บทที่ 218 ผมไม่ได้คิดอะไร

ใบหน้าของเฉิง วซีดขาวทันที ไร้สีเลือด นิ้วของเธอ โทรศัพท์มือถือแน่น เวลาล่วงเลยมานานก็ไม่สามารถพูดออกมา ได้

ทางฝั่งไปลงเฟย รออย่างใจจดใจจ่อก็พูดอย่างร้อนธันว่า “ ซิ่ว คุณมาเจอผมหน่อย มีเรื่องเข้าใจผิดอะไรเรามาคุยกันต่อ หน้าให้ชัดเจน

เฉิงเป็นมองไปหงเฟยที่ร้อนรนแล้วถอนหายใจ เขาดื้อรั้น มากจริงๆ

คุณนายไปมาสองสามครั้งแล้วก็พาเขากลับไม่ได้ อยู่หน้า ประตูบ้านตระกูลเฉิงเป็นหกเจ็ดวัน โดยไม่กินหรือดื่ม แล้วก็หมด สติไป คุณนายไปถึงได้เอาเขากลับไปได้

แต่ก็ยังไม่ยอม เมื่อฟื้นขึ้นมาก็วิ่งมารอหน้าประตูบ้านตระกูล เฉิงอีก บอกว่าถ้าไม่พบหน้าเฉิงซิ่ว ต่อให้เขาตายก็ไม่ไปจาก หน้าประตูบ้านตระกูลเฉิง

เฉิงเงินไม่มีทางเลือก ได้แต่พาเขามาเมือง เพื่อพบหน้าเฉิง ยู่ซิ่ว

“ผมเอง”เฉิงตู่เวินยึดโทรศัพท์คืนมาอีกครั้ง และเอามาแนบหู “ฮัลโหลน้องสาว ฉันเองนะ ไปหงเฟยจะเป็นจะตายแล้ว จึงไม่มี ทางเลือก ฉันเลยจําต้องพาเขามา เธอมาพบหน้าเขาสักครั้งเถอะเรื่องอะไรก็พูดคุยให้ชัดเจน ถึงอย่างไรพวกเธอก็รักกันมานาน คบกันด้วยดีก็จากกันด้วยดี

เฉิงยู่ซิ่วหลับตา แล้วเธอก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นนิ่งๆ และมองไปที่

จงเฟิง “ฉันมีเรื่องนิดหน่อย อยากออกไป….

คำพูดของเฉิงยูเวินวนเวียนอยู่ในหัวใจเธอ รักกับไปหงเฟ ยมานาน ถ้าต้องจบ เธอก็ต้องพูดเอง

ทำลายความรู้สึกนี้ด้วยมือตัวเอง

ถึงแม้ว่าจงเพิ่งจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มองออกว่าเฉิงวอ ยู่ในอารมณ์ที่ย่ำแย่มาก ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์ เขาจึงไม่อยาก ให้เธอเครียด

“ตอนนี้ร่างกายคุณไม่สะดวก คุณจะไปไหน ผมจะไปส่งคุณ

เฉิงซิ่วลังเลครู่หนึ่ง อยากปฏิเสธจงเฟิง “ฉัน…”

“ถ้าคุณไม่ให้ผมไปส่ง ผมจะไม่อนุญาตให้คุณลุกจากเตียง ตอนนี้หมอบอกว่าร่างกายของคุณต้องการการพักผ่อน

เฉิงซิ่วไม่มีทางเลือกจำต้องพยักหน้าตอบรับ เธอถามเฉิงยูเวิ นว่าอยู่ที่ไหน เธอจะไปหา

ทางฝั่งเฉิงเงินบอกที่อยู่ แล้วเฉิงซิ่วก็วางสายไป เธอก โทรศัพท์มือถือไว้ในมือ แล้วมองจงฉีเฟิงด้วยความเคอะเขิน “คุณออกไปก่อนครู่หนึ่งได้ไหมคะ”

จงฉีเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่สบายตรงไหนครับ”
เฉิงซิ่วรีบส่ายหน้า “เปล่าค่ะ ไม่มี เพียงแต่ว่า….เพียงแต่… “เพียงแต่อะไร” ระหว่างคิ้วของจงเฟิงยับย่น

เฉิงซิ่วก้มหน้า เธอพูดได้ที่ไหนว่าเธออยากไปห้องน้ำ เขาเป็นผู้ชาย ชายหญิงแตกต่างกัน

