บทที่231 ซบอยู่ในอ้อมอก

ที่เพิ่งพูดคือบอดี้การ์ดที่จงจึงห้าวพาขึ้นเขามา พอเห็นว่าใคร

มาซูจ้านจึงพูด ผมเอง ประธานจงล่ะ? ”

“อยู่ข้างใน บอดี้การ์ดพูด

ถนนที่นี่เดินได้สบายมาก เคยโดนคนข้างหน้าเหยียบไว้ เหลือ เพียงแต่ถนนที่เป็นโคลนเล็กๆไม่กว้างนัก ตามบอดี้การ์ดที่ นำทางไป พวกเขาข้ามยอดเขาที่ไม่สูงเท่าไหร่นัก มองเห็นสวน ลูกพลับหนึ่งไร่ ฤดูนี้ ใบไม้บนต้นลูกพลับแทบจะร่วงโรยหมด แล้ว เหลือเพียงแต่ผลสีแดงๆ

หลินซินเหยียนมองเห็นร่างของลูกสาวที่ใต้ต้นพลับที่ค่อนข้าง ใหญ่ต้นหนึ่ง แล้วก็จงจึงห้าว เหมือนว่าเป็นลูกสาวที่กินลูกพลับ มุมปากยังมีน้ำของลูกพลับเลอะอยู่บางๆ จงจึงห้าวกำลังเช็ด ปากให้เธอ

เมื่อก่อน เธอคิดว่าจงจิ่งห้าวนั้นโชคดี อย่างน้อยก็ไม่ถูกพ่อแม่ ทิ้ง สถานภาพทางครอบครัวก็ดี เกิดมาก็ถูกผู้คนจับตามอง

แต่ว่าตั้งแต่รู้ว่าเฉิงซิ่วเป็นแม่ของเขา ส่วนเขากลับไม่รู้เรื่อง เลย เธอก็รู้สึกสงสารเขาหน่อยๆ

“หม่ามี้” หลินลุยซึมองเห็นหลินซินเหยียนก่อน ก็ตะโกนอย่าง ดีใจ”หม่าม หม่ามี้มาหาหนูเหรอ? ”

จงจิ่งห้าวหันหน้าไป มองเห็นผู้หญิงร่างอรชรอ้อนแอ้นยืนอยู่บนยอดเขา ถึงแม้ในป่าที่มีแสงไม่เพียงพอ ก็เพียงพอที่จะดึงดูด สายตาของคน ให้คนหยุดฝีเท้าลงได้

ยังไม่ถึงเวลา เธอออกมาได้อย่างไร?

หลินซินเหยียนเดินลงมา ในป่าลูกพลับ มีวัชพืชน้อยไปเยอะ มาก เดินได้ดีกว่าทางที่ขึ้นมาเยอะเลย เดินไปถึงตรงหน้าของเขา มองลูกสาว เดิมที่อยากจะยื่นมือไปลูบหน้าของเธอ แต่ว่ามือของ ตัวเองนั้นสกปรกเกินไป จึงซักกลับมา “ใช่ แม่คิดถึงเสี่ยวลุ่ย มากเลย ก็เลยลาออกมาดูเสี่ยวลุ่ย”

“คุณบาดเจ็บเหรอ? “ตอนที่จงจึงห้าวเห็นเธอยื่นมือ บนมือมี รอยเลือดแห้งๆ

หลินซินเหยียนมองฝ่ามือ ไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อย

“ไปเถอะ”เขาจับมือของหลินซินเหยียนไว้อีกมืออุ้มลูกสาว

“หม่ามี้ หม่ามี” ในมือของหลินซีเฉินถือลูกพลับสองลูกวิ่งเข้ามา

“ช้าหน่อยลูก เดี๋ยวจะล้มเอานะ”หลินซินเหยียนอธิบายว่าถนน เส้นนี้ไม่ดีให้กับลูกชาย

“ผมดูทางอยู่หลินซีเฉินวิ่งไปตรงหน้าของหลินซินเหยียน เอา ลูกพลับยื่นไปตรงหน้าของเธอ สีส้มอมเหลืองนั้น ไม่ใหญ่ นุ่มๆ “หม่ามี หม่ามีชิมสหวานมาก

