บทที่ 198 เจ้าเล่ห์

จงจึงห้าวมองไปยังหลินซินเหยียนที่กำลังนั่งกอดลูกสาวอยู่ บนโซฟา ทัดเส้นผมที่ติ่งหูของเธอไปไว้หลังหูอย่างอ่อน โยน ไม่มีใครจะมาทำร้ายคนของผมได้ แล้วก็ไม่มีใครจะมา รังแกและดูถูกได้ด้วย”

เขายกหนังตาขึ้นมา ใบหน้าที่นิ่งขรึมเข้มงวดแฝงไปด้วยรอย ยิ้ม แต่ว่าเห็นแก่ที่คุณช่วยภรรยาของผม เรื่อง ในครั้งนี้ผมจะไม่ ถือสาเอาความอะไรก็แล้วกัน ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่ ประธานไปมีต่อภรรยาของผม

พูดจบ เขาก็ก้มลงไปอุ้มลูกสาวมาจากอ้อมกอดของหลินซินเห ยียน พร้อมกับพูดขึ้นพวกเราไปกันเถอะ”

หลินซินเหยียนสูดลมหายใจเข้า เธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะ

กลายมาเป็นแบบนี้

“รอเดี่ยว”

ไปยื่นหนิงเรียกจงจึงห้าว

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ในตอนนี้นิ่งลงไปไม่น้อย “ประธาน จง แผนการไม่เลวเลย ใช้ประโยชน์จากเรื่องเล็กๆแค่นี้ จงใจ ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ แล้วก็เอามาตอบแทนบุญคุณเรื่องที่ผม ช่วย…..ตอนที่พูดถึงจงจิ่งห้าว น้ำเสียงของเขาชะงักลง เรื่อง บุญคุณที่ผมช่วยภรรยาของคุณ
จงจึงห้าวปฏิเสธคำพูดของไปยื่นหนึ่ง เพราะว่าตั้งแต่ที่เขา ได้ยินพนักงานหญิงคนนั้นเอาแต่พูดเน้นย้ำว่าเธอมีประธานไป เป็นแบ็คหลัง เขาก็มั่นใจแล้วว่า ประธานไปคนนั้นก็คือไปยื่น หนิง

ดังนั้นเขาจึงจงใจทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ รอไปยื่นหนิง โผล่ หน้าออกมา เขาเอาเรื่องที่ไม่ถือสาเอาความอะไร มาเป็นการ ตอบแทนบุญคุณที่เขาช่วยหลินซินเหยียนเอาไว้

เขาไม่อยากให้ไปยื่นหนิงเอาบุญคุณมาเอ้อระเหยลอยหน้า ลอยตาอยู่ต่อหน้าหลินซินเหยียน

จงจิ่งห้าวจัดระเบียบคอเสื้อที่พับของลูกสาว มองลูกสาวด้วย รอยยิ้มอ่อนโยน แต่ปากพูดกับไปยืนหนึ่ง ประธานไปก็พูดชม เกินไป เป็นเพราะคนของประธานไปไม่ค่อยเจ๋งต่างหากล่ะ ก็เลย เป็นโอกาสของผมก็แค่นั้น

มือที่วางอยู่บนที่วางมือของไปยื่นหนึ่ง ทั้งห้านิ้วกรวมกัน เรื่องนี้เขาจะปล่อยมันไปไม่ได้ มีคนใช้อำนาจของเขา ไปรังแก กลั่นแกล้งคนอื่น

เขาไม่มีคำพูดจะหักล้างแม้แต่คำเดียว

สายตาของเขาหันมองไปยังหลินซินเหยียน เรื่อง ในวันนี้ ขอโทษด้วยนะครับ”ตอนที่พูดสายตาของเขามองหลินซินเหยียน หัวจรดเท้าหนึ่งรอบ เขารู้ว่าเธอมาที่ห้างทำไมห้างนี้เป็นของผม คุณต้องการอะไร วันนี้ก็ไปเลือกได้เลยครับ ผมออกค่าใช้จ่าย ทั้งหมดเอง ถือซะว่าเป็นการชดใช้ที่ผมทำให้คุณเดือดร้อนก็แล้วกัน”

“ประธานไปเกรงใจเกินไปแล้ว ภรรยาของผมไม่ได้มีนิสัย ชอบใช้เงินคนอื่นนะครับ ไม่รอให้หลินซินเหยียนเปิดปากพูด จง จิ่งห้าวก็ตอบปฏิเสธไปก่อน

