บทที่210 คุณและผมจะได้ไม่ดูอัปยศจนเกินไป

สีหน้าของจงฉีเฟิงไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเสียเท่าไหร่ เพียง แค่สายตาที่มองออกไปด้านนอกยิ่งดูก็ยิ่งหม่นมัวลงไปเรื่อยๆ

เขากับตระกูลของเหวินเสียนแต่งงานก็เพื่อดองญาติกัน ไม่ได้ มีความรู้สึกรักใครกันแต่อย่างใด การแต่งงานหนึ่งปีที่ผ่านมา พวกเขาเคารพและเทิดทูนซึ่งกันและกัน และไม่เคยมีอะไรเกิน เลยกันมาก่อน

แม้ในคืนที่เข้าห้องหอเป็นคืนแรก พวกเขาก็แยกกันนอน เพราะเธอบอกว่าเธอกลัว

จงเพิ่งทำไมจะไม่รู้ว่าในใจของเธอมีใครอยู่แล้ว ถึงไม่ยอม นอนห้องหอเดียวกับเขา

ตัวเขาเองก็ไม่ได้รักเธอหรอก แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเหวินเสีย นก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง เธออ่อนโยนและเป็นมิตร มันจึงทำให้ เขารู้สึกดีกับเธอเล็กน้อย

แต่ว่าความรู้สึกดีนี้ก็มีแค่เขาที่เก็บมันไว้ในใจลึกๆ

เพราะเขารู้ดีว่า ผู้หญิงคนนี้มีคนในใจอยู่แล้ว ถึงเธอจะดูอ่อน โยน แต่กลับมีนิสัยที่เข้มแข็งและซื่อสัตย์ และขีดเส้นชัดเจนเพื่อ คนที่ตัวเองรักเสมอ

จุดนี้มันทำให้ใครๆ ก็ดีใจหรือเปล่านะ
พูดแล้วก็น่าขัน เขาท่าเพื่อผู้หญิงคนนี้ ที่ผ่านมาเลยไม่เคยฝัน

ใจเธอ

จากไฟป่าคนนอกที่มองเข้ามาแล้วพวกเขาก็เป็นคู่ที่เหมาะสม ชายที่มากความสามารถกับหญิงที่หน้าตาสะสวย เข้ากันเป็นปี เป็นขลุ่ย ทำให้ใครต่อใครต้องอิจฉา

แต่จะมีใครรู้ว่า ความรักฉันสามีภรรยา “นี่มันคือของปลอม

พูดถึงพฤติกรรมที่ภรรยานั้นทำทั้งหมด เขารู้แล้วอย่างหนึ่งคือ การที่เชื้อเชิญเขายังชัดเจนขนาดนี้ แสดงว่าคนในห้องที่รอเขา อยู่ตอนนี้ไม่ใช่เธออย่างแน่นอน…

แต่ยังไงเขาก็ยังกลับไปอยู่ดี

เขารู้อยู่ทน โทแล้วว่า คนในห้องไม่ใช่ภรรยาของเขา แต่เขาก็ ยังผลักประตูเข้าไปในห้อง

เฉิงซิ่วที่ได้ยินเสียง ก็หมกตัวอยู่ในผ้าห่ม ร่างกายของเธอก็ สั่นไม่หยุด

จงฉีเฟิงที่ยืนอยู่ตรงประตูก็มองไปที่เตียง ร่างเล็กๆ นั่นกำลัง

สั่นเทา เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย

เขาไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือว่าเสียใจดี

สามีภรรยาในยุคนี้ ผู้หญิงมักจะไวกว่าความรู้สึก ขี้สงสัย สนใจใคร่รู้เสียจนเกินงาม

แต่ภรรยาของเขานั้นไม่เหมือนคนอื่น ถึงขนาดพึงใจจะจัดผู้หญิงใส่พานมาให้เขา

เขาย่างขาเข้าไป แล้วปิดประตู

เฉิงซิ่วที่ซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูแล้ว ก็ ตัวสั่นหนักกว่าเดิม

