บทที่ 226 ซิ่วหายตัวไปแล้ว

เฉิงซิ่วหายตัวไปแล้ว ตั้งแต่สายนั้นวางไปเบอร์ของเธอก็โทร ไม่ติดอีกเลย จงเพิ่งไปหาเธอที่อำเภอเหมิงเฉิงอีกครั้ง อยากจะถามให้

เข้าใจ แต่ว่าหาเธอไม่เจอ อีกอย่างแฟนเก่าของเธอไปหงเฟย ไม่อยู่แล้ว

เขาถึงได้ตายใจ เป็นไปได้ว่าเฉิงซิ่วหนีไปกับไปหงเฟยแล้ว

ที่เคยพูดไว้ก่อนหน้า เป็นเรื่องโกหกทั้งหมด

แต่ว่าเหวินเสียนกลับไม่เชื่อว่าเฉิงซิ่วจะจากไปแบบนี้ เธอจะ ทอดทิ้งลูกของตัวเองได้ยังไง?

“ฉันเชื่อในนิสัยของเธอ” เหวินเสียนพูดออกมาอย่างมั่นใจ

จงฉีเฟิงผิดหวังมากๆ เขาไม่อยากพูดอะไร อยากที่จะอยู่ เงียบๆ คนเดียว ไม่ได้สนใจคำพูดของเหวินเสียน แต่เป็นการ เดินขึ้นไปชั้นบนคนเดียว

เหวินเสียนอุ้มลูกน้อยออกไปกลับบ้านตระกูลเหวิน

เรื่องนี้ เธอต้องถามให้ชัดเจน ว่าเป็นสิ่งที่เหวินชิงทำหรือไม่ ยังไงซะเขามีแรงจูงใจนี้

เขาไม่อยากให้ทั้งสองตระกูลมีความขัดแย้ง ไม่อยากให้เธอ ไม่มีความสุข เพราะงั้นจับตัวเฉิงซิ่ว
ตอนที่เธอกลับไปถึงบ้านนั้น เหวินซึ่งยังไม่กลับมา “แม่ค่ะ พี่จะกลับมาตอนไหน?

คุณนายเหวินก็ได้กระชับเสื้อของเหวินเสียน รับเอาลูกจาก อ้อมกอดของเธอ “หนูพึ่งออกมาจากโรงพยาบาลไม่กี่วัน ยังไม่ ได้หมดเดือนของการพักฟื้นหลังคลอด ทำไมก็ได้วิ่งออกมาแล้ว? อยากจะเจอพี่ของหนู โทรมาหาเขาเขาก็ไปหาหนูแล้วไม่ใช่เห รอ?”

เหวินเสียนก็ได้ฝืนยิ้มสักพัก พูด “หนูก็คิดถึงแม่และพ่อแล้วค่ะ นั่งในรถก็ไม่หนาว หนูใส่หนาพอ

คุณนายเหวินหัวเราะ ลูกสาวบอกว่าคิดถึงเธอต้องดีใจอยู่แล้ว ต่างบอกว่าลูกสาวที่แต่งออกไปแล้วก็เหมือนกับการสาดน้ำออก ไปนอกบ้าน แต่ว่าเหวินเสียนยังคิดถึงพวกเขา เธอจะไม่ดีใจได้ ยังไง

เธอได้ก้มหน้ามองเด็กทารก ในอ้อมกอด พึ่งคลอดมาได้กี่วัน ใบหน้าเล็กๆ ก็ได้เริ่มเข้ารูปแล้ว

เหวินเสียนก็ได้มองตาม “พึ่งไม่กี่วันก็ได้หนักขึ้นหลายขีด

แล้ว”

“เด็กที่พึ่งคลอดออกมาก็โตเร็วอยู่แล้ว พอเดือนนี้ลงมา มีโต ขึ้นได้เร็ว สามารถหนักเพิ่มขึ้นสองถึงสามโล” คุณนายเหวินที่ คลอดและเลี้ยงลูกมาสองคน มีประสบการณ์

คุณนายเหวินกลัวว่าลูกสาวจะไม่สบาย ก็ให้เธอไปพักผ่อนในบ้าน เธอนอนอยู่บนเตียงกังวลจงเพิ่งที่อยู่ในบ้านคนเดียว ก็ได้ โทรไปหาคนใช้ในบ้าน ให้เธอดูแลจงเพิ่งดีๆ

อยู่ๆ เจ๋งซิ่วก็หายตัวไป เธอมองออก เรื่องนี้มันกระทบจิตใจ

จงเฟิงมากเกินไป

เพราะงั้นเธอถึงได้กลับมาหาเหวินซิง เธอต้องการยืนยันว่า เฉิงซิ่วนั้นถูกเหวินชิงจับตัว หรือว่าได้หนีไปกับไปหงเฟยจริงๆ