หลินซินเหยียนเงยหน้ามองกรอบหน้าที่คมชัดของจงจึงห้าว เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าเขาจะมีเจตนาแบบนี้ นึกว่าตอนนั้นแค่จะ สอนหลักเหตุผลให้กับหลินเฉินเท่านั้น ความเจ้าเล่ห์ของผู้ชาย คนนี้ สิ่งที่เขาปิดบังซ่อนเร้นเอาไว้ ความเศร้าโศกเสียใจของเขา เธอคิดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย

หลินซินเหยืนนยิ้มออกมาอย่างสุภาพ ขอบคุณนะคะ แต่ไม่ ต้องหรอกค่ะ”

ไปยื่นหนังก็ยิ้มเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ ต่อไปถ้าต้องการ

อะไรจากผม ก็บอกได้เลยนะครับ ส่วนเรื่องที่จะไปหาอาจารย์

เกรงว่าอาจจะช้าหน่อยนะครับ

หลินซินเหยียนพอจะเข้าใจว่าเขาต้องจัดการเรื่องที่นี่ก่อน ก็ เลยพูดตอบ “ถ้าพรุ่งนี้คุณว่าง ค่อยไปพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ”

ไปยื่นหนึ่งครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะตอบกลับไปได้ครับ ถึง ตอนนั้นผมจะไปรับคุณที่โรงแรมก็แล้วกัน”

“อื้อ”หลินซินเหยียนจูงลูกชายขึ้นมา

พวกเขาไม่ได้กลับไปทันที ครั้งนี้จงจึงห้าวไม่ห่างจากหลินซิน เหยียนแม้แต่นิ้วเดียว กลัวว่าเธอจะถูกคนรังแกอีก
หลินซินเหยียนไม่พอใจ”คุณเล่นมาตามติดฉันแบบนี้ ทำ เหมือนกับว่าฉันเป็นสัตว์หายากอย่างไรอย่างนั้นน่ะ

จะมีใครที่เวลาเดินห้างซื้อของแล้วพา ‘สามี’ลูกๆแล้วก็บอ

การ์ดไปด้วยล่ะ? ไม่ว่าจะเป็นคนที่เดินซื้อของ หรือว่าคนที่เดินผ่าน ต่างก็หันมา

มองเธอทั้งนั้น

มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

จงจิ้งห้าวถ้อยคำจริงจังหนักแน่น “คุณตัวคนเดียวผมไม่ไว้ วางใจ ถ้าเกิดถูกรังแกขึ้นมาอีกล่ะ?”

“ฉันไม่ใช่เด็กนะ…….

“เห็นเมื่อตะกี้คุณก็ยังจัดการไม่ได้เลย

หลินซินเหยียน..…………..

เธอหมดค่าจะเถียง

พอเจอกับท่าทีที่สบายๆของพวกเขา ไปยื่นหนึ่งก็รู้สึกโมโห หงุดหงิดกับภัยพิบัติที่ไม่มีสาเหตุแบบนี้

เหยาชิงชิงเอาแต่พูดขอโทษอยู่ตลอดเวลา แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ไป ยื่นหนิงต้องการ

พนักงานหญิงถูกเกาหยวนตั้งไว้ในห้อง เธอยืนหดตัวอยู่ข้าง ประตู พยายามไม่ให้เป็นจุดสนใจ หวังว่าเหยาชิงชิงจะร้องขอ ความเมตตาให้กับเธอ
“ฉันไม่ใช่ของเธอ! “เหยาชิงชิงโมโหเธอ เธอถูกรับเลี้ยง แถมพ่อแม่บุญธรรมก็ปฏิบัติไม่ดีกับเธอเลย ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ก็ ไม่ใช่ญาติแท้ๆ ของเธอ

แค่แม่ของลูกพี่ลูกน้องคนนี้ใจดีกับเธอก็เท่านั้น มีครั้งนี้เธอถูก พ่อแม่บุญธรรม ค่าตบตี ยังเอาไว้ข้างนอกไม่ให้ข้าวกิน ก็เป็น แม่ของลูกพี่ลูกน้องคนนี้ที่เข้ามาช่วยเหลือเธอ ให้ข้าวเธอกิน

เหยาชิงชิงจดจำบุญคุณนี้ได้ จึงให้เธอมาช่วยงานที่ร้านใน ตอนที่เธอยังไม่มีงานทำ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอไม่เพียงแต่จะแอบ ขโมยเงินในร้านแล้ว ยังข่มขู่ให้ลูกค้าซื้อเสื้อผ้าแบบนี้อีก

