บทที่233 ท้องก็ยากที่จะรักษาไว้ได้

เฉิงเงินกลับมาก่อนตอนที่หลินซินเหยียนขึ้นเขา ในลานบ้าน วางไม้จริงสองพันตาราง ด้านบนวางไม้แกะสลักรูปแบบต่างๆไว้

ตรงหน้าหลิน เฉินเป็นประกาย ปล่อยมือของเฉิงซิ่ว เดิน เข้าไป ยื่นมือไปหยิบนกพิราบไม้แกะสลักอันหนึ่ง ที่สำคัญก็คือ ขากับปีก แล้วก็ตานั้นขยับได้ บนตัวนกพิราบแค่มองก็รู้แล้วว่า แกะสลักอย่างประณีต ถึงได้เหมือนจริงเช่นนี้

“ว้าว เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นไม้แกะสลัก น่าจะเพราะว่าเด็ก ผู้ชายรู้สึกต่อของเล่น โดยสัญชาตญาณ ส่วนหลินลุยนิ่งกว่ากัน เยอะมาก เธอนอกจากของอร่อย กับตุ๊กตาขนฟูๆแล้ว ก็ยากที่จะ มีของเล่นดึงดูดเธอได้

ชีวิตนี้เฉิงเงินไม่ได้แต่งงาน ตั้งแต่เฉิงยูจิ๋วแต่งเข้าตระกูลจง เขาก็อยู่ที่นี่ ปกติก็จะแกะสลักฆ่าเวลา ไม้กะสลักบนสองพันตา รางนี้ เป็นเขาคนเดียวที่แกะสลัก ตั้งแต่เรียน จนตอนนี้แกะได้ ดีแล้ว เขาใช้เวลากับมันมาก ไม่ว่าจะลอยบนฟ้า หรือลอยในน้ำ วิ่งบนพื้น เขาก็สามารถแกะสลัก ให้เหมือนจริงได้ เหมือนกับว่า ให้จิตวิญญาณพวกมัน พวกเขาก็สามารถมีชีวิตได้

หลินซีเฉินมองจนลานตาไปหมด รู้สึกว่าสัตว์ตัวเล็กๆทุกชนิด น่ารักมาก มีชีวิตชีวามาก ทุกตัวต้องเอามาไว้ในมือแล้วทำการ ศึกษา

เฉิงยูเวินเห็นหลินซีเฉินดีใจ เขาก็หัวเราะออกมา
“นั่นสนุกอย่างไรเหรอ” หลินลุยซีเบะปาก เหมือนว่าพวกนี้ต่าง

เตรียมไว้ให้พี่ชาย ส่วนเธอไม่มี

เด็กสาวทำปากมัย ไม่ค่อยพอใจ

หลินซินเหยียนลูบหัวลูกสาว เงยหน้ามองเฉิงซิ่ว”เด็กคนนี้ ชอบเปรียบเทียบกับพี่ชายเธอค่ะ”

เฉิงซิ่วหัวเราะ คิดว่านี่คือธรรมชาติของเด็ก ไร้เดียงสาและ

ร่าเริง ไม่มีอะไรให้กังวล

“โห เสี่ยวลุ่ยอิจฉาพี่ชายเหรอ? “เฉิงเงินหยอกเธอ ใบหน้า เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ริ้วรอยที่มุมปากชัดมากขึ้น แต่ว่าอ่อนโยนน่า นับถือและเข้าใกล้

หลินลุยซีท่าปากชมพูๆมั้ยลง “คุณเตรียมของเล่นตั้งเยอะให้พี่ ชาย ส่วนหนูไม่มี”