ถ้าเกิดโดนจับ ต่อให้เธอต้องพูดความจริงออกไป ต่อให้ชาติ นี้ไม่มีทางที่จะอยู่กับจวงจื่อย ก็จะไปช่วยคนออกมา

ถ้าเกิดเธอหนีไปกับไปหงเฟยจริง งั้นเธอก็จะอยู่ ดูแลจงฉีเฟ งกับลูก

เรื่องได้เกิดขึ้นเพราะเธอ เธอต้องรับผลที่ตามมา ส่วนเรื่องจวงจื่อ เธอทำได้แค่ผิดสัญญา

คิดไปสายตาของเธอก็ได้มองไปยังเด็กทารกที่นอนอยู่ข้างๆ เธอก็ได้ยื่นมือไปลูบหน้าของเขา เธอจะทำใจให้เด็กที่เล็กขนาด นี้ไม่มีแม่แท้ๆ ได้ยังไง?

มื้อค่ำเหวินชิงก็ไม่ได้กลับมากิน เหวินเสียนก็ได้ร้อนใจเล็ก น้อย “พี่ยุ่งขนาดนี้เลยเหรอคะ?”

“ช่วงนี้เขาออกไปข้างนอกบ่อยหน่อย” คุณนายเหวินพูด เหวินเสียนลองถามไปดู “พี่เขาออกไปข้างนอกทำอะไรคะ?

“เรื่องงานนั่นแหละ เขายังไม่ได้แต่งงาน นอกจากเรื่องงานแล้ว ยังมีเรื่องอะไรให้ยุ่งอีก?”

เหวินเสียนอยากที่จะรู้เรื่องเหวินชิงจากปากแม่แต่ก็ถือว่าล้ม เหลวไป คิดๆ ดูก็ถูก ถ้าเหวินซึ่งจับตัวเฉิงซิ่วไปจริงๆ จะไปให้ พ่อแม่รู้ได้ยังไง?

ต้องปิดพวกเขาอยู่แล้ว กลัวพวกเขากังวล

เพื่อที่จะสามารถเจอหน้าเหวินซึ่งเหวินเสียนก็ได้ค้างที่บ้าน เพราะว่าเรื่องของเฉิงซิ่วเธอนอนไม่หลับ รอเหวินซึ่งกลับมา ตลอด

จนกระทั่งใกล้สี่ทุ่ม ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงของประตู

เธอก็ได้ค่อยๆ เปิดผ้าห่มลงจากเตียงเบาๆ การกระทำเธอได้ เบามากกลัวว่าจะทำให้ทารกบนเตียงตื่น

เหวินซึ่งก็ได้แขวนเสื้อผ้าที่ระเบียง เห็นว่าเหวินเสียนอยู่ที่บ้าน

เลิกคิ้วถาม “ยังพักฟื้นหลังคลอดอยู่ ทำไมวิ่งกลับมาแล้ว? ทะ

เลาะกับเฟิงแล้ว?

พอเปิดปากก็ได้ถามลองเชิงเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับจง ฉีเฟิง

“ฉันกับเขายังดีกันอยู่ค่ะ” เหวินเสียนเดินมา มองเขา “พี่ พี่พูด ความจริงกับฉัน พี่ได้จับผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อว่าเฉิงซิ่วไหม?”

ท่าทางที่ได้แขวนเสื้อของเหวินชิงก็ได้หยุดไปสักพัก ไม่นาน ก็ได้กลับเป็นปกติ “เฉิงตู่ซิ่วเป็นใคร?”
ในใจกลับได้เต้นแรง หรือว่าเหวินเรียนรู้เรื่องที่จงเพิ่งมีผู้ หญิงข้างนอกแล้ว?

“น้อง…….

“พี่ พี่รู้ว่าที่ฉันแต่งงานกับเฟิงเป็นการแต่งงานระหว่าง ตระกูล ระหว่างพวกเราไม่ได้มีความรัก ลูกก็เพราะเพื่อความ สัมพันธ์ของทั้งสองตระกูล พวกเราถึงได้มีเรื่องที่เขามีผู้หญิงฉัน รู้ฉันเต็มใจ พี่ไม่ต้องรู้สึกว่าฉันได้มีความน้อยเนื้อต่ำใจ ฉันไม่ ได้น้อยใจ ทั้งหมดฉันเป็นคนเห็นด้วยทั้งหมด ถ้าเกิดพี่จับเธอไป ถือว่าฉันขอพี่ล่ะ พี่ปล่อยเธอไปเถอะ”

เหวินซึ่งคิดไม่ถึงว่า เหวินเสียนจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของจง ฉีเฟิงกับเฉิงซิ่ว เธอยังไม่ถึง? ไม่โมโห

“น้องมีผู้หญิงคนนี้อยู่ เธอจะใช้ชีวิตกับจงเพิ่งดีๆ ได้ยังไง?

ระหว่างพวกเธอทั้งสองจะปลูกฝังความรู้สึกได้ยังไง?”

