บทที่205 ฉลาดเกินไปเลยเสีย

ผู้อาวุโสเลยขออุบไว้ก่อน” ถึงเวลาเธอเห็นก็รู้แล้วว่าเป็นใคร ตอนนี้กินข้าวดีๆ เถอะ ”

” แล้วเธอจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ ” หลินซินเหยียน ถามต่อ เธอรู้สึกตื่นเต้นเลยทายออกมา ” คนคนนี้ ฉันรู้จักไหมคะ

ปกติก็เห็นว่าเธอมีน้ำอดน้ำทน ผ่านไปสักพักทำไมถึงไม่รู้ จักการอดทนแล้วล่ะ ” น้ำเสียงของผู้อาวุโสดูเคร่งขรึมลงเล็ก น้อย ” ขงจื๊อเคยกล่าวไว้ว่า เรื่องเล็กไม่ยอมอดทนจะเสียงาน ใหญ่ ”

ผู้อาวุโสลุกขึ้นยืน ” กินข้าวให้มันดีๆ ฉันกลับห้องก่อนล่ะ ”

หลินซินเหยียนพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ เธอรู้ว่าตัวเองบุ่มบ่าม เกินไป ที่เขาตอบเธอในวันนี้ มันหมายความว่าเขายอมให้เธอรู้ เรื่องบางอย่างเลยพูดออกมา

ตอนนี้เธอก็แค่ต้องอดทนรอให้น้องสาวของเขากลับมา บางที ความสงสัยในใจของเธอที่มันคลุมเครืออยู่ อาจจะถูกปลดล็อค ก็ได้

เมื่อเทียบกับเรือนด้านหลังที่ดูเงียบสงบนั้น เรือนด้านหน้า กลับดูครึกครื้นอย่างบอกไม่ถูก

เพราะหลินซินเหยียนต้องอยู่ที่นั่น ไปยื่นหนิงก็เลยไม่ไปไหนเขาไม่ได้พาคนมาด้วย จะมีก็แต่เกาหยวนที่เป็นผู้ช่วยคอยดูแล เขา เทียบกับจงจิ้งห้าวที่มีคนมากมาย แต่ในที่นี้เขากลับอ่อนแอ ไร้ านาจใดๆ

ลําธารที่กำลังไหลริน เสียงซ่าซ่าของน้ำที่กำลังไหลไป ผิวน้ำที่ กระทบกับแสงไฟ ราวกับดวงดาวนับไม่ถ้วนที่กำลังล่องลอยอยู่ บนผืนน้ำ

ตอนนี้ลูกๆ ทั้งสองคนกำลังเล่นหมากรุกกับซูจ้านและฉินยา จงจิ่งห้าวยืนตรงหัวสะพาน แล้วมองไปยังเรือนด้านหลังเป็นเวลา นานอยู่เพียงลำพัง

ในชนบทไม่เหมือนกับการใช้ชีวิตในเมือง ที่ทั่วทุกแห่งหนจะ เต็มไปด้วยแสงไฟ ที่แห่งนี้เมื่อถึงเวลากลางคืนความมืดมิดก็ถูก ปกคลุมไปทั่ว จะมีเพียงวันที่ดวงจันทร์สองแสงเท่านั้นถึงจะ สามารถมองเห็นวัตถุรอบข้างได้

ขณะนี้ เรือนด้านหลังก็มืดเช่นกัน เค้ามองไม่เห็นอะไรเลย ไม่ เห็นแม้แต่เงาของหลินซินเหยียน เค้าล้วงมือลงไปในกระเป๋า แต่ ก็ไม่ได้ละสายตากลับมา เหมือนกำลังรอการปรากฏตัวของเธอ อยู่

คิดไม่ถึงเลยว่า ความสัมพันธ์ของประธานจงกับภรรยาจะดี ขนาดนี้ ” ไปยื่นหนังเขียนล้อของเก้าอี้ออกมา ก่อนจะมาหยุดอยู่ ริมน้ำ เขายิ้มน้อยๆ ” มีคำสุภาษิตเรียกว่า ไม่พบกันวันเดียว เหมือนไม่พบกันสามปีนี่จริงไหมนะ ”

สีหน้าของจงจิ่งห้าวดูอึมครึม ดีร้ายปะปนกัน เขาหันตัวมาช้าๆก่อนจะมองต่ำลงไป ” ผมว่าประธานไปควรจะไปเป็นนักข่าว รายการซุบซิบนินทาพวกข่าวบันเทิงเสียมากกว่า เพราะชอบยุ่ง เรื่องส่วนตัวของคนอื่นขนาดนี้