“งั้นหนูชอบอะไรล่ะ? “เฉิงเงินถาม

หลินลุยซีเอียงหัวแล้วคิด“หนูชอบกินพุดดิ้ง เค้กถั่วแดง กิน ช็อกโกแลตรสแคนตาลูป……

หลินลุยซีพูดของกินเป็นแถว

หลินซินเหยียน”……

“เด็กคนนี้นี่…..หลินซินเหยียนรู้ว่าลูกสาวเป็นเด็กชอบกิน แต่ ไม่เคยคิดว่า ถามเธอว่าชอบของเล่นอะไร จะตอบว่าของกิน

“ของกินที่หนูพูดมานี้ ที่นี่ไม่มีหรอก แต่ว่า……เขาเดินไปที่ใต้ต้นอู่ถงต้นนั้น โตในบ้าน อากาศแบบนี้ ใบไม้สีเหลืองอ่อน เขียวชอุ่ม

เชือกสองเส้นที่หนาเหมือนแส้ จากกิ่งลงมา ไม่รู้ว่ามีอะไรน้อย อยู่ด้านล่าง ใช้ผ้าสีแดงคลุมไว้ “ผมก็เตรียมของเล่นให้เสี่ยวลุยแล้ว ก็ไม่รู้ว่า เสี่ยวลุยจะชอบ

หรือไม่”

เด็กสาวดีใจมาก รีบเดินเข้าไป อะไรอ่ะ อะไรอ่ะ หนูอยากดู

“หนูลองเปิดดูเองสิ” ในใจเฉิงเงินมีความกังวลหน่อยๆ กลัว เด็กคนนี้จะไม่ชอบของขวัญที่เขาเตรียมไว้อย่างดี

หลินลุยซีจับผ้าไหมแดงไว้ ดึงลงมา ผ้าสีแดงร่วงลงพื้น ด้าน ล่างห้อยห่านสีขาวตัวใหญ่ไว้ อีกทั้งสองข้างใช้เชือกผูกไว้ ตัวมัน ถูกขุดออกมาเป็นร่อง ส่วนด้านหลังออกแบบที่นั่งที่มีที่พิงหลัง

“หนูจะนั่ง”เด็กสาวจับไว้ ชิงช้าห่านสีขาวตัวใหญ่ หนูยังไม่

เคยนั่ง”

เฉิงเงินอุ้มเธอขึ้นมา นั่งบนเก้าอี้ที่ใช้วัสดุพิเศษทําขึ้นมา ห่านสีขาวตัวใหญ่นั้นเขาใช้รากไม้ขนาดใหญ่แกะสลัก แล้วทาสี ขาว ทํามันออกมา

ถึงจะไม่ใช่ของหายากอะไร แต่ว่า เป็นสิ่งที่ทำออกมาจากใจ

ของเขา

“ห่านสีขาวตัวใหญ่บินได้แล้ว”ชิงช้าแกว่งเบาๆ เหมือนกับ ห่านขาวบินขึ้นไป
หลินลุย ตะโกนอย่างมีความสุข เธอกอดคอของท่านขาวไว้ นั่งอยู่บนตัวมัน ลอยขึ้นไปบนฟ้า

หลินซินเหยียนกับเฉิงซิ่วนั่งบนเก้าอี้หวายที่ลานสวน บนโต๊ะ วางกาน้ำไว้ ล้วนแต่เป็นที่เฉิงเงินเตรียมไว้

เฉิงซิ่วเห็นเด็กทั้งสองคนมีความสุข เธอก็ดีใจมาก ที่นี่ไม่ เสียงดังคึกคักเหมือนในเมือง ดูธรรมดาแต่สวยงาม ชีวิตที่เงียบ สงบ จะไม่เป็นชีวิตที่ทำให้ผู้คนปรารถนาได้อย่างไร

เธอมองไปที่หลินซินเหยียน “คุณดูพวกเขาดีใจแค่ไหน ไม่ได้ มีรูปลักษณ์ที่สวยงาม ไม่มีการทำจากเทคโนโลยีสูง ธรรมดาๆ แบบนี้ แต่กลับเล่นอย่างสนุก