ไม่แปลกที่เธอรู้สึกว่าช่วงนี้กิจการของร้านยิ่งอยู่ยิ่งแย่ลง เรื่อยๆ

ที่แท้ก็เพราะเธอนี่เอง ที่ทำให้ชื่อเสียงเสื่อมเสีย

“ฉันผิดไปแล้ว พี่ฉันสำนึกผิดแล้ว พี่ช่วยร้องขอความเมตตา กับประธานไปให้หน่อยสิ”ถ้าไม่ใช่เกาหยวนรั้งเธอเอาไว้ เธอ คงจะพุ่งกระโจนเข้ามาแล้ว

“เรื่องที่เธอทำเอาไว้ ตัวเองก็ต้องแบกรับผลที่ตามมาเอง ฉันก็ ช่วยอะไรเธอไม่ได้เหมือนกัน”เธอมองออกว่าไปยื่นหนึ่งโกรธ มาก ถึงแม้ใบหน้าของเขาจะยิ้มแย้มอยู่ตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เธอรู้ดี ว่า ในเวลานี้เขารู้สึกโกรธ

เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก เป็นคนที่เวลารู้สึกอะไรจะไม่แสดงออกมาตรงๆ มักจะยิ้มอยู่เสมอ แม้แต่ผู้อำนวยการก็ยัง ชอบเขา

จะมีใครที่ชอบเด็กที่เอาแต่ท่าหน้าบูดเบี้ยว ทำตัวไม่น่ารักน่า เอ็นดูตลอดทั้งวันบ้างล่ะ?

นี่ก็เป็นเหตุผลที่ไปหงเฟยเลือกรับเขามาเลี้ยง

“เกาหยวนจากนี้ไปฉันไม่อยากเจอหน้าคนคนนี้อีก”ไปยื่นหนัง เปิดปากพูดขึ้นนิ่งๆ

“เข้าใจแล้ว” เกาหยวนจับสองแขนของเธอ เตรียมที่จะลากเธอ

ไป

พนักงานหญิงตื่นตกใจเหยาชิงชิง อย่าลืมนะว่าตอนที่พี่ถูก พ่อแม่ของตัวเองตบตี ปิดประตูทิ้งไว้ข้างนอกไม่ให้ข้าวพี่กิน ใครเป็นคนช่วยพี่ ให้พี่ได้กินข้าวอิ่ม แม่ของฉัน……..

“เธอพอได้แล้ว! “เหยาชิงชิงพูดตัดบทเธอ”ฉันตอบแทนบุญ คุณนี้ไปตั้งนานแล้ว! ‘

หลังจากที่เธอเติบโตมา พอจะเลี้ยงดูตัวเองได้แล้ว ก็ช่วย เหลือพวกเธอไม่น้อย แถมยังให้งานกับเธออีก แต่เธอกลับทำ อะไร? ทำให้เธอต้องมาอับอายขายขี้หน้าต่อหน้าไปยื่นหนังแบบ นี้อย่างนั้นเหรอ?

ไปยื่นหนึ่ง โบกมือ ไม่อยากเห็นผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว เกาหยวน พูดออกมาแล้วว่าเข้าใจแล้ว เขาไม่สนเสียงร้องห่มร้องไห้ครวญ ครางของเธอ ลากเธอออกไปจากห้างทันที
ไม่นานเสียงของเธอก็หายไป บรรยากาศรอบๆเงียบสงบลง “ขอโทษด้วย ฉันไม่รู้จริงๆว่าเรื่องนี้มีต้นเหตุมาจากเธอ แถม ยังเรียกคุณมาอีก…

“แล้วคุณจะทำยังไงกับที่นี่?”ไปยื่นหนึ่งพูดตัดบทเธอ เรื่องมา ถึงขนาดนี้แล้ว ต่อให้ขอโทษอีกก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป แล้ว กลับยิ่งทำลายความรู้สึกของพวกเขามากขึ้นไปอีกเท่านั้น

ถึงยังไงก็รู้จักกันตั้งแต่เด็ก ต่างเห็นความตกต่ำของกันและกัน มาแล้ว แถมอยู่ด้วยกัน ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งหลายปี มันก็ต้องมีความรู้สึกให้กันบ้าง