ลูกพลับนี้ยังไม่สุดจึงฝาดมาก มีแค่ตอนที่สุกจนนุ่มเท่านั้นถึง จะหวาน
หลินซินเหยียบหัวเราะ”กลับไปค่อยกิน กลับไปก่อนดีกว่า เสียเวลาไปเยอะมากแล้ว เธอกลัวว่าเฉิงซิ่วจะรอจนร้อนใจ หลินเฉินพยักหน้า ถามว่า”งั้นหม่าม อยู่กับผมได้ตลอดเลย ใช่ไหม? ”

สายตาของหลินซินเหยียนชะงักไปเล็กน้อย เธอเงยหน้ามอง จงจิ่งห้าว แต่กลับพูดกับลูกชายว่า “หม่ามี้ ยังมีธุระเล็กน้อย รอ จัดการเสร็จก็จะกลับมาได้ แต่ว่า หม่ามีสามารถพาพวกลูกไปกับ หม่ามิได้”

“จริงเหรอครับ? “หลินซีเฉินกอดขาของเธออย่างดีใจ ได้อยู่ กับแม่แล้ว ดีใจมาก

“หม่ามี้ หนูก็อยู่กับหม่ามิได้ใช่ไหม? “หลินลุยซีก็กะพริบตากาม

“แน่นอนสิ” หลินลุยซีดีใจ หัวเราะจนตาเป็นสระอิ สดใสและ

สวยงาม “ผมล่ะ? “จงจิ้งห้าวกุมมือของเธอ ออกแรงเล็กน้อย เอาเด็ก

สองคนนี้ไปได้ งั้นเขาล่ะ?

หลินซินเหยียนเลี่ยงสายตาที่เขามองมาเล็กน้อย เพราะว่าร้อน ตัว จึงไม่กล้ามองตาของเขา “อาจารย์ให้ฉันพาไปอยู่ข้างกายได้ แค่สองคน ดังนั้น ดังนั้น……..

“ดังนั้นก็เลยไม่มีส่วนของผม? ”
สายตาของจงจิ่งหาวมองไปที่ ติ่งหูสีแดงหน่อยๆของเธออย่าง เบาๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นอาการร้อนตัว บวกกับสายตาที่หลบซ่อน ของเธอ เขาแน่ใจว่าหลินซินเหยียนกำลังโกหก แต่ว่า ไม่ได้เปิด เผยเธอ

“ไปเถอะ”

จงจิ่งห้าวพูดเบาๆ

มีบอดี้การ์ดนําทาง ไม่นานนัก พวกเขาก็ลงจากเขาอย่าง ปลอดภัย

จงจึงห้าวเอาลูกสาวส่งให้ฉันยา จูงหลินซินเหยียนกลับไปที่ ห้อง ถ้าเป็นเมื่อก่อน หลินซินเหยียนไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังเขา อย่างเต็มใจขนาดนี้ แต่ตอนนี้ เธอไม่อยากปฏิเสธเขา

คิดแบบนี้ เธอก็ทําแบบนี้ เข้าไปในห้อง เธอก็เอาสองมือโอบ

ไปที่เอวเขาก่อน

การรุกของเธอนั้นกะทันหันมากไป ทำให้จงจึงห้าวตะลึง หน่อยๆ ร่างกายก็แข็งตามไปหลายวินาที ทำไมเรียนงานฝีมือไป ไม่กี่วัน นิสัยก็เปลี่ยนไปเลยล่ะ?

แต่ว่า เขามีความสุขมาก

ก้มหัวลงจูบหน้าผากของเธอ ค่อยๆขยับ จูบที่หางตาเธอ พูด เสียงหม่นลง“ทำไม คิดถึงผมเหรอ?

