บทที่ 212 ให้พวกคุณติดต่อกันไม่ได้

บนโซฟาฝั่งตรงข้ามมีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ เขาสวมชุดสูท รองเท้าหนัง หน้าตาสดชื่น บนกายยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ หลังอาบ น้ำด้วย ไม่ได้มีกลิ่นเหม็นอับดังเช่นเมื่อคืน

เส้นประสาทของเฉิงตั๋วเครียดข็ง ถึงแม้ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าอีก ฝ่ายเป็นใคร แต่พวกเขายังไม่เคยได้เผชิญหน้ากันอย่างมีสติ ครบถ้วนแบบนี้

ชั่วขณะหนึ่งที่เธอไม่รู้ว่าจะวางสายตาไว้ตรงไหน ให้มองเขา ยิ่งไม่กล้า เธอลุกขึ้นนั่งบนโซฟา พบว่าผ้าห่มที่คลุมให้เขาเมื่อ คืน มันคลุมอยู่บนตัวเธอ

เฉิงซิ่วก้มหน้า “คุณ คุณสร่างเมาแล้วเหรอ จงฉีเฟิงตอบอืมเสียงบางเบา

เฉิงซิ่วรีบลุกขึ้นยืน เธอลุกขึ้นเร็วมาก จนเท้าสะดุดขาโต๊ะ จึง ล้มกลับไปบนโซฟาอีกครั้ง เธอมือไม้พันกันไปหมด “ฉันจะเก็บ เดี๋ยวนี้”

“ไม่ต้องกลัวผม” จงฉีเฟิงลุกขึ้นยืน เขารู้สึกได้ว่าเฉิงซิ่ว ประหม่ามากเมื่อได้พบเขา ความสัมพันธ์ที่กระอักกระอ่วนแบบนี้ มันน่าอึดอัดจริงๆ และเขาก็ไม่คุ้นเคยที่จู่ๆ ในบ้านก็ปรากฏ หญิงเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน

“คุณเป็นคนที่เธอหามา คุณอยู่ได้อย่างมีความสุข ต้องการอะไรก็บอกผมได้ ถ้าคุณอยู่เฉยๆ แล้วรู้สึกอึดอัด ก็ออกไปข้าง นอกได้ แต่ผมไม่อยากให้มีใครรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา

เฉิงยู่ซิ่วลดสายตาลง “ฉันรู้”

หลังจากพูดจบจงฉีเฟิงก็ออกไป ไม่ได้อยู่ทานอาหารเช้า

ตั้งแต่วันนั้นจงเพิ่งจะกลับมาทุกคืน แต่ไม่ได้นอนห้อง เดียวกันกับเธอ เขาพักผ่อนในห้องพักแขกชั้นล่าง

หลังจากนั้นเฉิงซิ่วถึงได้รู้ว่า ที่เขากลับมาทุกวันเป็นเพราะทำ เพื่อให้เหวินเสียนเห็น

แต่อย่างไรก็ตามในช่วงกลางวันที่เธอว่าง เพื่อไม่ให้เสียเวลา เฉิงซิ่วตัดสินใจออกไปหาอะไรทำข้างนอก จะได้ไม่ต้องรู้สึกว่า ช่วงเวลามันผ่านไปอย่างอยากลำบาก

เธอมีวุฒิการศึกษา แต่ไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน ที่ง่าย

หน่อยก็เป็นการหางานในตำแหน่งเสมียน

เมื่อผ่านการสัมภาษณ์ แต่ละวันของเธอผ่านไปกับการทำงาน เป็นแบบนี้กระทั่งล่วงเลยไปสองเดือน

คืนที่จงฉีเฟิงกลับมา จะพักผ่อนข้างล่าง พวกเขาจึงแทบไม่ได้ เจอกันเลย

ชีวิตของเธอเต็มที่มาก ตอนทำงานก็ยุ่งมาก หลังเลิกงานก็ ศึกษาหาความรู้ หลังจากกินข้าวเสร็จ เธอจะสืบค้นข้อมูลอยู่ใน ห้อง เรื่องในบริษัทที่ไม่เข้าใจ เธอจะบันทึกเอาไว้ หลังจากนั้นก็ จะกลับมาศึกษาหาความรู้
วันนี้เธอก็เป็นดังเช่นปกติ หลังเลิกงาน ทานอาหารเย็นแล้วก็ อาบน้ำและหาข้อมูลบนเตียง