“พี่ฉันพูดแล้ว พี่ส่งคนมาให้ฉันก่อน เรื่องที่เหลือฉัน จัดการ……..

“ฉันไม่ได้จับตัวเธอ เธอหนีไปกับแฟนเก่าของเธอไม่ใช่เหรอ? น้องทำไมถึงได้มาถามเอาตัวคนจากพี่? จงฉีเฟิงเป็นคนให้เธอ มา?” ในใจเหวินชิงหัวเราะอย่างเย็นชา

ได้ยินที่เหวินเสียนพูด เขายิ่งไม่ปล่อยคนแน่ๆ มีเธออยู่ จง ฉีเฟิงจะปลูกฝังความรู้สึกกับเหวินเสียนได้ยังไง?

ไหนๆ ก็แต่งงาน มีลูก งั้นก็ต้องอยู่ด้วยกัน
ไม่ว่าเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลหรือลูก

“พี่ พี่ไม่ได้จับตัวเธอไปจริงเหรอ?” เหวินเสียนมองเธอ อยาก จะจับร่องรอยโกหกจากใบหน้าของเขา

เหวินซึ่งก็ได้จ้องมองเธอ ก็ได้พูดไปทีละคำ “ใช่ ฉันไม่ได้จับ เธอ

เหวินซึ่งเป็นคนอะไร เป็นคนที่อยู่ในกองทัพ การต่อสู้ไหนบ้าง ที่ไม่เคยเจอมาก่อน?

อย่าว่าแต่เหวินเสียนมาถามอย่างกดดันเลย ต่อให้พ่อของเขา

เหวินจีนมากดดัน เขาก็ตั้งรับได้ ไม่มีทางบกพร่อง

เหวินเสียนก็ได้เดาว่าเขาได้เอาตัวเฉิงทั่วไป แต่ว่าไม่มีหลัก ฐาน เวลานี้เขาไม่ยอมรับ เธอก็ทำอะไรไม่ได้

“เวลาก็ไม่เช้าแล้ว รีบไปนอน ฉันได้ฝึกมาทั้งวันแล้ว ให้ฉันพัก ผ่อนหน่อยได้ไหม?” เหวินซิงก็ได้ขัดคำพูดเธอ เห็นได้ชัดว่าไม่ อยากจะคุยไปมากกว่านี้

เหวินเสียนเม้มปาก เสียงก็ได้ข่มขืนเล็กน้อย “พี่ค่ะ พี่ก็รู้ว่า ตอนฉันแต่งงานกับเฟิง ในใจก็ได้มีชื่อที่อยู่ เพราะงั้นเขามีคน ข้างนอกก็ปกติ ฉันไม่ถือสา พี่ไม่ต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้ ฉันแล้ว ถ้าเกิดพี่จับเธอไปจริงๆ ขอร้องล่ะพี่ ปล่อยเธอ ดีไหม?”

“พวกเธอก็ต่างมีคนในใจ ยังใช้ชีวิตยังไง? หย่าไปเถอะง่ายดี ทำไมยังกลัวว่าจะทำให้สองตระกูลเสียผลประโยชน์ ก็ฝันอยู่ด้วยกัน? เหงินเรียน เธอแต่งงานแล้ว ก็ต้องใช้ชีวิตด้วยกันดีๆ ไม่ต้องคิดอะไรนอก อีกอย่าง ฉันไม่ได้จับตัวเธอ

เหวินซึ่งพูดจบก็ได้มองข้ามเธอแล้วเข้าไปในห้อง

เหวินเสียนยืนอยู่กับที่ สับสนไปชั่วขณะ

หรือว่าเธอสงสัยผิดคน?

เหวินชิงไม่ได้จับคนจริงๆ?

แต่ว่าเธอก็ยังรู้สึกว่าจากนิสัยของเฉิงซิ่ว ไม่มีทางที่จะคืนดี กับไปหงเฟยแน่ อย่าว่าแต่หนีไปด้วยกัน

เธอยังไม่เคยมองหน้าลูก เป็นไปได้เหรอที่จะหายไปแบบนี้?

เธอไม่เชื่อ แต่ว่าท่าทางของเหวินซึ่งหนักแน่นขนาดนี้ เธอก็ ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรไปชั่วขณะ

เธอกลับไปที่ห้อง เด็กน้อยที่นอนบนเตียงก็ได้ตื่นขึ้น ไม่ร้องไม่

โวยวาย ลืมตามองไปรอบๆ เหมือนว่าได้ดูโลกใบนี้

แต่ว่าพยาบาลบอกว่าตอนนี้เขามองได้ไม่ไกลนัก เธอเดินมา ก้มหน้ามองเขา

ตาของเขาก็ยังหมุนอยู่เหมือนเดิม เหมือนว่าไม่เจอว่าเธออยู่

เป็นไปตามคาด เขายังมองไม่เห็น

เหวินเสียนก็ได้อุ้มเขาขึ้น