หน้าอกของเขาช่างแข็งแรง อบอุ่นมาก เดิมที่ยังสงวนท่าที่ไว้ กับเขา แต่ว่าตอนนี้เธออยากเปิดใจให้ผู้ชายคนนี้ ลองรักเขายอมรับเขา

เสียงของเธอเบาเล็กน้อย แทบหน่อยๆ อือ”

เขาคือพ่อของลูกเธอ ตอนเด็กๆยังเป็นคู่หมั้นคู่หมายกันด้วย

เธอเคยได้ยินว่า พรหมลิขิตนั้นเป็นแบบนี้ ชาติที่แล้วไร้วาสนา ต่อกันเป็นพันครั้ง เพื่อแลกกับการหันกลับไปมองในชาตินี้เพียง ครั้งเดียว การหันกลับไปมองในชาติที่แล้วเพียงครั้งเดียว แลก กับการเจอกันเพียงครั้งหนึ่งในชาตินี้

จงจิ่งห้าวรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไป เมื่อก่อนไม่ว่าทั้งสองคนจะสนิท แนบชิดอย่างไร เขารุกอย่างไร เธอก็จะสงวนท่าทีกับเขาเสมอ

เธอแบบนี้นั้นดีมาก เขาชอบมาก แต่ว่าก็มีบางอย่างไม่ สบายใจ นั่นคือ ให้คนๆหนึ่ง เปลี่ยนไปในไม่กี่วันได้อย่างไร?

เธอเจอคนแบบไหนเข้า? แล้วเจออย่างไร?

อะไรที่เปลี่ยนเธอ?

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้น ปลายเท้าเอื้อมขึ้นมา จูบที่ริม ฝีปากเขาก่อน ทําเพียงผิวเผิน จงจึงห้าวยังไม่ทันได้ลิ้มรสดีๆ เธอก็ผละออกมา

เธอออดอ้อนไปที่เขา”ฉันจะพาเสี่ยวลุยกับเสี่ยวเฉินอยู่กับฉัน สักสองสามวัน คุณคงไม่ได้ไม่เห็นด้วยหรอกใช่ไหม? ” จงจิ่งห้าวอยากพูดมากว่า ผมพูดว่าไม่ได้ด้วยเหรอ?

เห็นได้ชัดว่า ไม่ได้
เผชิญหน้ากับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ จงจึงห้าวคิดว่าหัวใจ ของตัวเองนั้นร้อน เพราะว่าผู้หญิงคนนี้จึงเต้นอย่างรุนแรง ใน ตอนนี้เวลานี้ เขาอยากจะออกแรงกอดเธอ เอาเธอมาละลายเข้า สู่ร่างกายของตัวเอง

“ผมรับปากคุณได้ แต่ว่า……เขาเอนตัวลงมา ริมฝีปากไซร้อย ที่ข้างหูของเธอเบาๆ วนเวียนไปมาที่คอกับติ่งหูของเธอไปมา “คุณจูบผมอีกครั้ง ผมจะรับปากคุณ

เขาเขยิบเข้ามาใกล้ พูดอย่างคลุมเครือ

หลินซินเหยียนสั่น อดไม่ได้ที่จะสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเขา จง จิ่งห้าวกอดเธอไว้ มุมปากยกขึ้นหน่อยๆ เขาชอบมองเธอที่เป็น อายเล็กน้อย แล้วก็รักนวลสงวนตัว ความสวยแบบนั้น ดึงดูดคน แบบนั้น

“คุณหลับตาลง” หลินซินเหยียนละสายตาลง พูดเสียงเบา

เหมือนกับเสียงแมลงวันบิน

จงจิ่งห้าวหัวเราะ หลับตาลงอย่างเชื่อฟัง เขาก้มหน้า รอ การซบอยู่ในอ้อมอกจากเธอ

หลินซินเหยียนหลับตาลง คิดถึงเฉิงซิ่วที่ยังรอเธออยู่ จึง ตัดสินใจ เอาริมฝีปากแนบไป ริมฝีปากของเขานั้นอ่อนนุ่ม เย็น หน่อยๆ

ตอนที่เธออยากจะผละคืนกลับมา กลับถูกเขาล็อกศีรษะไว้ ทำให้ริมฝีปากของเธอเปลี่ยนรูป แนบชิดสนิทกับเขา เขายื่นลิ้นออกมา จูบเธออย่างลึกซึ้ง