ตอนที่เธอกำลังมีสมาธิ ได้รับโทรศัพท์จากเฉิงเป็นนี่คือคน เดียวที่เธอติดต่อด้วย และเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน พ่อเสียไปหมดแล้ว นี่เป็นญาตเพียงคนเดียวของเธอ

“หงเฟยอยากพบเธอ”

ไป๋หงเฟยไปเรื่องธุรกิจที่ต่างประเทศ บริษัทอยู่ในช่วงขยาย โครงการ ต้องนำเข้าอุปกรณ์บางอย่าง เขาจึงจำต้องไปซื้อมันที่ ต่างประเทศ

เพราะมันไม่ราบรื่น ดังนั้นจึงค่อนข้างล่าช้า กระทั่งเขากลับมา ถึงได้รู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับตระกูลเฉิง

และที่สำคัญที่สุดก็คือ เขาหาแฟนของเขาไม่เจอ ผู้หญิงที่รัก

ของเขาเฉิงยู่ซิ่ว

เขามาที่บ้านเฉิงหลายครั้งเฉิงเงินบอกแต่ว่าตัวเองไม่รู้ว่า เฉิงเป็นอยู่ที่ไหน แล้วก็ผลักไสไล่ส่ง

จนกระทั่งเขาจัดโครงการพัฒนาใหม่ในบริษัทเรียบร้อยแล้ว จึงมาบ้านเฉิงอีกครั้ง คราวนี้มีความมุ่งมั่นเป็นพิเศษ ถ้าเฉิงเงิน ไม่บอกเขาว่าเฉิงซิ่วอยู่ที่ไหน เขาก็จะไม่ไปเฉิงเงินไปที่ไหน เขาก็ตามไปที่นั่น

แม้แต่เฉิงเดินเข้าห้องน้ำ เฉิงซิ่วก็ยังตามไป
เฉิงเงินถูกบังคับจนไม่มีทางเลือก จึงได้แต่โทรหาน้องสาว

เมื่อเฉิงซิ่วได้ยินชื่อไปหงเฟย ก็ชะงักนิ่งไปเป็นเวลานาน หลังจากนั้นก็ร้องไห้กับตัวเองอย่างทนไม่ไหว

เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอคับข้องใจ เธอเจ็บปวด

“ฉันคิดว่าเขายังคงมีความรู้สึกต่อเธอ…

“เขามีความรู้สึกต่อฉันแล้วยังไง” เฉิงซิ่วขัดจังหวะคำพูดที่ ชาย ถ้าแคร์เธอ รักเธอ แล้วเพราะอะไรเวลาที่เธอต้องการเขา กลับหายตัวไป ถึงขั้นให้เธอติดต่อเขาไม่ได้

“ฉันไม่อยากเจอเขา คุณก็ไม่ต้องไปติดต่อกับเขา ตระกูลเฉิง ของเราไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลไปอีกต่อไป”

พูดจบเฉิงซิ่วก็วางสายไปทันที

เธอฝังศีรษะลงในผ้าห่ม ร้องไห้เสียงดัง “มันเป็นคุณที่ละเมิด

ข้อตกลงของเรา เป็นคุณ…”

“คุณดูสิ เธอไม่อยากเจอคุณ”เฉิงเป็นมองไปยังไปหาเฟียที่ ตัวผอมแห้ง

“พวกคุณมีปัญหาทำไมไม่ไปหาแม่ผม ถึงผมจะไม่ได้อยู่จีน แต่เธอยังอยู่…

“คุณหยุดพูดไปเลย!”เฉิงเป็นยิ้มเยาะ ไม่พูดถึงคุณนายไป เฉิงยูเวินก็ไม่ได้เกลียดไปหงเฟยเท่าไร แต่ทันทีที่ได้ยินการพูด ถึงคุณนายไป เขาก็พาลแสนจะเกลียดไปหงเฟยที่อยู่ตรงหน้าไปด้วย “ยู่ซิ่วไปหาแล้ว แต่แม่คุณไม่ช่วย…