แม้ว่าทั้งสองคนจะมีพฤติกรรมใกล้ชิด แต่พวกเขาไม่มีความ รู้สึกต่อกัน และไม่ได้สนิทสนมคุ้นเคย นับได้แค่ว่าเป็นคนรู้จัก เท่านั้น

เธอจึงไม่สามารถออกปากได้

เห็นเธอหน้าแดง จงเฟิงจึงเหมือนว่าจะตระหนักได้แล้ว ร่างกายของเธอไม่ค่อยสะดวก และเพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย เขาจึง ลุกขึ้นและบอกว่า “ผมจะออกไปก่อน

ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ไป แต่เรียกพยาบาลมา ตอนนี้เฉิงซิ่วไม่

ค่อยสะดวก เขาไม่วางใจให้เธออยู่คนเดียว

ตอนที่พยาบาลเข้ามา เฉิงซิ่วอึ้งไปครู่หนึ่ง “ฉันไม่ได้เกิด อาการป่วยนะคะ”

เธอคิดว่าเป็นการมาเพื่อตรวจ

พยาบาลมาช่วยประคองเธอ “คุณจงให้ฉันเข้ามาค่ะ กังวลว่า คุณอยู่ในห้องคนเดียวจะไม่สะดวก

เฉิงชีวมองพยาบาลพลางกะพริบตาปริบๆ ดูเหมือนไม่คาด ฝันกับการกระทําเช่นนี้ของจงฉีเฟิง ที่ก้นบึ้งหัวใจเกิดความซาบซึ้งพวยพุ่งเล็กน้อย

เพื่อเห็นแก่ที่เธอกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขา เขาจึงดูแลใส่ใจ เธอเหรอ

พยาบาลพาเธอเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็ปิดประตู แล้วรออยู่หน้า

ประตู

หลังจากผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวข้างใน พยาบาลจึงเคาะประตูถามเธอว่าเธอ โอเคหรือยัง

เฉิงซิ่วบอกว่าโอเคแล้ว พยาบาลถึงได้เปิดประตูเข้ามา

พยาบาลพาเธอไปที่เตียง เฉิงจิ๋วโบกมือให้ และให้พยาบาล เอาเสื้อนอกมาให้เธอ

“คุณออกไปข้างนอกไม่ได้นะคะ ร่างกายของคุณไม่ดี” พยาบาลพูดอย่างจริงจัง

เฉิงซิ่วพยักหน้าบอกว่ารู้ “ฉันออกไปครู่เดียวเท่านั้นค่ะ ไม่ นานก็กลับมา มีคนไปเป็นเพื่อนฉันด้วย”

“แต่ตอนนี้คุณ…..

“จะไม่มีเรื่องอะไรค่ะ ร่างกายของฉัน ฉันรู้ตัวเองดี ฉันจะระวัง ให้ดี และฉันไปไม่นานจริงๆ ค่ะ”

พยาบาลยังพูดไม่จบก็ถูกเฉิงซิ่วขัดจังหวะเสียก่อน ต่อมา ก็ได้รู้ว่าจงฉีเฟิงยินยอมแล้ว พยาบาลถึงได้อนุญาตให้เธอออก ไปข้างนอก แต่สั่งว่า “คุณห้ามเดินนะคะ ถ้าคุณต้องการเด็กคน
เฉิงซิ่วลำบากใจ ไม่ให้เดิน แล้วเธอจะออกไปยังไง

พยาบาลมองเฉิงซิ่วแล้วก็มองจงฉีเฟิง ในใจก็คิดว่าทำไม สามีถึงเพิกเฉยแบบนี้ จึงจงใจเตือนว่า “พวกคุณเป็นสามีภรรยา กันไม่ใช่เหรอคะ คุณก็อุ้มภรรยาของคุณไป

เฉิงซิ่วหน้าแดง อ้าปากจะอธิบาย กลับถูกจงเพิ่งขัดจังหวะ “ผมจะอุ้มคุณไปครับ”

“แต่อะไรไม่มีแต่ค่ะ ลูกในท้องของคุณไม่ใช่ของคุณคนเดียว ควรเป็นพวกคุณทั้งคู่ช่วยกันปกป้องดูแล เขาถึงจะสามารถ คลอดออกมาได้อย่างปลอดภัย

พยาบาลเหลือบมองเฉิงซิ่ว พลางคิดในใจว่า จะเป็นแม่

คน ในไม่ช้านี้แล้ว ยังมีอาการเขินอายต่อหน้าสามีอยู่อีก แปลก

จริงๆ

จงฉีเฟิง โน้มตัวลงไปอุ้มเธอขึ้น และปลอบว่า “ผมไม่ได้คิด อะไร คิดแค่ว่าทําเพื่อร่างกายของคุณ