หลินซินเหยียนกลัวเขาไม่หยุด จึงใช้มือดันเขาออก และน่าจะ เพราะว่าแผลที่ฝ่ามือไปบาดโดนกระดุมที่เสื้อเขา จึงเจ็บมาก เธอ ส่งเสียงร้องออกมา จงจิ้งห้าวจึงออกแรงเบาๆ ทําคุณเจ็บเห รอ? ”

“เจ็บมือ”หลินซินเหยียนพูดเสียงเบา พูดอย่างโกรธเล็กน้อย

การกอดของเธอเมื่อครู่นั้นกะทันหันไป ทำให้จงจึงห้าวลืมว่า มือของเธอนั้นเจ็บอยู่ เธอพูดแบบนี้ จงจึงห้าวจึงคิดขึ้นได้ เขาจึง เอามือของเธอมาดู ฝ่ามือเหมือนกับถูกอะไรแทง บาดแผลเล็กๆ เปื้อนด้วยเลือดแห้งๆ

เขาขมวดคิ้วไปโดนอะไรมา? ”

หลินซินเหยียนพูดไปตรงๆโดนกิ่งไม้แทง

จงจิ่งห้าวเงยมองเธอ อยากพูดว่าทำไมถึงไม่ระวังตัว แต่พอ คิดถึงกิ่งไม้บนเขาที่ไม่เป็นระเบียบพวกนั้น จึงไม่พูด ถ้าไม่ใช่ว่า มีบอดี้การ์ดติดตาม เขาก็กลัวว่าคงเอาลูกทั้งสองคนขึ้นมาที่เขา อย่างปลอดภัยไม่ได้

“คุณรอก่อน”เขาไปคุยโทรศัพท์ ให้คนเอาสิ่งของอะไรที่เป็น น้ำฆ่าเชื้อมาหน่อย เพราะสถานภาพที่นี่ไม่ดี อะไรก็ไม่มี

หลินซินเหยียนรีบไปตระกูลเฉิง จึงดึงเขาไว้ ไม่ต้อง ฉันไม่มี เวลามาก อาจารย์ยังรอฉันอยู่ ฉันต้องกลับไปเดี๋ย

จงจึงห้าวมองเธออย่างสงสัย รีบร้อนขนาดนี้เชียว? ”
หลินซินเหยียนพยักหน้า”อือ”

จงจิ่งห้าวอยากเข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงเปลี่ยนท่าที จึงพยัก หน้า ได้รับอนุญาตจากจงจิ่งห้าว หลินซินเหยียนก็ดีใจสุดๆ

แต่ว่าจงจิ้งห้าวกลับมีเรื่องหนักใจ เขาชอบสภาพของหลินซิน เหยียน ในตอนนี้ แต่ในใจก็ไม่สบายใจอีก ไม่สบายใจว่าเบื้อง หลังที่เธอเปลี่ยนไปนั้นมีความลับอะไรซ่อนอยู่

หลินซินเหยียนอุ้มลูกสาวขึ้นมา แล้วจึงมือลูกชายที่ลานกว้าง แล้วเดินไปที่หลังบ้าน

พวกเขาออกไป จงจิ่งห้าวก็พาเส้นเผยชวนออกไปจากห้องไม้ ด้วย ตามถนนเล็กๆด้านนอกบ้าน มาถึงลานหลังบ้าน เขาอยาก ดูสักหน่อย ตอนที่หลินซินเหยียนพาลูกทั้งสองคนมาที่ลานหลัง บ้านทำอะไรนั้น กลับพบว่าหลินซินเหยียนไม่ได้อยู่ที่หลังบ้าน แต่ ว่า พาพวกเขาออกไปจากประตูหลังที่หลังบ้าน

ถนนที่อยู่ไม่ไกลมีรถจอดอยู่คันหนึ่ง เหมือนกำลังรอหลินซิน เหยียน ที่สำคัญก็คือ เขารู้จักรถคันนั้น