หลินซินเหยียนมองเด็กทั้งสองคน ถอนหายใจพูดว่า”ใช่” เห็นลูกทั้งสองคนมีความสุข มุมปากของเธอก็ยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

“ตระกูลจงมาถึงจิ่งห้าวเป็นรุ่นที่สามแล้ว ตระกูลและธุรกิจ ขนาดใหญ่ แต่ทายาทกลับน้อย คุณดูสิ ถึงจะบอกว่าเป็นตระกูล ใหญ่ แต่ในบ้านกลับไม่มีใคร ฉันรู้ว่า คุณคลอดพวกเขาลำบาก มากแน่ แต่ถ้าได้ล่ะก็ ฉันอยากได้อีกคน ฉันสามารถช่วยคุณ

พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เธอก็กลืนกลับไป จงจึงห้าวจะต้องไม่ อนุญาตให้เธอตั้งท้องแน่

ทำให้อดไม่ได้ที่เธอจะมีสีหน้าหม่นลงมา

หลินซินเหยียนเข้าใจความหมายของเธอ และก็เข้าใจที่เธอลังเล ความขมขื่นที่ซ่อนอยู่ในนี้ มีเพียงแค่คนที่ประสบเจอ เท่านั้นถึงจะเข้าใจ

ครั้งที่แล้วเธอบอกว่าตัวเองคลอดไม่ได้แล้ว เพราะจงใจหลอก จงจิ่งห้าว แต่ว่า อุบัติเหตุทางรถยนต์ พวกกับที่เธอคลอดพวก เขาสองคน ก็ทำร้ายร่างกายจริงๆ หมอบอกว่า ทางที่ดีอย่า คลอดอีก ถึงตั้งท้องก็ยากที่จะรักษาไว้ได้ ร่างกายของเธอ อ่อนแอมาก

ถึงแม้ตอนนี้ความสัมพันธ์เธอกับจงจึงห้าวจะบรรเทาลง แต่ เธอไม่เคยคิดจะมีลูกอีก แต่ ก็ไม่อยากปฏิเสธเฉิงซิ่ว”ฉันจะไป ลองคิดดูค่ะ”

เฉิงซิ่วนั่งใช้ชีวิตของตัวเองในลานบ้าน มองหลานชาย หลานสาว ลูกสะใภ้ก็เป็นคนจิตใจดี เธอคิดว่าเธอโชคดี ก็มี ความสุขแล้ว

“ฉันมีเรื่องที่อยากจะขอร้องคุณ”เฉิงซิ่วมองหลินซินเหยียนอ

ย่างจริงจัง

“คุณว่ามาสิคะ”

เฉิงซิ่วจับมือของเธอ กุมไว้ในฝ่ามือ “ฉันอยากให้คุณดูแล เขาแทนฉัน ถ้าเขาทำผิด ก็ให้อภัยเขาสักครั้ง อย่าไปจากเขา”

หลินซินเหยียนปฏิเสธคนเป็นแม่ไม่ได้ เธอเองก็เป็นแม่คน เธอรู้ว่าลูกในหัวใจแม่นั้นสำคัญแค่ไหน

เธอไม่กล้าพูดรับรองมากเกินไป และก็ไม่อยากให้เฉิงซิ่วผิดหวังแค่เขาไม่ขอเลิกก่อน ฉันก็จะไม่ไปจากเขา เพื่อลูกทั้งสองคน เธอไม่ไปจากเขาง่ายๆ พ่อแม่ทุกคนรักลูก โดยไม่มีเงื่อนไข

ตอนดึก เฉิงยูเวินเตรียมอาหารมากมายหลากหลาย ล้วนแต่ เป็นของขึ้นชื่อของทีนี่ และบางอย่างเธอก็ให้คนทำให้ตามของ ชอบของเด็กทั้งสอง