“รบกวนคุณมามากพอแล้ว ฉันเป็นคนที่เชื่อคนง่ายเกินไป ก็ เลยทําให้ที่นี่กลายเป็นสภาพแบบนี้”เหยาชิงชิงถอนหายใจออก มา”คุณช่วยฉันมามากพอแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณยอมให้ร้านนี้ กับฉัน ในตอนแรก บริษัทหลักก็คงไม่มีทางให้ฉันได้มาเปิดร้านที่ นี่แน่นอน ถ้าทางบริษัทหลักรู้ว่าฉันทำร้านจนกลายเป็นสภาพ แบบนี้ เกรงว่าคงจะต้องให้ฉันชดใช้แน่ๆ ฉันคิดว่า ฉันจะหาข้อ อ้างว่าอัตราของผู้บริโภคไม่เพิ่มขึ้นเลย แล้วปิดร้านไปซะ

“คุณคิดดีแล้ว?”ไปยื่นหนึ่งถามขึ้นอย่างนิ่งๆ

เหยาชิงชิงพยักหน้า คิดดีแล้ว”

“ในเมื่อคุณคิดดีแล้ว ผมก็ไม่ค้านคุณก็แล้วกัน ส่วนที่……….. “ฉันเก็บกวาดเองได้”เหยาชิงชิงไม่อยากรบกวนเขาเยอะเกินไป
“อ้อ”ไปยื่นหนิงก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย ถึงยังไงทุกคนก็เป็น ผู้ใหญ่กันหมดแล้ว แต่ละคนก็ล้วนแต่มีความคิดเป็นของตัวเอง แล้ว

“เดี๋ยวฉันไปส่งคุณ”เหยาชิงชิงพูดเสนอขึ้นมา

ไปยื่นหนิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ ตรงหน้าร้านมีบันไดเล็กๆอยู่ ต้องมี คนช่วยเขา

“รักษาไม่หายแล้วจริงๆเหรอ? “เหยาชิงชิงก้มหน้ามองเขา ใน แววตาแฝงไปด้วยอารมณ์สีหน้าที่พูดไม่ออก เขานั่งรถเข็น รู้สึกอึดอัดเสียใจมากกว่าไปยื่นหนิงเสียอีก ดูเธอ

ตอนที่เขาถูกรับไปเลี้ยง สองขายังแข็งแรงดีอยู่ แต่ตอนนี้นั่ง รถเข็น แสดงว่าเพิ่งจะมาเป็นภายหลังแล้ว

ไปยื่นหนังหรี่ตาลง หวนนึกถึงเรื่องราวในอดีต…….

เมื่อก่อนเขาสามารถเดินได้ เพราะว่าอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดแค่ ครั้งเดียวเท่านั้น

ตอนนั้นเขาไปตรวจสอบโรงงานกับไปหงเฟย เกิดอัคคีภัยขึ้น ทําให้เกิดการระเบิด เพื่อที่จะช่วยชีวิตไปหงเฟย ขาเขาก็เลยโดน สะเก็ดระเบิดได้รับบาดเจ็บ จึงต้องนั่งรถเข็น

“คงยาก”ไปยื่นหนังสีหน้าไม่เปลี่ยน แต่ในใจก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ สึกสะเทือนอะไรเลย ถึงยังไงก็ไม่มีใครที่อยากจะเป็นคนพิการ

ถึงขนาดที่ไม่สามารถดูแลรับผิดชอบตัวเองได้อย่างเต็มที่ หรอก
“คุณรู้จักคนเมื่อตะกี้…..

“ชิงชิงผมไม่ชอบให้ใครมาถามเรื่องส่วนตัว

ไปยื่นหนิงพูดตัดบทเธอ

เขารู้ว่าเหยาชิงชิงอยากที่จะถามเขาเกี่ยวกับเรื่องของหลินซิน

เหยียน

“ขอโทษ”

“อย่าเอาแต่พูดคำนี้ไปยื่นหนังสีหน้ากลับมาปกติตามเดิม

อีกฝั่งหนึ่ง หลินซินเหยียนซื้อเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนไปหลายชุด แล้ว ก่อนจะกลับโรงแรมไปพร้อมกับจงจิ่งห้าว

เพราะว่าหลินซินเหยียนจะไปหาอาจารย์ที่ทำผ้าไหมเซียงหยุน ซา จึงไม่ได้กลับไปเมืองชั่วคราว จงจึงห้าวก็อยากที่จะหา เบาะแสของเหอยเจอที่นี่ให้เจอเหมือนกัน

ดังนั้นพวกเขาลงมติกันแล้วว่าเตรียมที่จะอยู่ที่นี่ต่ออีกสอง

สามวัน

หลังจากลงมาจากรถ พวกเขากำลังจะเข้าไปในโรงแรม ก็เห็น คนที่กำลังรอพวกเขาอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