หล่อนผ้าห่มที่ห่อตัวไว้แน่น กลัวว่าเขาจะเข้ามาก็ได้

จงเพิ่งยืนอยู่ตรงหัวเตียง จ้องมายังร่างผอมเพรียวที่คุดคู้อยู่ ในผ้าห่ม เขาดูออกว่านี่ไม่ใช่เหวินเสียน แต่ก็จงใจเรียก ” เหวิน เสียน ”

เฉิงซิ่วกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ในใจกำลังกรีดร้องว่าหล่อน ไม่ใช่เหวินเสียน หล่อนไม่ใช่ภรรยาของเขา หล่อนคือเฉิงซิ่ว

แต่หล่อนไม่สามารถทำแบบนั้นได้

หล่อนตกปากรับค่าเหวินเสียนไปแล้ว ตอนนี้หล่อนรู้ตัวว่าตัว เองได้ทำผิดพลาดไปแล้ว เพิ่งจะรู้ว่าการตัดสินใจของตัวเองตอน นั้นมันบุ่มบ่ามเกินไป ถึงเราจะสามารถช่วยเหลือพี่ชายของตัว เองได้ รักษาตระกูลเฉิงไว้ได้ แต่ตัวหล่อนเองกับถูกทำลายไม่ เหลือชิ้นดี

จงฉีเฟิงที่ยืนอยู่ข้างเตียงดูออก ว่าหญิงสาวที่อยู่ในผ้าห่มนั้น กำลังกลัว แต่เขาก็ไม่คิดจะจากไปแบบนี้หรอก

วันนี้ไม่ว่าผู้หญิงที่อยู่บนเตียงนี้จะสวยหรือขี้เหร่ จะฉลาดหรือ โง่เง่า เขาก็จะมีอะไรกับหล่อนอยู่ดี
เขาปลดกระดุมเสื้อสูทของเขาออกทีละเม็ดๆ เชื่องช้าแต่เป็น จังหวะ เขาพูดด้วยน้ำเสียงกด ” ในเมื่อคุณตอบตกลงไปแล้ว ทําไมต้องกลัว ”

เฉิงซิ่วตกใจ เขาหมายความว่าอะไร

เหลือเขาจะรู้อยู่แล้วว่าคนที่อยู่ในผ้าห่มไม่ใช่ภรรยาของเขา

“คุณก็รับผลประโยชน์ของผู้หญิงคนนั้นมา คุณตอบรับคำขอ ของผู้หญิงคนนั้น ตอนนั้นไม่รู้สึกกลัวอะไร ทั้งหมดมันก็เป็น ความยินยอมของตัวคุณเองไม่ใช่เหรอ “หล่อนรู้สึกน้อยเนื้อ ใจ เขาไม่รู้สึกอย่างงั้นเหรอ

ไม่ช้า เฉิงซิ่วก็เปิดผ้าห่มออก ” คุณ…..

หล่อนยังไม่ได้ถามคำถามออกไป ก็ถูกกดตัวลงจนล้มไป แหมะอยู่บนเตียงนุ่มนั้น ไม่ทันที่จะได้ตอบโต้ อีกฝ่ายก็ฉีกเสื้อผ้า หล่อนออกอย่างป่าเถื่อน

เฉิงซิ่วปัดป้อง ” ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ ฉันไม่ใช่…”

นี่คือสิ่งที่ชายหนุ่มไม่อยากได้ยิน เขากดหัวหล่อนไว้ไม่อยาก จะมองหน้าหล่อน แม้แต่เสียงก็ไม่อยากได้ยินจึงเอาผ้าห่มคลุม หน้าหญิงสาวเอาไว้ ” แบบนี้ ทั้งคุณและผมจะได้ไม่ดูอัปยศจน เกินไปไงล่ะ ”

