัวเราะไม่มีเสียงก็มาดูคุณไง ช่วงนี้สบายดี ไหม?

เหยาชิงชิงหัวเราะ”ดีมากเลย”

อากาศก็นั่งลง

ที่กลัวที่สุดในการพูดคุยก็คือทั้งสองไม่พูดอะไรกัน บรรยากาศก็อึดอัด

“เพิ่งจะกินข้าวตอนนี้? “ไปยื่นหนึ่งมองของที่เธอถือไว้ในมือ แล้วพูดก่อน

“อือ”เหยาชิงชิงก้มหน้าลง

“ไม่ให้ผมเข้าไปนั่งหน่อยเหรอ? “ไปยื่นหนังหัวเราะ

“ฉันยินดีอย่างที่สุด เหยาชิงชิงรีบเดินไปด้านหน้า นำทาง

“คุณอยู่คนเดียวที่นี่เหรอ? “ตอนเข้าไปในลิฟต์ไปยื่นหนึ่งก็ กาม

เหยาชิงชิงพยักหน้า”ใช่ โตแล้ว ไม่ค่อยได้กลับไปบ้านพ่อแม่ บุญธรรม พวกเขาไม่ได้ดีกับฉันเท่าไหร่ ฉันไม่ชอบที่จะกลับไป ก่อนหน้านี้เปิดร้านเสื้อผ้า ก็เก็บเงินได้จำนวนหนึ่ง เตรียมหา อะไรทําอีกสักหน่อย”

“แบบนี้ดีมาก”ไปยื่นหนิงเสียใจหน่อยๆที่มาหาเธอ เมื่อก่อน ตอนที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอก็เป็นเด็กสาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์ ความสัมพันธ์กับเขาก็ดีที่สุด หลังจากถูกรับเลี้ยงไปเธอก็ไม่ได้สบายนัก จนกระทั่งพวกเขาได้เจอกันอีก เขาก็ช่วยเธอเล็กน้อย ชีวิตถึงดีขึ้นมาหน่อย

เธอจะทําเรื่องอย่างนั้นออกมาได้อย่างไร?

“วันนี้คุณมา มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? “เหยาชิงชิงกำลัง พลาสติก ในมือแน่น

“ไม่มี แค่มาดูคุณไม่ได้หรือไงล่ะ? “ไปยื่นหนึ่งยังคงหัวเราะ

เหยาชิงชิงก็หัวเราะ“คุณมาเยี่ยมฉันได้ ฉันต้องดีใจมากๆอยู่ แล้ว ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยล่ะก็ ก็บอกฉันได้ตรงๆเลยนะ”

ตอนที่พูด ลิฟต์ก็หยุดลง

เกาหยวนเข็นไปยืนหนึ่งออกมาจากลิฟต์ เหยาชิงชิงเดินไป เปิดประตูด้านหน้า

เธอพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์เดี่ยว ถึงแม้จะเล็ก แต่ว่าสมบูรณ์ แบบในตัวมัน และยังทําความสะอาดได้สะอาดมาก

“ที่เล็กหน่อยนะ”เหยาชิงชิงเอาของในมือวางไว้บนโต๊ะ เทน้ำ

แก้วหนึ่งให้ไปยื่นหนัง

“ขอบคุณ”ไปยินหนิงยื่นมือไปรับมา ถือไว้ในมือยังไม่ดื่ม และ ก็มองสำรวจในห้องรอบหนึ่ง สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดที่กรอบรูป อันหนึ่งที่อยู่ตรงหัวเตียง

เป็นภาพที่เขาถ่ายกับเธอตอนเด็ก

เขาจำได้ว่า ถ่ายไว้เมื่อวันที่เขาถูกไปหงเฟยรับเลี้ยงไป
เหยาชิงชิงเดินเข้ามา หยิบกรอบรูปนั่นขึ้นมา มองคนในนั้น พูดพร้อมกับหัวเราะตอนนั้นคุณยังเด็กมาก ฉันก็เด็กมาก ถ้าไม่ ได้แยกจากกันก็คงดีมาก

ในใจของไปยื่นหนังประทับใจเล็กน้อย ไม่ใช่กับเหยาชิงชิง แต่เป็นกับประสบการณ์ที่ผ่านมา

“คิดไม่ถึงว่า คุณจะยังเก็บไว้

ไปยื่นหนังแปลกใจมาก ตัวเองยังสามารถมองเห็นสภาพของ ตัวเองตอนที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

นิ้วมือของเหยาชิงชิงวางไว้ที่หน้าของเด็กชายที่อยู่ในภาพ เบาๆ หลังจากฉันถูกรับเลี้ยงไป ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างสบายจริงๆ ทุกครั้งที่ฉันใกล้จะรับไม่ไหว ฉันจะมองเขา แล้วฉันก็มีความกล้า หาญที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไป

เห็นได้ชัดว่าในคําพูดของเธอ ไปยื่นหนิงทำเป็นไม่เข้าใจ ผม ยังมีธุระ ต้องไปก่อนนะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยติดต่อผมได้

“ขอโทษนะคือฉัน…..”เหยาชิงชิงจึงตระหนักได้ว่าตัวเองเพิ่ง พูดอะไรไป

หงุดหงิดหน่อยๆ

“ไม่เป็นไร”ไปยื่นหนิงไม่สนใจ เขาไม่อาจตอบได้ ดังนั้นก็เลย ทําเป็นไม่เข้าใจ

เขาเห็นเธอเป็นแค่เพื่อน เป็นครอบครัว
ไม่มีความคิดอื่น

“ฉันไปส่งคุณเอง”เหยาชิงชิงวางกรอบรูปลง ทําอะไรไม่ถูก เล็กน้อย

ไปยื่นหนิงมองคนในกรอบรูป เห็นได้ชัดว่ารูปภาพผ่านการ จัดการแล้ว รูปในตอนนั้นไม่ได้เคลือบพลาสติก เก็บไว้ได้ไม่นาน

ขนาดนั้น

“รูปแบบนี้อย่าเอาวางไว้ที่หัวเตียง เหยาชิงชิงมองเขา ลังเล แล้วพูดว่า“ โอเค”

“ไปเถอะ”

เกาหยวนเข็นเขาออกไปจากห้อง เหยาชิงชิงส่งเขาเข้าลิฟต์ ไปยื่นหนิง โบกมือ ไม่ต้องส่ง กลับไปเถอะ

เหยาชิงชิงไม่ได้ไปยืนอยู่ตรงหน้าลิฟต์

แป๊บเดียว ประตูลิฟต์ก็ค่อยๆปิดลง ตัดสายตาของเธอออกไป เกาหยวนพูดความคิดในใจของตัวเองออกมาดูคุณเหยาจะเป็น คนจิตใจดีมาก ผมว่าเหมือนไม่ใช่เธอทำ

สีหน้าของไปยื่นหนังหมั่นลง

เขาเชื่อว่าอยู่ดีๆจงจิ่งห้าวคงไม่เดา และก็ไม่เชื่อว่าเหยาชิงชิง คือคนที่ทําเรื่องนี้

“คุณส่งคนไปคนหนึ่ง เฝ้าดูว่าวันๆเธออยู่บ้านทำอะไร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