“กินข้าวเสร็จ ก็กลับไปเถอะ”ถึงเฉิงซิ่วจะไม่อยากจาก แต่ก็ ไม่กล้าให้พวกเขาอยู่นานเกินไป เธอกลัวจงจึงห้าวจะสงสัย

ที่จริงหลินซินเหยียนอยากให้ลูกทั้งสองคนรู้จักกับเฉิงซิ่ว

เยอะๆ เธอพลาดช่วงที่จงจึงห้าวเติบโตไปแล้ว เธออยากให้ลูก ทั้งสองคนสนิทกับเธอ ชดเชยสิ่งที่ขาด แต่ว่าคำพูดของเธอก็มี เหตุผล จงจิ่งห้าวไม่ใช่คนโง่ ถ้าเขารู้ จะมีปัญหาได้

“รอครั้งหน้ามีโอกาส ฉันค่อยพาพวกเขาไปหาคุณหลินซินเห

ขียนพูด

เฉิงยู่ชั่วคีบอาหารให้เด็กทั้งสองครั้งหน้าเจอกันกลัวว่าคง ไม่ใช่ที่นี่แล้ว”เธอมองไปที่หลินซินเหยียน “ฉันจะกลับไปพรุ่งนี้ พวกคุณล่ะ?

“ฉันน่าจะอยู่ต่ออีกสองสามวัน เดิมทีเธอสนใจผ้าไหม กวางตุ้งรู้ว่าเป็นธุรกิจครอบครัวของตระกูลเฉิง ก็ยิ่งอยากเรียน

ให้ดีมากขึ้น

ตอนนี้เฉิงเงินยังไม่เอาแกนหลักให้เธอ ดังนั้นก็กลัวว่าจะยังไปไม่ได้

พวกเขาคนเยอะ เดินก็ช้า

ไม่กี่วันนี้ คงยังไปไม่ได้

กินข้าวเย็นเสร็จ ฟ้าก็มีดลงแล้ว คนขับรถส่งพวกหลินซินเหยี ยนกลับไป

เฉิงยู่ซิ่วกําชับคนขับรถขับรถช้าๆหน่อย”

“คุณนายวางใจได้ครับ

คนขับรถเป็นคนเก่าแก่ของตระกูลจง เทคนิคใช้ได้

หลินซีเฉินกับหลินลุยซีเบียดกันที่หน้าต่าง โบกมือให้เฉิง ซิ่ว”ไว้เจอกันคุณย่า”

เฉิงซิ่วก็โบกมือ ไว้เจอกัน

รถค่อยๆออกไป เฉิงซิ่วตามเข้ามา เฉิงเงินดึงเธอไว้ไม่ใช่

ว่าไม่ได้เจออีก คุณยังจะตามความเร็วของรถได้เหรอ? ”

เฉิงซิ่วมองรถที่ออกไปไกลแล้ว ถอนหายใจ ไม่ตามไปอีก แต่ก็ยังมองอย่างไม่ลดละ

หลินซินเหยียนนั่งอยู่ในรถก็โอบลูกทั้งสองคนไว้เสี่ยวเฉิน เสี่ยวลุ่ย หม่ามี้ยังมีอีกเรื่องต้องขอร้องลูกๆ

“เรื่องอะไรเหรอ? “ลูกทั้งสองคนแทบจะพูดพร้อมกัน หลินซินเหยียนลูบหน้าของลูกสองคนนี้เบาๆ วันนี้เรื่องที่พวกเรามาเจอคุณย่า พวกลูกอย่าบอกพ่อนะ” ครั้ง นี้เป็นหลินลุย ที่ ถาม

“ทำไมล่ะคะ? ”

“น้องฟังที่หม่ามีพูดก็พอแล้ว”หลินเฉินกอดน้องสาว พวกเรา ต้องฟังหม่าม ไม่อย่างนั้นหม่ามีจะโกรธได้

หลินลุยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เด็กปลอบเด็กกันเองได้