ตลอดทั้งคืน เฉิงซิ่วร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

ตอนที่หล่อนอยู่กับไปหงเฟย ก็ไม่มีพฤติกรรมที่เกิดเลยแล้ว กันเลยสักนิด ไป๋หงเฟยก็เคยแสดงออกว่า เขาอยากมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับหล่อน แต่ทุกครั้งหล่อนก็จูบปัดๆ เขาไป แล้วบอกว่าอยากเก็บสิ่งที่ดีที่สุดไว้ในคืนที่พวกเขาแต่งงานกัน

แต่ว่าวันนี้ หล่อนกับ ต้องเอาตัวเองมาเสนอให้ผู้ชายที่เคย เห็นแค่ในรูปถ่ายเท่านั้น หน้าตาที่แท้จริงเธอก็เห็นไม่ชัดเจนเท่า ไหร่นัก

ฟ้าด้านนอกเริ่มสว่าง ท้องฟ้าที่มืดมนเริ่มค่อยๆ มีแสงปรากฏ ออกมา ชายหนุ่มลุกจากเตียงไปใส่เสื้อผ้า หันหลังให้ผู้หญิงที่บน เตียง ” หน้าที่ของคุณเสร็จแล้ว หน้าที่ของผมก็เสร็จแล้วเหมือน กัน

เหวินเสียนทำแบบนี้ เธอก็ละอายแก่ใจพอกัน ถึงได้ยอมคิด ร้อยพันวิธีเพื่อหาผู้หญิงที่ดีที่สุดมาให้เขา

เพื่อความสบายใจของเธอ เขาจึงยอมตอบสนองมาทั้งหมด

เพื่อให้เธอสบายใจ

เฉิงซิ่วที่ขลุกตัวอยู่ในผ้าห่ม ราวกับเป็นคนเสียสติ ทั้งเหงื่อ ทั้งน้ำตาไหลมารวมกัน ทำให้ผมของเธอเหนียวติดหน้าไปหมด ” คุณไม่รักภรรยาคุณเหรอ ”

” ก็ชอบ ”

จงฉีเฟิงได้คำตอบว่าชอบ เขาก็รู้สึกดีกับเหวินเสียน เขารู้สึก ว่านี่คือความชอบ ถ้าเทียบกับความรัก…

เขาก็ไม่เห็นว่าสองคำนี้มันจะแตกต่างกันตรงไหน
” แล้วทำไมคุณถึงยัง… ทำแบบนี้ คุณรักภรรยาของคุณ แต่ กลับไปทำอะไรกับผู้หญิงคนอื่น… นี่มันจะไม่เป็นการทำร้ายเธอ เหรอ ”

เฉิงซิ่วรู้สึกว่าสามีภรรยาคู่นี้โรคจิตไปแล้ว

มีคนรักภรรยาของตัวเอง แต่ดันยอมขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนอื่น อีกคนก็รักสามีของตัวเอง แต่หาผู้หญิงใส่พานมาให้เนี่ยนะ

จงเพิ่งออกมาอย่างเย็นชา ” คุณจะไปรู้อะไร ผมกำลัง ทำให้เธอสุขใจอยู่ ”

เฉิงยู่ซิ่วงงตาแตก

สามีของตัวเองไปหลับนอนกับผู้หญิงคนอื่น แล้วมันทำให้ ภรรยามีความสุขเนี่ยนะ

11

ลุกขึ้นมาแล้ว ก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอนด้วยล่ะ ทำความสะอาดให้

เรียบร้อย เธอไม่ชอบอะไรที่สกปรกและยุ่งเหยิง ”

พูดจบชายหนุ่มก็จากไป

เหลือไว้เพียงเฉิงซิ่วที่นั่งอยู่บนเตียง มองไปตามหลังร่างสูงที่ หายไปจากประตู ในคำพูดของเขา หล่อนอ่านออกว่า เขาไม่ได้ แค ภรรยาสักเท่าไหร่