“เป็นไปไม่ได้!” คำพูดของเฉิงเงินยังไม่ทันจบ ก็ถูกไปหงเฟย ขัดจังหวะ แม่ของเขาชอบเฉิงซิ่วมาก ตอนนั้นท่านยังเห็นด้วย กับการแต่งงานอยู่เลย และก็รู้ว่าเขาชอบเฉิงซิ่วมาก จะเป็นไป ได้อย่างไรที่ว่าเฉิงซิ่วไปขอความช่วยเหลือแล้วไม่ยอมช่วย

“ถ้าไม่เชื่อคุณก็กลับไปถามแม่คุณ เรื่องที่ยกเลิกการหมั้น แม่คุณจ้างนักข่าวแถลงเอง!”เฉิงเงินก็เริ่มโกรธแล้ว ในใจรู้สึก เกลียดการกระทําของคุณนายไปมาก

“แม่คุณเห็นตระกูลเฉิงของเราตกต่ำ เห็นเราไร้ประโยชน์แล้ว และต้องการเทคนิคการผลิตผ้าของตระกูลเฉิง แต่เมื่อยู่ชั่วไม่ ยอม แม่คุณก็เปลี่ยนโฉมหน้า ไม่เพียงไม่ยอมช่วย ในช่วงเวลาที่ ยากล่ามากที่สุดของตระกูลเฉิง ยังประกาศยกเลิกความสัมพันธ์ กับเรา ทำให้สถานการณ์ของตระกูลเฉิงยากลำบากเข้าไปอีก คุณดีกับซิ่วน้องสาวของผม ไม่ใช่ว่าเพราะติดใจเทคนิคการ ผลิตผ้าของเราหรอกเหรอ! พอน้องสาวของผมไม่ยอมให้ พวก คุณก็เปลี่ยนโฉมหน้าทันที!!

“ไม่จริง! ผมรักซิ่ว ผมชอบเธอ!” ไปหงเฟยขัดจังหวะเฉิง เงิน”ผมจะกลับไปถามท่านเดี๋ยวนี้ ถ้ามันไม่ใช่ปัญหาที่ตัวแม่ ผม”

“ถ้ามันไม่ใช่ปัญหาที่ตัวแม่คุณ ผมจะตัดหัวลงมาให้คุณใช้ แทนเก้าอี้ คุณควรถามเธอตั้งนานแล้ว ตอนนี้ซิ่วของตระกูลเรา ไม่เหมาะกับคุณ คุณเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลไป์ ยู่ซิ่วของตระกูลเราเป็นแค่ สุนัขไร้บ้าน เพื่อช่วยเหลือตระกูลเฉิง ช่วยเหลือผม…

ยิ่งเฉิงเวินพูดน้ำเสียงยิ่งลดลง จนสุดท้ายก็ปิดหน้าและ ร้องไห้

ว่ากันว่าผู้ชายไม่ร้องไห้ง่ายๆ จนกว่าความโศกเศร้าที่แท้จริง

จะมาถึง

ตระกูลเฉิงตกต่ำในชั่วข้ามคืน ถ้าไม่ใช่น้องสาวเขาก็คงตาย ไปแล้ว ถ้าไม่ใช่น้องสาวตอนนี้ก็ไม่มีตระกูลเฉิงแล้ว เทคนิคการ ผลิตผ้าคงถูกปล้นไปนานแล้ว

เขาเป็นผู้ชาย กลับต้องให้น้องสาวช่วย

เขานี่มันแย่จริงๆ

ไปหงเฟยหันหลังวิ่งออกจากบ้านตระกูลเฉิงไป ขับรถตรงไปที่

บ้านตระกูลไป

ที่บ้าน คุณนายไปเพิ่งกลับมาจากการไปเสริมสวย แม้อายุ ค่อนข้างมาก แต่ยังบำรุงรักษาอย่างดี ดูไปแล้วก็เหมือนวัยสาม สิบต้นๆ เห็นลูกชายขมวดคิ้วรีบร้อนเข้ามา “แกอายุเท่าไรแล้ว ทำไมยังงุ่มง่ามไม่สำรวม