เฉิงซิ่วไม่รู้จะวางมือตรงไหน จงเฟิงจึงจับเอามือของเธอ วางไว้บนไหล่ตัวเอง “เราเป็นสามีภรรยากันอย่าให้ใครต้องมี ความคิดนินทา มันไม่ดีสำหรับคุณ

เป็นครั้งแรกที่เฉิงยู่ซิ่วตระหนักได้ว่าระยะห่างกับเขานั้นใกล้ ชิดมาก ร่างกายแน่นตึงไม่หมด จงฉีเฟิงรู้สึกว่าเธอตัวแข็งทื่อ จึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “คุณทำตัวแข็งแบบนี้ ไม่อึดอัดเหรีย

เฉิงนิ้วก้มหน้า “ฉัน ฉันไม่ขึ้น

“ดูเหมือนผมจะใส่ใจคุณน้อยเกินไป ต่อจากนี้ผมจะเข้าหาคุณ บ่อยขึ้น เพื่อลูกของเรา” พูดจบ เขาเหมือนจะรู้สึกว่ามีตรงไหน ผิดปกติ จึงเพิ่มไปอีกประโยคปิดท้าย

อย่างไรก็ดีเมื่อออกมาจากห้องคนไข้ ระยะทางมันไม่ไกล ไม่ นานก็ลงมาถึงลานจอดรถชั้นล่าง จงเฟิงอุ้มเธอเข้าไปในเบาะ หลัง เอื้อมมือไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ตอนที่เขาโน้มตัวไป ข้างหน้า เฉิงยูวยืดตัวตรงอย่างหนัก เอนหลังพิงพนักเบาะ

จงฉีเฟิงเหลือบมองเธอ ไม่ได้พูดอะไร ยืดตัวขึ้นและปิดประตู เดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับ แล้วสตาร์ทรถออกไป

เข้าขับรถเข้าสู่ถนนใหญ่ เหลือบมองด้านหลังและถามว่า

“ที่ไหนครับ”

“สถานีรถไฟค่ะ”เฉิงเงินกับไปหงเฟยทันทีที่ลงจากรถก็โทร หา เฉิงยู่ซิ่วเลย ที่นี่พวกเขาไม่มีคนรู้จักที่นี่ จึงรอที่ทางออกสถานี รถไฟก่อน

จงฉีเฟิงถามต่อ “พี่ชายคุณเหรอ”

เฉิงยู่ซิ่วเครียดขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล สองมือของเธอจับกัน แน่น “ค่ะ…”

เธอไม่รู้ว่าจะพูดเกี่ยวกับไปหงเฟยอย่างไร
เพราะถึงอย่างไรเธอก็ยังไม่ได้บอกเลิกเขา รักมาหลายปี บอก ว่าไม่เสียใจ บอกว่าไม่คิดถึง บอกว่าไม่เศร้า ล้วนเป็นเรื่องโกหก ตอนนี้ ในหัวใจเธอเต็มไปด้วยความสับสน

จงเพิ่งมองเธอผ่านกระจกมองหลัง เห็นได้ชัดว่าเธอมีเรื่องใน ใจ แต่เขาไม่ได้ถาม แค่ขับรถไปเงียบๆ

ไม่นาน เฉิงซิ่วก็ได้เห็นสถานีรถไฟผ่านทางหน้าต่าง คนสอง คนยืนอยู่บนขั้นบันไดตรงทางออกประตูหลัก

เธอคุ้นเคยดีทั้งหมด คนหนึ่งคือพี่ชายร่วมสายเลือดของเธอ

อีกคนหนึ่งคือคนรักเก่า

รถหยุดลง เฉิงซิ่วไม่ได้ลงทันที แต่จับราวจับนิรภัยตรงประตู รถแน่น

จงฉีเฟิงจอดแล้วลงจากรถ เปิดประตูด้านหลัง โน้มตัวลงไป

อุ้มเธอ เธอหลบเล็กน้อย โดยสัญชาตญาณ

จงเฟิงเงยหน้าขึ้น “ในท้องของคุณคือลูกของผม ผมไม่อยาก ให้เกิดอุบัติเหตุ”

เหมือนเป็นการอธิบายว่าเพราะอะไรถึงอุ้มเธอ ทั้งเหมือน เป็นการบอกความบริสุทธิ์ใจ และเหมือนกับเตือนความจำว่า ตอนนี้เธอไม่ได้เป็นอิสระแล้ว ไม่สามารถปฏิเสธได้