ผ่านไปสักพักรถก็จอดลงที่ถนนสายนั้นของหลังบ้าน

ในความมืดซ่อนร่างหนึ่งไว้ มองรถที่ขับเข้ามา หลินซินเหยียน เปิดประตูรถลงมา คนขับรถก็ตามลงมา ถนนตรงนี้ไม่ดี ผมส่ง คุณเข้าไปดีกว่า”

หลินซินเหยียนปฏิเสธไม่ต้อง คุณกลับไปเถอะ ถนนตรงนี้

ใกล้มาก

เธอกลัวดึงดูดความสนใจของคนอื่น

“งั้นโอเคครับ คุณระวังด้วยนะครับ”

“อือ”

หลินซินเหยียนอุ้มลูกสาวแล้วจูงมือลูกชาย ตามทางเล็กๆนั้น

ไปที่หลังบ้าน

เธอส่งลูกทั้งสองคนไปตรงลานหน้าบ้าน ส่วนหลังบ้านนั้นไม่มีที่พัก
จํานกับเงินเผยชวนและไปยื่นหนังยังเล่นไฟอยู่ที่ลานบ้าน น่าจะฆ่าเวลากับค่ำคืนในชนบทที่แสนน่าเบื่อ ยังไงก็เป็นคนใน เมืองที่มาทั้งนั้น หมู่บ้านที่นี่ไม่มีสถานที่เที่ยวยามค่ำคืน เลยรู้สึก เบื่อกัน

เธอไม่เห็นจงจิ่งห้าว

“เสี่ยวเฉิน เสี่ยวลุ่ยกลับมาแล้วเหรอ? “ที่จริงฉินยากำลังดู พวกเขาเล่นไพ่ เห็นเด็กสองคนกลับมา เธอก็เดินเข้ามา

“พี่สะใภ้กลับมาแล้ว”เสิ่นเผยชวนวางไพ่ในมือลง

หลินซินเหยียนหัวเราะ”อือ พวกคุณเล่นไพ่กันเถอะ ไม่ต้องสน ฉันหรอก”

“โอเค”เสิ่นเผยชวนเก็บไฟขึ้นมาอีกครั้ง

“เสี่ยวยา คุณช่วยฉันพาพวกเขาสองคนไปให้จงจึงห้าว หน่อย”หลินซินเหยียนอยากจะอยู่คนเดียวเงียบๆ แค่สองวันสั้นๆ เหมือนกับเกิดเรื่องมากมาย เธออยากจะจัดการความคิดของตัว เองสักหน่อย

ลานหน้าบ้านก็ปลอดภัยกว่าหลังบ้าน หน้าบ้านมีบอดี้การ์ด และเสิ่นเผยชวนก็เป็นคนที่เชื่อถือได้ คิดๆดูแล้วจงจึงห้าวน่าจะ อยู่ในห้อง ส่งต่อให้ฉินยาเธอก็วางใจ

“อือ ฉันจะพาพวกเขาไปหาประธานจง

หลินซินเหยียนยิ้มให้เธอ หมุนตัวปิดประตูหลังบ้าน แล้วเธอก็ เดินไปที่หน้าประตูห้อง ผลักประตูออก ในห้องไม่มีไฟ เธอก็เกียจเปิด ในความมืดนั้น ก็ยิ่งสงบเสงี่ยมความคิดลงได้ ตอนเธอปิดประตู จู่ๆก็ถูกคนกอดไว้จากด้านหลัง แป๊บหนึ่ง สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนสีไปใคร…………..

เธอยังไม่ทันพูดเสร็จ ก็ถูกคนอุดปากไว้

ร่างกายของเธอถูกล็อกไว้แน่น ขยับไม่ได้

เธอกลัวขั้นสุด อยากจะตะโกนให้ช่วยชีวิต เสียงที่ออกมา กลับอุดอู้อยู่ในฝ่ามือของคนนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