ขลุกอยู่ในไปเฉิงเล็กๆ อย่างแบบนี้จะพัฒนาความสามารถได้ ยังไงกัน

รอยยิ้มบนหน้าของไปยื่นหนึ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ในความ มืดตอนกลางคืนแบบนี้ ไม่มีใครที่มองไม่เห็น ” ผมแค่แปลกใจ ประธานจง ทำไมถึงให้ลูกทั้งสองใช้นามสกุลของภรรยาล่ะ หรือ จะเป็นไม่ได้ว่า ตอนที่คุณหลินคลอดเด็กทั้งสอง ประธานจงไม่รู้ เรื่องนี้ ”

มันหลายวันมานี้ไปยื่นหนึ่งได้ข่าวบางอย่างออกมาจากปาก หลินซีเฉิน นั่นก็คือเมื่อตอนที่หลินซินเหยียนคลอดพวกเขา อยู่ ในสภาวะที่หย่าร้างกับจงจึงห้าว

ดังนั้นเด็กทั้งสองจึงใช้นามสกุลของหลินซินเหยียน

ไปยื่นหนึ่งขาออกมา ” ผมคิดว่าผมจะไม่มีโอกาสเสียละ แต่ก็ ยังมีนี่นา ”

สายตาของจงจึงห้าวมองอย่างไม่พึงใจนัก แต่ก็เหลือบไปเห็น เงาตะครุ่มอยู่ตรงข้างประตู เมื่อกลุ่มคนตัวน้อยนั่น เห็นว่าเขา มองไป ก็รีบก้มตัวลง คิ้วของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย แต่ก็พอจะเดา ได้แล้วว่าเป็นใคร แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกว่าตัวเองรู้แล้วว่าใคร อยู่ตรงนั้น

เขาเบิกตาขึ้นมา ใบหน้ารูปงามนั้นมีความเย็นชาเล็กน้อยดวงตาดำขลับที่ดูดรอปลง ” ถ้างั้นก็ต้องดูว่าประธานไปมีความ สามารถหรือเปล่า ”

ไปยื่นหนังยิ้มอ่อน ” มีโอกาสก็ยังดีกว่าไม่มีโอกาสอยู่แล้ว ประธานจงว่าไหมล่ะ ผมยังมีโอกาส จะว่าไปก็ต้องขอบคุณ ประธานจงเหมือนกัน ”

จงจึงห้าวย่างขาเข้ามา ดูไม่รีบร้อน แต่ละก้าวที่เหยียบลง มั่นคง เขาเดินผ่านด้านข้างของไปยื่นหนึ่งไป มุมปากค่อยๆ อีก ยิ้มขึ้น

” ภรรยาของผมไม่ค่อยชอบคนพิการน่ะ ถ้าอยากจะจีบเธอ ยืน ให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน 11

พูดจบเขาก็ไม่เปิดช่องให้พูดแทรก ก่อนจะสาวเท้าแล้วเดิน จากไป

ไปยื่นหนังยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็ทําจิตใจให้นิ่งเฉยต่อ ไปไม่ได้ การที่เดินไม่ได้คือความเจ็บปวดในใจของเขาอย่าง มากที่สุด

มือของเขาที่วางอยู่บนที่วางแขนของรถเข็น นิ้วทั้งห้านั้น ค่อยๆ แข็งเกร็ง เส้นเลือดหลังมือของเขาค่อยๆ ผุดขึ้น เห็นได้ชัด ว่าเขากําลังโกรธอยู่

ก้าวเดินของจงจิ่งห้าวหยุดลง ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่เขาก็พอ จะรู้ว่าเวลานี้สีหน้าของไปยื่นหนึ่งคงจะดูไม่จืดเลยทีเดียว ” ประธานไป๋ อารมณ์โกรธไม่ดีต่อสุขภาพหรอกนะ
เขาอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อไป เมื่อ เดินเข้าไปในบ้านเขาก็ชายตามองออกมาตรงประตูหนึ่งครั้ง บน พื้นก็ยังมีเงาดำกลุ่มเล็กๆ ความสูงแบบนี้ รูปร่างประมาณนี้ แน่นอนว่า ต้องเป็นพวกเด็กๆ