แต่ถึงแคร์ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ล่ะ

นี่มันทำให้หล่อนไม่เข้าใจเลยจริงๆ

นอนลากร่างอันอิดโรยของตัวเองออกมาจากเตียง และเอาสิ่งที่คุมเตียงออกทั้งหมดแล้วเอาอันใหม่ที่สะอาดจากตู้มาเปลี่ยน ว่าจะเปิดหน้าต่างให้อากาศบริสุทธิ์ถ่ายเทเข้ามาในห้องกว่าเธอ จะทำความสะอาดห้องเสร็จแล้ว ฟ้าก็สว่างเสียแล้ว

เส้นแสงเป็นหมื่นเป็นพัน สาดทะลุหน้าต่างเข้ามา ทั้งห้องดู สว่างขึ้น ห้องห้องนี้ดูสะอาดและสว่างไสว ราวกับสะท้อนภาพ ตรงข้ามกับเมื่อคืนที่มืดมิด เหมือนกับเรื่องมาบ้าๆ เมื่อวานไม่ เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ชั้นล่าง

จงเพิ่งลงมา ก็เห็นหญิงสาวนั่งอยู่บนโซฟา เขามองเธอด้วย สายตาเย็นชาเล็กน้อย ” คุณพอใจหรือยัง ”

เหวินเสียนก็รู้สึกละอายแก่ใจต่อเขา “ฉันขอโทษ ” จงฉีเฟิงมองไปที่เธอ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ ” ผมไม่ 11 ต้องการ ”

พูดจบเขาก็เดินจากไป

เมื่อเดินไปถึงประตู เหวินเสียนก็เรียกเขา ” เธอไม่เหมือนกับผู้ หญิงคนอื่น คุณต้องรักเธอแน่ ”

จงฉีเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ” แค่คุณสบายใจผมตอน นี้ก็สามารถรักเธอก็ได้ ”

เขาหันกลับมามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ในด้านที่มีแสงสาดเข้ามา ดวงตาของเธอแฝงความทุกข์ใจเอาไว้ เขาจ้องมันสักพัก แต่ก็ไม่ ได้เอ่ยคําพูดทําร้ายจิตใจนั้นออกมาจากปาก ” คุณหาผู้หญิงคนนี้มาให้ผม ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาขอโทษผม ตอนนี้ ผมก็ทำตามที่คุณต้องการแล้ว ก็คือมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น ใจ ของคุณคงมีความสุขดีแล้วสินะ ”

เหวินเสียนมองไปที่เขา ตัวของเธอเอียงเอนเล็กน้อย ” ถ้าคุณ ไม่รักใครเลยสักคน ฉันก็จะไม่ได้อยู่กับจ๋อยสักที ”

นี่คือคำสัญญาที่เธอให้ไว้กับเขา

การแต่งงานครั้งนี้ พวกเขาต้องทำตามคำขอของตระกูลตัว เอง แต่ตัวเธอนั้นมีคนรักตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คงอยู่กับเขาไม่ได้ หรอก

สิ่งที่เธอทำได้ ก็จะมีเพียงแต่หาผู้หญิงที่ดีกว่าให้เขาเท่านั้น หนึ่งปีกว่านี้ เธอหามาแล้วนับไม่ถ้วน จะมีก็แต่เฉิงซิ่ว ที่เข้า ตาเธอที่สุด รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เหมาะสมที่จะคู่ควรกับชายหนุ่ม

” ถ้าคนที่ได้เจอคุณก่อนนั้นคือผม คุณจะรักผมไหม ” ผู้ชายคนนี้ไม่เคยรู้สึกไร้ค่าเฉกเช่นนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยอย่างนี้

เหวินเสียนมองเขาอยู่สักพักก็ตอบว่า ” แน่นอนสิคะ ”

จงเพิ่งหันตัวกลับไปอีกครั้ง เขาเดินไปได้ก้าวหนึ่งก็หยุด ชะงัก ” ถ้ามีผู้หญิงสักคน ทำให้ผมตกหลุมรักเธอได้ ผมจะปล่อย คุณไป “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