“ตอนที่ตระกูลเฉิงประสบปัญหา ซิ่วมาหาคุณ คุณไม่ช่วยเธอ ใช่ไหม” ไปหงเฟยถามทั้งที่ตาแดง

คุณนายไปชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจากนั้นก็มองเขาด้วยความไม่ พอใจ “แกไปบ้านตระกูลเฉิงอีกแล้วเหรอ”
“ผมถามคุณว่าใช่หรือไม่!” ไปหงเฟยไม่เคยขึ้นเสียง ใส่แม่มา ก่อน ครั้งนี้เป็นเพราะเขาร้อนใจ

เขาไม่เชื่อว่าแม่ของเขาจะเป็นคนแบบที่เฉิงเงินบอก

คุณนายไปนั่งบนโซฟา เงยหน้ามองลูกชาย “พ่อของแกเสีย ชีวิตไปก่อน ฉันคนเดียวประคับประคองตระกูลไปมาจนถึงทุกวัน นี้ มันง่ายนักเหรอ ความทุกข์ยากภายใน…

“ผมถามคุณอยู่ ซิ่วมาหาคุณใช่ไหม!” ไปหงเฟยขัดจังหวะ

เธอ

“ใช่!” คุณนายไปก็เริ่มโมโหแล้ว แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ดูสิเขา ใจร้อนแค่ไหน

“แกยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า ยังเป็นลูกฉันหรือเปล่า แค่ผู้ หญิงคนเดียว ถึงขนาดมากดดันถามฉันเลยงั้นเหรอ”

ไปหงเฟยเหมือนถูกฟ้าผ่า ยืนนิ่งอยู่กับที่เป็นเวลานานสติก็ไม่ กลับมา ผ่านไปนานมาก เขาถึงได้เข้าใจชัดเจน “คุณให้ผมไป ต่างประเทศเพื่อนำอุปกรณ์เข้ามา มันเป็นความตั้งใจของคุณนั้น เหรอ”

คุณนายไปไม่พูด

“มือถือของผมตกน้ำก็เป็นแผนของคุณเหรอ”

“เมื่อผมไปถึงต่างประเทศแล้วเกิดเรื่อง เป็นเพราะคุณจัดการ สร้างปัญหา จงใจถ่วงเวลาผมกลับมาใช่ไหม”
ไปหงเฟยไล่ถามเน้นย้ำทุกคำทุกประโยค

ซึ่งคุณนายไปก็ไม่ได้ปฏิเสธ “ไม่ผิด วันนั้นหลังจากจบงานวัน เกิดของยู่ซิ่ว แล้วแกกลับมา ฉันได้รับโทรศัพท์จากเฉิงเงินบอก ว่าพ่อของเขาตายแล้ว ในตระกูลเฉิงคนที่มีความสามารถหน่อย ก็คือคุณพ่อเฉิง เมื่อเขาตายไปตระกูลเฉิงจะเป็นแบบไหนก็ไม่มี ใครรู้ได้ ดังนั้นฉันจึงตั้งใจให้แกไปต่างประเทศ เพื่อป้องกันไม่ ให้ยซิ่วติดต่อแกได้ ฉันจึงจงใจแกล้งทำเป็นว่าโทรศัพท์มือถือ ของแกตกน้ำ ให้แกใช้โทรศัพท์มือถือของฉัน เมื่อแกเปลี่ยน การ์ด ฉันแอบเปลี่ยนการ์ดโทรศัพท์ของแกเป็นของฉัน รอจนแก ไปต่างประเทศแล้วพบว่าเบอร์โทรศัพท์มือถือไม่ใช่ของแก ฉันก็ แค่บอกว่าตอนนั้นสับสน ในขณะเดียวกัน ฉันก็ไปบ้านตระกูลเฉิง ไปดูให้แน่ชัดว่าคุณพ่อเฉิงตายแล้ว ที่จริงในตอนที่เฉิงซิ่วเศร้า โศกแทบขาดใจ จึงเอามือถือของเธอมาปิดแล้วโยนมันทิ้ง เพื่อ ให้พวกแกติดต่อกันไม่ได้