และที่นี่ก็ยังไม่ได้แค่สองคนเท่านั้นนั่นก็คือ หลินซีเฉินกับหลิน

หลินลุยซีจิตใจยังคงบริสุทธิ์อยู่ แน่นอนว่าไม่มีความคิดที่ อยากจะแอบฟังอยู่แล้ว แต่อีกคน

ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเลยว่าเป็นหลินซีเฉิน

เขาถอนหายใจออกมาเล็กๆ ความในใจที่ซับซ้อนของเด็กคน นี้เมื่อไหร่จะถูกแก้ไขสักที

แต่จริงๆ เขาก็มีส่วนผิด

ตอนนั้นเขาเป็นคนที่ทอดทิ้งพวกเขาก่อน ไม่ว่าจะรู้ลึกตื้นเพียง ใด ก็เป็นความผิดของเขาอยู่ดี

มันเป็นความสะเพร่าของเขาเอง

ความอยากจะประคองความรู้สึกรักและเกลียดในใจของเขา ก็คงต้องใช้เวลา

แต่ยังดีที่อนาคตยังอีกยาวไกล

หลังจากที่รอจนจงจิ่งห้าวไปแล้ว หลินซีเฉินก็วิ่งออกมา เด็ก น้อยเห็นเงาที่ค่อยๆ หายไปตรงประตูทางเข้า สายตาก็เลิกลักไปมา มือทั้งสองที่อยู่ข้างลำตัว พ่อประสานเข้าหากันแน่น

ผ่านไปชั่วครู่เด็กน้อยก็สงบจิตสงบใจของตัวเองก่อนจะเดิน ออกมาจากประตู

เด็กน้อยเห็นไปยื่นหนึ่งที่อยู่ริมน้ำก็ตะโกนเรียก

” คุณอาไป ” 11

หลินซีเฉินเดินเข้ามา

หลินซีเฉิน ไม่ใช่แค่เด็กห้าขวบธรรมดา แต่ความคิดและ จิตใจของเขานั้นละเอียดอ่อนแล้วยังฉลาดอีกด้วย ไปยื่นหนัง รู้สึกได้จากการพูดจาของเด็กน้อย

แต่ยังไง เขาก็ยอมหลอกใช้ไปยื่นหนึ่ง ทำให้จงจึงห้าวรู้ว่า หม่ามีของเขาฮอตแค่ไหน ถ้าอยากจะได้หม่ามีคืนมาแล้วล่ะก็ แค่ความขยันอย่างเดียวมันไม่พอ มันต้องเพิ่มความจริงใจลงไป ด้วย

มิฉะนั้น ข้างหลังก็ยังมีคนอีกมากที่พร้อมจะจีบหม่ามีของเขา ถึงจะพูดว่าไปยื่นหนึ่งเดินไม่ได้ แต่ยังไงรูปร่างหน้าตาเขาก็ไม่ได้ แย่ ความสามารถที่มี

ดังนั้น ตอนที่เด็กน้อยบอกเรื่องนั้นกับไปยื่นหนิงไป ก็ยังบอก ไปอีกว่า จริงๆ แล้วตอนนี้หลินซินเหยียนกับจงจิ่งห้าวไม่ได้มี ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาทั่วไป

เป้าหมายก็เพื่อที่จะให้ไปยื่นหนึ่งรู้ว่าเขาก็ยังมีโอกาส ให้ กลายเป็นคู่แข่งของจงจึงห้าว
ทําให้จงจึงห้าวรู้สึกว่าอยู่ในจุดที่อันตราย

ไปยื่นหนึ่งคิดไปเองว่าคำพูดที่หลุดออกมาจากปากหลินเฉิน เป็นข้อมูลที่มีประโยชน์ต่อเขา

แต่คาดไม่ถึงเลยว่า หลินเฉินกำลังหลอกใช้เขาอยู่ เพื่อที่จะ เป็นอุปสรรคต่อจงจิ่งห้าวพยายามจะทวงหลินซินเหยียนคืน

นี่จะทำให้จงจึงห้าวรู้ว่าหลินซินเหยียนมีค่าเพียงใด หลังจากนี้ จะได้ดีต่อเธอให้มากๆ

รอเมื่อได้กลับไปแล้ว พวกเขาก็จะกลายเป็นครอบครัว คนที่

ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข

ไปยื่นหนังคิดว่าตัวเขากำลังหลอกใช้หลินเฉินอยู่ แต่ไม่รู้ เลยว่า ฉลาดเกินไปก็เสียรู้ได้เช่นกันเพราะเขาถูกหลินเฉิน หลอกใช้เข้าเต็มเปา

ไม่ได้เป็นเพราะไปยื่นหนิงโง่หรอก แต่เป็นเพราะหลินเฉินอา ยุแค่ห้าขวบ เขาคงไม่รู้จิตใจที่ลึกลับซับซ้อนของเด็กอายุห้าขวบ หรอก

” อากาศเริ่มเย็นแล้ว ทำไมก่อนจะออกมาไม่ใส่เสื้อผ้าให้มัน 11 หนาๆ หน่อย ” ไปยื่นหนิงเก็บอารมณ์โกรธที่ปะทุเมื่อเข้าไป สีหน้ายังคงสภาพรอยยิ้มที่ดูบางเบาเฉกเช่นเคย

หลินซีเฉินก้มหัวมองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ ก่อนจะยิ้มแหยๆ พอดีรีบออกมาครับ เลยไม่ทันได้ดู คุณอาไปอยู่ข้างนอกนี่คน เดียวเหรอครับ”
เด็กน้อยจงใจที่จะทำแบบนี้ แต่บทสนทนาที่พวกเขาคุยกันนั้น เด็กน้อยได้ยินชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว

” พ่อของเธอ ” ไปยื่นหนึ่งมองไปที่เขา ” เธอคิดยังไงกับพ่อ

ของเธอล่ะ ” เขาทิ้งพวกเราไปตั้งแต่แรก แน่นอนว่าผมต้องมีความคิด เห็นกับเขาอยู่แล้ว แถมยังมากเสียด้วย ”

ไปยื่นหนังหัวเราะเบาๆ ” แต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อของเธอนะ ” หลินซีเฉินทำเป็นไม่แคร์ ควรจะตอบยังไม่สนใจ ” ใครจะรู้ล่ะ

เด็กน้อยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ” คุณลุงให้ผมเป็นคุณลุงเข้า บ้านไหมครับ ”

” ไม่ต้องหรอก ฉันทำเองได้ ”

หลินซีเฉินหลีกทางให้ปล่อยให้เขาไปก่อน รอให้ไปยื่นหนัง หันตัวกลับ ก่อนจําบนรถเข็นไปทางบ้าน เมื่อกำลังจะไป เด็ก น้อยค่อยๆ ก้าวขาเดินตามไปช้าๆ เดินไปก็มองไปยื่นหนึ่งไป ด้วย เด็กน้อยแค่จะหลอกใช้ผู้ชายคนนี้ ให้จงจึงห้าว รู้ว่าหม่ามี ของเขาก็เป็นที่ต้องการของคนอื่นเช่นกัน

ถึงจะดีกับหม่ามี้ก็เถอะ แต่เขาก็ไม่อยากหาคนพิการ ให้หม่ามี นี่นา

ยังไงในใจของเด็กน้อยก็ไม่ยอมรับผู้ชายคนนี้ให้คบหากับ หม่ามี้แน่นอน
หลินเฉินหายใจเข้าลึกๆ ถึงแม้จะโกรธจงจึงห้าว แต่ก็ยังหวัง ให้เขากลับหม่ามีคืนดีกัน

ก็มีแค่พ่อกับแม่แท้ๆ เท่านั้นที่อยู่ด้วยกันถึงจะเรียกว่า ครอบครัว

เรื่องนี้เด็กน้อยรู้สึกว่าใคร

แต่ตอนนี้ที่เขากังวลก็คือ เรื่องนี้จะอยู่ภายใต้การควบคุมของ เขาได้ไหม

ยังไงเขาก็เป็นแค่เด็กน้อย ความสามารถในตัวก็มีอยู่จำกัด คิดไปเรื่อยเด็กน้อยก็กลับมาถึงห้อง ถึงห้องจะดูไม่ค่อย สมบูรณ์นัก แต่ก็เงียบสงบ เหมาะแก่การพักผ่อน

เด็กน้อยนอนเอียงลงบนเตียง ทิ้งตัวลงแขนขาวางคนละทิศ คนละทาง ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ ” เมื่อไหร่หม่าจะออก มานะ ”

เด็กน้อยคิดถึงเธอเสียแล้ว

แกรก…..

เมื่อประตูทุกผลักให้เปิดเข้ามา เด็กน้อยก็ลุกขึ้นมานั่งโดย อัตโนมัติ และหันไปมองยังประตู